Chapter 5

Chapter 5

Christopher POV

"Tol, sigurado kana ba?" sabi sa akin ni Daniel isa sa mga kaibigan ko. Pagkatapos naming mag-usap sa office ni Kara ay agad akong pumunta sa bar para uminum.

"Oo, pamamagitan sa kanilang anak ay makaganti ako sa kanilang pag ginawa sa aking magulang."

"Pero, you need investigate more. Baka hindi sila ang dahilan pagka-aksidinte nila ni Tita," bigkas ni Troy.

Sinilip ko ang basong nasa harapan ko, ang whiskey na kanina ko pa iniinom ay hindi man lang nabawasan. Hindi ko alam kung dahil ba sa bigat ng alaala o dahil sa salitang binitiwan ni Troy.

"Sigurado na ako," mariin kong sagot. "Kara Smith Curtiz ang magiging daan para makuha ko ang hustisya."

Napalunok si Daniel bago nagsalita. "Pero, tol... kung hindi sila ang tunay na dahilan? Paano kung wala siyang kinalaman?"

Natawa ako nang mapakla. "Then, malas niya. Isa siyang Curtiz. Iyon lang ang mahalaga."

Tahimik na nagpalitan ng tingin sina Daniel at Troy. Alam kong pareho silang may pag-aalinlangan, pero wala akong pakialam. Matagal ko nang pinlano ito.

"Ikaw na mismo ang nagsabi, Troy," sabay tingin ko sa kanya. "Walang aksidenteng nangyayari nang walang dahilan. Hindi coincidence na bago nangyari ang lahat, may usapang negosyo ang pamilya nila at ang Montero Group."

Tumikhim si Troy. "I’m just saying… hindi pa natin alam ang buong kwento."

"At wala na akong pakialam."

Binaba ko ang baso at tumayo. "Ang kasal ay sa Sabado. At pagkatapos niyon, sisiguraduhin kong hindi lang siya magiging asawa ko sa papel. Gagawin ko siyang isang tunay na Montero."

Napailing si Daniel. "Paano kung mahulog ka sa kanya?"

Natawa ako. "Hindi mangyayari ‘yon. Isa lang itong laro para sa akin. At sa larong ito… ako ang panalo."

Lumabas ako ng bar, iniwan silang parehong tahimik. Wala akong panahon sa pag-aalinlangan.

Dahil sa planong ito, siguradong may isang masasaktan sa huli.

At hindi ako iyon.

Pagkauwi ko sa mansion, agad akong dumiretso sa aking study. Sa halip na magpahinga, binuksan ko ang laptop at inisa-isa ang mga dokumentong may kaugnayan sa Curtiz family.

Habang tinitignan ko ang mga lumang reports tungkol sa negosyo nila, isang pangalan ang paulit-ulit na lumalabas—Robert Curtiz.

Ang ama ni Kara.

Siya ang dating may-ari ng Curtiz Corporation bago ito bumagsak. At siya rin ang huling taong nakausap ng ama ko bago nangyari ang aksidente.

Napahigpit ang hawak ko sa basong may laman pang whiskey.

"Hindi ko papayagang matapos ito nang walang hustisya," bulong ko sa sarili ko.

Ngunit isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Kahit pa sigurado ako sa plano ko, hindi ko maiwasang maalala ang ekspresyon ni Kara kanina sa opisina—ang bahagyang panginginig ng kanyang mga labi, ang kaba sa kanyang mga mata.

Para siyang isang taong desperado pero walang ibang pagpipilian.

"Hindi ako dapat mag-alinlangan." Pinilit kong iwaksi ang iniisip ko at isinara ang laptop.

Ngunit bago ako makalabas ng study, biglang tumunog ang cellphone ko. Nang tingnan ko ang screen, lumabas ang isang hindi inaasahang pangalan.

Kara Smith Curtiz.

Saglit akong natigilan bago sinagot ang tawag.

"Hello?" malamig kong sagot.

Sa kabilang linya, may bahagyang katahimikan bago siya nagsalita. "Kailan ako lilipat sa bahay mo?"

Napangisi ako. Diretso siya sa punto.

"Bukas."

"Okay," mahina niyang tugon. "Anong oras?"

"Sa umaga. May driver akong susundo sa'yo. Ayaw kong may makaalam ng kasal natin bago ito mangyari, kaya siguruhing wala kang sasabihan."

Tahimik siya saglit bago sumagot. "Naiintindihan ko."

Napatitig ako sa sahig, hindi sigurado kung bakit biglang nag-iba ang pakiramdam ko.

"Good," sagot ko na lang. "Matulog ka na. Malaking araw ang naghihintay sa'yo bukas."

At bago pa ako makaisip ng kung ano pang sasabihin, binaba ko na ang tawag.

Dahil alam kong kapag mas humaba pa ang usapang ito, baka may mabago sa plano ko.

At hindi ko hahayaang mangyari iyon.

Pagkatapos naming mag-usap ni Kara, agad akong bumagsak sa kama, nakatingin sa kisame habang iniisip ang mga susunod na mangyayari.

Bukas, magsisimula na ang lahat. Ang kasunduan. Ang kasal. Ang paghihiganti.

Dapat ay masaya ako, pero may kung anong bigat sa dibdib ko.

Napapikit ako at napabuntong-hininga.

"Wala nang atrasan, Montero."

Pinili ko ito. At sisiguraduhin kong walang makakahadlang sa plano ko.

Saka ko pinikit ang aking mga mata, pilit na pinapatahimik ang magulong isipan. Ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko maalis sa utak ko ang mukha ni Kara—ang paraan ng pagsasalita niya, ang bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang tinig.

Hindi siya kagaya ng iniisip kong magiging asawa ko. Akala ko, magiging madali lang ito. Isang pirma sa kontrata, isang kasunduan, at tapos na ang lahat.

Pero bakit may kung anong bumabagabag sa akin?

Napabuntong-hininga ako, pinilit ipikit muli ang mga mata. Bukas, isang bagong umaga. Isang bagong laro.

At kailangang siguraduhin kong ako ang mananalo.

Kahit na ako ang dahilan kung bakit bumagsak ang kanilang kumpanya.

Kahit na ako ang dahilan kung bakit naghirap sila.

At kahit na alam kong kapag nalaman niya ang totoo, kamumuhian niya ako.

Ngunit wala akong pakialam.

Ang importante, maisakatuparan ko ang plano ko. Ang kasunduang ito ay isang hakbang palapit sa paghihiganti.

Sa sandaling maging akin na siya, sa sandaling maging isang Montero si Kara Smith Curtiz, sisiguraduhin kong mararamdaman niya ang sakit na naranasan ng pamilya ko.

At wala nang makakapigil sa akin. Hanggang tulungan akong nakatulog.