Chapter 71 "Mom, sandali lang. Mauna na kayo, may tatawagan lang ako saglit!" "Sure, son. Hali kana, Kiara!" sabay hila sa kamay. Nakahinga aki ng maluwag ng nakita kong wala na sila sa aking paningin. Agad kong dinukot ang phone ko at tinawagan agad si Kara. "Bestie Kara, parang mamatay na yata ako sa kakulitan ng bunso mong kapatid!" agad kong sabi dito ni hi o hello ay hindi ko sinabi pa. Narinig ko lamang ang malakas nitong tawa sa kabilang linya. "Hahaha! Sabi ko na nga ba, Lance!" natatawang sagot ni Kara sa kabilang linya. "Ngayon mo lang ba na-realize kung gaano kakulit ‘yang si Kiara? Welcome to my world, bestie!" "Grabe, Kara! Hindi ko alam kung paano ko siya kakayanin. Kanina lang, hinalikan niya ako sa harap ng buong pamilya ko! Buong pamilya, Kara!" halos maiyak kong reklamo. Mas lalong lumakas ang tawa niya. "HAHAHA! Ang bilis naman ng move ni bunso! Eh ‘di parang kasal na kayo niyan?" "Kara! Hindi ito nakakatawa!" bulong ko habang pasilip-silip sa may
Chapter 72 Pagkatapos naming kumain ay agad giniya ni Mommy si Kiara sa magiging silid nito. Pero nanlaki ang mata ko nakitang patungo sa aking silid kaya namutla ako na baka makita niya ang tinatago kong sekreto. Ang kanyang litrato noong 15 years old pa lang ito. Isang stolen picture yun noong nakatayo si Kiara sa isang gilid habang naghihintay dumating ang family driver nito. Kaya agad ko itong inunahan pumasok sa loob. Pagkapasok ko sa kwarto ay agad kong sinunggaban ang drawer kung saan nakatago ang larawang iyon. Pero bago ko pa ito mahugot, narinig ko ang boses ni Kiara sa likuran ko. "Ano 'yang tinatago mo, Lance?" may paghihinalang tanong niya. "Ha? Wala!" mabilis kong sagot habang pilit na tinatakpan ang drawer gamit ang katawan ko. Si Mommy naman ay nakangiti lang, walang kamalay-malay sa tensyon sa pagitan namin. “O siya, Kiara anak, dito ka na matutulog ha? Magkatabi kayo ni Lance!” “HA?!” sabay naming sigaw ni Kiara. “Oh, bakit? Mag-asawa naman kayong dalawa
Chapter 73Napatunganga ako sa sinabi ni Mommy. Ano daw?! Sa kwarto ko? Katabi si Kiara?Mabilis akong lumapit sa pinto ng silid nila at kumatok. “Mom! Baka naman may maid’s quarter d’yan na puwedeng tulugan?”“Wala, anak! Mas okay na magtabi kayo ni Kiara, para masanay na kayo bilang future husband and wife!” sagot ni Mommy mula sa loob, sabay tawa ni Daddy.Napailing ako. Mukhang may sabwatan ang dalawang ito.Wala na akong choice. Kaya naman bumuntong-hininga ako at dahan-dahang bumalik sa kwarto ko. Dahan-dahan ko ring binuksan ang pinto, at ang una kong nakita ay si Kiara—nakatayo sa gitna ng kwarto, nakapamewang, at nakataas ang isang kilay.“Ano’ng ginagawa mo rito, Lancy boy?” nakangising tanong niya.Napakamot ako sa batok. “Ah... wala nang ibang kwarto, eh. Kaya... dito na muna ako matutulog.”Biglang lumiwanag ang mga mata niya. “Oh? So ibig sabihin, magkatabi tayong matutulog?”“Hoy! Huwag kang masyadong excited, ha!” reklamo ko.Mabilis siyang tumalon sa kama at tumawa. “
Check 74 "Lancy, tuluyan naka bang naging Lance?" biglang tanong dito. Napakunot-noo ako sa tanong ni Kiara. "Anong ibig mong sabihin?" Nakapulupot pa rin siya sa kumot, pero nakasilip ang ulo niya habang nakatitig sa akin. "Dati, Lancy ang tawag ko sa’yo, pero ngayon parang mas gusto mo nang Lance. Ano na? Tuluyan ka na bang naging Lance?" Napahinto ako saglit. Hindi ko naman napapansin ‘yon, pero ngayon na sinabi niya… oo nga, no? Mas gusto ko nang tinatawag akong Lance, lalo na kapag siya ang tumatawag. "Depende," sagot ko, sabay ngiti. "Kung gusto mong Lancy pa rin, edi sige. Pero…" Dumukwang ako palapit sa kanya, at halos mapaatras siya sa headboard. "Mas gusto kong marinig sa ‘yo ang Lance. Mas bagay sa boses mo." Napakurap si Kiara, saka agad na umiwas ng tingin. "A-Anong klaseng sagot ‘yan?" Tumawa ako. "Ang sagot ng isang lalaking siguradong-sigurado sa sarili niya." "Tss. Ang kapal," bulong niya, pero kita ko ang pamumula ng kanyang pisngi. Napangisi ako. Malamang,
Chapter 75Kinabukasan.Unti-unti akong nagising dahil sa kakaibang pakiramdam—mainit, malambot, at may mabangong amoy na nakapaligid sa akin.Napakibot ang noo ko bago dahan-dahang dumilat.At doon ko naalala kung bakit parang may nakadagan sa dibdib ko—si Kiara!Mahimbing pa rin siyang natutulog habang nakasiksik sa bisig ko, ang isang kamay ay nakapatong sa dibdib ko, at ang isa namang paa ay nakayakap pa rin sa hita ko.Diyos ko, ito na ba ang pagsubok mo sa akin ngayong umaga?!Huminga ako nang malalim at sinubukang igalaw ang sarili ko para makawala, pero lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin.Napalunok ako. Wala na, Lancy, tapos ka na.Nang biglang gumalaw siya at marahang dumilat ang kanyang mata. Sandali akong napatigil, nagdasal na sana hindi niya mapansin ang awkward na sitwasyon namin.Pero nang mapagtanto niya kung paano siya nakayakap sa akin, nanlaki ang kanyang mga mata."Ay!" mabilis niyang hinugot ang kanyang braso at agad na umupo. "Bakit ang higpit n
Chapter 76 Kiara POV Napatigil ako sa pagsubo at halos mabulunan sa sinabi ni Mommy. Mamanhikan? As in, pupunta sila sa Ilocos para hingin ang kamay ko sa kasal?! Napatingin ako kay Lance na mukhang nag-aalala rin. Siniko ko siya nang bahagya sa ilalim ng mesa, pero ngumisi lang ang loko! "Ay, eh, Mommy, baka naman masyado pang maaga para diyan?" Pilit akong tumawa, pero ramdam ko ang kaba sa loob ko. "Anak, wala nang mas maaga o mas huli. Kung sigurado na kayong dalawa sa isa’t isa, bakit pa natin patatagalin?" sagot ni Mommy, sabay tingin kay Daddy na tumango lang bilang pagsang-ayon. "Pero, Mommy—" "Wala nang pero-pero, Kiara. Gusto naming makilala ang magiging balae namin. Tama ba, Lance?" sabay lingon kay Lance na abalang ngumunguya ng pagkain na parang walang problema. Ngayon lang ako kinabahan ng ganito. Paano kung malaman nila ang totoo? Paano kapang malaman nila na isang fake lang pala ang lahat. At isang contract fiancée lang ako sa kanilang anak.Pakiramdam ko, big
Chapter 77 "Hoy, Kiara! Isusumbong kita sa Ate mo!" Napahinto ako sa paglalakad at napairap. Talagang ginagamit na naman ni Lance ang pangalan ng Ate Kara ko bilang panakot. Lumingon ako sa kanya at ngumiti nang matamis. “Go ahead, Lance. Isumbong mo ako. Sabihin mo lahat—na may balak akong paibigin ka hanggang tuluyan kang mahulog sa akin.” Nanlaki ang mata niya. “A-anong sabi mo?” Napangisi ako at lumapit sa kanya, saka bumulong, “You heard me, fiancé.” Sabay kindat ko at iniwan siyang tulala sa hallway. Pagkarating ko sa kusina, sinalubong ako ni Mommy. “Oh, Kiara anak, bakit namumula si Lance sa labas?” Napatawa ako at umiling. “Ah, baka po na-high blood.” Natawa rin si Mommy. “Hay naku, ang batang ‘yon. Sige na, kumain ka na, anak. Para may lakas kang magpakyut sa fiancé mo.” Lihim akong napangiti. Oo nga naman. Kailangang maghanda ako. Dahil ang labanang ito… Ako dapat ang manalo! Habang kumakain ako, napansin kong pumasok si Lance sa kusina, hawak ang isang basong tub
Chapter 78"Kinikilig? Ako?” Napairap si Lance habang pilit na itinatago ang ngiti. "Hindi ako kinikilig, Kiara. Ginagawa ko lang ‘to para hindi tayo mabuking.""Oh?" Tumawa ako ng bahagya. "Sige, sabihin na nating hindi ka kinikilig. Pero Lance, kung ikaw ang tatanungin, paano mo ako liligawan kung totohanan?"Bigla siyang napatigil. "Ano?""Paano kung wala tayong kontrata at talagang gusto mo akong ligawan? Ano’ng gagawin mo?" Tumitig ako sa kanya, hinihintay ang sagot niya."Uh…" Halatang nawala siya sa sarili. "Siguro… ewan ko. Baka… umorder ako ng bulaklak?""Bulaklak?" Natawa ako. "Basic!""Magpapadala rin ako ng chocolates!” dagdag niya, sinubukang bumawi."Cliché!""Maghahatid-sundo ako sa’yo araw-araw?""Gas lang ang puhunan!""Kakantahan kita sa ilalim ng buwan!"Napataas ang kilay ko. "Anong kanta?"Napaisip siya saglit. "'Bakit Ngayon Ka Lang?'"Hindi ko na napigilan tumawa. "Naku, Lance! Pag ginawa mo ‘yan, baka ako pa mismo ang magtulak sa’yo para tumigil ka!""Grabe ka
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya."Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala.Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…""Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?"Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako.""Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino."Tahimik na pinanood ng lahat ang muling pagkikita ng dalawang matagal nang nag
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat