Chapter 76 Kiara POV Napatigil ako sa pagsubo at halos mabulunan sa sinabi ni Mommy. Mamanhikan? As in, pupunta sila sa Ilocos para hingin ang kamay ko sa kasal?! Napatingin ako kay Lance na mukhang nag-aalala rin. Siniko ko siya nang bahagya sa ilalim ng mesa, pero ngumisi lang ang loko! "Ay, eh, Mommy, baka naman masyado pang maaga para diyan?" Pilit akong tumawa, pero ramdam ko ang kaba sa loob ko. "Anak, wala nang mas maaga o mas huli. Kung sigurado na kayong dalawa sa isa’t isa, bakit pa natin patatagalin?" sagot ni Mommy, sabay tingin kay Daddy na tumango lang bilang pagsang-ayon. "Pero, Mommy—" "Wala nang pero-pero, Kiara. Gusto naming makilala ang magiging balae namin. Tama ba, Lance?" sabay lingon kay Lance na abalang ngumunguya ng pagkain na parang walang problema. Ngayon lang ako kinabahan ng ganito. Paano kung malaman nila ang totoo? Paano kapang malaman nila na isang fake lang pala ang lahat. At isang contract fiancée lang ako sa kanilang anak.Pakiramdam ko, big
Chapter 77 "Hoy, Kiara! Isusumbong kita sa Ate mo!" Napahinto ako sa paglalakad at napairap. Talagang ginagamit na naman ni Lance ang pangalan ng Ate Kara ko bilang panakot. Lumingon ako sa kanya at ngumiti nang matamis. “Go ahead, Lance. Isumbong mo ako. Sabihin mo lahat—na may balak akong paibigin ka hanggang tuluyan kang mahulog sa akin.” Nanlaki ang mata niya. “A-anong sabi mo?” Napangisi ako at lumapit sa kanya, saka bumulong, “You heard me, fiancé.” Sabay kindat ko at iniwan siyang tulala sa hallway. Pagkarating ko sa kusina, sinalubong ako ni Mommy. “Oh, Kiara anak, bakit namumula si Lance sa labas?” Napatawa ako at umiling. “Ah, baka po na-high blood.” Natawa rin si Mommy. “Hay naku, ang batang ‘yon. Sige na, kumain ka na, anak. Para may lakas kang magpakyut sa fiancé mo.” Lihim akong napangiti. Oo nga naman. Kailangang maghanda ako. Dahil ang labanang ito… Ako dapat ang manalo! Habang kumakain ako, napansin kong pumasok si Lance sa kusina, hawak ang isang basong tub
Chapter 78"Kinikilig? Ako?” Napairap si Lance habang pilit na itinatago ang ngiti. "Hindi ako kinikilig, Kiara. Ginagawa ko lang ‘to para hindi tayo mabuking.""Oh?" Tumawa ako ng bahagya. "Sige, sabihin na nating hindi ka kinikilig. Pero Lance, kung ikaw ang tatanungin, paano mo ako liligawan kung totohanan?"Bigla siyang napatigil. "Ano?""Paano kung wala tayong kontrata at talagang gusto mo akong ligawan? Ano’ng gagawin mo?" Tumitig ako sa kanya, hinihintay ang sagot niya."Uh…" Halatang nawala siya sa sarili. "Siguro… ewan ko. Baka… umorder ako ng bulaklak?""Bulaklak?" Natawa ako. "Basic!""Magpapadala rin ako ng chocolates!” dagdag niya, sinubukang bumawi."Cliché!""Maghahatid-sundo ako sa’yo araw-araw?""Gas lang ang puhunan!""Kakantahan kita sa ilalim ng buwan!"Napataas ang kilay ko. "Anong kanta?"Napaisip siya saglit. "'Bakit Ngayon Ka Lang?'"Hindi ko na napigilan tumawa. "Naku, Lance! Pag ginawa mo ‘yan, baka ako pa mismo ang magtulak sa’yo para tumigil ka!""Grabe ka
Chapter 79 "Nako, Lance. Kung ganyan ka rin magsalita sa harap ng ama ni Kiara, baka lalo ka lang mapahamak," singit sa Mommy ni Lance mula sa harapan. "Mas mabuti pang maghanda ka ng matinong sagot." "Yes, Mom! Matinong-matino na po ako ngayon," sagot ni Lance na tila nagbibiro, pero naroon ang kaba sa kanyang tawa. "At ikaw naman, Kiara," patuloy ni Mommy, "kapag nagsimula nang magtanong si Papa mo, huwag kang mag-panic. Ipakita mo na mahal na mahal mo si Lance. At kung magtanong kung bakit siya, sabihin mo lang na siya ang lalaking pinapangarap mo noon pa." "NOON PA?" Halos mabulunan ako sa sinabi sa Mommy ni Lance. "Oo naman!" patuloy niya, "Wala nang atrasan ‘to, hija. Tandaan mo, ikaw ang mapangangasawa ni Lance. Kaya wag kang matakot o kabahan, okay?" Napabuntong-hininga ako. "Okay, Mom... Pero Lance, promise mo sa akin, kapag sumablay ka, ikaw ang sasalo ng galit ni Papa." "Deal!" sagot ni Lance. "Kahit bumaha pa ng tanong, ako ang sasagot. Ako na ang bahala!"
Chapter 80 "Welcome sa Ilocos!" biglang sambit ni Mama saka bumulong sa akin. "Pasalamat ka tinawagan kamu agad sa ate Kara mo kanina at sinabi niya ang sitwasyon ninyong dalawa. Pero, infernes ha, gwapong bakla na ito!" """Ma, baka marinig ka nila,"" pabulong kong sabi habang pinipigilan ang tawa. "Ano ka ba, anak? Natural lang naman ‘yun. At saka, aminin mo, kung hindi ko alam ang totoo, iisipin ko talagang straight na straight ‘yang fiancé mo," biro ni Mama, na mukhang enjoy na enjoy sa sitwasyon. "Ma!" mariin kong tawag sa kanya, pero lalo lang siyang napangiti. "O siya, siya! Mag-behave na ako. Pero tandaan mo, anak, kung mahal mo ‘yan, ako ang number one supporter n’yo. Pero kung lokohin ka n’yan, naku, ako na mismo ang magtataboy sa kanya pabalik sa Maynila!" Napailing na lang ako, habang si Mama ay mabilis na naglakad pabalik sa loob. "Kiara, okay ka lang ba?" biglang tanong ni Lance, lumapit siya na halatang may kaba pa rin. "Okay lang ako," sagot ko, pilit na ngumiti
Chapter 81 Christopher POV Anim na taon. Anim na taon akong naghintay. Sa wakas, natapos na ang lahat — ang paghahanda, ang mga plano, at ang bawat hakbang na ginawa ko para sa araw na ito. Pero may isang bagay na kulang. Si Kara. "Boss, andito na siya! Bumalik na siya sa Pinas pero may kasamang batang babae, at sa tingin ko ay nasa lima o anim na taong gulang na ito," ulat ng tauhan ko habang nakayuko. Napangisi ako, pero ramdam ko ang pait sa loob ko. Kara. Mula nang umalis ka, wala akong ibang ginawa kundi ang maghintay. Hindi ako nakalimot. Hindi ko rin kinalimutan ang ginawa mo. "Batang babae?" ulit ko, sinisikap na panatilihin ang malamig na tono. "Sigurado ka bang kanya iyon?" "Opo, Boss. Magkamukha sila. Wala akong duda," sagot nito. Napatingin ako sa malaking bintana ng opisina ko. Sa labas, tanaw ang siyudad na para bang patuloy lang sa pag-ikot. Pero para sa akin, tumigil na ang oras mula nang mawala si Kara. "Kung ganun... oras na para bumawi siya," bulong ko, kas
Chapter 82 Naramdaman ko ang mga mata ni Mira na nakatutok sa akin. "Pero Uncle, alam mo rin na may galit pa rin si Kara sa’yo, di ba? Hindi lang ito tungkol sa bata. Kailangan mo rin siyang harapin... At ang mga sugat na iniwan mo." Tumango ako. "Oo. At handa akong harapin ang lahat ng ‘yon." Ngunit sa kaloob-looban ko, isang tanong ang bumabagabag. May lugar pa kaya ako sa buhay nilang dalawa? "Mahal, tayo na!" biglang sulpot ni Troy sa opisina ko kaya sinamaan ko ito ng tingin. "What? Oras na para umuwi ang asawa ko, tol!" dagdag sabi ng kaibigan ko. Napailing na lang ako habang pinagmamasdan si Troy na agad na lumapit kay Mira at maingat na hinawakan ang tiyan nito. Kitang-kita ko ang lambing at pag-aalaga sa mga mata niya. "Tol, parang ngayon lang kita nakita na ganito ka kaseryoso," biro ko, pilit na tinatago ang bigat na bumabagabag sa akin. "Siyempre naman! Hindi mo ba alam? Mahal ko 'to," sagot niya sabay yakap kay Mira. "At saka, dadalhin ng asawa ko ang future
Chapter 83 Pilit kong binabalikan ang mga huling sandali namin. Ang mga sigawan, ang mga bintang, at ang mga pagkakamaling ako mismo ang may gawa. Hindi ko naibigay ang pagmamahal at respeto na deserve niya. Sa halip, pinili kong pabagsakin ang pamilya niya. Isang desisyong hindi ko na maibabalik. Pero ang hindi ko matanggap ay ang posibilidad na may anak ako at hindi ko man lang siya nakilala. Tumayo ako at naglakad papunta sa bintana, tinatanaw ang nag-aagaw dilim na kalangitan. Ang mga ilaw ng siyudad ay kumikinang sa malayo, pero wala akong ibang makita kundi ang mukha ng bata sa litrato. "Kung totoo man na anak kita…" bulong ko sa sarili, "hindi ko hahayaang lumaki kang hindi mo ako kilala." Wala akong balak umatras. Hindi na ako ang dating Christopher na nagpabaya at nagtakip ng mata sa mga responsibilidad. Sa pagkakataong ito, haharapin ko ang lahat. Kailangan ko lang malaman ang katotohanan. At gagawin ko ang lahat para makuha iyon. Habang nag muni-muni ako ay nag ring
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil