Chapter 309Ellie POVNapangiti ako sa aking nasaksihan. Hindi ko mapigilan ang kilig habang pinagmamasdan si Kuya Jacob na buong pusong nagpapakatotoo sa harap ni Jasmine.Si Cherie, na ngayon ay malapit ko nang matatawag na kaibigan, ay bahagyang nagtakip ng bibig habang lihim na tumatawa sa tabi ko. Halata ring aliw na aliw siya sa eksena. Parang sa isang romantic drama, pero this time—totoong buhay na.'Sa wakas,' sambit ko sa aking isipan, 'Ang babaeng gusto ko para sa aking kuya ay mabibilang na sa aming angkan.'Hindi ko alam kung bakit pero simula’t simula pa lang ay may naramdaman na akong koneksyon kay Jasmine. Siguro dahil sa tapang niya, sa tiwala niya sa sarili kahit amnesia ang peg niya ngayon. O baka dahil kahit anong gulo sa paligid niya, nakakahanap pa rin siya ng paraan para maging kalmado. At higit sa lahat, nakita ko kung paano siya tinitingnan ni Kuya—hindi tulad ng mga babaeng ipinapakilala sa amin noon. Hindi basta-basta.Hindi siya trophy girlfriend. Isa siyang
Chapter 308Jacob POV Nakahawak pa rin ang kamay ko kay Jasmine.Tahimik siya. Blangko ang mukha. Para siyang estranghera sa harap ko—isang taong hindi ko alam kung paano muling lalapitan, at kung paano ko mapapaniwala na mahalaga siya sa akin."Fiancé?" tanong niya na may halong pagkalito, pero ramdam ko rin ang kaba sa tono niya.Hindi ko alam kung bakit ko nasabing fiancé. Hindi ko rin alam kung saan ko kinuha ang lakas ng loob para itawid ‘yon sa bibig ko—pero nang makita ko siyang duguan sa kalsada, halos mawalan ako ng ulirat.Doon ko na-realize... Gago na ako kung palalagpasin ko pa siya.Tumango ako. "Oo. Pero don’t worry... I won’t pressure you. You’re safe now. I’ll take care of you."Hindi siya tumugon. Pero hindi rin niya binawi ang kamay niya mula sa akin.Naalala ko ang sinabi ng doctor: “She’s one week pregnant.”At kahit hindi ko pa siya tinatanong—kahit wala pang malinaw sa lahat—alam kong akin ‘yon. Akin si Jasmine."Kuya, magpahinga muna si Jasmine," sabat ni Ellie
Chapter 307 "Wag kayong mag-alala. Hindi ko sasabihin sa pamilya ko, lalo na kay Kuya Jacob," mariin na sambit ni Ellie habang nakatayo sa gilid ng kama ko. "Sa ngayon… ako ang magiging mata at tainga ninyo sa loob, habang nagpapanggap kang comatose." Napatingin ako kay Cherie. Kitang-kita ko ang pagluwag ng tensyon sa kanyang balikat. Ako man ay bahagyang nakahinga ng maluwag. "Salamat, Ellie…" mahina kong tugon habang nakahiga pa rin at patuloy ang kunwaring comatose setup. Pero sa loob ko—handa na akong kumilos. "Excited akong gawin 'to. I’ve always known may something off sa loob ng kumpanya," dagdag ni Ellie habang kinikindatan si Cherie. "Don’t worry. Hindi ako magpapahalata. I'll act like the usual spoiled brat na concern lang sa Kuya niya, pero sa loob-loob, tutok ako sa kilos ng mga tao sa paligid." "Good. We need someone na nasa loob para ma-track natin ang galaw ng grupo ni Damian," ani ni Cherie habang iniaayos ang isang maliit na device sa gilid ng bedside table.
Chapter 306Jasmine POV Naririnig ko ang bawat tunog.Ang mahinang ugong ng aircon, ang mahinang tunog ng monitor na nakadikit sa katawan ko—at higit sa lahat, ang bawat pagbuntong-hininga niya.Si Jacob.Naririto siya.At alam kong nakaupo siya sa tabi ko ngayon.Tahimik siyang nagsalita, ngunit bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay ramdam ko hanggang sa kaluluwa."Bumalik ka na, Jasmine... I’ll wait. Kahit gaano katagal."Ang boses niya—hindi ito ‘yung lalaking seryoso lang sa trabaho. Hindi ito ang lalaking malamig ang titig sa opisina. Ito ‘yung Jacob na natutunan kong kilalanin sa kabila ng lahat ng lihim ko.Gusto ko sanang ngumiti. Gusto ko sanang ipikit at imulat ang aking mga mata at sabihin sa kanya na… andito lang ako. Buhay. Pero hindi pa puwede.Kailangan kong tapusin ang misyon.Kailangan kong maprotektahan siya.At ang anak namin.Napalunok ako ng bahagya nang maramdaman kong pinisil niya ang kamay ko. Mainit. Seryoso. Totoo."Kung alam mo lang… kung gaano ako n
Chapter 305Biglang sumeryoso ang mukha ni Cherie, sabay upo sa gilid ng kama ni Jasmine. Nagtagpo ang mga mata nila—at doon nagsimula ang isang nakakakilig at kabadong tanong."Jas… tell me honestly ha," sabay lapit ni Cherie na para bang may itatanong na top secret."Malaki ba? Mahaba? Or matigas?""CHERIE!!!" bulalas ni Jasmine habang namula ang buong mukha niya. Muntik pa niyang maibato ang unan sa mukha ng kaibigan."Ano ka ba!" tuloy ni Jasmine, pilit itinatago ang kilig habang tinatakpan ang mukha niya."Bakit mo tinatanong yan?!""Curious lang! Hello?! Baka mamaya masabihan lang kita ng 'lucky girl' kung sakali."Tumawa pa si Cherie ng pilya habang sinisiko si Jasmine.Hindi na kinaya ni Jasmine at napabuntong-hininga siya, sabay bulong:"Fine. Sige na nga. Sa lahat ng na-research natin sa field—walang-wala yun kumpara sa kanya."Cherie: "OH. MY. GOD. Confirmed! Hulaan ko—matigas like bato, mahaba like sword, at malaki like... powerbank?!""Mas malaki pa sa powerbank, friend!"
Chapter 304 SAMANTALA. Pagkarinig pa lang ni Cherie sa balita na nabundol si Jasmine, ay para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Agad siyang umalis mula sa safehouse at halos liparin ang kalsada pa-hospital. Hindi niya inalintana ang takot na baka kilalanin siya, dahil ang mahalaga sa kanya ngayon—ang kaibigan niyang parang kapatid—ay nasa bingit ng kamatayan. “Jasmine… anong ginawa mo?” bulong niya habang tinutulak ang pinto ng hospital entrance. Diretso siya sa information desk. “Jasmine Lim. Saan ang room niya?” “Private Wing 3rd floor, Room 310, ma’am.” Hindi na siya nagpasalamat. Tumakbo siya paakyat, halos hindi na humihinga. Nadatnan niya ang isang lalaki—matangkad, maitim ang suot, may malalim na titig—na nakaupo sa tabi ng kama ni Jasmine, hawak ang kamay nito na parang ayaw bitawan. Agad niyang naisip, “Ito ba si Jacob Montero?” Paglapit niya, napalingon si Jacob. "Excuse me, sino ka?" malamig ang boses nito, pero may pagtataka. Cherie tumitig pabalik. Di siya n