As the water falls on the lake floor, tears run down. This pain leaves no trace but unseen scars, filling my heart into blue, blue as the sky. Bugs buzz the memories away, fading like a rainbow in the clouds. Tearing me apart, tearing me apart.
Nilapag
ko ang libro at bumagon na ako. Bagong araw bagong karanasan. Nasasanay na ako sa palasyo. Kahit na medyo nakakapagod. At nami-miss ko na sina mama. Tinuruan naman ako ni Nana Senya sa mga gawain bahay, kaya hindi na ako nahirapan sa gagawin ko araw-araw.Nakapagtataka lang kasi one week na, pero hindi ko pa rin nakakausap ang Prinsipe, tungkol sa kung ano ang magiging silbi ko sa kanya. Akala ko ba, he needs an assistant. But here I am doing chores and arranging tables buong araw. Kapagod pero nag-eenjoy na man ako. Dahil bago ang experiences na 'to sa akin, bigla akong na proud sa sarili ko. Next stop, ang bar naman mamaya. Tinapos ko mun
hello my dear readers salamat sa patuloy na pagbabasa ng kwento ko. God bless! please share and comment!
"Elle!" Nahahapong sigaw ng ina Elle. "Ooh,bakit,Ma?may nangyari ba?" takang tanongni Elle, sabay bukas ng pinto. "Alam mo ba na umuwi na si PrinsipeLuke?Natapos na ang misyon niya sa Corinth. Naipanalo niya ang lupa natin dito.Lahat ng mamamayan ay magdiriwang sa pagdating niya. Maghanda kaanak," tuwang anonsyo niya. "Huh?!"gulat na tanong ni Elle, parang hindi ito makahinga sa tuwa. 'Yong lang ang tanging salita ang lumabas sa labi niya.Dahil sa galak at saya sa balitang sinabi ng ina niya.Napatulala ito; hindi niya maiwasan ang lumuha. “Opo, Ma. Nabanggit nga ni Liah, na uuwi siya.” Parang wala sa sarili niyang tugon niya. Hindi na niya mapigilan ang sariling umiyak. Dali-dali itong pumasok ng banyo. Tumigin siya sa salamin at ngumiti, habang tumutulo ang kanyang luha. "Elleee!Ano bang ginagawa mo, bakit ka umiiyak?" s
Tulala si Luke habang binabagtas niya ang daan pauwi sa kanilang palasyo. Basang-basa siya sa siya at parang gusto niyang itapon ang sarili sa kanal sa ginwa niyang pag-iwan na lang basta sa dalaga sa hardin. Naging duwag at natakot siya; ngayon paano niya haharapin ang dalaga. Paano niya pa ipaglalaban ang dalaga kung siya ang rason bakit ito umiiyak at nasasaktan ng husto. “Hijo? Anong nangyari?” salubong na tanong ng kanyang ina. “Wala, Ma, nabasa lang ako ng ulan.” “Sige na, maligo ka na at magpahinga.” “Sige, Ma,” tugon niya. “Nga pala, anak,” habol ng kanyang ina. “Bukas na ang pagdiriwang na gagawin ng mga tao para sa ‘yo.” “Ah, sige, Ma, darating ako. Umaasa ang binata na makikita niya ang dalaga sa handaan at hihingi siya kapatawaran sa kanyang ginawa. Buong buhay niya ay Elle lamang ang tangi
AMALIAH Sumalubong ang ganda ng umaga nang magising ako. Masarap sa pakiramdam ang init na nagmumula sa bintanang krystal. “Window open,”wika ko. Kahit na parang napahiya ako nang araw na maraming babaeng dumating sa palasyo at pinag-aagawan si Zek at ako ang naging taya sa dramang ‘yon, nakakahiya sabihing bobo ako sa wikang Ingles. Ngayon araw ay may gaganaping pagdiriwang sa palasyo. Hindi ko alam pero may pakiramdam akong hindi ito magiging maganda. Naligo na ‘ko at nag-ayos para makapagsimula nang tumulong sa kusina. Marami raw kaming gagawin para sa paghahanda. Pagkatapos kong mag-ayos ay lalabas na sana ako nang may pumasok na malamig na hangin sa bintana ko. Nang tignan ko naman ay wala naman akong nakita o naramdamang kakaiba. Pero malakas ang pakiramdam kong merong mali sa paligid. “Window close,” mahina kong utos sa bintana. Ang sabi ni
Pagdating namin sa palasyo ay abala ang mga tao; halos hindi na sila makausap. May mga taong nagde-design ng bulwagan at may nag-aayos ng mga ilaw. Lakad tabko ang ginagawa ng iba. Mamayang gabi na kasi ang kasiyahan at kailangan nilang matapos nang maaga ang pag-aayos. “Ah, Betty, tutulungan ko muna sina Nana Senya sa kusina,” paalam ko kay Betty. “You’re not doing anything, unless I told you so,” isang malamig na boses ang narinig ko. Si Zek nasa likod ko at mukhang kakarating niya lang. Saan ‘to galing? At may mga kasama siyang mga bisita. Yumuko ako kanya bilang pagbati. “Provido, this is Liah, my Fiancée, attend her needs for the party,” saad niya sa isang babaeng blond ang buhok at maganda. Hindi naman ako maka-react sa sinabi niyang ‘fiancée’ dahil nagpapanggap nga akong bobo sa wikang Inglish. “You really have a good choice, darling,” saad nito. Habang nakangiti
Habang naglalakad ako papunta sa kwarto ni Zek,hindi ko mapigilan kabahan. Ano ba talaga ang plano ng lalaking ‘to. Nang makarating ako sa pinto ng kwarto niya ay agad na akong kumatok. Ilan katok pa ang ginawa ko bago ako buksan ng lalaki. Ang akala ko siya ang bubungadpero iba ang bumukas. “Yes? Hello?” ani ni Ezra. “Hi!” ani ko sabay yuko. “Hello? Which kingdom are you from?” tanong niya. Nagtaka ako bakit ‘yon ang tanong niya. “Mahal na Prinsesa, ako ‘to si Liah,” sabi ko. “Huh? What? Wait?” sunod-sunod niyang tanong. “Oo, ako ito, Mahal na Prinsesa.” “You look like a real princess! Oh! Gosh! You look like a fairy!” bulalas niya. “Nasa loob ba ang pronsi
Tumakbo ako nang tumakbo hanggang sa makarating ako muli sa bulwagan ng palasyo. Kinalma ko muna ang sarili bago tuluyan pumasok sa loob. Kailangan kong makalayo sa gano’n sitwasyon. Ano sa tingin niya ang inisip niya? Na gano’n ako kadaling makuha? Na kaya niya akong bilhin? Oo kailangan ko nang trabaho at kumita sa sarili kong sikap. Pero hindi ko kayang ipagbili ang sarili kong dignidad. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit gusto kong manatili sa tabi niya? Bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko? Naguguluhan na ‘ko. Tch. “Liah?” napatalon ang puso ko nang marinig ko boses niya. Hindi ako lumingon ayokong makita ang mukha niya. Hinawakan ko ang manggas ng aking gown pataas nang kunti at naglakad sa gitna ng bulwagan. “Listen everyone!” napahinto ako nang bigla siyang nagsalita nang malakas. Lahat ng tao sa bulwagan ay napatingin sa kanya. Lahat huminto at binigay sa k
I see you beneath the tree fading slowly, Taking my hands to catch your memories, but you are far as your feelings. This one-sided loveshaped my broken core. Dreaming of you beside me, but you're gone. Trying to flee from your days with me, It paints my lonely sun, around the sea. Seabirds sing a joyful woe; I can't stand but frown in the blue. *** Gumuhit ang kirot sa puso ko nang matapos ko ang tulang binabasa ko. Ang lupit namang makalumbay nito. Nasa kusina ako at nagluluto habang nagbabasa.Tinuruan ako ni Nana Senya;fast learner naman ako kaya nakuha ko agad. Pagkatapos kong maboko ni Ezra ay kahit papa’no ay gumaan ang dibdib ko. Naisip ko pa rin ang alok niyang paibigin ang kuya niya. Hindi ko alam kung paano gagawin ‘yon. Napahawak ako sa akin labi
Umihip ang malamig na hangin sa paligid habang umuulan ng dahon ang mga puno na nasa paligid. Matamis at malalim ang halik na binibigay ni Zek. He’s making me melt with the intense feeling he is giving me; at tinutugon ko ito kahit na wala pa akong karanasan sa halikan. Ang haplos ng kanyang mga kamay sa aking likod ay nagbibigay ng kakaibang sensasyon. Parang gusto kong tumigil ang oras at damdamin na lamang ang sandaling ‘to. Hindi ko alam ang nangyayari sa isip ko pero ang alam ko. Gustong-gusto ko ang halik niya. “Ahemmp... ahemmp!” isang malakas boses ang nagpatigil sa halikan namin si Zek. “Marami naman kwarto sa loob ng palasyo baka gusto niyong pumasok, at do’n na ipagpatuloy ang halikan niyo?” ani ni Ezra habang natatawa. Isang malalim na hininga ang pinakawalan ni Zek bago niya bitawan ang baywang ko, tumalikod sa akin at pumasok sa loob. Na para