The Lion's Den

Halos lahat ng mga mata ay nakatutok sa akin pagpasok ko sa kumpanya. Hindi ko alam pero parang nakaramdam kaagad ako ng init gayong air-conditioned naman ang buong building. Binilisan ko na lang ang paglalakad ko dahil hindi ko na kinakaya ang bigat ng mga titig ng ibang nga empleyado sa akin dahil nga sa kumakalat na balita tungkol sa amin ni Sebastian.

Maging sa department namin ay pinagbubulungan ako ng mga tao. Pinilit ko na lang ang sarili kong huwag silang pansinin at atupagin na lang ang trabaho ko. Ngunit hindi ko pa man nabubuksan ang computer ko ay bigla namang may tumawag sa akin at sinabing pinapupunta ako sa top floor.

Kung hindi ako nagkakamali ay 'yon ang floor kung nasaan ang opisina ng big boss na si Sebastian, at hindi ko alam kung ano'ng rason ng pagpapapunta niya sa akin doon. Usually, kapag may tawag mula sa executive office, ibig sabihin may mali ka — at kung si Sebastian Hale ang tatawag, ibig sabihin, career funeral.

“Good luck,” bulong ng receptionist habang sumasakay ako ng elevator. Hindi ko alam kung sincere o sarkastiko, pero either way, hindi nakatulong.

Pagbukas ng elevator doors, parang ibang mundo ang pumasok sa paningin ko — marble floors, glass walls, at amoy na hindi mabibili sa department store. Isang babae na mukhang modelo ang tumayo mula sa desk at ngumiti nang tipid.

“Miss Navarro? Mr. Hale is expecting you,” sabi niya, sabay turo sa malaking double doors.

Huminga ako nang malalim.

'Kaya mo ‘to, Isla.'

Pagpasok ko ay kaagad ko naman siyang namataan — nakatayo sa harap ng floor-to-ceiling window habang nakatalikod sa gawi ko na para bang isang eksena sa pelikula. Nang marinig niya ang pag-click ng pinto ay saka lang siya humarap sa gawi ko.

“Miss Navarro,” bati niya, malamig ang boses. “Sit.”

“Kung okay lang, mas gusto kong nakatayo,” sagot ko. "And mind you, hindi ako isang aso na puwede mong utusan nang ganiyan."

Tumaas ang isa niyang kilay. “Suit yourself, then.” Umupo siya sa swivel chair niya at pinagmasdan ako. “Do you know why you’re here?”

“No. Pero kung tungkol ‘to sa nangyari kagabi—”

“It’s not just about last night.” Pinutol niya ako, at tumagilid sa upuan. “We have a problem. Someone has been leaking internal information to Vincent Marlowe.”

Napakunot ang noo ko. “And what does that have to do with me?”

“Because,” yumuko siya at may kinuha mula sa desk drawer, “the leak seems to be coming from your department.” Inilapag niya ang folder sa mesa. “And your name came up.”

Napasinghap ako. “Excuse me? Are you accusing me?”

“Not accusing,” aniya, walang emosyon sa mukha. “Just… considering possibilities.”

Naningkit ang mga mata ko. “Well, consider this: I have zero reason to help your corporate rival. Wala nga akong alam sa mga high-level deals niyo. Event coordinator ako, hindi corporate spy.”

Umikot ang swivel chair niya nang bahagya, para bang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo. “Then maybe you’d like to prove your loyalty.”

“Prove?”

“I’ll pay you handsomely if you work for me. Undercover. Get close to Marlowe’s people. Feed them the information I want them to hear. In short, play double agent.”

Napatawa ako, pero hindi sa tuwang paraan. “So you drag me in here to accuse me… then offer me money para gawin ang trabaho mo? Wow. Classy.”

“Business,” sagot niya. “Not personal.”

“Well, personally, I’m offended.”

Bumuntong-hininga siya, parang nainis na. “You’re good at reading people, Miss Navarro. You proved that last night and I need that skill.”

“And I need to not be insulted by my boss,” sagot ko, sabay cross ng arms. “Kung gusto mong mag-hire ng spy, maghanap ka ng willing. I’m not for sale.”

Tumahimik siya sandali, nakatitig sa akin. “You’ll regret saying no.”

“Maybe. Pero at least I can still sleep at night.”

Tinabig ko ang upuan sa harap ng mesa niya at lumakad palabas, maririnig ang mahina niyang pagtawa. “You’re trouble, Navarro.”

“Better than being a sellout,” sagot ko bago isinara ang pinto.

Paglabas ko ng opisina, naglakad ako nang mabilis papunta sa elevator, pero napansin kong may isang lalaking nakatayo sa gilid ng lobby. Naka-baseball cap at leather jacket siya, at hindi siya mukhang empleyado.

“Miss Navarro?” tanong niya, mababa ang boses.

Nagdalawang-isip akong sumagot. “Sino ka?”

Ngumiti siya nang kaunti at iniabot ang isang puting sobre. “For you.”

Tumingin ako sa paligid, naghahanap kung may nakakakita nito, pero walang nakatingin. “Ano ‘to?”

“Basta… basahin mo,” sagot niya, bago naglakad palayo na parang walang nangyari.

Binuksan ko ang sobre sa loob ng elevator at nang tingnan ko ang laman ay nakita ko ang isang picture.

Ako habang natutulog sa sofa sa maliit kong apartment.

Parang biglang nanlamig ang mga kamay ko nang mga oras na 'yon at aaminin kong noon lang ako nakaramdam ng labis na takot para sa kaligtasan at buhay ko.

Hindi 'yon kuha ng isang kaibigan. Hindi ito kuha ng phone ko. Pero ang anggulo… galing sa loob ng apartment ko, pero hindi ko maalala kung paano dahil mag-isa lang naman ako sa apartment ko palagi.

Mas dumoble pa ang kaba ko nang makita ang nakasulat sa gilid ng picture na, “We’re watching.”

Nabitiwan ko ang sobre at nahulog 'yon sa sahig ng elevator. Wala akong magawa kundi takot na titigan ang sobreng 'yon na hindi ko alam kung kanino ba talaga galing. Pero malinaw sa akin na bina-blackmail ako ng taong nagpadala no'n.

Sa isip ko, naririnig ko pa ang sinabi ni Sebastian kanina.

"You’ll regret saying no."