Shadows On The Street

Kinabukasan, nagmamadali akong pumasok sa hotel. Dalawang cup ng kape ang hawak ko — isa para sa sarili ko at isa para kay Lara, ang best friend kong receptionist sa lobby. Pagdating ko sa security desk, ngumiti siya nang malapad.

“Uy, late ka ah. Hangover?” biro niya.

“Hindi,” sagot ko, iniabot ang kape. “Just… bad dreams.”

Pag-ikot ko para dumiretso sa staff entrance, narinig ko ang mahina niyang sigaw. “Isla, teka! Naiwan mo 'to, oh.”

Paglingon ko ay hawak niya na ang puting sobre.

Kumunot ang noo ko. “Where’d you get that?”

“Nahulog galing sa bag mo.” Binaligtad niya at hinugot ang picture. Nang makita ang larawan ng natutulog kong sarili, nanlaki ang mata niya. “Oh my god, Isla! Sino'ng kumuha nito?”

Mabilis ko itong kinuha sa kamay niya at isinuksok pabalik sa sobre. “It’s nothing.”

“Nothing? Girl, that’s straight-up creepy!”

“I said, it’s fine,” madiin kong sagot. Ayaw kong lumaki ang issue. At mas lalong ayaw kong magkaroon ng dahilan si Sebastian para sabihing, I told you so.

Pinilit kong magpaka-normal buong araw, kahit na ramdam ko ang bigat ng sobre sa loob ng bag ko. Itinutok ko na lang ang sarili sa trabaho at effective naman dahil kahit sandali ay nawaksi sa isipin ko ang bagay na 'yon.

Pagdating naman ng hapon, paglabas ko ng building ay ramdam ko ang samyo ng malamig na hangin. Ngunit may kumakapit na takot sa batok ko — 'yong parang alam mong may nakamasid sa’yo.

Pumasok ako sa subway entrance, pero paglingon ko, nandoon siya. Yung lalaking nag-abot ng sobre kahapon. Nakasunod siya sa distansya, parang hindi nagmamadali pero hindi rin nawawala sa paningin.

Pinabilis ko ang lakad ko, bumalik sa street level. Doon ko nakita ang black SUV na biglang humarang sa sidewalk. Kaagad naman akong napaatras nang makita kong bumukas ang pinto at dalawang lalaking naka-itim ang bumaba.

“Miss Navarro,” malamig ang tono ng isa. “Come with us.”

At bago ko pa maisipang sumigaw ay may isa pang sasakyan na huminto sa kabilang lane — isang sleek, dark sedan. Bumukas ang pintuan at lumabas si Sebastian, naka-three-piece suit na parang wala lang. Pero ang mata niya… matalim.

“She’s with me,” aniya sa mga lalaking nakaharang sa akin.

“Private matter,” sagot ng isa, pero hindi umalis.

Lumapit si Sebastian, dahan-dahan pero mabigat ang presensya. “If you don’t move in the next five seconds, this becomes a public matter. Complete with police department, legal action, and your faces on every news outlet by morning.”

Saglit na binalot ng katahimikan ang buong paligid. Tinitigan siya ng mga lalaki, pagkatapos ay sumakay pabalik sa SUV at umalis na parang walang nangyari.

Humarap siya sa akin. “Get in the car, Isla.”

“Sebastian, I—”

“Now.”

Sa tono niyang 'yon ay alam kong walang puwang para tumanggi.

Wala na nga akong nagawa kundi ang sumakay, at bago pa ako makapagsalita, pinaandar na niya ang sasakyan. Hindi ko maiwasang mapapikit nang maamoy ko ang loob, amoy leather at faint cologne na parang signature scent niya. Tahimik lang siya habang nagmamaneho, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin.

“Care to explain,” basag niya sa katahimikan, “why some men just tried to take you?”

Huminga ako nang malalim. “I think… it’s connected to the photo.”

“What photo?”

Huminga muna ako nang malalim bago inilabas ang sobre mula sa bag ko at kunin sa loob no'n ang picture saka iniabot sa kaniya. Kunot-noo niya naman 'yong binalingan bago kunin sa akin gamit ang kaniyang kanang kamay habang ang kaliwa ay nakahawak sa steering wheel. Nang makita niya ang larawan ay kagyat na umigting ang panga niya. “This was taken inside your apartment?”

“Yes. I live alone. I didn’t give anyone a key.”

Napatingin siya sa akin, seryoso. “You should’ve told me yesterday.”

“I didn’t want to give you the satisfaction of saying ‘I told you so.’”

Isang gilid ng labi niya ang tumaas. “Too late for that. I did tell you so.”

“Wow. Great bedside manner for someone supposedly concerned about my safety.”

Huminto ang sasakyan sa harap ng isang high-rise building. Hindi ito hotel. Hindi ito opisina.

“Where are we?” tanong ko.

“My place,” sagot niya, bumaba at binuksan ang pinto sa side ko. “You’re staying here until I say otherwise.”

Hindi ko alam kung paano niya ako napapayag na sumunod sa kaniya, pero nadatnan ko na lang ang sarili kong naglalakad kasama siya papasok sa isang private elevator na diretso sa penthouse. Pagbukas ng pinto, bumungad ang isang modern, glass-and-steel na espasyo na parang cover ng architectural magazine.

“You can’t just… abduct me into your condo, Sebas— I mean, Mr. Hale,” reklamo ko.

“This isn’t an abduction. This is protection,” sagot niya, iniiwas ang coat. “Unless you prefer being dragged into an SUV by strangers again.”

Napasimangot ako pero hindi nakasagot.

“Guest room’s on the left,” dagdag niya. “Security’s tight here. No one gets in without me knowing.”

Umupo siya sa sofa, hawak pa rin ang picture. “Tomorrow, you’ll tell me everything. Every detail, every suspicion, every name. Tonight, you rest.”

“And if I refuse?”

Tumaas ang kilay niya. “Then I’ll have to watch you 24/7 myself.”

Nagsalubong ang tingin namin. Hindi ko alam kung pananakot ‘yon o pang-aakit.

Pero bago pa ako makasagot ay tumunog ang phone niya. Kinuha niya naman ito at sagot agad.

“This is Hale,” malamig niyang sabi. Saglit siyang nakinig, at may bahagyang pagbabago sa ekspresyon niya — parang nagulat pero pinipigilan.

Pagbaba ng tawag, tumingin siya sa akin.

“They know where you work. And now…” huminto siya sandali, “they know where you live.”