Isla' POV
Hindi ko alam kung masuwerte ako o minamalas. Tatlong oras na akong paikot-ikot sa grand ballroom ng Hale International Hotel, naka-high heels na parang ipinako sa paa ko habang hawak ang clipboard na puno ng checklist. VIP Gala for Charity ang event at sa dami ng mayayamang bisita na dapat i-please, ramdam ko nang mababali ang leeg ko sa kakayuko’t kakangiti.
“Navarro! ‘Yong centerpiece sa mesa ng table five, mali! Bakit Lilies ang naroon? You should've checked it bago ilagay doon, ano ba?” sigaw ng floor manager sa earpiece ko.
“Yes po, on it!” mabilis kong sagot, bago ako nagmamadaling tumakbo papunta sa mesa. Halos mapatid pa ako sa mahahabang gown ng mga bisita. Napabuntong-hininga na lang ako habang sinasabi sa sariling, 'Kaya ko ‘to' kahit pa nagmumukha na akong takbo-boy sa sariling event.
Nasa kalagitnaan ako ng pagpapalit ng flowers nang maramdaman kong may sumagi sa gilid ko. Mabilis akong napaatras, pero huli na. Isang tray ng champagne flutes ang dumulas mula sa kamay ng waiter, at ang buong laman nito ay tumama sa dibdib ng isang lalaki.
"Sh*t!"
Ang puting polo niya ay agad nagkaroon ng gintong mantsa ng mamahaling champagne. At hindi lang basta polo — three-piece suit! Mahal. Malinis. At ngayon ay basa.
“Oh, my god! Sir, I am so, so—”
Ngunit bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay nag-angat na siya ng tingin. Nakita ko kung paano umigting ang mga panga niya na para bang mapipigilan no'n ang galit niya.
Muntik na akong mapaatras.
Tall. Sharp jawline. Deep set of hazel brown eyes, na parang nakikita ang lahat ng iniisip mo kahit hindi ka magsalita... and that suit tailored to perfection. Higit sa lahat, may aura siyang hindi basta businessman… kundi tipong lalaking sanay utusan ang buong mundo at susunod ang lahat.
'Oh no!'
“I just got in the building,” aniya, mababa at kalmado ang boses. “And you decided to baptize me with champagne?”
Napakagat ako sa labi, sinusubukang huwag kabahan. “It was an accident. And technically, it was the waiter.”
“That you bumped into,” dagdag niya, tumaas ang isang kilay.
“Yes, but—”
He smirked, a faint curve of lips na parang may alam siyang hindi ko alam. “You just made my night interesting.”
Hindi ko alam kung insulto ‘yon o compliment.
“Kung gano’n, you’re welcome?” tugon ko na kunwaring may kumpiyansa, kahit pa ang totoo ay gusto ko nang magtago sa ilalim ng cocktail table.
Bago pa lumalim ang usapan ay dumating na ang floor manager slash boss ko, hingal at halatang balisa. “Sir Hale! My apologies, sir, we—”
Wait. Sir Hale?
As in Hale International? As in Sebastian Hale? The ruthless, billionaire CEO na kilala sa pagiging cold at walang pasensya sa incompetent staff?
Oh, fantastic. Hindi lang basta bisita ang nabuhusan ko. Boss mismo ng boss ko!
Tinapunan ako ng floor manager ng tingin na parang gusto na niya akong itapon sa basement. Pero si Sebastian, hayun, kalmado lang na parang walang nangyari.
“It’s fine,” sabi niya, sabay punas ng suit. “She was… keeping things lively.”
Napasinghap ang floor manager, halatang hindi makapaniwala. “Still, we’ll have housekeeping bring you a fresh—”
“No need. I’ll manage,” sagot ni Sebastian, hindi inaalis ang tingin sa akin. “What’s your name?”
Nag-aatubili akong sumagot. “Isla. Isla Navarro.”
“Hmm,” tila nilalasap niya ang pangalan ko. “I’ll remember that.”
At sa halip na mag-walk out, dumiretso siya sa VIP lounge, iniwan akong nakatayo roon na parang nakapako.
Two hours later, akala ko ay tapos na ang bangungot ko. Akala ko lalabas lang siya saglit para magpakita sa event at aalis na pero mali ako. Nasa dulo ako ng ballroom, inaayos ang isang table setting, nang maramdaman ko na naman ang presensya niya. Hindi ko alam kung bakit, pero para siyang may gravitational pull. Kahit hindi ko siya tinitingnan, alam kong nandoon siya.
“You missed a spot,” sabi niya mula sa likod ko.
Napalingon ako. “Excuse me?”
Tinuro niya ang isang baso na may fingerprint mark. “Attention to detail is important, Miss Navarro.”
Hindi ko alam kung dapat akong mapahiya o mainis. “I’ll take note of that, Mr. Hale.”
“Good,” aniya, may bahagyang ngiti. “Because I might need you for something in the near future.”
“Need me?” kunot-noo kong tanong. “I’m just an event coordinator.”
“Exactly,” sagot niya, parang may ibig sabihin na mas malalim.
Inabala ko na lang ang sarili ko sa trabaho ko noon at pilit na iwinaksi sa isip ko ang imahe ni Sir Hale. Pagkatapos ng mga speeches, photo ops, at endless champagne toasts, halos bumagsak na ang paa ko sa pagod. Mabuti na lang at nang magpaalam ako sa boss ko na magpapahinga saglit ay pinayagan niya naman ako. Nang nasa gilid na ako ng ballroom at umiinom ng tubig ay bigla na lang may mga flash ng camera.
“What the—?” Napalingon ako at nakita si Sebastian na papalapit, hawak ang isang wine glass, diretso sa akin.
At bago ko pa magawang umiwas, may photographer na nakakuha ng shot — si Sebastian, nakatayo sa tabi ko, nakatingin sa akin na parang ako lang ang tao sa kuwarto.
Hindi iyon staged, at lalong hindi iyon scripted. Pero hindi ko maiwasang magtaka kung para saan ang ginawa niyang 'yon. Para ba asarin ako dahil sa aksidenteng pagtabig ko ng tray na may lamang champagne na natapon sa kaniya? Mas lalo pang napakunot ang noo ko nang magsimula siyang maglakad palayo at iniwan akong nakatulala.
"Ano na naman kayang topak ng lalaking 'yon? Hay, naku! Kung puwede lang talaga manapak ng big boss eh."
Akala ko ay matatapos na ang kalbaryo ko nang gabing 'yon. Hindi na kasi kami magkikita ni Sebastian dahil hindi naman ako direktang nagtatrabaho sa kaniya. Ngunit kinabukasan, nabulabog agad ang umaga ko nang tumawag sa akin ang kaibigan ko.
"Girl, you're doomed! Check the headlines! It's better if you see it yourself," nahihintakutang untag sa akin ni Lara.
At dahil nga bagong gising ay pipikit-pikit pa akong nag-scroll sa cellphone ko. Ngunit halos mapatalon ako sa kama nang makita ang picture ko roon... or should I say, picture namin ni Sir Hale. Nasa front page kami ng isang society blog at may caption na, "Who’s the Mystery Woman with Sebastian Hale?
Spotted at last night’s gala, the billionaire CEO seems to have found a new interest.”
Parang biglang natigil ang oras. Nakatayo kami sa gitna ng dilim, habang kumakalat ang malamig na boses mula sa loob mismo ng silid. Sobrang lakas ng pintig ng puso ko na para bang kulog na umaalingawngaw sa loob ng tenga ko.Sebastian’s grip on my wrist tightened, steady and unyielding. Parang siya lang ang nagsisilbing anchor ko habang nilalamon kami ng takot.“Show yourself,” malamig na sabi niya, ang baril niya nakataas, handang pumutok.Mula sa dilim ay narinig ko ang mga yabag ng taong nagsasalita. Ilang sandali lang ay nasa tapat na siya ng bintana, dahilan para makita namin siya nang bahagya sa pamamagitan ng ilaw na nanggagaling sa buwan. Maayos ang kaniyang tindig, naka-suit na perpektong nakayakap sa kaniyang katawan habang ang buhok naman niya ay tila ba nilagyan ng sangkatutak na pomada.“Sebastian Hale,” aniya, naglalakad na parang nasa sarili niyang opisina lang. “The untouchable king of his empire. And yet…” tumigil ang tingin niya sa akin, “…you brought someone fragil
Nagulat ako sa biglaang pagsabog ng ingay mula sa labas. Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang nakadikit ako sa sahig, hawak ang gilid ng sofa na para bang doon lang nakadepende ang buhay ko. Nanginginig ang katawan ko at ang mga mata ko ay mariin lang na nakapikit. At nang magdilat ako ay awtomatikong dumapo kay Sebastian ang tingin ko. Para siyang ibang tao nang mga oras na 'yon. Hindi na lang siya ang lalaking nakasuot ng mamahaling suit at laging seryoso... Kundi isang sundalo. Isang protektor. Isang pader sa pagitan ko at ng mga bala sa labas. “Stay low,” madiin niyang bilin habang nakayuko siya, hawak ang baril at nakatingin sa labas ng kurtina. “They’re testing us.” Nanginginig pa rin ang boses ko nang sagutin ko siya. “Testing? You call that testing? Sebastian, they’re shooting at us!” His jaw tightened, but his eyes never left the window. “If they wanted you dead, Isla, you wouldn’t be breathing right now. They want to scare us. To send us a message.” Napakagat
Nanatili akong nakatulala habang umiikot sa isip ko ang mga sinabi niya. Marriage. Ang bigat ng salitang iyon. Parang bomba na biglang sumabog sa katahimikan ng penthouse.Hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano. Dahil sa totoo lang, hindi biro ang salitang kasal.“Sebastian…” halos pabulong kong sambit, “…are you out of your mind?”Mataman niya lang akong tiningnan, diretso sa mga mata at bakas ang kaseryosohan. “This is the only way, Isla. If they see a woman by my side — legally bound to me — they’ll think twice before making a move.”Napailing ako. “So, kasal ang solusyon mo? What am I to you, some kind of… shield? A convenient prop?”“You’re more than that.” Diretso niyang sagot. Kalmado ngunit madiin ang bawat pagbitiw niya ng mga salita. Kita ko rin sa mga mata niya ang determinasyon na parang hindi ko na kayang suwayin pa ang mga sinabi niya.Naramdaman ko ang unti-unting paghigpit ng dibdib ko. Parang wala akong hangin. Paano kung totoo ang mga sinasabi niya? Paano kung kasa
Hindi ko na namalayan kung gaano kabilis akong nadala ni Sebastian palabas ng apartment ko. Halos hatakin niya ako papunta sa kotse niya nang hindi man lang nag-aksaya ng oras para magpaliwanag. Para siyang may hinahabol — o may iniiwasan. Mabilibniya akong naisakay at saka kinabitan ng seatbelt bago umikot papunta sa driver's seat. Kita ko ang pag-igting ng panga niya habang pinaaandar ang kotse na para bang hindi niya na talaga nagugustuhan ang mga nangyayari.Tahimik lang kami sa biyahe. Ang tanging naririnig ko lang ay ang malakas na pintig ng dibdib ko at ang malinis na ugong ng makina ng mamahalin niyang sasakyan. Nakatingin lang ako sa labas, pinagmamasdan ang mga ilaw ng siyudad na parang kumikislap habang nadaraanan namin.Maya-maya pa ay siya na mismo ang bumasag sa nakakabinging katahimikan. “You shouldn’t have stayed there alone. Not after what happened.”Napalingon ako. Kita ko ang matalim na panga niya, ang seryosong anyo ng kaniyang mga mata. Para siyang sundalong sanay
Hindi ko na maalala kung gaano katagal na ba akong nakatulala sa hawak kong flash drive. Para akong nahulog sa isang maze na walang exit — bawat daan may tanong, bawat sulok may banta.Dalawa na. Dalawang ebidensya. Dalawang kuwento. Pero alin ang totoo?Napasapo ako sa noo at mariing napapikit. Kung anuman ang nasa loob ng flash drive na ‘to, sigurado akong hindi magugustuhan ni Sebastian na hawak ko 'to. Pero paano kung ito lang ang paraan para malaman ko kung sino talaga siya? Kung anong klase ng tao ba talaga siya?Napalundag na lamang ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Dali-dali ko naman itong nilapitan at saka tiningnan ang caller ID. Ngunit nagtaka ako nang makitang hindi ito naka-register sa contacts ko. Nagdadalawang-isip pa nga ako kung sasagutin ko ba 'yon o hindi. Hindi ko naman kasi talaga ugaling sumagot lalo na't hindi ko kilala ang caller. Nakatitig lang ako sa screen ng cellphone ko hanggang sa mamatay ang tawag. Ngunit ilang sandali pa lang ay muli na naman i
Kinabukasan, halos mabingi ako sa ingay ng cellphone ko. Notifications. Messengers. Emails.Pero ang pinaka-masakit sa mata? Ang headline:#HaleAffair Takes Over Social Media: The Billionaire and the Mystery WomanMay mga blurred drone shots, may mga kuha na parang mula sa balcony ng penthouse, at lahat pare-pareho ang caption: “Hale’s new love interest?”Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matatawa. Sa totoo lang, hindi ko nga siya gusto — tapos ngayon, buong mundo akala kami na?Bago ko pa maiproseso ang lahat ng mga 'yon ay isang staff ang pumasok sa workroom. “Miss Navarro, the CEO wants you in the boardroom. Now.”Napalunok ako. Ito na ba ‘yon? 'Yong meeting na matatanggal ako?Pagbukas ko ng pinto ng boardroom, puro matatandang lalaki at babae ang nakaupo. Nakaupo sa head chair si Sebastian, parang walang nangyari, nakasuot ng perfect dark suit na para bang galing sa isang magazine cover.“Mr. Hale,” wika ng isa sa shareholders, “care to explain why your name and this… employee’