The Wedding Venue: The Grand Versailles Garden, Manila
Kung may isang lugar sa bansa na masasabing epitome ng kayamanan, ito na ‘yon. Ang venue ay isang napakalawak na hardin na tila hinango sa Versailles ng France. Mamahaling puting rosas ang bumabalot sa bawat sulok. May classical musicians na tumutugtog ng soft symphony, at ang buong set-up ay napaka-elegante na parang isang royal wedding.Ang hindi alam nina Klarise at Louie, ito nga ang kanilang kasal.
Sa isang pribadong kwarto malapit sa altar, nakaabang si Klarise, hindi makapaniwala sa nakikita niya.
"Mom, bakit ganito ang set-up?! Akala ko binyag ‘to!"
Napaigtad si Pilita ngunit ngumiti nang pilit. "Well… surprise?"
"Ano?!" Nanlaki ang mga mata ni Klarise. "Tell me this is a joke!" Hindi ito totoo. Hindi puwedeng totoo! Mabilis siyang umatras, handang tumakbo palayo, pero bago pa siya makalabas ng venue, biglang may humarang sa kanya na mga bodyguard ng pamilya! "Let go of me!" Pilit niyang pinigilan ang dalawang lalaking nakahawak sa kanya, pero ni hindi sila natinag. "Mom! Dad! Ano 'to?!" Nilapitan siya ng kanyang Mommy, may kasamang nakakalokong ngiti. "Klarise, hija, masyado kang nag-aalala. This is for the best." "Best?! Para kanino?!" Sa kabilang kwarto, ganoon din ang nangyayari kay Louie."Dad, ano ‘to?!" singhal niya habang nakatitig sa altar.
"Anak, ito ang matagal na naming napagkasunduan. You’re getting married today," sagot ni Philip Ray, walang emosyon.
"Excuse me?!" Halos lumipad ang tuxedo ni Louie nang bigla siyang tumayo. "Hindi ako pumayag dito! Hindi ako naniniwala sa kasal!"
"Louie, wala kang choice. This is bigger than you."
Sa Venue…Ang dalawang pinakamayamang pamilya sa bansa—ang Olive at Ray—ay nagtipon sa isang engrandeng hardin na puno ng puting rosas. Eleganteng puting tela ang bumabalot sa mga upuan, at ang altar ay napapaligiran ng mga luntiang halaman at kandilang tila inilawan para sa isang romantikong gabi.
Pero… isang binyag nga ba ang magaganap?
"Sigurado ba kayong hindi tatakas ang dalawa?" tanong ni Philip Ray habang iniikot ang tingin sa buong venue.
"Sinigurado akong may security sa paligid," sagot ni Hilirio Olive, sabay halakhak. "Walang labasan. Kapag nag-umpisa ang seremonya, tapos na ang laban!"
Nagkatinginan ang mga misis nilang sina Pilita at Georgina.
"Naku, sigurado akong magagalit ang dalawa," ani Pilita, pero may halong excitement ang kanyang boses.
"Pero magiging maganda ang ending, 'di ba?" sabat ni Georgina, sabay kindat.
At sakto—dumating na ang kanilang mga anak.
Si Klarise, suot ang isang eleganteng puting bestida, na hindi man lang nagtaka kung bakit para siyang bride sa suot niya. At si Louie, na seryosong naglalakad sa puting tuxedo, habang iniisip kung bakit parang pang-kasal ang setup.
Ang engrandeng hardin ay tila isang eksena mula sa isang fairytale. Isang marangyang wedding venue na puno ng puting bulaklak, golden chandeliers na nakasabit sa mga tent, at isang altar na natatakpan ng napakagarang kurtina. Ang sahig ay sakop ng red carpet, at ang paligid ay pinapalibutan ng mahigpit na security—hindi dahil sa proteksyon, kundi para walang makatakas.Habang naglalakad si Klarise papunta sa loob ng venue, naramdaman niyang tila may mali.
"Ang daming bisita para sa isang binyag, ha?" bulong niya sa sarili. Napansin niyang halos lahat ay nakaputi, at ang set-up ng lugar ay parang pangkasal.
Nang maibaba niya ang tingin sa sariling suot—isang bridal-like white dress—biglang lumakas ang kabog ng kanyang dibdib.
"No way..."
Bago pa siya makatakbo palabas, may biglang humarang na dalawang bodyguard.
"Miss Olive, this way po," sabi ng isang naka-itim na security guard.
"Wait! Hindi ito ang binyag, hindi ba?!" panicky niyang tanong.
Pero wala siyang nakuhang sagot. Lalong lumakas ang kutob niya. This isn't right!
Sa kabilang dako, pababa ng luxury car si Louie, nakaputing tuxedo, mukhang perpektong groom.
Pagtingin niya sa paligid, agad siyang napataas ng kilay. "What the hell?!"
Ang inaakala niyang binyag ay isang grandeng kasal!
"Mom! Ano ‘to?!" sigaw niya habang lumingon sa ina niya.
"Anak, walang gulo. Walk straight and go to the altar," sagot ni Georgina, umiwas ng tingin.
"What?!" Halos sumabog na siya sa galit.
Bago pa siya makakilos, lumapit ang kanyang ama, si Philip Ray. "Louie, this is the right thing to do. You have no choice."
"The hell I don’t! Hindi ako papayag sa kasal na ‘to!"
"Hijo, nakapalibot ang security. Wala kang magagawa," mahinahong sabi ng ama.
Napamura si Louie. "Tangina, hindi ito nangyayari!"
Pero wala na siyang nagawa nang marinig ang pag-uumpisa ng bridal march.
Sa harap ng altar…Napahinto si Klarise at Louie nang magtama ang kanilang mga mata. Pareho silang nagtataka. Sino siya?!
"Mom, sino siya?" tanong ni Louie kay Georgina.
"Mom, anong nangyayari?!" singhal ni Klarise kay Pilita.
Biglang bumalik si Klarise kay Pilita at binulungan ito. "Akala ko binyag 'to?! Bakit may altar?!"
Sumagot si Pilita na parang wala lang: "Ay, hindi mo ba alam, anak? Hindi binyag ang magaganap. KASAL MO ‘TO!"
"ANO?!" sabay na sigaw ni Klarise at Louie.
Doon lang nila napansin ang pari sa harapan, ang mga nakangiting pamilya, at ang mga kaibigan nilang nag-aabang sa kanilang reaksyon.
"Teka lang, teka lang—" mabilis na lumingon si Louie kay Philip. "Dad, ikaw ba ‘to?!"
"Oo, anak. Matagal na naming plinano 'to. It's an arranged marriage."
"ARRANGED MARRIAGE?!" sigaw ni Klarise. "Ano ‘to, medieval times?!"
Napailing si Louie. "Mom, please tell me this is a joke."
"Sorry, hijo, pero hindi ito joke. Ikakasal kayo ngayon," ani Georgina, sabay tapik sa balikat ng anak.
Huminga nang malalim si Louie at napatingin kay Klarise. Maganda ito, walang duda—pero kasal?! Sa babaeng hindi niya kilala?!
Lumapit si Klarise kay Louie, nakataas ang isang kilay. "Listen here, mister, hindi ako magpapakasal sa’yo! Hindi kita kilala!"
"Baka naman akala mo gusto rin kita?!" sagot ni Louie, iritadong tumitig sa kanya."Well, excuse me, hindi ako desperada!" sigaw ni Klarise.
"Eh ‘di wag kang magpakasal! Pareho tayong ayaw nito!" sagot ni Louie.
Nagsimula nang magbulungan ang mga bisita, at ang mga magulang nila ay mukhang hindi natinag.
Lumapit si Hilirio sa anak. "Klarise, anak, hindi ka namin pinalaki para maging matigas ang ulo. Sundin mo ang kasunduang ito."
Ganun din si Philip kay Louie. "Anak, this is for business and family. Magpapakasal kayo, period."
Nagtama ang tingin nina Klarise at Louie. Ano na ang gagawin nila?!
Bumuntong-hininga si Louie at napatingala. "Fine. Pero tandaan mo, Klarise, ayokong-ayoko sa sapilitang bagay."
Nagpatuloy si Klarise, ang mga mata ay nag-aapoy sa galit. "Pareho tayo, Louie Ray. Pero kung magpapakasal tayo ngayon, tandaan mo rin—wala kang aasahang masaya sa pagsasamang ito."
"Ayos, walang problema," sagot ni Louie, napangisi. "At tandaan mo rin, hindi kita kailanman mamahalin."
"Good," sagot ni Klarise, tumikhim at tumalikod.
"Great. Ikakasal ako sa isang spoiled brat na mukhang princess wannabe," irap ni Louie."Well, mas malala! Ikakasal ako sa isang aroganteng lalaki na may attitude problem!" singhal ni Klarise.
"Teka, sino may sabi na papakasal ako sa'yo?!"
"Wala rin akong balak pakasalan ka, gago!"
"Eh di tumakas ka kung kaya mo!"
Nagkatinginan silang dalawa, parehong gustong tumakas. Pero napatingin sila sa paligid—punong-puno ng security. They were doomed.
"Klarise Olive, magpapakasal ka ba nang kusa o ipagpapatuloy natin ang drama na ‘to?" tanong ng pari, napapailing.
"Oh my God, this is ridiculous," bulong ni Klarise, nanggigigil.
"Sabihin mo na lang na hindi ka pumapayag para matapos na ‘to," ani Louie, nakahalukipkip.
"Dapat ikaw ang sumuko muna, hindi ako!" sagot ni Klarise.
Pero habang nag-uumpisa ang seremonya, pareho nilang hindi alam… na sa kabila ng sapilitang kasal na ito, isang bagay ang magbabago. At hindi nila iyon kayang pigilan.Dahil minsan, ang pinaka-ayaw mong bagay… ang siya palang magiging dahilan ng iyong pinakamalalim na pagmamahal.
"Sabihin mo na lang na hindi ka pumapayag para matapos na 'to." Nakahalukipkip si Louie, hindi tinatago ang pagkainis niya habang nakatitig sa kanya. Mula ulo hanggang paa, he looked like the perfect groom—tall, strikingly handsome, and dressed in an immaculate white tuxedo.Maagang sumilip ang araw sa kawalan, sumayaw sa puting kurtina ng kubo, at marahang dumapo sa pisngi ni Klarise. Nakahiga siya sa kama, nakatalikod kay Louie, yakap ang unan, at may banayad na paghinga. Tahimik ang paligid—tanging huni ng alon at ang mahinang ihip ng hangin ang nangingibabaw.Sa likod niya, si Louie—nakadilat, gising, ngunit hindi gumagalaw. Takot na baka magising si Klarise, takot na baka mawala ang payapang sandaling ito. Ngunit sa kanyang puso, may init—hindi init ng alaala, kundi ng damdamin na unti-unting sumusulpot. Buong gabi silang magkatabi, hindi para balikan ang nakaraan, kundi para damhin ang kasalukuyan.Hinayaan siyang manatili ni Klarise. Walang tanong, walang kondisyong inilagay sa pagitan nila. Kaya ngayon, heto siya—hindi bilang doktor, hindi bilang estranghero, kundi bilang Louie… ang lalaking muling natututo kung paano magmahal.Dahan-dahan siyang gumalaw, marahang inilapit ang sarili sa likod ni Klarise. Inabot niya ang buhok nito at maingat na in
Humagulhol na si Klarise. “Hindi mo kailangang ligawan ako ulit. Mahal kita, Louie. Kahit ilang beses pa akong masaktan sa pagkawala mo, pipiliin pa rin kita.”Nagpalakpakan si Hilirio. “Ayos! Ibalik ang kasalan!”Tumawa si Philip. “Baka pwedeng sa susunod, mag-cruise wedding naman kayo!”“Hoy,” singit ni Pilita, “huwag muna nating ipressur—”Pero bago pa matapos, si Georgina na ang lumapit kay Klarise at niyakap siya ng mahigpit.“Salamat,” bulong niya. “Sa pagmamahal mo sa anak ko. Sa katatagan mo. Sa pagiging ilaw sa panahong wala siyang makita.”Umiyak si Klarise, yakap ang biyenan.At sa gitna ng tawanan, luha, at muling pagkilala, sumisikat ang araw sa harap nila—liwanag na nagsasaad ng bagong umaga.Hindi pa tapos ang laban, ngunit buo na ulit ang pamilyang minsang winasak ng isang trahedya.Tahimik ang dalampasigan, at ang mga alon ay tila nagkukuwento ng matatandang pangarap na muling binubuhay. Nakalapag ang mga ilaw sa paligid ng kubo sa tabi ng baybayin—maliliit, dilaw, at
Sa dining area ng Page-Rays residence, tahimik ang lahat habang nag-aalmusal. Si Louie ay nagkukusot ng mata, hawak ang mug ng kape, habang si Klarise ay abalang pinapakain si Luna sa baby chair nito. Sa ilalim ng katahimikan, naroon ang pananabik at kaba—dahil ngayong araw, darating ang kanilang mga magulang upang sabay-sabay na magtungo sa beach resort sa Batangas. Magsasama-sama sa unang pagkakataon mula nang mangyari ang aksidente.“Sigurado ka bang kaya mo na, Louie?” tanong ni Klarise, malumanay pero may halong pag-aalala. “Hindi naman kita pipilitin kung hindi ka pa handa.”Tumingin si Louie sa kanya. “Hindi ko man maalala ang lahat, pero… ayokong palampasin ang kahit isang pagkakataong makasama kayo. Baka doon… mas maintindihan ko pa kung sino ako.”Napangiti si Klarise, ngunit kapansin-pansing nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Salamat, Louie…”Bago pa siya makasagot, isang mahinang katok ang narinig mula sa pinto. Sunod-sunod na yabag, at maya-maya pa’y narinig ang m
Sa kwarto sa ikalawang palapag, mag-isa si Klarise. Tahimik siyang nag-aayos ng mga pinamiling gamit. Ang liwanag ng lampshade ay malumanay na tumatama sa kanyang mukha—isang mukha ng ina, ng asawa, ng babaeng pilit na bumabangon sa bawat araw na puno ng alaala ngunit walang kasiguruhan kung kailan muling makikilala.Kinuha niya ang isang maliit na baby photo frame. Larawan nila iyon ni Louie at ni Luna, kinuhanan isang buwan bago ang aksidente. Nakangiti silang tatlo. Isang larawang puno ng kasiyahan—ng walang duda, ng isang buong pamilya. Dumampi ang luha sa sulok ng kanyang mata, ngunit agad niya iyong pinunasan.Biglang bumukas ang pinto.Nilingon niya ito, may kaba. At doon niya nakita si Louie, nakatayo sa may siwang ng pintuan, buhat pa rin si Luna na mahimbing nang natutulog.“Gising ka pa pala,” marahang sabi ni Louie.Tumango siya, pilit na ngumiti. “Inaayos ko lang ang gamit ni Luna.”Tahimik na pumasok si Louie, hindi inaalis ang tingin sa kanya. May kakaibang lamig at ini
Tahimik si Louie sa kabilang linya.Hindi niya alam kung ano ang isasagot.Pagkaraan ng ilang segundo, si Klarise na ang lumapit at marahang kinuha ang telepono sa kanya.“Hello po,” wika niya. “Si Dr. Louie po ay nagpapagaling pa. May amnesia po siya mula sa aksidente. Hindi pa siya makakabalik ngayon.”“Oh my God,” saad ng kabilang linya. “We didn’t know. I’m so sorry, Ma’am.”Ngumiti si Klarise, kahit puno ng kaba ang dibdib.“It’s alright. I’ll call again once he’s ready. For now, please cancel any direct appointment and relay to the clients that Dr. Louie is still recovering.”“Yes, Ma’am. Will do.”Pagkababa niya ng telepono, humarap siya kay Louie.“Pasensiya na… pero kailangan mo muna magpahinga. Hindi pa ito ang oras para bumalik sa trabaho.”Tumingin si Louie sa kanya. Walang sabi. Pero sa tingin na iyon… may iba na.Hindi na ito ang tingin ng isang estrangherong may malamig na puso.Ito ang tingin ng isang lalaking nagsisimula nang magtanong kung nasaan ang kanyang puso.At
Tahimik ang umagang iyon sa mansyon ng mga Ray.Sa silid na dating tinutulugan ni Klarise at Louie, tanaw ng araw ang mga kurtinang pinili ni Klarise mismo—puti, may manipis na embroidery ng mga bulaklak. Hindi niya alam kung bakit, pero ngayon lang napansin ni Louie kung gaano kalambot sa mata ang sinag ng araw sa silid na ito.Gumising siya nang maaga, mas maaga kaysa karaniwan. Walang humiling sa kanya na gawin ito. Walang tumawag ng “Love, gising na. May breakfast na.” Wala ang tinig ni Klarise. Wala rin ang yapak ni Luna sa hallway. Ngunit sa di maipaliwanag na dahilan, parang hinahanap ng katawan niya ang mga iyon.Tumayo si Louie at bumaba nang tahimik. Sa may salas, napansin niya ang isang maliit na stuffed toy na naiwan sa gilid ng sofa. Kulay rosas, may mahabang tenga—isang kunehong tila ilang ulit nang nahulog at pinulot. Dinampot niya ito at pinagmasdan.“Luna,” bulong niya.Parang unti-unting umiinit ang dibdib niya. Mula sa likod ng puso niya, may umaalimbukay na hindi n