CHAPTER 03: The Music

"LOREIGN, PASENSYA na sa isturbo, ah? Kailangan na kailangan ko lang talaga ng work ngayon," sabi ni Amanda kay Loreign habang nasa loob sila ng isang coffee shop.

Si Loreign ay matagal nang kaibigan ni Amanda pero hindi na sila gaanong nagkikita matapos niyang mag-asawa. Isa itong model at kilalang-kilala ngayon sa industriya. 'Yun nga lang, hindi maganda ang reputasyon kaya marami pa rin siyang haters. Pero wala namang pakialam si Loreign doon.

Tinapik ni Loreign ang balikat ni Amanda. "Ano ka ba, sis? Ngayon na nga lang ulit tayo nagkita, dadramahan mo pa ako. Syempre, tutulungan kita!" ani Loreign.

Ngumiti si Amanda. "Salamat, Loreign. 'Wag kang mag-alala, babawi rin ako pero hindi muna ngayon. Alam mo naman na, short budget ako ngayon. Kakabenta ko lang din ng bahay namin."

"Speaking of bahay, kung may pera lang ako, ako na ang bumili ng bahay niyo para hindi mo binenta sa mas mababang halaga! Talagang determinado 'yang asawa mong gipitin ka, ah? Naku, kahit pogi 'yan, talagang makakatikim sa 'kin 'yan!" Pinalagutok pa nito ang kamo.

Napatawa lang si Amanda. "Sira! 'Wag mo na lang pansinin 'yon..."

"Pero alam mo, mabuti na lang din talaga at naisipan mong bumalik sa pagtugtog. Nabalitaan ko nga rin na hinahanap ka yata noon ng professor natin? Naku, big waste talaga kung hindi ka niya makukuha! Super talented mo kaya!"

Nagkibit balikat si Amanda at binago na ang usapan. "'Yung tungkol pala sa work..."

"Ah, oo! Akong bahala sa 'yo. Na-arrange ko na lahat. Ang gagawin mo lang is magpunta doon at tumugtog. Though small audience lang siya kasi exclusive restobar pero hindi naman na masama. Pandagdag kita mo na lang din," sagot ni Loreign bago sumimsim sa kape.

Inabot ni Amanda ang kamay ni Loreign sa lamesa at hinawakan iyon. "Salamat talaga, Loreign, ah. Malaking tulong na 'to sa 'kin."

"Syempre naman! Malakas ka sa 'kin, eh. At tsaka, malakas din ako ka-fling ko ngayon kaya nagawan ko ng paraan," halakhak pa nito.

Madami pa silang napag-usapang iba at nagcatch up na rin sila sa matagal nilang hindi pagkikita. Namiss tuloy ni Amanda ang college life niya with Loreign. 'Yung kung paano pumasa lang ang problema niya at wala nang iba.

Nang sumapit ang gabi ng pagtugtog ni Amanda, hindi niya maiwasang kabahan. Ngayon na lang ulit siya tutugtog ng violin sa harap ng madla. Hindi man kalakihan ang audience gaya ng sabi ni Loreign pero nandoon pa rin talaga 'yung kaba.

Pero nang tumungtong na siya sa stage, tila naglaho lang lahat iyon.

Ang tanging nasa isip niya ay kapayapaan sa larangan ng musika.

"DID YOU like it?" Tanong ni Sofia kay Theo matapos nitong tumugtog ng violin sa loob ng hospital room nito. Nakaupo ito sa wheelchair at may ngiti sa labi.

Ang itinawag ng sekretarya niya nung isang araw ay ang pagkahulog ni Sofia sa kama nito. Nag-alala siya na huli na nang ma-realize niyang iniwan niya pala si Amanda.

Inasikaso na muna niya si Sofia at inalo dahil parang nai-stress lang ito lalo sa sariling sitwasyon. Napilay si Sofia matapos siyang abusuhin ng dati niyang asawa. Divorced na sila ngayon at para kay Theo, kailangan niyang ibuhos ang atensyon niya dito bilang sukli sa ginawa nito sa kaniya noon.

"Oo, nagustuhan ko ng sobra," ani Theo sa dry na tono.

Pinaniniwalaan ni Theo na si Sofia ang dahilan kung bakit siya nabigyan ng pangalawang pagkakataong mabuhay ulit. Minsan na siyang na-comatose noon at habang nasa malalim na pagkakahimbing, nadidinig niya ang musikang galing sa violin na tinutugtog ni Sofia.

Pero bakit parang hindi niya maramdaman ang naramdaman niya noong wala pa siyang malay?

Parang may iba...

Napanguso si Sofia. "Sigurado ka? Bakit parang hindi?"

Ngumuti si Theo at hinaplos ang pisngi ni Sofia. "Gustong-gusto ko, Sofia. Ang mabuti pa siguro, magpahinga ka muna. May aasikasuhin lang ako."

"Ano? Pwede bang mag-stay ka na lang? Magpadala ka na lang ng extra clothes mo sa secretary mo."

"May kailangan akong kitain ngayon. Babalik naman ako. At ipapaasikaso ko na rin ang paglipat mo ng ospital sa susunod... sa may mas magandang facilities para matutukan ka."

"Mas importante ba 'yang kikitain mo kaysa sa 'kin?" Tila nawawalan ng ganang tanong ni Sofia.

"Sofia..."

"Bahala ka nga! Umalis ka na kung gusto mo!" Humalukipkip ito at minanipula ang wheelchair patalikod sa direksyon ni Theo.

Isang buntong hininga lang ang naisukli ni Theo. Minsan talaga ang hirap pakisamahan ng ugali ni Sofia. Pero iniintindi na lang niya dahil naging mahirap din naman ang mga pinagdaanan niya.

Mabigat ang loob niyang lumabas sa hospital room ni Sofia. Sinalubong naman siya kaagad ng secretary niyang si Belle.

"Sir, nasa isang exclusive restaurant po ang kababata niyo. Naghihintay na po siya doon," ani Belle kay Theo.

Tumango lang si Theo bago pumasok sa kotse. "Pwede ka nang umuwi, Belle," aniya rito.

"B-But... Sir, pwede naman po akong sumama just in case may about business kayong pag-uusapan. Magtetake down notes na lang ako--"

"Hindi na kailangan. Sige na."

Wala nang nagawa pa si Belle. Sa loob niya, disappointed siya dahil hindi niya na makakasama pa ng matagal ang boss pero wala naman na siyang magagawa doon. Umuwi na lang siya habang si Theo ay dumiretso nga sa restaurant.

Pagkapasok na pagkapasok palang niya sa resto ay parang tumigil na ang mundo niya...

Ang musikang iyon...

Galing iyon sa nagpeperform sa stage at napasinghap pa siya nang makitang pamilyar ang tumutugtog ng violin.

"Amanda..." naiusal niya nang mahina ang pangalan ng asawa.

Tinutugtog ni Amanda ang isang piece na kagayang-kagaya ng tugtog na siyang gumising sa kaniya. Parehong-pareho!

Pati ang pamilyar na pakiramdam ay pareho. Pero nakakagulat na makitang asawa niya ang tumutugtog no'n. Paanong nangyari 'yon? Noong si Sofia ang tumugtog no'n, wala naman siyang naramdamang kahit ano.

Pakiramdam ni Theo ay nahulog na siya sa isang napakagandang lugar na walang ibang nag-eexist kundi siya lang at si Amanda. Bumilis din ang tibok ng puso niya na siyang mas lalong nagpatigil sa kaniya.

Ano ba ang nangyayari sa kaniya?

NAHULOG na nang tuluyan ang diwa ni Amanda sa tinutugtog. Nawala na ang kaniyang kaba.

Pero nagulat siya nang makitang nakatitig sa kaniya ang asawa niya habang nagva-violin siya. Ibang-iba ang titig sa kaniya ni Theo ngayon na hindi niya maiwasang makaramdam ng kung ano sa tiyan niya.

Nang natapos siyang magperform, pinalakpakan siya ng mga tao na siyang nakapagpataba ng puso niya. Hindi na natanaw pa ni Amanda si Theo at nagpasalamat na lang sa mga tao.

Dahil bakit naman siya tititigan ni Theo ng gano'n?

Isang malaking imposible.

"Sabi na, eh! Wala ka talagang kupas!" sabi ni Loreign at yumakap kay Amanda. May kasama itong lalaki na ipinakilala na sa kaniya kanina. Iyon pala ang ka-fling nitong si Gerald na isa sa mga naging daan para makapagperform si Amanda sa resto.

"Thank you ulit, Loreign, ah?" madamdaming nawika ni Amanda.

"Naku, wala 'yon!"

Nagtawanan sila bago pasimpleng umalis si Loreign at Gerald. Hinayaan na lang ni Amanda ang dalawa para magkaroon sila ng time sa isa't isa.

Aalis na sana si Amanda pero biglang may humila sa kaniya papunta sa restroom ng resto kung saan walang tao. Narinig pa niya ang paglocked ng pinto bago niya tingalain ang lalaking katitigan lang niya kanina.

"T-Theo?" Akala niya namamalikmata lang siya kanina.

Madilim na ang ekspresyon sa mukha nito. Isinandal niya si Amanda sa pintuan habang nakaigting ang panga.

"Tell me, Amanda..." tila nahihirapan na sabi nito.

"Huh? Lumayo ka nga sa 'kin!" Sinubukan niyang itulak ang lalaki pero hindi ito natinag.

"Bakit mo alam ang tugtog na 'yan? Bakit mo alam ang musikang nagbigay ulit sa akin ng pag-asang mabuhay? Bakit..." tila napapaos na tinig nito.