KABANATA 4 - Pilit, Bawal, At Isang Bagyo

Magmula noong hapong nahuli siya ni Hector sa loob ng study, nagbago ang lahat.

Si Salvi, na dati’y palaban, maingay, at may sariling mundo—ay biglang nanahimik. Hindi na siya nagpipilit makipagbanggaan kay Hector. Hindi na siya umuungol habang nagwawalis o nagrereklamo habang naghuhugas ng pinggan.

Tahimik lang. Civil. Pero malamig.

At si Hector?

Tahimik din. Pero hindi na siya kasing tapang sa pagtitig. Minsan, nahuhuli siya ni Salvi na nakatingin habang akala'y abala siya sa paghuhugas ng gulay o pag-aayos ng mesa.

Pero si Salvi, piniling hindi pansinin. Ignore is the new revenge.

“Good morning, Miss Salvi,” bati ni Elian, isang staff sa isla. Bente uno lang ito, moreno, lean, may good-boy smile at malalalim na dimples. Isang buwan pa lang nagtatrabaho sa villa pero halatang crush na nito si Salvi. Nakilala na niya ito ng naglilinis din siya ng garden. Ngayon, parang very close friends na sila at masaya siya dahil may nakakausap siyang matino rito sa isla.

Salvi smiled sweetly. “Hi, Elian. Can you help me reach that mango?”

Elian grinned. “Sure. For you, kahit buong puno pa.”

Habang umaakyat si Elian sa puno, nanood lang si Salvi sa baba, bahagyang nakahawak sa laylayan ng skirt niya. Sinadya niyang pumwesto kung saan kita siya ni Hector mula sa veranda.

And true enough, paglingon niya... andun si Hector. Nakaupo. Nagbabasa raw ng libro, pero hindi kumakambyo ang mga mata sa binabasa.

Nakatingin sa kanila.

Salvi smiled wider. Alam na niya kung ano ang gagawin para mainis araw-araw si Hector at ibalik siya sa kanila.

Pagbaba ni Elian, inabot niya ang bunga. “Sarap nito, promise.”

“Thank you. You’re so… helpful.” Sinabi niya ito ng may lambing, sabay dampi ng daliri sa braso ng binata.

Cue slow clench of Hector’s jaw.

Tahimik ang lahat habang kumakain. Si Hector, nakaupo sa kabilang dulo ng mesa. Si Salvi, busy sa manggang hiniwa ni Elian at may asukal pa sa gilid.

“How’s the mango?” Hector asked suddenly, not even looking up.

Salvi smiled without looking back. “Sweet. Just how I like it.”

“Glad the garden boy could help.”

Salvi almost laughed. Oh? Is that jealousy I smell? Ngunit naiinis din siya dahil nahalata niyang nahiya si Elian sa sinabi ng lalaki.

Antipatiko talaga!

Habang abala ang lahat, biglang dumilim ang langit. Mula sa malayong tanawin ng dagat, nagbabanta ang maitim na ulap.

“Ma’am, Sir—storm alert na po,” sabi ni Tita Nida, isa sa mga staff rin sa villa. Nasa kabila na ito naka-assign ngunit dahil sa may sinuyo si Hector, nandito ito ngayon.

Sa loob ng isang oras, bumuhos ang ulan. Malakas ang hangin, tumitilapon ang mga dahon sa veranda. Isa-isa nang pinapasok ang mga staff sa guest house, pero si Salvi at Hector ay naiwan sa main villa.

“We’re stuck here tonight,” sabi ni Hector habang isinara ang huling bintana. Basa ang buhok nito, ang gray shirt niya’y halos dumikit sa katawan.

Salvi crossed her arms. “I’ve been stuck with you for days.”

He glanced at her. “You're not easy to be around, Salvi.”

She shrugged. “You’re not exactly charming either.”

Nagkatinginan silang dalawa. Tingin na puro galit at inis. Ang titig ng dalawa sa isa’t isa ay parang espada na nagtatalo.  There was a pause. A long one.

Then, the lights flickered. Brownout.

Perfect!

Walang magawa si Salvi kundi maupo sa sofa, habang si Hector ay nasa kabilang dulo ng sala. Ilang kandila lang ang nagbibigay liwanag, at ang ingay ng ulan sa labas ang nagiging soundtrack ng gabing iyon.

She looked at him. “Are you always this... closed off?”

He didn’t answer right away.

“Are you always this nosy?” balik ni Hector.

Salvi smirked. “Only when someone’s hiding something.”

Tumingin ito sa kanya, and for a moment, the tension returned. That same heat. That same static in the air. Lalo na’t pareho silang basa pa ng ulan, malamig ang paligid, pero mainit ang pagitan nila.

Salvi stood up. Dahan-dahan siyang lumapit.

“You didn’t kiss me that… day,” she whispered. Buong tapang niya itong sinabi dahil kahit siya ay nagtataka. She was attracted. Kahit na sino ay nahuhumaling sa kanya.

Hector’s eyes darkened. “You think I should have?”

“I think,” sabi ni Salvi, bahagyang nakapikit, “you wanted to.”

            She knew that Hector was also attracted to her. Alam niya sa sarili na kahit sino ay maaakit sa kanya. She wants this guy to be tempted because she knew he was in control. At para magawa nitong mabuhay nang payapa, kailangan siya nitong paalisin sa puder nito.

He stood too—mataas, malapit, nakatitig sa kanya. Their breaths mingling in the low candlelight.

“I still want to,” he murmured.

Then silence again.

But neither of them moved forward. Because both of them knew, one kiss, and nothing would be the same. Magbabago lahat. He won’t be her ninong anymore. And she would be his woman already.

So instead of a kiss, Hector said, almost regretfully, “Go to bed, Salvi.”

This time, hindi siya umatras. Pero tumalikod siya. Tahimik.

Bumuhos pa lalo ang ulan habang natutulog si Salvi. Ngunit sa panaginip niya, hindi ulan ang naririnig niya… kundi tawa ng bata.

Sa panaginip niya, tumatakbo siya sa isang bakuran. Maliwanag. Mainit.

Then, she sees a little girl. Nakatayo sa ilalim ng puno. Hawak ang stuffed toy. Nakatalikod ito.

“Hey… who are you?” tanong ni Salvi sa bata.

Lumingon ito.

It was like looking into a mirror from the past. Same eyes. Same smile. Same Salvi—but younger, more innocent.

“Why are you crying?” Salvi asked.

The girl didn’t speak. Just pointed behind her.

Doon, may bahay. Bahay na hindi niya maalala, pero parang kilala ng puso niya.

Nagising na lang si Salvi na may luha sa mata. Tahimik. Hindi niya alam kung bakit siya naiiyak.

Maliwanag na ang labas ngunit hindi na nakatulog si Salvi dahil sa panaginip. Ang bigat ng puso niya habang inaalala ang lahat. Bakit parang may koneksyon siya sa batang iyon? Sino iyon?

 Humina na ang ulan, pero malakas pa rin ang alon na galing sa dagat.

Bumangon siya, humawak sa dibdib. That dream…

She didn’t understand it. Pero ramdam niya, may koneksyon iyon sa buhay niya.

Sa hallway, nadaanan niya si Hector, tulog pa sa sofa. He looked… softer. Peaceful.

Sa tabi niya, may blanket na hindi man lang nito ginamit ngunit namamaluktot sa lamig. Kinuha niyang blanket at inilagay sa ibabaw ng katawan nito.

She looked at him for a long moment. Napakaamo ng mukha nito kahit natutulog, naririnig pa niya ang kaunting hilik nito. He’s not too old, matanda ito ng isang taon sa daddy niya pero kung titingnan, mas bata ito tingnan. Wala pa ngang white hair sa malagong buhok nito, at kahit hindi ito may balbas ito, hindi marumi tingnan at halatang mini-maintain nitong i-groom ang balbas. Ang tangos din ng ilong nito at ang haba ng pilik mata. Naisip niya, bakit hindi pa nag-aasawa itong si Hector? May girlfriend na ba ito sa ibang bansa? May asawa? Divorce? Iniling niya ang sariling ulo. Ano naman ngayon kung mamamatay itong walang asawa o pamilya?

Ngunit hindi niya maiwasang maisip ang mga misteryosong galaw nito.  And whispered to herself,

What are you hiding, Hector Salvador? And why… do I want to know more?