KABANATA 5 - Mga Guniguni, Mga Tanong

Ilang araw na ang lumipas mula noong bagyo, pero naiwan sa dibdib ni Salvi ang bigat ng panaginip. Paulit-ulit bumabalik sa isip niya ang imahe ng batang babae. Hindi lang niya ito kamukha—para bang may bahagi ng sarili niyang nakalimutan… o tinanggal.

Habang abala si Hector sa pag-aayos ng mga nasirang bahagi ng villa, si Salvi naman ay abala sa pagpapanggap na okay lang siya. Pero sa loob-loob niya, hindi siya mapakali. Kung minsan, nahuhuli niyang tinititigan si Hector habang pawisan itong nagtatrabaho sa ilalim ng araw—shirtless, muscles glistening in the heat. Tila ba mas lalo itong naging misteryoso para sa kanya.

That night, habang naglalakad siya papuntang kusina, muling dumaan siya sa harap ng library room nito. Nakabukas ang ilaw. At gaya ng dati, nandoon si Hector—nakatayo sa harap ng mesa, may hawak na lumang kahon. Ngunit ngayon, may bitbit itong alak. Palagi niya itong nakikita sa library, ngunit nagbabasa lamang ito, ngayon, umiinom itong mag-isa.

"Can’t sleep?" tanong nito nang mapansin siya.

Tumayo siya nang maayos

“Hindi na rin naman ako inaantok,” sagot niya. “At parang ikaw din.”

He poured a glass of scotch and offered it to her. “Drink?”

Napatitig si Salvi rito at ngumiti. “Am I allowed to enter here?”

Napahalakhak si Hector at umiiling-iling. “I told you. Pwede mong pasukin ang lahat ng silid dito sa bahay ko. Except – ”

“I get it.”

Pumasok siya ng library room at ipinaikot ang mga mata. Maraming libro sa loob, halos luma at parang hindi lang ordinaryong libro. Halos tungkol sa batas ang mga nandito sa loob.

“Drink,” he said, offering again the glass of wine.

She hesitated, then took it. “One drink won’t kill me.”

Ngumiti si Hector. At natutuwa siya sa nakikita dahil hindi na puro sarkasmo ang nakikita niya.

“I made you happy.”

“You are funny!” agad na sabi nito kaya napasimangot siya.

They sat on the old leather couch. The storm’s memory still hung over them, but this moment felt warmer. Softer. Parang humina ang mga pader sa pagitan nila.

“May tanong ako,” sabi ni Salvi.

“I’m not promising an answer.”

She turned to him, pouting her lips. “Seryoso ako.”

“Mas seryoso ako,” anito na hindi na ngumingiti.

Hindi muna umimik si Salvi at tiningnan nang mariin si Hector bago muling nagsalita.

“Yung litrato. Yung batang babae…”

Napatingin si Hector sa baso. “Not yet, Salvi.”

“Why?”

“Because I said… not yet. Not now!”

Tahimik silang dalawa. Wala ni isang salita, ni isang kaluskos — kundi ang marahang paghinga at ang kalabog ng pusong parang ayaw magpakalma. Hanggang sa ang katahimikan ay nauwi sa titigan. Hindi mapakali si Salvi. Hindi rin kumikibo si Hector. Hindi nila namamalayan na unti-unting naglapit ang kanilang mga mukha.

She whispered, “Y-you’re not stopping me this time?”

“I’m tired of pretending,” he murmured, and this time—he kissed her.

Mainit. Mabagal. Mapanganib. Parang bawat galaw ng labi nila ay may kasamang pagsabog. Nagsimula ito sa simpleng halik—pero nang maramdaman ni Salvi ang kamay ni Hector sa bewang niya, hindi na siya umatras. Sa halip, siya pa ang humila palapit.

Napaupo siya sa kandungan nito. "Tell me to stop," bulong niya sa gitna ng halik.

Hector's grip tightened. “I don’t want to.”

Naghalo ang hininga nila habang unti-unting bumababa ang mga halik ni Hector sa leeg niya. Napaungol si Salvi, bahagyang humawak sa balikat nito, naramdaman ang init ng katawan ng lalaki laban sa kanya. Hindi na nila alintana kung saan sila pupunta. Ang mahalaga, naroon sila—naghahanap ng laya sa isa’t isa.

Pero bigla siyang umatras. “Wait…”

Hector stopped, breathing heavily. “Salvi…”

She looked into his eyes. “I don’t want this to be just because we’re stuck. Or because it’s easy. I want it to be real.”

He stared at her, eyes dark with longing and something deeper. “Then let me prove it is.”

But she stood, still catching her breath. “Not yet.”

He didn’t force her. Just nodded. “Okay.” Kasama ng salitang iyon ang malalim na pagbuntong-hininga.

“You are right.”

Napatingin si Salvi sa lalaki. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin nito.

“We shouldn’t be doing this.”

No! Hindi iyon ang ibig niyang sabihin.

“I-I am sorry, Salvi. This is wrong. Please… get out…”

Napatitig siya sa lalaki at saka marahang tumango.

Tahimik siyang umalis sa study, magulo ang kanyang buhok, nanunuyo ang labi, at puno ng pagnanasang napatingin siya sa huling sandal bago niya tuluyang lisanin ang silid.

Sa kwarto niya, Salvi leaned against the door, puso’y kumakabog, at isipan ay puno ng tanong.

Bakit parang mas natatakot akong mahalin siya kaysa halikan siya? Goodness, Salvi!

Kinabukasan, sa veranda, nadatnan ni Salvi si Hector na tahimik na nagkakape. Naka-puting sando ito, simple lang ang ayos, pero hindi maikakaila ang presence nito.

“G-good morning,” bati niya. Hindi niya alam bakit naiilang siya rito. Naaalala kaya nito ang nangayri sa kanila kagabi? O may nangyari ba dahil baka nananaginip lang siya.

“Did you sleep well?” tanong nito na labis niyang ikinabigla.

“E-eventually,” sagot ni Salvi, sabay ngiti.

He handed her his cup. “Strong. Like you.”

Napatawa siya nang bahagya, at napatingin sa cup na inuman nito. He was letting her use his cup? Na ininuman niya?

You already kissed him!

But she was not sure!

“Uhm…”

“Try it. Iyan ang specialty rito sa Guadalupe.”

Tumango siya at inilapit ang baso sa ilong. She could smell the strong brewed of the coffee. “I am kissing you again…” mahina niyang wika kaya napatingin ang lalaki sa kaniya. She laughed and Hector shook his head in disbelief, putting a genuine smile on his face.

 Hector seemed in good mood today. Gusto niyang tanungin sana ang nangyari kagabi pero ayaw niyang sirain ang mood ng lalaki. Pero bago pa siya magsasalita para kausapin ito, may sumigaw mula sa dock.

“Sir Hector! Nandito na po ang bisita ninyo!”

Salvi turned to him. “Guest?”

Hector stiffened. “Stay here.” Tumayo ito

But she didn’t.

Sa may dock, nakita niyang papalapit ang isang eleganteng babae. Maiksi ang buhok, may sunglass, at naka-black dress na parang hindi babagay sa isla. Niyakap nito si Hector—mahigpit. At parang kilalang-kilala niya ito.

Bumalik si Salvi sa veranda. Sa dibdib niya, may kirot na hindi niya maintindihan.

Who is she? And why… do I feel like I’m about to be replaced?