Chapter 6

|ZERI SHIRASE POV|

I sighed ng sugurin nila ako.

"I see, I guess it means yes. How brave."

Lumaki ang ngisi ko.

Mabilis kong iniwasan ang katana ng isa tsaka ko siya sinuntok sa dibdib ng malakas dahilan para agad siyang sumuka ng dugo.

Sumugod sa harapan ko ang isa pa kaya napahakbang ako paatras tsaka yumuko ng maramdamang may ninja rin sa likuran ko.

Imbis na ako ang matamaan ng katana nila ay sila ang nagkatamaan kaya ngayon ay pareho silang walang ulo na bumulagta sa semento.

Three down, Seven to go.

Sampu kasi ang mga ito.

Gano'n ba talaga siya kagalit sa akin at kumuha pa siya ng mga ninja para patayin ako?

Well, sad to say pero hindi pa isinisilang ang taong makakapatay sa akin.

"Hiyaaaaa!!" Sabay-sabay na sigaw ng apat na ninja tsaka tumakbo palapit sa akin

Tss, tss, tss!

Kinuha ko ang mga shuriken na nakalagay sa aking bulsa at tsaka inihagis papunta sa kanila.

They didn't expect it kaya hindi sila nakaiwas. Agad tuloy iyong bumaon sa noo nila.

Seven down, three to go.

"Huwag ka ng pumalag babae! Mamamatay ka rin naman, huwag ka ng magsayang ng lakas!" Sigaw ng isa sa tatlong ninja na natitira

Bagama't bakas sa kanila ang gulat dahil hindi nila ine-expect na kaya kong makipaglaban at pumatay ay mas pinili nilang ipagpatuloy pa rin ang misyon.

Ang patayin ako.

Tumakbo palapit sa akin ang ninja na sumigaw.

Hindi naman ako gumalaw sa kinatatayuan ko at hinintay lang na makalapit siya sa akin.

Iwinasiwas niya ang katana pero mabilis ko 'yong nasalag ng dagger na palagi kong dala.

Hindi na siya nakapagsalita pa ng makita ang isa ko pang kamay na may hawak rin na dagger na nakatutok na sa kanyang lalamunan.

"Paalam." Ngisi kong sabi tsaka nilaslas ang kanyang leeg

Eight down, two to go.

Dinampot ko ang nabitawan niyang katana at saktong pag-tayo ko ay sumalubong sa akin ang papasugod na kalaban.

"Mamatay ka!" Galit na sigaw ng pang-siyam na ninja

Isasaksak niya na dapat ang katana sa akin pero napatigil ito sa ere ng maunang bumaon ang katanang hawak ko sa kanyang dibdib.

Lumabas ang dugo sa kanyang bibig habang unti-unti niyang ibinaba ang tingin sa dibdib.

"Ikaw ang mauna." Nakakakilabot kong sabi tsaka marahas na hinugot ang katana sa kanyang dibdib at iwinasiwas iyon dahilan para lumipad papunta sa kung saan ang kanyang ulo.

Sabay na bumagsak ang nagkahiwalay na ulo at katawan nito sa sahig.

"Weak." Usal ko tsaka binalingan ng tingin ang isang ninja na natira.

Akmang tatakas ito pero mabilis kong  inihagis papunta sa kanyang direksyon ang isa sa dalawa kong dagger

Bumaon iyon sa likuran ng kanyang hita na naging dahilan upang umalingawngaw sa buong parking lot ang kanyang palahaw.

Mas lalo tuloy akong na sabik.

Kailan ba ang huling beses na narinig ko ang tila musika na pagmamakaawa ng mga pinapatay ko?

Hindi ko na maalala. Sobrang tagal na.

Paniguradong mas masarap sa tenga ang pagdaing niya habang ginigilitan ko siya.

Nag-simula akong lumakad palapit sa kanya habang hinahayaan na sumayad at kumaskas sa sahig ang dulo ng katana dahilan para makabuo iyon ng matinis at nakakakilabot na tunog.

I smirked habang pinapanood kung paano siya gumapang para makatakas.

Nagpupumilit na takasan ang nalalapit niyang katapusan.

Nakakatawa nga lang dahil wala akong balak na hayaan siyang mabuhay at matakasan ang parusa ni kamatayan.

Nang makarating sa kanyang tabi ay agad kong itinusok ang katanang hawak ko sa kabila niyang hita dahilan para mas lalo siyang mapahiyaw

"T-tama na! M-maawa ka!" Mangiyak-ngiyak niyang sabi kaya pumunta ako sa kanyang harapan at bahagyang umupo para pantayan siya.

Inilagay ko ang dulo ng dagger sa ilalim ng kanyang baba at iyon ang ginamit upang i-angat ang kanyang ulo.

"Maawa? Hindi uso sa akin ang salitang 'yan." Ngising sabi ko

Mercy's no longer exist on my vocabulary.

Kinalimutan ko na iyan, matagal na panahon na.

"Don't you still understand your current situation? Nang tanggapin niyo palang ang trabaho na 'to ay naisulat na sa listahan ni kamatayan ang pangalan niyo." Sambit ko habang amused na pinagmamasdan ang kanyang mukha

Fear.

Ayan ang nakikita ko sa kanya.

Ang itsura na palagi kong nakikita sa mukha ng aking mga biktima.

It brings back memory, seriously.

Hindi ko akalain na hindi na pagka-disgusto ang mararamdaman ko sa tuwing may kikitil ako.

It's scary how I felt satisfied after killing someone.

Mukhang hindi ko na kaya pang kalimutan ang katauhan ko na nabuo dahil sa insidenteng iyon.

"At alam mo ba ang ibig sabihin ng sinabi ko? Kapalaran niyo ang mamatay ngayon sa mga kamay ko. It's amazing isn't it? Fate arranged your death. You should be thankful dahil hindi na hahaba pa ang listahan ng mga kasalanan niyo..."

Tinapik-tapik ko ang kanyang pisnge.

"I'll end it here. So, when you realize that I did a great job. Don't forget to thank me even if you are already in hell." Patuloy ko pa tsaka tumayo

"Anyway, thank you for letting me see bloods again. After a years, I finally get a chance to feel this feeling again. That's why I'll give you a very quick death." Dagdag ko pa

Kitang kita ko kung paano mas lalong gumuhit ang takot sa kanyang mukha at mata ng mapatitig siya sa mga mata ko.

Alam kong nag-bago na naman ang kulay nito kahit na may suot akong itim na contact lense.

Everytime I feel excited about something kahit na may suot akong contact lense ay lumalabas pa rin ang tunay na kulay ng mata ko.

"P-pink na mga mata, I-ikaw si—" Bago niya pa matapos ang kanyang sasabihin ay mabilis ko ng pinugot ang kanyang ulo

"Yeah, it's 's me, idiot." Sambit ko

Inilibot ko ang paningin sa buong parking lot.

Napaka-tahimik pa rin.

Kanina pa nakauwi ang karamihan sa mga estudyante na either sinusundo ng kanilang driver, nagco-commute, o naglalakad nalang pauwi kaya naman there's no reason for them para pumunta pa rito sa parking lot.

Ang mga naiwan naman na estudyante at guro na nasa parking lot ang sasakyan ay paniguradong mamaya pa uuwi kaya naman hindi ako natatakot na baka may makakita sa mga nangyari.

Dinampot ko ang bag na nasa semento tsaka ito isinukbit sa aking balikat at nagsimulang maglakad paalis sa parking lot na parang walang nangyari.

Pero bago 'yon ay lumingon pa muna ako sa madilim na parte ng parking lot kung saan alam kong kanina pa may nagmamasid sa mga nangyayari—sa akin.

Malas lang niya dahil malakas ang pakiramdam ko kahit itago niya pa ang kanyang presenya.

But I'll let him go, dahil mukha namang wala siyang balak na patayin rin ako.

I do not worry too na isumbong niya ako dahil ramdam ko na wala siyang balak gawin iyon.

Dahil kung mayroon edi dapat kanina niya pa ginawa.

Beside, that person is not ordinary too. I'm sure about it.

But whoever he is, that's already none of my business.

•

•

•

|THIRD PERSON POV|

MATAPOS umalis ni Zeri sa parking lot ay siya namang paglabas ng isang lalaki mula sa dilim.

May ngiti ito sa labi, hindi nito akalain na malalaman ni Zeri na naroon siya.

Ang pinagtataka niya lang ay bakit hindi siya nito pinatay, gano'ng pwedeng pwede niya itong isuplong sa mga pulis dahil sa ginawa nitong pagpatay.

Naiiling niyang inilibot ang kanyang paningin sa buong parking lot.

He think naramdaman nito na wala siyang balak na gawin iyon.

Masyadong brutal si Zeri sa pagpatay.

Isa sa mga nagustuhan niya rito gayo'ng ito palang ang unang beses na makita niya ito.

Hindi na sayang ang pagpunta niya rito sa paaralan kung nasaan ang kapatid.

He's actually there to pick up his younger sibling but he heard something from the parking lot kaya naman pinuntahan niya ito and there he saw the guys wearing ninja suit getting killed by one girl.

Dinukot niya ang cellphone mula sa  kanyang bulsa tsaka nagsimulang mag-dial ng numero.

Isang ring palang ay agad na itong sinagot ng kanyang tinawagan.

"Come here at the parking lot of Rische University and clean the messed here." Agad niyang sabi

"Yes, Master." Magalang na sagot ng nasa kanilang linya bago niya patayin ang tawag

Disposing those dead bodies, And erasing the evidence of killing that happened there is obviously not his business anymore but since he take interest on Zeri, he'll clean it for her.

Ngumisi siya tsaka nagsimulang maglakad papasok sa kanyang kotse matapos makatanggap ng mensahe mula sa kapatid na wala na raw ito sa paaralan.

Binuhay niya ang makina

"I finally found a woman who deserve to become my queen," Sambit niya bago mabilis na pinaharurot paalis ang sasakyan

He'll make sure that she'll going to become his Queen.

•

•

Kumamot sa ulo si Zero ng mag-salita si Zera.

"Nasaan na ba si Zeri? Anong oras na ah." Nag-aalalang sabi nito

Kasalukuyan silang nakatayo sa tabi ng kanilang sasakyan na nasa gilid ng kalsadang may kalayuan na sa kanilang paaralan. Dito kasi nila madalas na hinihintay si Zeri kapag uwian dahil nga ayaw nitong may makakita na magkakasama sila.

"Baka parating na siya." Ani Zero na kanina pa rin hindi mapakali

"Look, She's here." Agad na sabi ni Zero habang nakaturo kay Zeri na naglalakad na palapit sa kanila

"Zeri! Bakit ngayon ka lang? May nangyari ba?" Agad na tanong ni Zera ng makalapit ito sa kanila

"Easy, walang nangyari okay?" Sagot nito habang nakapaskil pa rin ang nakakalokong ngiti sa labi nito

Nag-katinginan naman ang dalawang kapatid.

Ngayon lang siya ulit nakita ng mga ito na nakangisi dahil palagi siyang poker face.

"Sigurado ka ba? Eh bakit ngayon ka lang?" Sabi nalang ni Zero na hindi na pinansin ang pagiging weird ng kanyang ngisi

"May nakipag-laro kasi sa akin, Pero hindi na 'yon importante. Tara na, nagugutom na ako." Sambit niya tsaka binuksan ang pintuan sa back seat at sinenyasan si Zera na pumasok na.

Agad naman itong pumasok roon kaya pumasok na rin siya sa passenger seat habang sa driver seat naman ulit si Zero.

Pinaandar ni Zero ang kanilang sasakyan kaya muli nalang siyang tumingin sa labas ng bintana habang sumisipol.

Hindi pa rin maalis sa isip niya ang ginawang pagpatay kanina.

She enjoyed it, really.

Sa kanilang tatlo na magkakapatid ay siya ang walang normal na buhay. Dahil kagaya ng kanyang lola na si West at ng nanay niyang si Dawn ay isinilang siya na bukas ang isip sa totoong kalagayan ng pamilya nila.

Na hindi sila kagaya ng ibang pamilya na normal lang ang pamumuhay. Despite acting like a brat before ay alam niyang hindi ordinaryo ang kanilang pamilya.

The gun she saw in her mother's drawer and the way they react noong malaman ng mga ito na nakita niya iyon ay nag-hinala na siyang may kakaiba sa pamilyang kinabibilangan niya.

At tumama ang kanyang hinala noong marinig niya ang mga ito na kausap ang tito Fawn. They're talking about mafia world.

Despite knowing about that ay mas pinili niyang magpanggap na walang alam until she disappeared for three years. The next day after she came back ay sinabi niya sa ina na alam niya ang lihim ng kanilang pamilya.

Ang normal na naging reaction nito ay nagulat. Ofcourse, they didn't expected her to found out about that.

She sighed.

Wala siyang balak pasukin ang mundo ng mga mafia pero wala rin naman siyang balak na mamuhay ng normal at mapayapa dahil alam niyang imposible iyon—sa ngayon.

Right now, gusto niya lang mabuhay sa paraan na alam niya at 'yon ay ang mabuhay ng hindi pumapanig sa kasamaan o kabutihan.

Yes, she's not a good person but she can't be called bad dahil ang gusto niya lang naman ay mabuhay.

She acted like a devil to survive.

Back then, she's so afraid to die. But right now, fear is no longer existing on her mind and system.

She's no longer fearing death.

She can die after she finished those demon who made her become like that. But not now, dahil kailangan niya pang mahanap at pagbayarin ang mga taong may utang sa kanya.

And she hope that after ending those demon ay maging malaya na siya sa nakaraan na hindi niya magawang kalimutan.

Sana ang kamatayan ng mga ito ang maging susi para maramdaman niya ulit kung ano siya noon bago siya baguhin ng mga ito.

END OF CHAPTER 06