Chapter 5: I can't celebrate

Kinabukasan, nag-leave sick ako. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko, lalo na sa pagod.

Sa head department ako nagpaalam na mag-si-sick leave ako ng dalawang araw.

Habang nakahiga sa kama, napabuntong-hininga ako. Papikit na sana ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Napatingin ako doon at parang lumala lalo ang pakiramdam ko.

Hindi ko sinagot ang tawag. Pero maya-maya, nag-ring ulit ang cellphone ko.

Napahinga ako nang malalim bago ito sinagot.

"Sorry, sir. Ayoko sana ng may nang-iistorbo sa akin habang naka-sick leave."

Pagkasabi ko niyon, kaagad kong binaba ang tawag.

Halos lumaki ang ngiti ko. Sa wakas!

Okay lang, two days naman akong naka-sick leave! Bahala siyang maghanap ng gagawin niyang secretary.

Buong magdamag akong nasa kwarto lang, natutulog. Hindi ako lumabas para kumain ng umagahan at tanghalian—alam kong wala namang pakialam sa akin sila Mama.

Ni-lock ko ang pinto para kahit papaano, walang makaistorbo sa akin.

Alas-sais na ng gabi ako lumabas ng kwarto. Sakto, nakapagluto na si Mama.

Una akong kumuha ng pagkain at papasok na sana sa kwarto nang biglang magsalita siya.

"Yung boss mo pala, galing dito kanina. Pinatayan mo raw siya ng tawag! Nakakahiya ka! Boss mo ‘yun tapos ang kapal ng mukha mong patayan siya?! Paano kung tanggalin ka niya sa trabaho?!"

Hindi ko na lang siya pinansin.

"Doon na lang ho ako sa kwarto kakain."

Pagkasabi ko niyon, hindi ko na siya hinintay magsalita. Kaagad akong pumasok at nilock ang pinto.

Napahinga ako nang malalim, nilapag ang pagkain sa mesa, at nagsimulang kumain habang tumutulo ang luha ko.

Bakit ako pa?

Hindi ko deserve ‘to.

—

Pagpasok ko sa opisina ni boss ay wala akong nadatnan kaya lumabas na lang ako. Kinausap ko ang head manager. Ang sabi niya, may mineet lang daw itong client.

Habang inaayos ko ang aking mga pending na gawain, napatingin ako sa cellphone ko.

This is the first time na may mineet siyang client na siya lang ang nag-handle. Kasi, sabi nila, ayaw nitong makipag-usap sa client kapag hindi niya ito lubusang kilala. Pero baka kakilala niya ang client.

Habang inaayos ko ang schedule niya, napatingin ako sa gilid ko. Halos mapatalon ako sa gulat nang makita ko siya sa gilid ko.

"Ay, anak ka ng kalabaw!—Ay, boss, kayo pala. Hehe." Bigla akong napatayo, napahawak sa bibig ko, at palihim na hinampas iyon.

Matalim lang siyang nakatitig sa akin.

"Tapos na po ba kayong makipag-usap sa client?" tanong ko, para mawala ang kaba sa dibdib ko.

"Kinansel ko. Hindi ko gusto 'yung ugali niya. She's leaving without my consent."

Napanganga na lang ako sa sinabi niya.

Ako ba ang pinapatamaan nito? Hindi ko lang sinabi sa kanya na mag-si-sick leave ako, eh! Bumabawi na sa pagpaparinig!

"H-huh?"

"Never mind. Cancel all my schedules. May kailangan akong kitain mamaya. Don't worry, hindi ka kasama."

"Talaga?!" parang excited na sambit ko. Parang pinag-mukha kong obvious na ayaw kong sumama sa lakad niya.

"Mukhang sobrang saya mo ah?" Parang may kung anong galit sa boses niya.

"H-huh? Hindi, boss, no. Malungkot nga ako kasi mamimiss kita— I mean, mamimiss ko 'yung presensya niyo, lalo na 'yung pagsusungit niyo." Mahina akong tumawa para mawala ang ilang sa pagitan namin.

"Sige, sumama ka na."

Napanganga ako sa sinabi niya.

"Haha. Hindi na, boss. Baka maging istorbo ako don."

Hindi na siya nagsalita pa at kaagad na umalis sa harap ko. Pagkaalis niya, nakahinga ako nang maluwag.

"Yes!"

Mamaya, ano kayang gagawin ko? Punta kaya ako sa amusement park? Sa mall kaya? Restaurant? Ahm, beach?

Hayst, wala pala akong kaibigan. Edi hindi rin magiging masaya.

Umupo na lang ako at pinagpatuloy ang ginagawa ko. Kinansel ko lahat ng lakad niya ngayong araw.

Habang nagta-type ako, napalingon ako sa gilid ko.

Nakita ko ang maraming papeles na dala-dala ng isa sa mga katrabaho ko.

Naiilang siyang ngumiti sa akin, kaya naman napangiwi na lang ako.

"Sabi ni boss, kailangan mo daw tapusin lahat 'to."

Napanganga na lang ako sa sinabi niya.

"As in lahat 'yan!? Parang pang-isang linggo nga 'yan, eh!" Biglang nag-init ang ulo ko. Lahat 'yan!? Ano 'to, joke!? Sana nga joke lang!

Putcha, nananadya ata 'tong lalaki na 'to ah? Ano, para hindi ako makapag-celebrate!? Ang sama talaga! Kung ganito lang din, sasama na lang ako!

Kaso, ayoko. Nakakatamad. Baka maging display na naman ako!