Death Wish Note:
Apologize, dear Reader, I have lost the handwritten manuscript of the story and I decide to cut it here, and insert a new story, that surely you will love. I assure you, you will be.
Prologue:
His deadly gaze was fixed on the full moon. The moon is about to be covered by dark clouds.
Nakatayo sa pinakamataas na gusali sa boung lungsod.
Kitang-kita sa mga mata niya na hindi siya natutuwa sa paghihintay.
Iniyuko ang paningin at pinagmasdan ang mga ilaw sa napaka-abalang paligid sa ibaba ng gusali.
Ngunit ang mga mata nito ay taliwas sa nakikita. Lumilipad ang kanyang isipan.
Napangisi na lamang siya.
Ang mga pinaghihirapan ng mga tao sa paligid niya ay kapag ginusto nito makuha ang bunga, ay kukunin niya. Siya ang nilalang na walang sinasamba kahit ma-impluwensyang tao.
Ginto, pilak, diamante at mga batong meron sa kanyang halaga ay mapapakanya.
Lahat gusto niyang makuha. Lahat ng mga mamahaling bato ay kanya.
Sa tagal niya sa larangan ng negosyo, pilit niyang pinuputol ang mga sanga ng mga nais na lampasan ang kayamanan niya.
Ganito siya kagahaman sa mga mamahaling bagay at pera.
Nakatatak sa isipan nito na ang pera ang kumukontrol sa mga tao at ilang nilalang na nangangailangan mabuhay.
Ang pangalan niya, ang siyang kinatatakutan ng maraming negosyante.
Pangalan na siyang kilala sa mundo ng negosyo.
Pangalan na alam nilang gahaman sa kayamanan at kapangyarihan.
…Dryzen Storm.
Walang sino man ang nakakaalam kung saang pamilya siya nangaling.
Sino ang magulang nito o saan ba siya nagmula.
Walang nakakaalam kung ilang taon na itong namumuhay sa mundo.
At pilit hinahanapan ng kahinaan.
Ngunit sa huli kung sino man ang siyang magtangka hanapan siya ng kahinaan, ay mamatay.
Bumukas ang pinto.
Hindi siya lumingon kung sino man ang siyang pumasok. Sapagkat parang meron siyang mga mata sa likuran. Nararamdaman kaagad kung may parating at kung sino.
Kilala niya halos ng malalapit na tauhan sa kanya.
Agad rin niyang natutukoy ang mga tauhan niyang nababayaran ng ilang negosyante at tumatalikod sa kanya.
Ang sino man ang trumaydor sa kanya, ay kamatayan ang naghihintay dito.
Lahat ng tauhan niya alam ang tungkol sa bagay na yan.
“Master Dryzen…”
Ikinahakbang ng pulang sapatos na merong mataas na takon palapit sa kanya. Naghihingalo man ang babae ngunit kailangang maayos niyang pinipresenta ang sarili sa harapan ni Master Dryzen.
Napalingon ang isang lalaking kasamahan ni Dryzen sa babae.
Napatango ang babaeng sekretarya, saka kumilos para kunin ang suit ng boss nila.
“The bidding of the artifact is about to start. Shall we go now?”
Napangisi si Dryzen.
Saka siya lumingon sa mga tauhan niya na agad naman nagsiyukuan.
Inihakbang niya ang kanyang mga paa palapit sa babaeng sekretarya.
Tumigil ito mismo sa harapan.
Napakalapit ni Dryzen sa babae upang mapaatras ito.
Nakakabingi ang katahimikan sa paligid, kung hindi lang naririnig ang malalakas na pagtibok ng puso ng mga taong nakapaligid sa kanya.
“How many days do you served me, my dear?”
Tanong niya sa babaeng di maitatago ang malademonyo niyang tinig. Pinaglaruan niya ang ilang hibla ng buhok na gumulo sa mukha ng babae.
“Master Dryzen, two weeks.”
Muling ngumisi si Dryzen at binitiwan ang buhok nito. Napatitig sa lalaking nakatayo lang kanina habang naghihintay sa pagdating ng babae.
“Is she? Ganoon na siya katagal?”
“Yes, Master Dryzen.”
He is his personal assistant… P.A.
Venal.
“Kill her.”
Ikinanlaki ng mga mata ng babae.
Bago pa man makagawa ng mas lalong di maganda sa harapan ni Dryzen, agad na kinaladkad ito palabas ng opisina nito.
Napangiti na lamang si Dryzen. Dahil sa ginawa niya parang napawi ang inis ng ilang minuto niyang paghihintay. Saka siya lumabas ng opisina.
Magsasalita pa sana ang kumuha ng coat ni Dryzen ng napailing si Venal dito.
Kilala ni Venal si Dryzen. Mapaglaro, at gagawin talaga niyang laruan ang mga haharang-harang at pinapangunahan siya.
Sumunod na lamang sila kay Dryzen.
(Venal POV)Dryzen Storm is the most dangerous creature I ever met.At matagal na siyang nabubuhay sa mundong ito. Sa katagalan, marami na siyang pinaglaruan. Marami nang buhay ang binura niya sa mundong ito.At higit sa lahat, walang kagatol-gatol ang pamamaslang sa di natuto sa mga naririnig tungkol sa kanya.Ako ang pang-anim na henerasyong naatasang paglingkuran si Dryzen.Kung di niyo alam, hindi siya pangkaraniwang tao lang.Lahat ng nakikita niya sa paningin ay mga mababang uring lamang.At naririto siya sa mundong ito para parusahan.Ngunit mali ang nangyayari. Gumaganti siya sa mundong ito.Mga ninuno ko mismo ang nagsabi, wala parin itong pinagbago simula ng dumating siya sa mundong ito.Ako man din.Habang nasa loob ng sasakyan, nakikinig siya kay Lineth sa mga impormasyon tungkol sa darating na mga mayayamang negosyante sa bidding.Habang ako… simula ng manungkulan ako sa kanya, natatakot ako para sa mga taong nakapaligid sa kanya.Napapikit ako. Hiling ko na hindi magkama
(Dahlia POV)Inaalalayan ko ang braso ng aking Grandma habang papunta sa isang bus stop. Tahimik na naglalakad ang mga tao ngunit mahahalata na nagmamadali sila.Dahil siguro sa ulan na nagbabadya.“May buwan ba ngayon iha?”Tanong ni Grandma sa akin.“Sa kasamaang palad Grandma, matatakpan na ng maiitim na ulap. Pero ang ganda ng buwan. Bilog na bilog.”Dati rati nakikita ni Grandma ang mga nakikita ko ngayon. Ngunit dahil sa aksidente hindi na niya makita ang nasa paligid.“Nararamdaman ko nga na parang uulan ng malakas. Malamig ang hamog na dala ng hangin.”“Kaya kailangan niyong sumakay ngayon ng bus Grandma.”“Paano ka Dahlia?”Nakita ko ngang bigla nang naging walking sign yung traffic light.Tatawid na sana kami ni Grandma ng biglang nilipad ang sombrero nitong medyo may kalumaan na din.Bigla akong bumitaw sa pag-alalay sa kanya at hinabol ang nilipad nitong sombrero.Ngunit nakalimutan ko na nasa gitna pala ng kalsada si Grandma.Natigilan ako.Sa lakas ng busina, at sagitsit
(Dahlia POV)Pagdating ko sa kinatatayuan ni Grandma, napayakap ako ulit sa kanya.May kaliitan na din kasi ang katawan niya.“Dahlia naman, wala pa akong pangkabaong para i-pain mo na ako kay kamatayan.”Narealize na ata ni Grandma.Napangiti na lamang ako sa kanya. Kahit hindi niya nakikita.“Saka ayoko pang iwan ang napakaganda kong apo.”Nambula pa ang Grandma ko.Sa nakikita ko sa kanya masayahin naman siyang matanda. Ngunit marami ang nagsabing napaka-sungit nito noon, bago pa man niya inampon.“Apo-apuhan po Grandma.”“Oh sige, binabawi ko. Di ka nga maganda. Binabawi ko.”“Sorry Grandma.” Medyo natatawa ako sa tampo ni Grandma.“Sadyang yung katawan ko mas gugustuhin atang sagipin yung sombrero niyo.”“Natural minsan sa tao ang kumilos na hindi nag-iisip. Ang utak Dahlia, ginagamit yan parati.”Saka mahinang natawa sa akin si Grandma.Matandang to, kahit ang mean, di ko parin hahayaan na mamatay na lang ng basta-basta.Malaki ang utang na loob ko sa kanya. Pinasilong ako nito
(Dahlia POV)Binuksan ko ang payong dahil napakalakas na ng ulan.Malamig. Medyo giniginaw na ako.Nang matigilan ako kasi naalala ko na naman ang nangyari kanina.Dahlia, hinding-hindi na magkakatagpo ang katulad mo sa isang kagaya niya. Pasalamat ka na lang na nailigtas ka ng isang lalaking di niya inalala ang sarili na baka madamay pa siyang maaksidente.Pero natigilan ako…Plus, yung sinabi ni Grandma na ang bibilis nila kumilos. Lalo na yung lalaking parang hangin na di ko namalayan sumulpot sa tabi ko at hinila ako para maka-iwas sa paparating na sasakyan.Ngunit talagang nakita ko na siya bago pa man mangyari ang aksidente. Malayo pa ang sasakyan nila.Paanong agad siyang nakalabas?! At niligtas ako?Napailing na lamang ako.Ibang klase talaga ang isipan ko. Ang lawak ng imagination. Worst, napaka-wild.Utak ng isang manunulat di mo talaga inaasahan na makakagawa siya ng kwentong di mo aakalain.(Venal POV)We arrived in the location where the auction is about to begin.Ngunit
(Venal POV)Naghihintay na sa labasan ang sasakyan.Patuloy parin ang pagbuhos ng malakas na ulan.Pumasok na si Master Dryzen sa sasakyan matapos pirmahan nito ang dokumento na kailangang bayaran sa auction na ito.Sa tabi ng driver niya, ako naupo.Nakita ko sa salamin na isinandal ni Master Dryzen ang ulo niya sa upuan.Ipinikit ang kanyang mga mata.Impossibleng wala siyang gagawin.O kagaya din ito kanina, tungkol sa babaeng iniligtas niya. Papalipasin ng ganoon kadali.Siguro… Oras na ata para kumalma na din ako.Ngunit nagkakamali pala ako.“Stop the car.” Agad ikina-preno ng sasakyan.“Give it to me.”Alam kong ako ang pinagsasabihan niya. Kaya inilabas ko na lamang ang tablet kung saan naroroon ang impormation tungkol sa negosyante kanina.Napangisi siya matapos basahin ito. Saka pasipang binuksan ang pinto ng sasakyan.Sa isang iglap nawala ito sa aming paningin.Lumabas din ako at mga tauhan niya.Agad akong napa-konect sa base namin kung saan naroroon ang tauhan ko at tin
(Dahlia POV)Sumilip na muli ang liwanag ng buwan. Kaya medyo natiwasay ako sa paglalakad. Nabasa ng kunti. San hindi ako nito sipunin.Malapit na ako sa amin. Sinara ko ang payong. Inayos ko.Nang natigilan ako…. Dahil parang may sumusunod sa akin.Huminga ako ng malalim. Sa sitwasyong ito kailangan ko lang magmadali sa paglalakad.Isang makitid pa namang iskinita ang dinadaanan ko.At halatang tulog na ang mga nakatira sa malapit dahil ngilan-ngilang bahay na lamang ang merong ilaw.Ang gabi, ito yung mahalagang oras para sa mga mangagawang ginagawa ang trabaho nila sa umaga.Ito yung oras na nagkakaroon ng katiwasayan ang isipan ko.Ngunit hindi sa ngayon.Masama talaga ang pakiramdam ko na parang may sumusunod sa akin.Kaya tumigil ako sa paglalakad.Mabuti nang harapan ang kinakatakutan diba?Pero paglingon ko sa likuran… Pagaspas lang ng hangin ang sumalubong sa akin.Nawala ang pangamba ko.Napabuntong hininga.Ngunit hindi na naman ako makahinga dahil may nakita ako sa tubig n
(Dahlia POV)“Of the present age… Ngayon Dahlia. Ngayon yan.”“Oo, mas maraming magbabasa na gustong basahin yung modern kesa Mandeville times pa, Grandma. Gusto nila modern. Yun na ang modern ngayon.”Ulit ko.Baga naiwan na nga talaga siya ng panahon.Alam niyo na ang mga matatanda. Memories nila ang mga pinagdaanan sa panahon nila.“Dragons and werewolves have hidden their wings and fangs. Blend in the human society without knowing by weak creature like us.”“Porque ba Grandma wala tayong superpower? Grandma naman eh. Gawin mo naman may power yung mga tao. Kunwari nakaka-lipad. Ganoon.”“Tsk. Sinisira mo lang Dahlia ang kwento ko.”“Hehehe. Ako ang first critics mo Grandma.”Nahiwa ko na ang kamatis, bawang, at sibuyas. Tinignan ko ang kumukulong tubig.“Dragons are now the rich and charming CEOs, while werewolves are the dangerously handsome gangsters.” Napatango ako. Lagi naman ganoon talaga.Kung sino pa ang nakaka-angat sila pa ang may mga superpower.Superpower kung paano man
(Owen POV)“Owen, pinapapunta ka ni Ma’am Senior Editor sa opisina niya.”Agad kong inangat ang paningin ko sa aking desk. Saka lumingon sa opisina ng maldita naming Senior Editor. Napabuntong hininga ako.Tungkol na naman ata ito sa manuscript na ipinasang for approval to publish ni Yuki.Napakamot ako.Parang pagod akong bumangon sa kinakaupuan ko.Dalawang babae lang naman ang napakaraming demand sa buhay ko.Si Yuki at Ms. Nam.Haist.Sa pagtayo ko at bago pa man ako makarating sa harapan ni Ms. Nam. Bumukas ang pinto at nagsisulputan sa pinto ang mga lalaking tila mga autoridad.Kilala ko ang nagpadala sa kanila. Alam ko na ako ang hanap nila.Sumasakit na talaga ang ulo ko. Maaga pa para sumakit ang ulo ko ng ganito.“Mr. Owen, do you have time to hear our business?”Sinabi ng lalaki na namumuno sa kanila.Secretarya ng kapatid ni Yuki. Siya na naman ang pinadala nito para takutin ako at matinag.Napalingon ako sa opisina ng Chief Editor namin, at sa kanila.Sino ang uunahin ko