(Dahlia POV)
Inaalalayan ko ang braso ng aking Grandma habang papunta sa isang bus stop. Tahimik na naglalakad ang mga tao ngunit mahahalata na nagmamadali sila.
Dahil siguro sa ulan na nagbabadya.
“May buwan ba ngayon iha?”
Tanong ni Grandma sa akin.
“Sa kasamaang palad Grandma, matatakpan na ng maiitim na ulap. Pero ang ganda ng buwan. Bilog na bilog.”
Dati rati nakikita ni Grandma ang mga nakikita ko ngayon. Ngunit dahil sa aksidente hindi na niya makita ang nasa paligid.
“Nararamdaman ko nga na parang uulan ng malakas. Malamig ang hamog na dala ng hangin.”
“Kaya kailangan niyong sumakay ngayon ng bus Grandma.”
“Paano ka Dahlia?”
Nakita ko ngang bigla nang naging walking sign yung traffic light.
Tatawid na sana kami ni Grandma ng biglang nilipad ang sombrero nitong medyo may kalumaan na din.
Bigla akong bumitaw sa pag-alalay sa kanya at hinabol ang nilipad nitong sombrero.
Ngunit nakalimutan ko na nasa gitna pala ng kalsada si Grandma.
Natigilan ako.
Sa lakas ng busina, at sagitsit ng isang sasakyan… Parang tunog ito na merong maglalaho sa aking buhay. Napalingon ako…
Si Grandma na di alam ang nangyayari sa kanyang paligid. Di niya alam kung saang direksyon siya maglalakad.
Huli na bago pa man ako makasigaw…
Nasilaw ako ng isang sasakyan na parating din sa aking kinakatayuan.
Wala talagang boses na lumabas sa aking bibig, kundi napapikit na lamang ako.
May malakas na braso na humila sa akin.
Pareho kaming dalawa natumba sa kalsada.
Umuntog ang ulo ko sa kanya at ang kamay nito na siniguradong hindi masasaktan ang ulo ko.
Mabubundol din ako kung di ako…
Kung di ako sinagip na may kakayanang gumalaw sa situation na ito.
Pakiramdam ko lumapat ang aking labi sa malambot…
Ngunit sa aking pagmulat naka-dampi nga aking labi sa nagligtas sa akin.
Nagkatitigan kaming dalawa.
Mga mata nito na di mo ma-ilarawan kung nangungulila ba o nagagalit sa mundong ito.
Saglit na tumigil ang isipan ko sa pag-iisip.
Ngunit ng bumalik ako sa realidad, agad akong bumangon. Tinignan ang direksyon ni Grandma.
“Grandma!”
Ang sumalubong sa akin ang liwanag ng mga sasakyang nagsitigil dahil sa aksidenteng mangyayari sana.
Si Grandma nakatayo na sa tabi. May mabuting loob na umalalay sa kanya.
Dahil sa takot na naramdaman ko kanina para sa kanya, tumakbo na ako dito na hindi ko man lang naalalang pasalamatan yung taong sumagip sa akin.
“Grandma.”
Yakap ko sa kanya.
Nakahinga ako ng malalim at halos namuo sa aking mga mata ang luha.
Malakas ang kabog ng puso ko. Sobra akong natakot. Nanghihina ang aking tuhod sa pangyayari.
Saka nga tuluyan nang pumatak sa pisngi ko ang aking luha.
“Ano ba ang nangyari? Nagkakagulo ba?”
Walang ideya at di ko alam kung paano ko sa kanya ila-larawan ang nangyari.
Napakalas ako sa kanya at hinarap yung lalaking tumulong kay Grandma.
“Maraming salamat Kuya. Di ko alam kung paano ko po kayo masusuklian sa kabutihan mo.”
Ngunit poker-face ang itinugon nito sa akin.
Alam kong wala na ngang libre sa mundong ito, kaya lang wala akong pera, dahilan upang pasasalamat na lang ang tanging magagawa ko.
Pero napatitig ulit ako sa mukha nito. Narealize ko lang na…
Ang bilis ng pangyayari, ngunit nagawa niya kaagad para iligtas si Grandma.
Nakapang-amerikana ang lalaki at ang mukha nito, malayong taga dito sa bansa namin. Isang foreigner. Paniguradong di niya ako na-unawaan.
Halata rin sa suit niya na tauhan ito ng mayroong kakayanang bayaran ang isang kagaya niya.
Tumalikod siya ng biglang tumunog ang nakasiksik sa tenga niya. An earpiece for two-way radio, so he can receive instructions from someone.
Hangang sa tuluyan na siyang naglakad papunta sa kabilang kalsada.
Napatanto ko na lamang na marami ang kagaya niya sa paligid. Nagkalat sila.
Kaya naman tumawid na kami ni Grandma bago pa man kami pagkaguluhan dahil sa nangyari at magsanhi ng traffic sa kalsada.
“Habang dumadami ang mga sasakyan, lalong sisiksik ang kalsada. Magkakaroon ng maraming aksidente. Ano ba ang nangyari iha?”
Sa sinabi ni Grandma, napalingon ako sa taong tumulong sa akin. Nakalimutan ko ang tungkol sa kanya.
Ngunit likuran na lamang ang nakita ko ng tumalikod ito sa akin.
Kinaluskos nito ang puti niyang sleeve. Di pa nga kalayuan ang distansya namin sa kanya, nakita ko ang detalye ng tattoo nito sa braso.
Isang dragon.
“Grandma dito ko lang. May nakalimutan ako gawin.”
Dahil ligtas na din naman dito si Grandma. Natalikuran ko lang yung nagligtas sa akin kanina, dahil sa takot na baka anong nangyari kay Grandma. Hindi ko pa naman ugaling di magpasalamat sa mga tumutulong sa akin.
Yun na nga lang ang maisusukli ko sa mga kabutihan nilang ginawa eh. Bakit di ako magpapasalamat sa kanya?
“Ang batang ‘to, kanina pa hindi sinasagot ang mga tanong ko.”
“Mamaya po Grandma, pag-uwi natin sa bahay.”
Kaya kahit di pa nga maaring tumawid ng kalsada, pinuntahan ko ang mga nakaparadang sasakyan. nagsibalikan na ang ilang tauhan sa loob ng sasakyan.
Alam ko na may katayuan sa lipunan ang tumulong sa amin kanina. Pero kahit na… Di sa akin uso na pipiliin lang ang taong pasasalamatan. Konsensya ko pa.
Kahit sa pagtawid ko binubusinahan ako ng ilang sasakyan, patuloy akong naglakad. Pero ng dumating ako sa kinalalagyan nila… Huli na.
Tumakbo na ang mga sasakyan.
Huli kong nakita yung lalaking sumagip sa akin kanina. Muli kaming nagkatitigan.
Nang maalala kong naglapat ang labi namin kanina.
Napatuptop ako ng aking labi.
Yung halik. Sapat na ba yun sa kanya bilang pasasalamat ko sa ginawa nitong pagligtas sa amin?
Nagising ako sa katotohanan na nasa gitna ako ng kalsada. At mauulit ang pangyayari kanina kung di ako aalis kaagad.
May parating pa naman na traffic officer, kaya binalikan ko na si Grandma.
@Death Wish
(Dahlia POV)Pagdating ko sa kinatatayuan ni Grandma, napayakap ako ulit sa kanya.May kaliitan na din kasi ang katawan niya.“Dahlia naman, wala pa akong pangkabaong para i-pain mo na ako kay kamatayan.”Narealize na ata ni Grandma.Napangiti na lamang ako sa kanya. Kahit hindi niya nakikita.“Saka ayoko pang iwan ang napakaganda kong apo.”Nambula pa ang Grandma ko.Sa nakikita ko sa kanya masayahin naman siyang matanda. Ngunit marami ang nagsabing napaka-sungit nito noon, bago pa man niya inampon.“Apo-apuhan po Grandma.”“Oh sige, binabawi ko. Di ka nga maganda. Binabawi ko.”“Sorry Grandma.” Medyo natatawa ako sa tampo ni Grandma.“Sadyang yung katawan ko mas gugustuhin atang sagipin yung sombrero niyo.”“Natural minsan sa tao ang kumilos na hindi nag-iisip. Ang utak Dahlia, ginagamit yan parati.”Saka mahinang natawa sa akin si Grandma.Matandang to, kahit ang mean, di ko parin hahayaan na mamatay na lang ng basta-basta.Malaki ang utang na loob ko sa kanya. Pinasilong ako nito
(Dahlia POV)Binuksan ko ang payong dahil napakalakas na ng ulan.Malamig. Medyo giniginaw na ako.Nang matigilan ako kasi naalala ko na naman ang nangyari kanina.Dahlia, hinding-hindi na magkakatagpo ang katulad mo sa isang kagaya niya. Pasalamat ka na lang na nailigtas ka ng isang lalaking di niya inalala ang sarili na baka madamay pa siyang maaksidente.Pero natigilan ako…Plus, yung sinabi ni Grandma na ang bibilis nila kumilos. Lalo na yung lalaking parang hangin na di ko namalayan sumulpot sa tabi ko at hinila ako para maka-iwas sa paparating na sasakyan.Ngunit talagang nakita ko na siya bago pa man mangyari ang aksidente. Malayo pa ang sasakyan nila.Paanong agad siyang nakalabas?! At niligtas ako?Napailing na lamang ako.Ibang klase talaga ang isipan ko. Ang lawak ng imagination. Worst, napaka-wild.Utak ng isang manunulat di mo talaga inaasahan na makakagawa siya ng kwentong di mo aakalain.(Venal POV)We arrived in the location where the auction is about to begin.Ngunit
(Venal POV)Naghihintay na sa labasan ang sasakyan.Patuloy parin ang pagbuhos ng malakas na ulan.Pumasok na si Master Dryzen sa sasakyan matapos pirmahan nito ang dokumento na kailangang bayaran sa auction na ito.Sa tabi ng driver niya, ako naupo.Nakita ko sa salamin na isinandal ni Master Dryzen ang ulo niya sa upuan.Ipinikit ang kanyang mga mata.Impossibleng wala siyang gagawin.O kagaya din ito kanina, tungkol sa babaeng iniligtas niya. Papalipasin ng ganoon kadali.Siguro… Oras na ata para kumalma na din ako.Ngunit nagkakamali pala ako.“Stop the car.” Agad ikina-preno ng sasakyan.“Give it to me.”Alam kong ako ang pinagsasabihan niya. Kaya inilabas ko na lamang ang tablet kung saan naroroon ang impormation tungkol sa negosyante kanina.Napangisi siya matapos basahin ito. Saka pasipang binuksan ang pinto ng sasakyan.Sa isang iglap nawala ito sa aming paningin.Lumabas din ako at mga tauhan niya.Agad akong napa-konect sa base namin kung saan naroroon ang tauhan ko at tin
(Dahlia POV)Sumilip na muli ang liwanag ng buwan. Kaya medyo natiwasay ako sa paglalakad. Nabasa ng kunti. San hindi ako nito sipunin.Malapit na ako sa amin. Sinara ko ang payong. Inayos ko.Nang natigilan ako…. Dahil parang may sumusunod sa akin.Huminga ako ng malalim. Sa sitwasyong ito kailangan ko lang magmadali sa paglalakad.Isang makitid pa namang iskinita ang dinadaanan ko.At halatang tulog na ang mga nakatira sa malapit dahil ngilan-ngilang bahay na lamang ang merong ilaw.Ang gabi, ito yung mahalagang oras para sa mga mangagawang ginagawa ang trabaho nila sa umaga.Ito yung oras na nagkakaroon ng katiwasayan ang isipan ko.Ngunit hindi sa ngayon.Masama talaga ang pakiramdam ko na parang may sumusunod sa akin.Kaya tumigil ako sa paglalakad.Mabuti nang harapan ang kinakatakutan diba?Pero paglingon ko sa likuran… Pagaspas lang ng hangin ang sumalubong sa akin.Nawala ang pangamba ko.Napabuntong hininga.Ngunit hindi na naman ako makahinga dahil may nakita ako sa tubig n
(Dahlia POV)“Of the present age… Ngayon Dahlia. Ngayon yan.”“Oo, mas maraming magbabasa na gustong basahin yung modern kesa Mandeville times pa, Grandma. Gusto nila modern. Yun na ang modern ngayon.”Ulit ko.Baga naiwan na nga talaga siya ng panahon.Alam niyo na ang mga matatanda. Memories nila ang mga pinagdaanan sa panahon nila.“Dragons and werewolves have hidden their wings and fangs. Blend in the human society without knowing by weak creature like us.”“Porque ba Grandma wala tayong superpower? Grandma naman eh. Gawin mo naman may power yung mga tao. Kunwari nakaka-lipad. Ganoon.”“Tsk. Sinisira mo lang Dahlia ang kwento ko.”“Hehehe. Ako ang first critics mo Grandma.”Nahiwa ko na ang kamatis, bawang, at sibuyas. Tinignan ko ang kumukulong tubig.“Dragons are now the rich and charming CEOs, while werewolves are the dangerously handsome gangsters.” Napatango ako. Lagi naman ganoon talaga.Kung sino pa ang nakaka-angat sila pa ang may mga superpower.Superpower kung paano man
(Owen POV)“Owen, pinapapunta ka ni Ma’am Senior Editor sa opisina niya.”Agad kong inangat ang paningin ko sa aking desk. Saka lumingon sa opisina ng maldita naming Senior Editor. Napabuntong hininga ako.Tungkol na naman ata ito sa manuscript na ipinasang for approval to publish ni Yuki.Napakamot ako.Parang pagod akong bumangon sa kinakaupuan ko.Dalawang babae lang naman ang napakaraming demand sa buhay ko.Si Yuki at Ms. Nam.Haist.Sa pagtayo ko at bago pa man ako makarating sa harapan ni Ms. Nam. Bumukas ang pinto at nagsisulputan sa pinto ang mga lalaking tila mga autoridad.Kilala ko ang nagpadala sa kanila. Alam ko na ako ang hanap nila.Sumasakit na talaga ang ulo ko. Maaga pa para sumakit ang ulo ko ng ganito.“Mr. Owen, do you have time to hear our business?”Sinabi ng lalaki na namumuno sa kanila.Secretarya ng kapatid ni Yuki. Siya na naman ang pinadala nito para takutin ako at matinag.Napalingon ako sa opisina ng Chief Editor namin, at sa kanila.Sino ang uunahin ko
(Dahlia POV)Naihubad ko na ang apron ko.Nakatulog na din si Grandma.Napatitig ako sa orasan. Wala parin yung mga pinsan ko.Malakas ang ulan sa labas na ikinasara ko nga ng mga bintana.Sa katunayan, masarap magsulat kapag ganito ang panahon.Kaya nanabik akong umakyat sa hagdan papunta sa aking silid. Dati rati tambakan lang ng mga lumang kagamitan. Ngayon ginawa kong silid ko. Di naman ako tinapon dito ni Grandma. Sadyang gusto ko lang dito. Tahimik.Ngunit kung ano man ang temperatura sa labas, yun din ang temperatura sa loob.Ngunit masaya ako at kuntento sa silid kong to.Ayaw ng mga pinsan ko dito dahil nga sa ipis at mga dagang naninirahan na din dito sa katagalan.At yung pugad ng termites na kailangan alisin buwan-buwan. Ang sisipag nila i-rebuild ulit ang territoryo nila. Kaya hinayaan ko na lang. Since di naman kahoy ang sinisira nila. Saka baka, gusto lang nila sumilong. Basta ba hindi sila kumain ng kahoy.Napatitig ako sa aking mesa.Ngumiti ako.Kunti na lang matatap
(Dahlia POV)“Dahlia. Wag na wag kang magbibingi-bingihan. Kailangan ko talaga ng pera. Ano ba?!”Napaka-maldita ni Karen. Ngunit never ako nagpatalo sa kanya.Ano naman kung siya ang may mas karapatan dito sa bahay?Ako nga ang ampon, pero ako yung mas malapit kay Grandma. Inilaan ko ang oras ko para alagaan ito na dapat sila ang gumagawa.Hindi naman sa nagbibilang ako.Napaharap ako kay Karen.Nainis ako dahil nagusot ang manuscript ko. Ang pinaglaanan ko ng ilang oras ng buhay ko.“Sa gantong oras, Karen?”Inulit ko at baka hindi niya alam… gabi na.Napatitig ako sa orasan.“Hating gabi na.”“Dahlia naman.”“Hindi maari.” Medyo napasigaw ako ng kunti.“Shhhh. Tumahimik ka. Magigising sayo si Grandma. Nakakainis ka talaga. Tsk. Habang si Carlo kapag humihingi sayo binibigyan mo kaagad. Mayroon ka bang favoritism o hindi kaya, may gusto ka sa kanya?”Sira ulo ang babaeng to.Kailan ba ako magkakagusto sa tamad at parang walang magandang kinabukasan na maibibigay?“Dahlia, kailangan