Chapter 18

(Dahlia POV)

Inaalalayan ko ang braso ng aking Grandma habang papunta sa isang bus stop. Tahimik na naglalakad ang mga tao ngunit mahahalata na nagmamadali sila.

Dahil siguro sa ulan na nagbabadya.

“May buwan ba ngayon iha?”

Tanong ni Grandma sa akin.

“Sa kasamaang palad Grandma, matatakpan na ng maiitim na ulap. Pero ang ganda ng buwan. Bilog na bilog.”

Dati rati nakikita ni Grandma ang mga nakikita ko ngayon. Ngunit dahil sa aksidente hindi na niya makita ang nasa paligid.

“Nararamdaman ko nga na parang uulan ng malakas. Malamig ang hamog na dala ng hangin.”

“Kaya kailangan niyong sumakay ngayon ng bus Grandma.”

“Paano ka Dahlia?”

Nakita ko ngang bigla nang naging walking sign yung traffic light.

Tatawid na sana kami ni Grandma ng biglang nilipad ang sombrero nitong medyo may kalumaan na din.

Bigla akong bumitaw sa pag-alalay sa kanya at hinabol ang nilipad nitong sombrero.

Ngunit nakalimutan ko na nasa gitna pala ng kalsada si Grandma.

Natigilan ako.

Sa lakas ng busina, at sagitsit ng isang sasakyan… Parang tunog ito na merong maglalaho sa aking buhay. Napalingon ako…

Si Grandma na di alam ang nangyayari sa kanyang paligid. Di niya alam kung saang direksyon siya maglalakad.

Huli na bago pa man ako makasigaw…

Nasilaw ako ng isang sasakyan na parating din sa aking kinakatayuan.

Wala talagang boses na lumabas sa aking bibig, kundi napapikit na lamang ako.

May malakas na braso na humila sa akin.

Pareho kaming dalawa natumba sa kalsada.

Umuntog ang ulo ko sa kanya at ang kamay nito na siniguradong hindi masasaktan ang ulo ko.

Mabubundol din ako kung di ako…

Kung di ako sinagip na may kakayanang gumalaw sa situation na ito.

Pakiramdam ko lumapat ang aking labi sa malambot…

Ngunit sa aking pagmulat naka-dampi nga aking labi sa nagligtas sa akin.

Nagkatitigan kaming dalawa.

Mga mata nito na di mo ma-ilarawan kung nangungulila ba o nagagalit sa mundong ito.

Saglit na tumigil ang isipan ko sa pag-iisip.

Ngunit ng bumalik ako sa realidad, agad akong bumangon. Tinignan ang direksyon ni Grandma.

“Grandma!”

Ang sumalubong sa akin ang liwanag ng mga sasakyang nagsitigil dahil sa aksidenteng mangyayari sana.

Si Grandma nakatayo na sa tabi. May mabuting loob na umalalay sa kanya.

Dahil sa takot na naramdaman ko kanina para sa kanya, tumakbo na ako dito na hindi ko man lang naalalang pasalamatan yung taong sumagip sa akin.

“Grandma.”

Yakap ko sa kanya.

Nakahinga ako ng malalim at halos namuo sa aking mga mata ang luha.

Malakas ang kabog ng puso ko. Sobra akong natakot. Nanghihina ang aking tuhod sa pangyayari. 

Saka nga tuluyan nang pumatak sa pisngi ko ang aking luha.

“Ano ba ang nangyari? Nagkakagulo ba?”

Walang ideya at di ko alam kung paano ko sa kanya ila-larawan ang nangyari.

Napakalas ako sa kanya at hinarap yung lalaking tumulong kay Grandma.

“Maraming salamat Kuya. Di ko alam kung paano ko po kayo masusuklian sa kabutihan mo.”

Ngunit poker-face ang itinugon nito sa akin.

Alam kong wala na ngang libre sa mundong ito, kaya lang wala akong pera, dahilan upang pasasalamat na lang ang tanging magagawa ko.  

Pero napatitig ulit ako sa mukha nito. Narealize ko lang na…

Ang bilis ng pangyayari, ngunit nagawa niya kaagad para iligtas si Grandma.

Nakapang-amerikana ang lalaki at ang mukha nito, malayong taga dito sa bansa namin. Isang foreigner. Paniguradong di niya ako na-unawaan.

Halata rin sa suit niya na tauhan ito ng mayroong kakayanang bayaran ang isang kagaya niya. 

Tumalikod siya ng biglang tumunog ang nakasiksik sa tenga niya. An earpiece for two-way radio, so he can receive instructions from someone.

Hangang sa tuluyan na siyang naglakad papunta sa kabilang kalsada.

Napatanto ko na lamang na marami ang kagaya niya sa paligid. Nagkalat sila.

Kaya naman tumawid na kami ni Grandma bago pa man kami pagkaguluhan dahil sa nangyari at magsanhi ng traffic sa kalsada.

“Habang dumadami ang mga sasakyan, lalong sisiksik ang kalsada. Magkakaroon ng maraming aksidente. Ano ba ang nangyari iha?”

Sa sinabi ni Grandma, napalingon ako sa taong tumulong sa akin. Nakalimutan ko ang tungkol sa kanya.

Ngunit likuran na lamang ang nakita ko ng tumalikod ito sa akin.

Kinaluskos nito ang puti niyang sleeve. Di pa nga kalayuan ang distansya namin sa kanya, nakita ko ang detalye ng tattoo nito sa braso.

Isang dragon.

“Grandma dito ko lang. May nakalimutan ako gawin.”

Dahil ligtas na din naman dito si Grandma. Natalikuran ko lang yung nagligtas sa akin kanina, dahil sa takot na baka anong nangyari kay Grandma. Hindi ko pa naman ugaling di magpasalamat sa mga tumutulong sa akin.

Yun na nga lang ang maisusukli ko sa mga kabutihan nilang ginawa eh. Bakit di ako magpapasalamat sa kanya?

“Ang batang ‘to, kanina pa hindi sinasagot ang mga tanong ko.”

“Mamaya po Grandma, pag-uwi natin sa bahay.”

Kaya kahit di pa nga maaring tumawid ng kalsada, pinuntahan ko ang mga nakaparadang sasakyan. nagsibalikan na ang ilang tauhan sa loob ng sasakyan.

Alam ko na may katayuan sa lipunan ang tumulong sa amin kanina. Pero kahit na… Di sa akin uso na pipiliin lang ang taong pasasalamatan. Konsensya ko pa.

Kahit sa pagtawid ko binubusinahan ako ng ilang sasakyan, patuloy akong naglakad. Pero ng dumating ako sa kinalalagyan nila… Huli na.

Tumakbo na ang mga sasakyan.

Huli kong nakita yung lalaking sumagip sa akin kanina. Muli kaming nagkatitigan.

Nang maalala kong naglapat ang labi namin kanina.

Napatuptop ako ng aking labi.

Yung halik. Sapat na ba yun sa kanya bilang pasasalamat ko sa ginawa nitong pagligtas sa amin?

Nagising ako sa katotohanan na nasa gitna ako ng kalsada. At mauulit ang pangyayari kanina kung di ako aalis kaagad.

May parating pa naman na traffic officer, kaya binalikan ko na si Grandma.

@Death Wish