Chapter 4

Hindi ako nakatulog nang maayos kinagabihan dahil bumabagabag sa akin ang lalaking multo na 'yon. Magpapakita pa kaya siya? I haven't thank him yet, for saving me yesterday, but I don't wish to see him again, though. He's still a ghost, after all.

I got out of bed even if it was still inviting me to sleep more. I don't want to be treated special in this mansion, I should not wake up late.

I went to the bathroom inside my room to take a shower. Paglabas ko ay muntik na akong madulas dahil sa nakitang bulto ng taong nakaupo sa kama ko—or should I say, multo? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. My grip from my towel tightened.

"Goodmorning." He greeted me with a casual smile. He's facing the bathroom's door while sitting on the bed. Kaya saktong sakto na paglabas ko ay siya ang bubungad sa akin. Good thing, naisipan kong sa loob na magbihis.

"Parang awa mo na, ang aga aga." Sambit ko gamit ang sumusukong tono. I closed my eyes and heaved a deep sigh. Mukhang mauubos agad ang energy ko galing sa pagtulog. 

"Where's my goodmorning?" 

Napabukas agad ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. 

"Seriously?" I looked at him unbelievably. "Do you expect me to greet you back?" I said with sarcasm. Imbis na matakot ako ay nangingibabaw ang pagkainis sa akin. 

"Rude." He snorted and twisted his lips. Oh God, I don't know what to do. This non- human is testing my patience. 

"Why are you here again, anyway? Wala ka bang ibang pinupuntahan? Please, huwag na dito." May bakas na ng pagmamakaawa ang boses ko sa huli. 

"I'm just wandering everywhere, no specific place. But now, I guess I have a reason to stay." He said and shrugged. Nagtayuan bigla ang mga balahibo ko sa katawan. I'm still standing at the door of the bathroom.

"Get lost, ligaw na multo. Leave my room." Matapang at mariin kong sambit sa kanya, ngunit ang mga mata ko ay kung saan saan napapadpad, takot na titigan siya nang matagal.

"Go eat your breakfast. Pagbalik mo, wala na ako dito." Dahan dahan niyang hiniga ang sarili sa kama, na parang wala talagang balak umalis. I pulled my hair out of frustration and took a deep breath after.

"I want you to leave now," I said in a hard tone. 

"Sungit." Tipid niyang sagot. Labag sa loob siyang tumayo at tinungo ang pintuan. My lips parted from what he did. He cooly went pass through the closed door. Nakalimutan kong multo nga pala siya at kaya niyang gawin 'yon. 

Nanghihina akong napasandal sa pader sa loob ng banyo. I never thought I could encounter something like this. Akala ko ay matatahimik na ako dito ngunit mas lalo lamang sumakit ang ulo ko dahil sa multong 'yon.

I went to the kitchen where Manang is currently cooking the food for breakfast. I'm itching to tell her about the ghost, but in the end, I decided not to. Baka magkagulo lang sa mansyon o di kaya'y hindi nila ako paniwalaan na kinakausap ako ng multo.

"May sasabihin ka ba, Wynter? Pansin ko ang panay mong sulyap sa akin." Nagsalita na si Manang nang mapansin ang kilos ko. Hinahalo niya ang fried rice na niluluto kaya sumulyap lamang siya sa akin. 

"Wala po, Manang. Naisip ko lang po na mag-aral kung paano magluto." I swear, mauubusan ako ng mga palusot para lang maiwasan na malaman ang kung anong dahilan ng pagka-lutang ko. 

"Talaga? Sige at sa susunod, tuturuan kita," kalmadong sambit ni Manang. I am grateful that there's this kind of a person here. I feel at peace even if I don't have a family here.

Nakaramdam ako ng tuwa sa sinabi ni Manang Lory. I mentioned cooking to reason out, but I honestly wanted to learn how to cook. Gusto ko nang matuto sa mga bagay bagay na hindi ko nagagawa noon dahil laging si Mommy ang gumagawa para sa'kin.

"Pwede po ba akong tumulong? Ako na po ang magtutuloy nyan." I cheerfully said. Pumayag si Manang dahil tatawagin niya daw ang ibang kasambahay para tumulong sa paghahanda ng hapag.

Akala ko ay madali lang ang paghalo base sa nakita ko kay Manang ngunit hindi pala. Nabitawan ko ang sandok dahil sa gulat nang madikit ang kamay ko sa kawali. Mabilis 'yong namula dahil na rin siguro sa sobrang init ng kawali at sa sensitibo kong balat. I picked up the spatula from the floor and get a clean one, and continued what I was doing. Manang came back and returned to take and finished the cooking. Mabuti na lang at hindi niya napansin na pumalpak ako, sa pagmi-mix pa lang. 

Inihanda na ng ibang kasambahay sa hapag ang niluto ni Manang. Habang kumakain ako ay hindi ako mapakali at parang may nanonood sa akin. Iwinaksi ko na lamang 'yon sa isip ko. Mabilis kong tinapos ang pagkain at bumalik na sa kwarto. Napaparanoid na ako nang dahil sa multong 'yon. 

The scorched from the pan is still sore. It got worse than the state earlier. Ang pulang marka kanina ay bahagyang lumobo na. I was about to leave the room to ask the people here if there is any ointment for my hand when my eyes caught something on the bedside table. Nakumpirma kong ointment iyon nang tuluyan ko nang nakita. Binasa ko at pwede naman sa paso.

How long has it been here? I didn't notice it earlier. Kahit na nagtataka ay ginamit ko na 'yon at ipinahid sa paso sa kamay ko. Umupo ako sa kama at tinignan ang cellphone ko na patay na pala. Hindi ko na chinarge dahil ayaw ko munang makatanggap ng tawag o mensahe mula sa tinakasan ko sa Maynila.

"How was it?" This ghost suddenly appeared again. 

"What the—" My phone almost slipped from my hand because of the sudden voice coming from behind.

"Bakit nandito ka na naman?!" I am half shouting, half whispering. My head harshly turned to face him. He's standing near my bed.

"How was your hand?" He asked with his eyes piercing on me. I was also surprised that I managed to make eye contact with him. I am slowly becoming brave, huh?

"H-how did you know?" Hanggang sa kusina ba naman ay susundan niya ako? Napunta ang tingin ko sa ointment na ginamit ko kanina. "Sa iyo ba 'yon galing?" 

He just shrugged off and didn't bother to answer me. I'm starting to get pissed again. 

"Ano ba talagang ginagawa mo dito? Kung bored ka, lumabas ka at mag-jogging. Ang aga aga." Umirap ako. I saw how his face turns sour from what I said. Hindi naman ako seryoso sa sinabi ko.

"I think you needed it more. You're so pale, magpa-araw ka naman," balik niya sa'kin. 

Napangiwi ako sa sinabi niya. Yeah. My skin is so pale, hindi katulad kay Daddy na half Korean na maputi ngunit mapula naman ang balat, ganoon din ang kay Mommy. And as long as I wanted to go outside, I have no idea where to go. I don't know this place.

"I have no time with you. Mababaliw lang ako kung kakausapin pa kita." Kinuha ko ulit ang phone ko kahit patay na, para may pagkaabalahan naman ako at mawala ng atensyon sa lalaking multo. 

"Sa tingin ko ay mas tatakasan ka ng bait kung wala kang makakausap." Tonong nangungusensya ang boses niya. Sino naman ang gusto niyang kausapin ko? Siya? Napasinghal ako sa iniisip. 

"Why do you say so?" Nagawa ko pa siyang tarayan. Naalala ko bigla ang ginawa niya kahapon. I cleared my throat, producing a loud sound. "By the way, before you leave..." I was hesitant at first but I continued what I was saying. "I just wanted to say thank you for saving me yesterday." I sincerely said. The side of my lips, tugged a bit.

A smirk crept on his lips. "You're welcome." He nodded. "But I'm not leaving." He gave me a small and quick smile. I pursed my lips in annoyance. Ang kulit naman talaga ng multong 'to.

"Ano ba talagang gusto mo?" I am scowling while looking at him. Nakatayo lang siya malapit sa kama ko at hindi umaalis. 

"I'm going to stay here. Wala naman akong gagawing masama sa'yo. You don't have to worry." He winked at me. Eksaherada akong napanga-nga dahil sa ginawa niya. He even have time being naughty!

Ramdam ko naman na wala siyang balak na masama sa akin. Niligtas niya ako at may hinala ako na siya ang naglagay ng ointment dito sa kwarto ko. It's just uncomfortable talking to someone like him. It's weird. 

Tumayo na ako at hinarap na siya nang buo. "No way, aalis ka." 

He looked at me, boredly. He put his arms over his chest and raised his eyebrow while staring at me using his deep eyes. I felt chills with the way he looked at me. Para akong nahihipnotismo sa mga mata niya. I averted my gaze. 

"I won't listen to you." Determinado niyang sambit. My palm landed on my forehead. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Hindi ko siya mapakiusapan na tantanan na ako! 

Lumapit ako sa kanya dahil sa inis at sinubukan siyang itulak ngunit tumagos lamang ang kamay ko sa kanya. I stared at my hand. Sa movies ko lang dati nakikita ang ganito, ngayon ay nararanasan ko na, and it feels so weird! Para akong kumakausap ng hologram.

"Hologram?" The ghost spoke. He followed it with a chuckle. He's doing it again! 

I faced him bravely and gave him a death glare. Tinaasan niya lang ako ng isang kilay at hindi inintindi ang galit kong tingin sa kanya. Unti- unting kumakalma ang paraan ng titig ko sa kanya, dahil takot? My raging eyes got tamed by his intimidating eyes.  

Para akong napaso at mabilis na lumayo sa kaniya. Doon ko lang na-realize na sobrang lapit pala namin. Tumungo ako habang madiin na nakapikit. Hinampas ko nang mahina ang ulo ko. I whispered all my regrets. Nakakalimutan ko din minsan na multo nga pala ang isang 'to at baka may gawin sa'kin kapag nagalit na. 

"Where's your bravery now, huh?" Ngumisi siya at tinaasan ako ng kilay. Sino ba namang hindi kukulo ang dugo dito? At bakit nga ba ako tumitiklop? Dapat ay hindi ako natatakot. 

But now, I am exhausted. Sawang sawa na ako makipagtalo pa. Tama na muna si Daddy. 

I took a deep breath. 

"I don't wanna waste my time on you." I rolled my eyes and turned my back at him. Aalis na sana ako ngunit nagsalita ulit siya. 

"So, are you letting this hologram stay here?" May halong ngisi ang tono ng boses niya. Hindi na ako humarap at pinakalma na lang ang sarili. 

"Manatili ka sa mansyon ni Lola hangga't gusto mo. Huwag sa kwarto ko." Madiin ang pagkakasabi ko sa huling pangungusap. Hindi ko na gusto pang marinig ang sasabihin niya kaya tuluyan na akong umalis at padabog na lumabas ng kwarto. Ngunit bago ako tuluyang makalayo sa kwarto, parang may narinig akong d***g sa loob ng kwarto ko.

My curiosity is driving me to come back to my room and check on something. Nakipagtalo pa ako sa sarili ko. In the end, I keep on walking away from my room. 

Pero ano naman kaya yung narinig ko? I am not sure if d***g ba 'yon ng nasasktan or what. Imposible namang tumama siya sa kung saan at nasaktan. I've seen him passing the wall and I, myself, have experienced it with my hand. Inalis ko na lamang 'yon sa isip ko at pumuntang garden para lumanghap ng sariwang hangin. Ngunit pagbalik ko sa kwarto at nakitang wala doon ang lalaking multo, muli na naman akong napaisip.