LOGIN
Sabi nila, ang pagmamahal ay kaya ka niyang iligtas sa ibang bagay, lalo na sa madilim mong pinagdadaanan. Pero wala man lang nakapagsabi na pili-piling tao lang pala nangyayari 'yan.
Gabing gabi na pero nandito pa rin ako sa loob ng kotse, nakatanaw sa ilaw ng syudad habang dala-dala ang kabigatan ng dibdib. Hindi ko alam kung paano ako makausad. Parang gusto ko na lang itigil ang oras at manatili lang rito. Ang sakit, sakit. Tuwing naiisip ko ang huling naging litanya ni Jared, parang pinipiga ang puso ko. “Liana, please. Let’s talk about this,” pakiusap niya habang nakatayo kami sa tabi ng kotse niya. Hindi magkamayaw sa paghulog ang parehong mga luha namin. Kailangan kong maging matatag sa harap niya. Laking pasalamat ko na tila sumasang-ayon sa akin ang panahon. Humahalo sa luha ko ang tubig ng ulan, dahilan upang hindi mapansin ni Jared ang kanina pa rumaragasa kong luha. I looked at him one last time. He was the man I once thought I’d build a life with. Sadyang malupit sa amin ang tadhana. I can't be with him... Not now, not anytime soon. Paano ko ipaglalaban ang isang bagay kung ngayon pa lang ay mahirap nang ipaglaban? “Wala na tayong dapat pag-usapan,” mahina kong sabi, pilit pinatatag ang boses. “It’s over.” Tinalikuran ko na siya at hindi na nilingon pa. I love him... I really do. Kailangan ko lang makipaghiwalay sa kaniya dahil iyon ang kailangan. My love for him won’t pay debts. It won’t save my father’s company. It won’t stop everything from collapsing. Dumiretso na ako sa restawran katulad ng napagkasunduan. Tila nadagdagan ang panlalamig ko nang bumungad sa akin ang malamig niyang titig... si Damian Cruz. He is the well-known youngest billionaire in the country. Tumayo ako sa harap niya at matapang na sinuklian ang malamig niyang mga tingin. “Break up with your boyfriend and be my wife for five years,” he said in a baritone. “Or else—” “Tapos na,” malamig kong putol sa kanya. “Nakipag-break na ako bago ako pumunta sa’yo.” Napasandal siya sa kinauupuan at sumilay ang Isang ngiti sa kaniyang labi. “If that's the case then you just did the right thing. Now, sign.” Bumaba ang tingin ko sa papel na nakalatag sa kaharap niyang lamesa. Napasinghap ako nang makitang isang kontrata iyon. Five years of marriage... Alam ko, iyon ang nakaukit doon kahit hindi ko basahin. It was a five years of marriage contract. No attachments and expectations. In exchange, he would save my father’s company from drowning. Akala ko, sa libro at palabas lang nangyayari ang ganitong bagay. Maging sa tunay na buhay ay nangyayari din pala. My name is Hyacinth Liana Monteverde. I grew up with a silver spoon. A life wrapped in comfort, privilege, and everything I thought would last forever. But fate has a cruel way of teaching lessons no luxury could prepare me for. And now, to save everything my family once owned, I have to marry the country’s most ruthless young billionaire. Five years. No love. No strings attached. At least, that’s what the contract says.Pagbalik ko, ready na ulit ang set.Second concept, Black and white modern theme, halos editorial.Mas intense, mas physical ang pose.“Liana, you’ll be leaning on him. Damian, one hand on her back, other one on her chin. Eyes locked.”Professional. That’s what it should be.Pero sa bawat galaw niya, sa bawat haplos ng daliri niyang dumaan sa balat ko, parang tumitindig ang balahibo ko, hindi makahinga sa sobrang kaba at parang may mga paro parong naglalaro sa loob ng titan ko.“Hold still,” bulong niya habang inaayos ang posisyon namin. Ramdam ko rin ang bigat nang hinda nya. Ramdam ko ang kabog nang dibdib nya.“Don’t move,” sagot ko, pero ang totoo, ako ‘yung gustong umurong. He tilted my chin gently. “Look at me.”And I did.I looked at him.And I hated that I think I am falling. I shouldn't. Business lang ang lahat ng eto. Focus dapat ako sa goal na maibalik ang kompanya namin. Hindi ko dapat nararamdaman to.He stared at my lips at biglang mas lumakas ang kabog ng dibdib ko at
(Liana's POV)Isang linggo na ang lumipas mula noong press event na ‘yun, pero parang hindi pa rin ako makahinga nang maayos.Ang bawat araw mula noon ay naging paulit-ulit. Meetings, fittings, photoshoots, rehearsed smiles.At sa gitna ng lahat ng ‘yon, si Damian ay laging nando’n, laging nakamasid, laging tila alam kung anong iniisip ko kahit walang sinasabi.Ngayon, nakaupo ako sa harap ng vanity mirror sa isang malaking studio sa Makati.A dozen people moving around me,stylists, photographers, lighting crew, PR assistants.The air smelled of perfume, foundation, and nervous energy.“Miss Liana, tilt your head a bit, please,” sabi ng hairstylist habang inaayos ang mga stray strands ng buhok ko.Ngumiti ako sa salamin kahit hindi ko ramdam. “Sure,” mahina kong sagot.Sa gilid ng salamin, nakita ko siyang pumasok. Damian Cruz.Naka-dark navy suit, wristwatch na siguradong mas mahal pa sa isang taon kong renta, at ‘yung aura niya, alam mong sya ang may-ari ng kompanya. Napakatikas, ma
Lumabas kami sa terrace na nakaharap sa hardin. Ang hangin ay malamig, may halimuyak ng gabi at mamahaling jasmine. Sa di-kalayuan, tanaw ko ang mga ilaw ng siyudad na parang mga bituin na bumaba sa lupa, mga bituin na minsang pinangarap kong abutin, pero ngayon ay tila paalala na may mas mataas pang mundo. “You didn’t have to agree to this,” Damian said suddenly, breaking the silence. “You could’ve said no.” “Could I?” I turned to him, my tone level. “Because last I checked, saying no wasn’t an option.” “You always have a choice,” he replied quietly. I met his gaze head-on. “Not when you’re trying to save a hundred people’s jobs. Not when your father’s legacy is hanging by a thread. Not when every investor you’ve ever trusted turns their back on you.” Tahimik siya. For once, wala siyang tugon. His jaw tightened slightly, but his eyes softened, just a little. Enough to make me wonder what kind of walls he built around himself, and how high they were. “You think this deal makes
Liana's POV Magdamag akong nakatitig sa kisame. Hindi dahil sa insomnia, kundi dahil sa isang text na paulit-ulit kong binabasa,tila ba bawat salita ay may bigat na hindi ko alam kung kaya ko bang dalhin. Wear something elegant tomorrow. You’re having dinner with my mother. — D.C. Dinner. With his mother. So soon. Ang dami kong gustong itanong. Bakit ganito kabilis? Bakit parang hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataong huminga matapos kong pumirma sa kontrata? Kakarating ko pa lang sa panibagong yugto ng buhay ko, isang deal na magtatali sa akin sa lalaking halos hindi ko pa kilala. At ngayon, kailangan kong magpanggap na fiancée niya. Humugot ako ng malalim na hinga. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o mainis. Ang bilis ng mga pangyayari, parang hinila ako ng alon na wala akong pagpipilian kundi sumabay. Kagabi lang, iniwan ko ang relasyon kong halos kalahati ng buhay ko, kasama ko. Para lang sa pang sariling kapakanan. Ni hindi ko man lang naisip yung sakit na mara
Damian's POV Sa mundong ginagalawan ko, respeto ang puhunan. Hindi pera, hindi koneksyon, respeto. At sa larong ito, ‘yon ang pinakamahirap makuha, pero pinakamadaling mawala.Power is the language.And I speak it better than anyone else.Araw-araw, gano’n na lang ang takbo ng sistema ko. Every meeting is calculated. Every word, weighted. Every silence, meaningful.Hindi ako lumalapit kung hindi kailangan. Hindi ako nagpapalapit kung hindi kailangan.Because in my world, proximity is vulnerability. And vulnerability means weakness.Ang mga tao sa paligid ko, partners, board members, investors. They all wear masks. I can read them even before they open their mouths. But the one thing I never let them read… is me.Pagdating ko sa opisina, tahimik lang ang paligid. Glass walls. High ceiling. Minimalist interiors. Walang kalat, walang ingay. Lahat organized exactly the way I like it.I built this empire from the ground up. Walang shortcut, walang tulong.Habang ‘yung iba pinanganak na ma
Liana’s POV Umaga na, at wala pa rin akong tulog. My mind was a constant loop of doubt and regret, searching for an alternative that didn't exist. Nag-iisip kung tama ba ang naging desisyon ko. Tama bang iniwan ko sya sa pangsariling kapakanan? Tama bang iniwan ko yung taong, ako ang laging iniintindi? Mapapatawad pa kaya nya ako? Ang bigat bigat nang loob ko pero kailangan kong maging matatag. Habang nakaupo sa harap nang bintana, nilalanghap ang malamig na simoy nang hangin, at walang ibang naririnig kung hindi ang mahinang tiktak ng orasan, at paalala na bawat segundo, lalo lang akong nalulunod sa kasunduang ito at sa mundong pinasok ko. Every second solidified my commitment to the deal. Nagbasa nalang ako nang libro upang mahimasmasan, nang bigla akong napahinto. Isang linya ang tumatak sa aking isip: "Every ending is just a beginning in disguise." —Craig D. Lounsbrough. Ang mga salitang iyon ay tumama sa aking damdamin, parang isang malinaw na paalala na hindi ko maintindi







