All Chapters of The 5 Years Contract with Him: Chapter 1 - Chapter 7

Liana’s POV Umaga na, at wala pa rin akong tulog. My mind was a constant loop of doubt and regret, searching for an alternative that didn't exist. Nag-iisip kung tama ba ang naging desisyon ko. Tama bang iniwan ko sya sa pangsariling kapakanan? Tama bang iniwan ko yung taong, ako ang laging iniintindi? Mapapatawad pa kaya nya ako? Ang bigat bigat nang loob ko pero kailangan kong maging matatag. Habang nakaupo sa harap nang bintana, nilalanghap ang malamig na simoy nang hangin, at walang ibang naririnig kung hindi ang mahinang tiktak ng orasan, at paalala na bawat segundo, lalo lang akong nalulunod sa kasunduang ito at sa mundong pinasok ko. Every second solidified my commitment to the deal. Nagbasa nalang ako nang libro upang mahimasmasan, nang bigla akong napahinto. Isang linya ang tumatak sa aking isip: "Every ending is just a beginning in disguise." —Craig D. Lounsbrough. Ang mga salitang iyon ay tumama sa aking damdamin, parang isang malinaw na paalala na hindi ko maintindi

Liana's POV Magdamag akong nakatitig sa kisame. Hindi dahil sa insomnia, kundi dahil sa isang text na paulit-ulit kong binabasa,tila ba bawat salita ay may bigat na hindi ko alam kung kaya ko bang dalhin. Wear something elegant tomorrow. You’re having dinner with my mother. — D.C. Dinner. With his mother. So soon. Ang dami kong gustong itanong. Bakit ganito kabilis? Bakit parang hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataong huminga matapos kong pumirma sa kontrata? Kakarating ko pa lang sa panibagong yugto ng buhay ko, isang deal na magtatali sa akin sa lalaking halos hindi ko pa kilala. At ngayon, kailangan kong magpanggap na fiancée niya. Humugot ako ng malalim na hinga. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o mainis. Ang bilis ng mga pangyayari, parang hinila ako ng alon na wala akong pagpipilian kundi sumabay. Kagabi lang, iniwan ko ang relasyon kong halos kalahati ng buhay ko, kasama ko. Para lang sa pang sariling kapakanan. Ni hindi ko man lang naisip yung sakit na mara

(Liana's POV)Isang linggo na ang lumipas mula noong press event na ‘yun, pero parang hindi pa rin ako makahinga nang maayos.Ang bawat araw mula noon ay naging paulit-ulit. Meetings, fittings, photoshoots, rehearsed smiles.At sa gitna ng lahat ng ‘yon, si Damian ay laging nando’n, laging nakamasid, laging tila alam kung anong iniisip ko kahit walang sinasabi.Ngayon, nakaupo ako sa harap ng vanity mirror sa isang malaking studio sa Makati.A dozen people moving around me,stylists, photographers, lighting crew, PR assistants.The air smelled of perfume, foundation, and nervous energy.“Miss Liana, tilt your head a bit, please,” sabi ng hairstylist habang inaayos ang mga stray strands ng buhok ko.Ngumiti ako sa salamin kahit hindi ko ramdam. “Sure,” mahina kong sagot.Sa gilid ng salamin, nakita ko siyang pumasok. Damian Cruz.Naka-dark navy suit, wristwatch na siguradong mas mahal pa sa isang taon kong renta, at ‘yung aura niya, alam mong sya ang may-ari ng kompanya. Napakatikas, ma