Share
CHAPTER 16.2
"Calm your heating ass down," casual na sambit ni Primo. "Para sa ikatatahimik ng utak mo, I didn't do anything to her. Nagkar'on s'ya ng aksidente. She lost her memories."
Pareho silang napabaling sa akin. Hindi ko alam kung sinong titignan kaya napayuko na lang ako.
"Anong ibig mong sabihin—"
"Thank you for help. If you don't mind, kailangan ko na s'yang i-uwi. It will rain."
Hinatak ako ni Primo papunta sa kabayo n'ya. Sinubukan kong bawiin ang braso ko pero hindi n'ya ito binitawan at sa halip ay tumigil s'ya at nilingon ako.
There it goes again. 'Yung mga titig n'ya talaga binibigyan ako ng kakaibang kaba. Kaya... kaya parang ayokong sumama sa kanya.
Nilingon ko si Barron na nanatiling nakatayo at nakatingin sa amin. On a second thought, parang gusto ko pa s'yang makasama. Hindi lang para makilala s'ya kundi para na din magtanong ng tungkol sa akin
Related chapters
The Amnesia Wife CHAPTER 17
[LUCILLE's Point of View]Halos masira ang pinto ng kwarto sa bilis at lakas ng pagkakabukas ko dito. Nagmamadali akong tumakbo papunta sa sink sa maliit na kitchen dahil sa nagbabantang masamang pakiramdam sa loob ko. When I finally got there, napayuko ako sa sink at doon napasuka. I felt like my tummy was being turn up side down. I was totally helpless. Naduduwal talaga ako.Habang sumusuka, I was quite shock nang maramdaman ko ang mahinang paghimas ng likuran ko at ang paghawi sa buhok kong lumalaylay sa mukha ko. I took a side glance. Agad akong nakarandam ng pamumula ng mukha nang makitang titig na titig ang walang kabuhay-buhay nyang mga mata sa akin."How are you feeling?" mahina at monotono nyang tanong.Bahagya akong napa-iwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I was the one who asked him to act, at least, as my husband— to make me feel his presence as a partner. Pero ngayong ginagawa nya na, ako naman 'tong naiilang at
The Amnesia Wife CHAPTER 17.5
[PRIMO's Point of View]"Amnesia?!"Bahagya akong napapikit at napatiim ang aking panga dahil sa biglaang pagsigaw ni Barron. Nasa loob pa naman kami ng maliit nyang opisina kaya tila nakulob ang napakalakas nyang boses sa apat na sulok ng silid. Nakakabingi. If I only know na ganito pala ang mangyayari I shouldn't went to this office just to fvcking explain to him this kind of nonsense."Kailangan mo ba talagang ulitin ang sinabi ko at sumigaw?" Naiirita kong balik.Napatayo sya mula sa kanyang swivel chair at naglakad ng pabalik-balik sa harapan ko habang pinapasadahan ang kanyang buhok. Minsan pa'y napapahilamos sya sa kanyang mukha."P-pero bakit? Paano?""Samuel said it's a car accident. Nawalan daw ng preno ang sasakyan nya then she was rushed to the hospital by a concern citizen," tamad kong paliwanag.Bumalik naman sya sa kanyang upuan, kaharap ng sa akin at kunot-noo akong tinignan."Ang ibig mong sabih
The Amnesia Wife PROLOGUE
"SO, Mr. Villazar, being one of the youngest and most successful businessman in Asia, maraming nagtatanong... who's behind of your success? You know, there's this famous saying that ‘behind a successful man is a strong woman’."Napa-tiim ng kanyang panga si Primo Villazar sa tanong ng journalist ng isang kilalang Filipino Magazine. Hindi n'ya man gustong ma-feature sa prestihiyosong magazine na ito ay hindi n'ya na nagawang tumanggi nang sumulpot ang makulit na journalist sa harap ng kanyang opisina.At ngayon, buo na ang kanyang pagsisisi dahil sa bagay na gusto nitong malaman. The woman behind his success? That was, indeed, a sick joke for him."None," malamig at walang gana n'yang sagot bagay na nagpataas ng kilay ng baklang journalist."None? Come on, Mr. Villazar. Hindi naman lingid sa kaalaman ng lahat na kasal ka na. Why are you hiding the identity of your wife to the public anyway?"Mas lalong nagsalubong ang
The Amnesia Wife CHAPTER 1
[PRIMO's Point of View] "She's in a hospital, unconscious. But she's out of danger now..." "Hindi pa masabi ng mga doktor kung kelan s'ya magigising..." "And one more thing, Primo. She's... she's four weeks pregnant." Isang mapait at tahimik na tawa ang kumawala sa bibig ko nang rumehistro na naman sa utak ko— sa hindi ko na mabilang na beses— ang mga sinabi ni Samuel sa akin sa telepono ilang oras pa lang ang nakararaan. Matapos ang mahigit na dalawang taong hindi pagpapakita, bigla s'yang lumitaw nang dahil sa isang aksidente. At ang unang pumasok sa isip ko? ‘P*tang*na’. I was over her. Maayos na ako. Hindi ko na s'ya kailangan. Hindi na s'ya parte ng buhay ko. Matagal na akong tumigil sa paghahanap sa kanya. Matagal na akong sumuko sa kanya. Matagal na akong tumigil sa pagiging tanga. Matagal na. Putangina matagal na! Ma
The Amnesia Wife CHAPTER 2
[PRIMO's Point of View] "Two weeks?" pag-uulit ko sa sinabi ng doktor. "Yes, Mr. Villazar. She's been here for almost two weeks now. Wala din kasi kaming nakuhang personal information tungkol sa kanya nang dalhin s'ya dito ng isang concern citizen matapos s'yang maaksidente. Kung hindi pa s'ya namukhaan ng isa sa mga nurse ay hindi pa namin malalaman na misis n'yo s'ya." Nag-tiim ang panga ko sa sinabi n'ya. Misis? Ha! Gusto kong matawa. "Magigising pa s'ya?" I asked as if the words were bitter to my mouth habang taimtim na tinitignan ang pasyente nila. "Well, her body was responsive sa mga ibinibigay naming gamot and she's getting better and better every other day. Malaki ang chance na magising na s'ya sa mga susunod na araw. But..." Instinctively, napalingon ako sa kanya nang magkar'on ng pag-aalinlangan sa kanyang kaninang puno ng kumpiyansang boses. "But what?" I impatiently asked. "I will be hone
The Amnesia Wife CHAPTER 3
[PRIMO's Point of View] "Mr. Villazar, are you with us?" Pinanliitan ko ng mata ang matandang hukluban na si Cortez. Nanggagalaiti na akong murahin s'ya kung hindi lang board members ang kaharap ko ngayon. They all looked at me, waiting for my words. Bumuntong-hininga ako at sumandal sa aking upuan. "Meeting dismissed," usal ko at pina-ikot ang swivel chair ko patalikod sa kanila habang hinihilot ang aking sentido. "P-pero sir, nag-sisimula pa lang po ang—" "Dismissed," may diin at bahid ng awtoridad kong pag-uulit. Narinig ko ang isa-isa nilang pagtayo at ang pagbukas ng pinto. Niluwagan ko ang aking necktie at napahilamos sa sarili kong mukha. I'm on edge these past few days and my performance at work was starting to fucked up. Kahit anong pilit kong mag-concentrate sa mga dapat kong asikasuhin, I always end up doing nothing. Bwisit! This is all
The Amnesia Wife CHAPTER 4
[LUCILLE's Point of View] "Lucille, kumain ka muna. Heto, nagdala ako ng pagkain. ‘Wag kang mag-alala, hindi 'to galing sa canteen. Binili ko 'to sa isang malapit na restaurant. Five star 'yun! Medyo nakakahiya ngang mag-take out, eh. Mabuti na lang pumayag 'yung manager..." Tahimik ko lang na pinanuod ang lalaking nagpakilala sa akin sa pangalan na Samuel na ngayon ay naghahanda ng pagkain. Halos hindi na maproseso ng utak ko ang mga pinagsasasabi n'ya dahil pilit kong hinuhuli ang kanyang bawat galaw at anggulo, hoping I'll find something. His thick, messy brunette hair seemed to be immovable but it complimented his cherubic face. Lagi din s'yang nakangiti despite of his wan complexion. At 'yung bibig n'ya, walang preno. Pinilit kong maghanap ng kahit na ano sa kanya na masasabi kong ‘pamilyar’ sa akin. But there was none. Dalawang araw n'ya na akong sinasamahan at binabantayan. Actually, w
The Amnesia Wife CHAPTER 5
[LUCILLE's Point of View] Primo Villazar... Husband... Gusto kong umiyak nang marinig ko ang mga sinabi n'ya ngunit mas nangibabaw ang pagkalito at kaba sa d****b ko. Asawa ko ‘daw’ s'ya. Pero bakit wala akong maramdamang kahit na katiting na kisap ng... pagmamahal? Shouldn't be husbands talk lovingly to their wives? Shouldn't they make us feel their affection even in their simple words? Pero ang lalaking kaharap ko ngayon... si Primo Villazar na asawa ko... ramdam ko na may mataas at matibay na pader sa pagitan naming dalawa. He was too close but still distant. Hindi ko din maintindihan kung bakit imbes na lumambot ang puso ko sa kanya, mas lalo kong gustong iwasan s'ya. Parang gusto kong umalis at magtago mula sa mga malalamig n'yang mata. Am I scared at him? No. Parang... parang... I don't know. Hindi ko maintindihan kung bakit parang hindi ko gusto ang presensya n'ya. Was
Latest chapter
