Share
CHAPTER 17.5
[PRIMO's Point of View]
"Amnesia?!"Bahagya akong napapikit at napatiim ang aking panga dahil sa biglaang pagsigaw ni Barron. Nasa loob pa naman kami ng maliit nyang opisina kaya tila nakulob ang napakalakas nyang boses sa apat na sulok ng silid. Nakakabingi. If I only know na ganito pala ang mangyayari I shouldn't went to this office just to fvcking explain to him this kind of nonsense."Kailangan mo ba talagang ulitin ang sinabi ko at sumigaw?" Naiirita kong balik.Napatayo sya mula sa kanyang swivel chair at naglakad ng pabalik-balik sa harapan ko habang pinapasadahan ang kanyang buhok. Minsan pa'y napapahilamos sya sa kanyang mukha."P-pero bakit? Paano?""Samuel said it's a car accident. Nawalan daw ng preno ang sasakyan nya then she was rushed to the hospital by a concern citizen," tamad kong paliwanag.Bumalik naman sya sa kanyang upuan, kaharap ng sa akin at kunot-noo akong tinignan."Ang ibig mong sabihRelated chapters
The Amnesia Wife PROLOGUE
"SO, Mr. Villazar, being one of the youngest and most successful businessman in Asia, maraming nagtatanong... who's behind of your success? You know, there's this famous saying that ‘behind a successful man is a strong woman’."Napa-tiim ng kanyang panga si Primo Villazar sa tanong ng journalist ng isang kilalang Filipino Magazine. Hindi n'ya man gustong ma-feature sa prestihiyosong magazine na ito ay hindi n'ya na nagawang tumanggi nang sumulpot ang makulit na journalist sa harap ng kanyang opisina.At ngayon, buo na ang kanyang pagsisisi dahil sa bagay na gusto nitong malaman. The woman behind his success? That was, indeed, a sick joke for him."None," malamig at walang gana n'yang sagot bagay na nagpataas ng kilay ng baklang journalist."None? Come on, Mr. Villazar. Hindi naman lingid sa kaalaman ng lahat na kasal ka na. Why are you hiding the identity of your wife to the public anyway?"Mas lalong nagsalubong ang
The Amnesia Wife CHAPTER 1
[PRIMO's Point of View] "She's in a hospital, unconscious. But she's out of danger now..." "Hindi pa masabi ng mga doktor kung kelan s'ya magigising..." "And one more thing, Primo. She's... she's four weeks pregnant." Isang mapait at tahimik na tawa ang kumawala sa bibig ko nang rumehistro na naman sa utak ko— sa hindi ko na mabilang na beses— ang mga sinabi ni Samuel sa akin sa telepono ilang oras pa lang ang nakararaan. Matapos ang mahigit na dalawang taong hindi pagpapakita, bigla s'yang lumitaw nang dahil sa isang aksidente. At ang unang pumasok sa isip ko? ‘P*tang*na’. I was over her. Maayos na ako. Hindi ko na s'ya kailangan. Hindi na s'ya parte ng buhay ko. Matagal na akong tumigil sa paghahanap sa kanya. Matagal na akong sumuko sa kanya. Matagal na akong tumigil sa pagiging tanga. Matagal na. Putangina matagal na! Ma
The Amnesia Wife CHAPTER 2
[PRIMO's Point of View] "Two weeks?" pag-uulit ko sa sinabi ng doktor. "Yes, Mr. Villazar. She's been here for almost two weeks now. Wala din kasi kaming nakuhang personal information tungkol sa kanya nang dalhin s'ya dito ng isang concern citizen matapos s'yang maaksidente. Kung hindi pa s'ya namukhaan ng isa sa mga nurse ay hindi pa namin malalaman na misis n'yo s'ya." Nag-tiim ang panga ko sa sinabi n'ya. Misis? Ha! Gusto kong matawa. "Magigising pa s'ya?" I asked as if the words were bitter to my mouth habang taimtim na tinitignan ang pasyente nila. "Well, her body was responsive sa mga ibinibigay naming gamot and she's getting better and better every other day. Malaki ang chance na magising na s'ya sa mga susunod na araw. But..." Instinctively, napalingon ako sa kanya nang magkar'on ng pag-aalinlangan sa kanyang kaninang puno ng kumpiyansang boses. "But what?" I impatiently asked. "I will be hone
The Amnesia Wife CHAPTER 3
[PRIMO's Point of View] "Mr. Villazar, are you with us?" Pinanliitan ko ng mata ang matandang hukluban na si Cortez. Nanggagalaiti na akong murahin s'ya kung hindi lang board members ang kaharap ko ngayon. They all looked at me, waiting for my words. Bumuntong-hininga ako at sumandal sa aking upuan. "Meeting dismissed," usal ko at pina-ikot ang swivel chair ko patalikod sa kanila habang hinihilot ang aking sentido. "P-pero sir, nag-sisimula pa lang po ang—" "Dismissed," may diin at bahid ng awtoridad kong pag-uulit. Narinig ko ang isa-isa nilang pagtayo at ang pagbukas ng pinto. Niluwagan ko ang aking necktie at napahilamos sa sarili kong mukha. I'm on edge these past few days and my performance at work was starting to fucked up. Kahit anong pilit kong mag-concentrate sa mga dapat kong asikasuhin, I always end up doing nothing. Bwisit! This is all
The Amnesia Wife CHAPTER 4
[LUCILLE's Point of View] "Lucille, kumain ka muna. Heto, nagdala ako ng pagkain. ‘Wag kang mag-alala, hindi 'to galing sa canteen. Binili ko 'to sa isang malapit na restaurant. Five star 'yun! Medyo nakakahiya ngang mag-take out, eh. Mabuti na lang pumayag 'yung manager..." Tahimik ko lang na pinanuod ang lalaking nagpakilala sa akin sa pangalan na Samuel na ngayon ay naghahanda ng pagkain. Halos hindi na maproseso ng utak ko ang mga pinagsasasabi n'ya dahil pilit kong hinuhuli ang kanyang bawat galaw at anggulo, hoping I'll find something. His thick, messy brunette hair seemed to be immovable but it complimented his cherubic face. Lagi din s'yang nakangiti despite of his wan complexion. At 'yung bibig n'ya, walang preno. Pinilit kong maghanap ng kahit na ano sa kanya na masasabi kong ‘pamilyar’ sa akin. But there was none. Dalawang araw n'ya na akong sinasamahan at binabantayan. Actually, w
The Amnesia Wife CHAPTER 5
[LUCILLE's Point of View] Primo Villazar... Husband... Gusto kong umiyak nang marinig ko ang mga sinabi n'ya ngunit mas nangibabaw ang pagkalito at kaba sa d****b ko. Asawa ko ‘daw’ s'ya. Pero bakit wala akong maramdamang kahit na katiting na kisap ng... pagmamahal? Shouldn't be husbands talk lovingly to their wives? Shouldn't they make us feel their affection even in their simple words? Pero ang lalaking kaharap ko ngayon... si Primo Villazar na asawa ko... ramdam ko na may mataas at matibay na pader sa pagitan naming dalawa. He was too close but still distant. Hindi ko din maintindihan kung bakit imbes na lumambot ang puso ko sa kanya, mas lalo kong gustong iwasan s'ya. Parang gusto kong umalis at magtago mula sa mga malalamig n'yang mata. Am I scared at him? No. Parang... parang... I don't know. Hindi ko maintindihan kung bakit parang hindi ko gusto ang presensya n'ya. Was
The Amnesia Wife CHAPTER 5.2
[PRIMO's Point of View] "P'wede mo na bang sabihin sa akin kung ano na namang katarantaduhan ang tumatakbo d'yan sa utak mo?" Tamad akong bumaling ng tingin kay Samuel nang pasimple s'yang bumulong sa tabi ko. Bahagya s'yang nakasimangot sa akin na para bang uutangan ko s'ya. I diverted my gaze back to the nurse who was checking Lucille and dismiss his question. Pinanuod ko na lang muli ang ginagawa ng nurse na kumukuha ng mga stats. "Look Primo, kahit wala kang sabihin sa akin, nakikita kong may tumutubong sungay d'yan sa ulo mo. Kaya bago pa madulas ang dila ko kay Lucille, sabihin mo na kung anong pinaplano mo." I mentally rolled my eyes. "By what you've said, mas lalong hindi ko sasabihin. Ngayon pa lang na wala kang alam nangangati na 'yang dila mo. What more kung may malalaman ka?" pabulong ko ding sagot at hindi inaalis ang tingin ko unahan. "So, meron nga?" Hini
The Amnesia Wife CHAPTER 6
[PRIMO's Point of View] Bumalik ako sa kwarto ni Lucille at nadatnan ang doktor n'ya. Muli lang nitong ipinaalala ang mga gamot at vitamins na kailangang i-take ni Lucille at nagbigay ng mga cautions sa kondisyon n'ya. He also reminded us about the daily checkup schedule. Matapos n'un ay nagpaalam na ang doktor at umalis kasama ang nurse kaya naiwan kaming dalawa ni Lucille. And it was awkward. F*cking awkward. "Go get change. We're leaving after you change your clothes," sambit ko at inabot ang isang paper bag. Nag-aalangan n'ya pa itong kinuha mula sa akin at halos hindi ako binalingan ng tingin. Dumiretso s'ya sa CR na nasa loob ng kwarto at isinara ito. I stood still and waited for her. Habang hinihintay ko si Lucille, biglang bumukas ang main door at sumilip ng bahagya
Latest chapter
