KABANATA 4

lang oras ang lumipas mula sa gabing tinuluyan ko siya—o siya ang tumuluyan sa akin. Tahimik ang paligid nang magising ako. Malambot ang kama, malamig ang hangin mula sa aircon, at ang amoy ng tabako’t mamahaling pabango ay bumalot sa buong kwarto. Pero wala siya.

Agad akong tumayo. My body ached from last night’s madness. Every mark on my skin was a reminder of how far I let him in. I dressed up quickly. Isang iglap lang ang kailangan para matauhan. Kailangan kong umalis bago pa mahuli ang lahat. Before I lose more than just myself.

But as I reached for the door—

Click. The lock twisted. Zech.

Nakatayo siya sa tapat ng pinto, hawak ang cellphone, pero ang titig niya’y diretso sa akin. Parang binabasa niya ang plano ko. Parang wala akong maitatago.

“Where are you going, mon amour?” tanong niya, halos bulong.

“Uuwi. Tapos na 'to.”

He tilted his head, then shut the door slowly behind him. “You think I’ll let you go after last night?”

I swallowed. “It meant nothing.”

“It meant everything to me.”

Bigla siyang lumapit. His steps were slow, deliberate, dangerous.

“You offered yourself to the fire, Reighn. Don’t act surprised now that you’re burning.”

Before I could respond, he grabbed my wrist and pushed me gently against the wall. His eyes were dark, not with anger but with obsession.

“You can’t leave. Not now. Not after I tasted you. Not after you begged for me.”

“I didn’t—”

“You did. And I’ll hear it again. But not here.”

“What?”

“We’re leaving.”

“Where?”

He smiled. It was terrifying.

“To my Heaven.”

In a blink, he pressed something on his phone. A knock came at the door. Two men in suits entered, nodded at him, and stepped back.

“W-What is this?!” sigaw ko, trying to pull away. “Zech, what the hell are you doing?”

He cupped my cheek, gently this time. “Taking what’s mine.”

I screamed, kicked, punched but it was no use. His men were trained, professional. Within seconds, I was inside a black SUV, my hands bound with soft leather cuffs, not tight—but symbolic.

He sat beside me, calm, composed, and dangerously quiet.

“I’ll kill you for this,” I hissed.

“I’ll love you harder,” he replied.

“Zech, let me go!”

“Never.”

And that was the last word he said before placing a blindfold over my eyes.

The ride was long. Tahimik. I wanted to scream. I wanted to cry. But more than anything… I was afraid.

Not of him.

But of what I was starting to feel.

Hours later, naramdaman kong huminto kami at pinasakay ako sa private eraplane, habang siya ay prenteng nakaupo ako naman ay halos mahimatay na sa kaba at taas. Until we landed. Tinanggal ang blindfold ko. Ang liwanag ay tumama sa mata ko at sa harap ko, isang paraisong hindi ko inasahan.

A private island. Pure white sand. Crystal-clear waters.

And a massive, modern villa standing tall in the center.

Heaven Island.

“Welcome home,” he whispered.

“This isn’t my home.”

“Then I’ll make it one.”

“You can hate me. You can curse me. But you will never leave me.”

And in his arms, under the scorching sun and roaring waves, I realized...

This isn’t a rescue. This is captivity wrapped in roses.

And I… am starting to like it.

But just when I thought I understood the depth of his obsession...

He turned to his men and said with terrifying calmness:

"Lock every entrance. No one leaves this island."

My heart dropped.

Because this isn’t just obsession anymore.

This is possession.

Makalipas ang ilang araw sa Heaven Island, nagsimulang sumiksik sa kaluluwa ko ang katahimikan. Hindi ito ang tahimik na nagbibigay ng kapayapaan, ito yung uri ng katahimikan na parang bulong sa tenga na paulit-ulit: "Hindi ka na makakatakas."

Sa unang tingin, paraiso ito. Malinis ang hangin, asul ang dagat, luntian ang paligid. Pero sa likod ng bawat halakhak ni Zech, sa bawat haplos niyang parang dasal, ay naroon ang pagsakal. Obsession indi pagmamahal.

“Good morning, mon amour.” Nakatayo siya sa terrace, hawak ang dalawang tasa ng kape. Shirtless. Basa ang buhok mula sa shower. May ngiti sa kanyang labi, hindi masaya, kundi sigurado.

“Hindi ako mon amour mo,” malamig kong tugon, bagaman may panginginig sa boses ko.

Ngumisi siya. “Hindi pa. But you will be. You just don’t know it yet.”

Tinanggap ko ang kape. Hindi bilang pagsang-ayon, kundi bilang paraan ng pagtanggap sa isang labang hindi ko pa alam kung paano ko matatalo. Sa loob ng katahimikang ito, unti-unting nabubura ang hangganan ng plano ko.

Gabi-gabi siyang pumapasok sa kwarto ko. Hindi ako nakakatakas. Ang mga pinto, naka-lock. Ang mga bantay, laging alerto. Ilang beses kong tinangkang tumakas naglakad ng tahimik palabas, nagtago sa likod ng mga halaman, tumakbo sa dalampasigan pero sa huli, siya ang laging dulo.

Gaya kagabi.

Habang mabilis akong tumatakbo sa kagubatan ng isla, hingal at takot ang tangi kong baon. Wala akong saplot kundi ang nightgown na manipis at pilit kong tinatakpan ang sarili. Umaambon pa. Hanggang sa maramdaman ko ang mainit na bisig sa baywang ko.

Zech.

“Where are you going, mon amour?” Aniya, habang hinahapit ako pabalik sa dibdib niya. "May kulang ba sa ginagawa ko? Hindi pa ba sapat?"

"Zech, let me go—"

“Let you go?” Napatawa siya, mababa, malamig. “You’re mine. You walked into my world and now you think you can walk away?”

Sinapo niya ang mukha ko, pinilit akong tumingin sa kanya. Basa kami pareho sa ulan. Ang mukha niya, seryoso. Hindi galit, kundi... sugatan. Tulad ng isang batang ayaw maiwan.

“I built this island for you,” bulong niya. “Every part of this place is to make you stay. I gave you silence, peace, stars... and me. And still, you try to run?” He did when he just meet me recently?

Ramdam ko ang pagpupumiglas ng puso ko. Pero hindi ko alam kung dahil sa takot... o sa isang damdaming mas delikado pa roon.

Hinila niya ako pabalik sa villa. Wala akong nagawa. Hindi niya ako sinaktan pero hindi niya rin ako pinalaya.

Pagdating sa kwarto, isinara niya ang pinto. Nilock.

“Try it again,” aniya, malumanay pero mariin, “and I’ll tie you to the bed. Not out of cruelty, but because I can’t bear to lose you.”

Tumayo siya sa harap ko. Basa pa rin ang suot niyang damit, at gayundin ako. Pero kahit ganoon, huminga siya ng malalim at hinawakan ang kamay ko.

“I’m not asking for love,” bulong niya. “I’m asking you to stay. Just stay.”

Hindi ako sumagot. Pero sa loob ko, alam ko... hindi lang siya basta obsessed. He’s unwell. He’s breaking, little by little. At ako ang dahilan.

Ngayon, nakatingin ako sa kisame ng kwartong hindi akin, habang nasa tabi ko siya tulog, pero ang kamay niya ay mahigpit na nakakapit sa baywang ko. Para bang kahit sa panaginip, takot siyang mawala ako.

Hindi ako makatulog.

Sa bawat segundo, alam kong ang init ng katawan naming magkadikit ay parang kandilang nauupos. Hindi ko alam kung sino sa amin ang unang matutunaw.

At habang nakatitig ako sa labas ng bintana, bumubulong ang hangin:

"Hanggang kailan mo kakayanin?"