Lahat ng Kabanata ng The Assassin Who Worshipped Me: Kabanata 1 - Kabanata 6

May mga gabing tahimik, pero masakit.Gabi ngayon na tahimik. Pero ang sakit… buo pa rin.Yung sakit ng nawalan ka, at yung sakit ng kailangan mong ngumiti sa harap ng lalaking konektado sa taong pumatay sa pamilya mo.Isang taon kong hinanap ang lalaking ‘yon. At sa wakas—narito ako. Sa lugar kung saan ko siya makikita. Maaaring hindi siya ang bumaril. Pero alam kong may alam siya. At kung may paraan para mapalapit ako sa kanya, ito na ‘yon.His name is Zech Chartreuse.Bilyonaryo. Club owner. Dangerous. Secretive. Cold-blooded, sabi ng mga report. Pero hindi siya kilala ng publiko bilang kriminal.Ako lang ang may dahilan para hanapin ang anino niya.At tonight… I’ll let him find me first.Nasa loob ako ng Heavenly, isa sa pinaka-high-end na clubs sa lungsod. Soft black velvet ang upuan, puro amber lights, at may jazz music na parang malungkot na bulong sa background. I wore a simple black satin dress—classy pero hindi cheap. Sakto para mapansin, pero hindi para pag-isipan.This isn

Kinaumagahan ay nagpunta ako sa kanyang Bar, like usual he was there. I keep going for months and he is there, waiting for me like obsessed man. Mainit ang hangin sa loob ng VIP room ng Heavenly. Tahimik ang paligid, pero ramdam mo ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nasa kabilang dulo siya ng sofa, pero para bang kahit anong layo niya, sinasakal pa rin ako ng presensya niya.Zech Chartreuse. The man I was trained to destroy. The man whose name made my skin crawl. Pero bakit ngayon, bawat tingin niya sa'kin, parang ako naman ang nawawala sa kontrol?He leaned forward, his elbows resting on his knees, staring at me like I was a puzzle he wanted to solve with his hands."Reighn," he said my name slowly, like he wanted to taste every syllable. "Alam mo bang nakakalasing kang panoorin?"Napangiti ako ng pilit. "Kahit hindi ako lasing, ikaw na ang gumugulo sa ulo ko."He smirked, then stood. Slowly, he walked over to me, stopping just inches away. "Hindi ko alam kung sino ka. Pero gusto

Hindi ko alam kung ilang araw na ang lumipas. Sa Heaven Island, walang oras, walang kalendaryo, at tila walang hangganan ang bawat araw na kasama siya. Para bang sinadya niyang gawin itong lugar na hindi ko basta-basta matatakasan, hindi lang sa pisikal kundi pati sa emosyonal."Kumain ka na ba?" tanong ni Zech habang naka-upo kami sa veranda. Nakatanaw siya sa dagat, pero ang katawan niya, palaging nakapaling sa direksyon ko—parang bantay."Hindi ako gutom," sagot ko.Lumapit siya, dahan-dahan, tulad ng laging ginagawa niya. Walang sigaw. Walang galit. Pero ramdam mo ang panganib sa bawat kilos. Parang lobo na nag-aanyong aso."You need to eat, mon amour. I won’t allow you to starve yourself just because you’re trying to prove something.""I’m not proving anything," sagot ko, pero mababa lang ang tono ko. Hindi ko na kayang makipagsigawan. Pagod na ako.Zech crouched beside me. He took my hand, pressing it against his chest. "Nararamdaman mo ba? This heart beats for you. Wala nang ib