OUR THING

"Talya.. please help me..!" sigaw ni Oliver habang nakahalumbitin ito sa kahoy.

Kaunting galaw niya lang ay maaaring mabali ang kahoy kung saan siya nakahawak at mahuhulog siya sa bangin.

"You should be dead!" pagmamataas ko sa king sinabi.

"You can't do this to me!"

"Yes, magagawa ko sa iyo yan. Kaya don't ever tell me what to do" pasigaw kong sinabi.

Pagkatapos ay sinipa ko ang kahoy, nagkaroon ito ng tunog. Sinyales na nabibigatan na ang kabilang bahagi nito, kaunting sigundo na lang ay mababali na.

"No! No! Talya please.. Let me correct from what I did. I promise! I will leave this place right away, Just help me, here!" sigaw niya.

"Second chances is enough! You already push me into the limit"

"Fine, just give me a last chance to live. For atleast, I can show you how I care!"

"It's too late!" sinabi ko saka sinipa ang kahoy para tuluyan na itong mabali.

"No.no.no..!'

++++++++++++++++++

Paano nga ba nagsimula ang lahat? Tila ako lang ang babae sa mundo na may pusong-bato.

NARITO ANG AKING NAKARAAN;

"Talya! tapos kana bang maglaba diyan?" ang sigaw ni mama mula sa taas ng bahay namin.

"Opo mama" ang pasigaw ko na sagot habang sinampay ang huli at malaking pantalon ni papa sa sampayan.

"Magbihis ka, at samahan mo ang papa mo. Bilisan mo na at nag aantay siya sa labas." Ang sabi ni mama na sumigaw pa mula sa bintana.

"Opo." Ang tangi kong sagot.

Itinago ko ang cell phone ko sa aking bulsa na may ngiti sa labi habang naglalakad papunta sa Papa ko, at sumakay sa sasakyan. Kung alam ko lang na hindi ko na makikita ang aming tahanan, kapatid, at ang aking Ina...Hinding hindi ako sasama sa papa ko.

"Papa, saan po tayo pupunta?" Lakas-loob kong tanungin ang aking ama na may pananabik sa aking tono.

"It's a surprise Talya," sabi niya na hindi tumitingin sa akin kundi sa cellphone niya.

"Bigyan mo lang ako ng konting hint. Please Papa.." pakiusap ko. Gusto kong malaman kung saan kami pupunta.

Kinasusuklaman ko ang pagiging out of a loop. Tumingin sa akin ang Papa ko saglit, at tumingin uli sa cell phone niya kaya ipinagkibit-balikat ko nalang.

"OK Talya. Pupunta tayo sa isang lugar kung saan ipagpapalit ng Papa ang isang bagay na maliit, at walang kabuluhan, para sa mas maraming pera kaysa sa halaga nito. Nang sa gayon, magkakaroon ng kaginhawaan ang Mama mo at mga kapatid mo," sabi niya sa malamig na tono na ikinabigla ko rin.

"So... magtatrabaho ka at tutulong ako?" tanong ko sa kanya.

"Oo." Ang sagot ni Papa

"Ano ang maliit na walang kabuluhang bagay na ipagpapalit mo?" Tanong ko na sinipi ang kanyang mga salita.

"Isang bagay na malaking pagkakamali, Pero huwag kang mag alala Talya, malalaman mo din pagdating natin doon" ang sagot sa akin ni Papa.

Gusto kong malaman ngayon pero parang wala na siyang gustong sabihin pa kaya sumunod na lang ako sa utos niya at nanatiling tahimik.

Nagmaneho si Papa sa loob ng lungsod, Hanggang sa napapansin ko na malayo na ang nararating namin. Alam ko na ang lugar na iyon ay nasa labas na ng bayan. Sa sandaling kami ay nasa ilang milya sa gitna ng kawalan, lumingon sa akin si Papa.

"Ibigay mo sa akin ang iyong cellphone Talya," utos niya.

“Ha? Bakit po papa? may cell phone ka naman?” tanong ko sa kanya.

“Akin na Talya, hindi mo na kailangan yan, dahil bibilhan ka ni papa ng bagong cell phone.”Pakisuyo ni papa sa akin. Nang marinig ko ito ay na excite ako, ngunit nakaramdam na ako ng kaba sa aking dibdib.

Sa hindi ko inaasahan, bigla nalang itinapon ni papa ang cell phone ko sa gilid ng daan. Kitang kita ko kung paano niya inihagis ito sa labas ng saksakyan.

“Papa, sayang naman po ang cell phone ko na iyon kung itinapon mo lang” ang nalulungkot kong boses na halos maiyak na dahil sa aking nakita. Sa inis ko, tinalikuran ko siya at humarap sa aking kanan kung saan may bintana, hinayaan kong tumulo ang aking luha na hindi naririnig ni papa ang aking pag hikbi.

OO talagang naiyak ako, para sa akin ang cell phone na iyon ay mayraming pictures naming pamilya at lalo na sa mga malalapit kong kaibigan sa school.

Tatlong oras na ang lumipas,sa tagal ng byahe namin ni papa ay nakatulog ako.

"Talya! Tumayo ka na " matigas na utos ni Papa at mabilis akong nakatayo. Ang sakit ng tuhod ko na pinagsama sa takot at lungkot na nakuha ko sa pag snap ay naging isang bukol sa aking lalamunan ngunit nilunok ko ito para bumaba.

Mas matanda na ako ngayon, ibig sabihin mas malakas ako. Hindi ako dapat iiyak. Sumunod ako sa likod ng aking ama na. Gusto kong tanungin kung saan kami pupunta, pero ang matutulis niyang mga tingin sa akin mula pa kanina ay dahilan para matakot akong tanungin siya muli. Naging mabigat pa rin sa kalooban ko, ang nakitang pagtapon niya ng cell phone ko, kaya nananahimik na lamang ako. Ano bang problema ni Papa? tanong ko sa sarili ko.

Pumasok kami sa isang room at may tatlong lalaki sa loob. Ang isa ay naninigarilyo, brownish ang kulay ng buhok niya at hazel ang mata. Ang kanyang balbas ay isang replika ng kanyang buhok at ang mga singsing sa paligid ng kanyang mga daliri ay nagbigay sa kanya ng tila mapanganib na hangin. May tattoo siya sa gilid ng leeg niya, iyon ay isang dragon.

Ang dalawa pang lalaki ay nakatayo sa tabi niya, at parehong nakaharap sa harap, ito ay pawang mga bodyguards yata. Huminto sa paninigarilyo ang matanda na nakaupo at saka sumulyap sa Papa ko at saka sa akin.Ang paligid ay may kadiliman, amoy kalawang at sigarilyo ang naamoy ko sa loob.

Lumapit ako kay papa, pilit na nagtatago sa likod niya. Hindi na ako natatakot ngayon at gusto ko na lang sana umalis.

"Siya ba ito?" tanong ng matanda.

"Oo," sagot ng Papa ko. Ano ang nangyayari?

"Papa.. umuwi na tayo.." ang bulong ko sa kanya habang nakatayo ako sa kanyang likod.

"Ideally, hindi siya sapat pero hindi ka dapat mag alala. Kami na ang huhubog sa kanya," sabi ng matanda,sa makapal at magaspang niyang Italian accent.

"Nasaan ang pera ko? " tanong ni Papa. Lumapit ang isa sa dalawang bodyguard na may hawak na briefcase at inilagay ito mesa. Ang matanda ang siyang nagbukas nito.

Ng oras na iyon ay napatingin ako kay Papa at lumiwanag ang mukha niya sa kintab ng maraming pera. Mga naka bundle na tig one thousand pesos na perang papel. Dahan dahan sumulong ang Papa ko, ininspeksyon ang pera ng matapos ito ay agad niya itong isinara at ngayon ay hawak hawak na niya.

"Salamat, sa inyo na po siya" sabi ng Papa ko habang umaatras ako, para bigyan ng distansya ang kanyang pagtayo.

Talaga? May pera na kami? Tanong ko sa aking sarili.

Sumulong ang isa sa dalawang lalaki at hinawakan ang braso ko.Idinikit ko ang ulo ko sa Papa ko na nakatayo, dahil nagulat ako sa biglaan niyang paghawak sa akin.

"Pa,Ano ba ang nangyayari?" tanong ko, pero umatras siya mula sa akin at lumayo nang dumating ang isa pang guwardiya at hinawakan ang kabilang braso ko.

"Pa, Papa.. Pa...! Saan ka pupunta? Bitawan mo ako! Papa!".... sigaw ko.

“Pa… sabihan mo silang bitawan ako..”

Nagsimulang tumulo ang luha habang pinipilit ang sarili na makawala sa dalawang bodyguard, na may mahigpit na paghawak sa akin. Sinipa, kinagat, kinalas at tinamaan ko ang mga bisig nila. Kahit gaano ko sila sinaktan, kahit gaano ako kalakas sumigaw,ay mas lalo akong nahihirapan, hindi nila ako binitawan.

"Papa.....! Bumalik ka! Parang awa nyo na ho! Pasensya na ! Papa.... Kunin mo ako dito ..

"Papa ............."

Ilang beses kong tinawag ang aking ama, pero hindi niya ako naririnig, ne kahit anino niya, ay hindi na bumalik para kunin ako.

Nag snap ang ulo ko sa gilid, nanunuot ang pisngi ko. Matagal bago ko naka rehistro na sinampal ako ng matanda at natangal pa ang singsing nito.

"Ilayo niyo siya sa akin." Ang pag uutos ng matanda na narinig ko.

Kaya hinila ako ng isang bodyguard at isinakay sa isang tented Van. Hindi ako makapagsalita dahil may telang nakatali sa aking bibig. Pati ang dalawang kamay ko ay nakatali din. May itim na plastic bag na inilagay nila sa ulo ko. Nagpagulong-gulong ako ng itinapon nila ako sa loob ng Van at tumama ang likod ko sa parang poste sa loob.

O diyos ko! Ano po ang kasalanan ko? Bakit ako iniwan ni papa sa mga taong ito? Ang sinabi ko habang patuloy na umiiyak.

Sa paglipas ng ilang buwan, natuyo ang aking mga luha. Tila ang damdamin ko ay parang naging bato at hindi na ako makaiyak.

Isang katawang walang kaluluwa. Walang mahalaga sa sandaling iyon at sa susunod pa kundi ang aking kaligtasan. Kasi sa sandaling ito, nangako ako sa sarili ko, isang panata. Ang matanda, si Papa, si Mama at mga kapatid ko ang magbabayad. Kahit na ito ang huling bagay na ginawa ko sa tanang buhay ko.

Inuukit ko sa aking puso ang aking nakaraan, na hindi ako magagalit o magtatanim ng hinanakit sa kanila kahit ramdam ko na malamig silang lahat sa akin. Bakit? Dahil mahal ko sila, mahal ko ang mga kadugo ko. Ngayon, ang lahat ay mapupunta sa kasinungalingan.

Alam ko na alam nila ito, ano man ang mangyayari sa akin, huwag na sana akong mabuhay pa, dahil kung papayagan pa ng tadhana. Babalikan ko sila.!