Hindi ko alam kung ilang araw na ang lumipas. Sa Heaven Island, walang oras, walang kalendaryo, at tila walang hangganan ang bawat araw na kasama siya. Para bang sinadya niyang gawin itong lugar na hindi ko basta-basta matatakasan, hindi lang sa pisikal kundi pati sa emosyonal."Kumain ka na ba?" tanong ni Zech habang naka-upo kami sa veranda. Nakatanaw siya sa dagat, pero ang katawan niya, palaging nakapaling sa direksyon ko—parang bantay."Hindi ako gutom," sagot ko.Lumapit siya, dahan-dahan, tulad ng laging ginagawa niya. Walang sigaw. Walang galit. Pero ramdam mo ang panganib sa bawat kilos. Parang lobo na nag-aanyong aso."You need to eat, mon amour. I won’t allow you to starve yourself just because you’re trying to prove something.""I’m not proving anything," sagot ko, pero mababa lang ang tono ko. Hindi ko na kayang makipagsigawan. Pagod na ako.Zech crouched beside me. He took my hand, pressing it against his chest. "Nararamdaman mo ba? This heart beats for you. Wala nang ib
lang oras ang lumipas mula sa gabing tinuluyan ko siya—o siya ang tumuluyan sa akin. Tahimik ang paligid nang magising ako. Malambot ang kama, malamig ang hangin mula sa aircon, at ang amoy ng tabako’t mamahaling pabango ay bumalot sa buong kwarto. Pero wala siya.Agad akong tumayo. My body ached from last night’s madness. Every mark on my skin was a reminder of how far I let him in. I dressed up quickly. Isang iglap lang ang kailangan para matauhan. Kailangan kong umalis bago pa mahuli ang lahat. Before I lose more than just myself.But as I reached for the door—Click. The lock twisted. Zech.Nakatayo siya sa tapat ng pinto, hawak ang cellphone, pero ang titig niya’y diretso sa akin. Parang binabasa niya ang plano ko. Parang wala akong maitatago.“Where are you going, mon amour?” tanong niya, halos bulong.“Uuwi. Tapos na 'to.”He tilted his head, then shut the door slowly behind him. “You think I’ll let you go after last night?”I swallowed. “It meant nothing.”“It meant everything
Kinaumagahan ay nagpunta ako sa kanyang Bar, like usual he was there. I keep going for months and he is there, waiting for me like obsessed man. Mainit ang hangin sa loob ng VIP room ng Heavenly. Tahimik ang paligid, pero ramdam mo ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nasa kabilang dulo siya ng sofa, pero para bang kahit anong layo niya, sinasakal pa rin ako ng presensya niya.Zech Chartreuse. The man I was trained to destroy. The man whose name made my skin crawl. Pero bakit ngayon, bawat tingin niya sa'kin, parang ako naman ang nawawala sa kontrol?He leaned forward, his elbows resting on his knees, staring at me like I was a puzzle he wanted to solve with his hands."Reighn," he said my name slowly, like he wanted to taste every syllable. "Alam mo bang nakakalasing kang panoorin?"Napangiti ako ng pilit. "Kahit hindi ako lasing, ikaw na ang gumugulo sa ulo ko."He smirked, then stood. Slowly, he walked over to me, stopping just inches away. "Hindi ko alam kung sino ka. Pero gusto
The moment I stepped out of Heavenly, I felt like I couldn’t breathe.Zech’s scent still clung to me—subtle cologne, danger, and something unexplainably addictive.His words echoed in my ears. “Kung kaya ko alisin ‘yan sayo, gagawin ko.”He said it like a promise. Like someone who meant it.But promises from men like him? They come with sharp edges and hidden daggers.Pumasok ako sa kotse at mabilis na isinara ang pinto. I gripped the steering wheel tightly, forcing myself to remember why I was doing this.This isn’t about him. This is about them. My parents. Their screams. Their blood. Their silence.At kung siya nga ang konektado sa lahat ng ‘yon, I will burn his empire to the ground. Piece by piece. Starting with his heart. And the worst part? I think he’s already offering it.Kinabukasan, I received a message.Unknown Number: Hope I didn’t ruin your night, Reighn. I’d like to see you again.Zech.I stared at my phone for a long second. Heart pounding. Not because I was thrilled—bu
May mga gabing tahimik, pero masakit.Gabi ngayon na tahimik. Pero ang sakit… buo pa rin.Yung sakit ng nawalan ka, at yung sakit ng kailangan mong ngumiti sa harap ng lalaking konektado sa taong pumatay sa pamilya mo.Isang taon kong hinanap ang lalaking ‘yon. At sa wakas—narito ako. Sa lugar kung saan ko siya makikita. Maaaring hindi siya ang bumaril. Pero alam kong may alam siya. At kung may paraan para mapalapit ako sa kanya, ito na ‘yon.His name is Zech Chartreuse.Bilyonaryo. Club owner. Dangerous. Secretive. Cold-blooded, sabi ng mga report. Pero hindi siya kilala ng publiko bilang kriminal.Ako lang ang may dahilan para hanapin ang anino niya.At tonight… I’ll let him find me first.Nasa loob ako ng Heavenly, isa sa pinaka-high-end na clubs sa lungsod. Soft black velvet ang upuan, puro amber lights, at may jazz music na parang malungkot na bulong sa background. I wore a simple black satin dress—classy pero hindi cheap. Sakto para mapansin, pero hindi para pag-isipan.This isn
Ang dami kong pinangarap noon.Tahimik na bahay. Masayang pamilya. Yakap ng magulang tuwing gabi. Isang mundong walang patayan, walang sigawan, walang luha.Pero lahat ng ‘yon, binura ng isang gabi.Isang gabi ng putok ng baril. Sigawan. At dugo.Kaya simula noon, isa lang ang plano ko—gantihan ang taong pumatay sa kanila.At ngayon, nasa harap ko siya. Hindi bilang kaaway, kundi bilang isang taong... minahal ko. Tanga, ‘di ba?Si Zech Chartreuse.Ang lalaking bumuo at sumira sa akin.Nakita ko siyang bumaba ng sasakyan—mabilis ang lakad, punong-puno ng tensyon. Nanginginig ang kamay ko, pero hindi dahil sa takot. Sa galit.Gusto ko siyang suntukin. Gusto ko siyang yakapin. Pero hindi ko alam alin ang uunahin.“Mon amour…” he whispered the nickname he used to call me. Ang boses niya, parang galing sa bangungot na ayaw ko nang balikan.His eyes fell on my stomach. I saw the way his world shattered. And yet, I stood there like stone.“What are you doing here?” malamig kong tanong. Walan