KABANATA 3

Kinaumagahan ay nagpunta ako sa kanyang Bar, like usual he was there. I keep going for months and he is there, waiting for me like obsessed man. 

Mainit ang hangin sa loob ng VIP room ng Heavenly. Tahimik ang paligid, pero ramdam mo ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nasa kabilang dulo siya ng sofa, pero para bang kahit anong layo niya, sinasakal pa rin ako ng presensya niya.

Zech Chartreuse. The man I was trained to destroy. The man whose name made my skin crawl. Pero bakit ngayon, bawat tingin niya sa'kin, parang ako naman ang nawawala sa kontrol?

He leaned forward, his elbows resting on his knees, staring at me like I was a puzzle he wanted to solve with his hands.

"Reighn," he said my name slowly, like he wanted to taste every syllable. "Alam mo bang nakakalasing kang panoorin?"

Napangiti ako ng pilit. "Kahit hindi ako lasing, ikaw na ang gumugulo sa ulo ko."

He smirked, then stood. Slowly, he walked over to me, stopping just inches away. "Hindi ko alam kung sino ka. Pero gusto kong malaman."

Tumigil ang puso ko. This wasn’t love. This was danger disguised in silk and smoke.

He crouched in front of me, his fingers grazing my knee.

"Wala kang dapat itago sa'kin, Reighn. Hindi kita sasaktan... maliban na lang kung hihilingin mong gawin ko."

I swallowed. My mission was simple: seduce, gather information, destroy. Pero sa dami ng pagsasanay ko, walang naghanda sa'kin para sa isang tulad niya.

"You don't know me," I whispered.

"Then let me change that," he murmured, his lips brushing my thigh.

My breath hitched. I should've stopped him. But instead, I let my legs part slightly. His eyes darkened.

"Wala tayong kasalanan kung parehong gusto, 'di ba?" he said.

"At kung may masaktan?" tanong ko, bagamat alam ko, ako ang dapat manakit.

He pulled me closer, his hands now on my waist.

"Wala akong pakialam sa kahit sino, Reighn. Basta't makuha kita."

Obsessed. Delusional. Dangerous. And somehow, that made him even harder to resist.

He kissed me—rough, hungry, unrelenting. Hindi ito halik ng lalaking may pagmamahal. Ito'y halik ng lalaking may pagnanasa, isang halik na pag-aari.

His hands slid under my dress, exploring like he had every right. At sa bawat galaw niya, mas lalo akong nahulog sa ilusyon. I hated him. I needed to end him. But right now, all I could feel was his breath on my neck, his touch branding my skin.

"You taste like a sin," he groaned. "And I want to drown in it."

Inalalayan niya akong humiga sa couch. Hinubad niya ang heels ko, isa-isa. Then his jacket. His shirt. Each layer falling like his inhibitions.

"Say stop," he said, his voice hoarse.

Pero wala akong sinabi. Dahil sa misyon kong sirain siya... ako ang unang nabasag.

And as his lips traced my collarbone, as his hands moved lower, I knew this night would haunt me.

Because Zech Chartreuse didn’t fall in love. He consumed. And tonight, I let him devour me.

Dumampi ang kanyang mga labi sa leeg ko. Mabagal. Mapangahas. Obsession iyon, hindi pagmamahal at alam kong pareho kaming gumagapang sa init na iyon, walang direksyon kundi pababa.

"You don't know what you're playing with," bulong niya, boses niyang paos sa libog at pagkasabik. Ang init ng hininga niya sa balat ko ay parang apoy na hindi mapapatay.

"Then show me," sagot ko, habang hinihila ang kwelyo ng polo niya pababa.

Wala nang usap. Wala nang logic. Dalawa kaming nilamon ng pagkasabik. Pinalibutan kami ng gabi at halimuyak ng kasalanan.

Hinubad niya ang suot kong nightdress gamit ang isang kamay. Dahan-dahan, na parang sinisipsip niya ang bawat segundo. Ang mga mata niya'y gutom, at ang bawat titig niya ay tila sinasamba ang buong katawan ko.

"You're so fucking perfect..." ungol niya habang dinidilaan ang balikat ko pababa sa dibdib.

Napaungol ako sa sarap habang gumagapang ang labi niya sa bawat sulok ng katawan ko. Ang mga kamay niya, sanay at mapang-angkin, ay humaplos sa beywang ko habang dumidiin siya palapit. He wasn’t just touching me. He was memorizing me.

He flipped me over with a single grip. Mula sa ibabaw, tinitigan niya ako na parang alipin sa harap ng kanyang diyosa. His lips trailed lower and lower until I screamed his name without shame.

"Say it again," mariing utos niya habang binubuksan ang zipper ng pantalon niya.

"Zech… please…"

Hindi na siya naghintay. Naglapat ang katawan namin, at sabay kaming sumabog sa gitna ng dilim. Every motion was sharp, every thrust full of tension. Hindi ito lambing—ito’y pagsakop. Para bang sinisigurado niyang kahit anong mangyari, hinding-hindi ko siya malilimutan.

"You're mine tonight," sabi niya sa tenga ko habang bumibilis ang galaw niya. "I don’t share what’s mine."

"Wala kang pag-aari—"

"Then let me ruin you until you beg me to."

Binalot kami ng ungol, halinghing, at pwersang mas matindi pa sa grabidad. Ramdam ko ang bawat pagkilos niya, parang sinasaksak ang kaluluwa ko ng init, ng sakit, ng pagnanasa.

Nang matapos kami, parehong hingal, parehong basa sa pawis, hindi pa rin niya ako binitiwan.

Hinalikan niya ako sa noo. “Don’t run away after this.”

Napatawa ako, mapait. “You’re assuming I care.”

“Hindi mo kailangang aminin. But your body? It already did.”

Niyakap niya ako ng mahigpit, na parang hindi na ako makakatakas.

Pero hindi niya alam…

Ako ang panganib. Ako ang patibong. At habang binabalot niya ako ng init at damdaming hindi niya maipaliwanag… ako'y unti-unting nilulunod sa isang plano kung saan ako dapat ang may kontrol.

Pero ngayong naramdaman ko kung paanong ang isang halik lang niya ay kayang baliin ang mga pangako ko—ang tanong…

Kaya ko pa bang matapos ang misyon?

O ako na ang tuluyang masasira?