Mag-log inSunod-sunod ang pagdating ng mga panibagong bisita—mga business partners, ilang kilalang personalidad, at siyempre, ang tatlong kapatid ni Quen, Severin Kamiyana,Casimir Kamiyana,at Leandro Kamiyana.Pagkapasok nila, agad nilang napansin ang tensyon sa gitna ng sala—lalo na si Victoria na halos hindi na bumibitaw sa braso ni Quen,at si Mirae na nakatayo nang maayos, composed, elegant,parang mismong Madamme na ipinanganak para sa eksenang iyon.Habang nagpapalakpakan sa pagbati, biglang nagsalita si Victoria,malutong ang boses, may halong pagyayabang na hindi man lang niya tinatago.“Oh, by the way,” aniya, malakas ang tono para marinig ng lahat.“I finished my Master’s at Oxford. Finance. Daddy said I excelled more than expected.”Humalakhak siya nang parang may sinasakpang eksena.May ilang tumango, nakisama.Pero ang mga mata ng mga bisita?Lumulipat-lipat kay Victoria at Mirae—naghihintay kung paano tutugon ang Madamme.Tahimik si Mirae sa una.Hindi pinakagat.Hindi nag
Hindi dahil sa sinabi tungkol kay Victoria… kundi dahil sa huling linya ni Kairo. “H-hala— teka, bakit ako? Hindi naman ako—” “Kami ang nakakakita, Mirae.” Seryoso na si Kairo ngayon. “Kami ang nakakakilala kay Quen. At kami rin ang nakakakita kung paano ka niya tinitingnan.” “Kung pababayaan nating lapitan siya ng ibang babae, lalo na si Victoria… baka may mas ugly pa tayong makitang side ng amo ko.” Parang humigpit ang hawak ni Kairo sa hangin. “He’s already possessive. Dark. Territorial. At ayokong ibang babae ang maging trigger niya.” Natigilan si Mirae. “Kaya please,” mariing sabi ni Kairo, “Bumaba ka na. Bago makahanap ng dahilan si Amarillo Quen para gumawa ng eskandalo.” Huminga nang malalim si Mirae, ramdam ang bigat ng pangyayari. “Fine,” mahinang tugon niya. “Bababâ ako.” Pero bago lumabas si Kairo, tumingin pa ito sa kanya — seryoso at parang binibigyan siya ng malaking responsibilidad. “At Mirae-ssi… good luck.” Napabuntong-hininga siya. “Dahil yung babae
Hindi makatulog si Mirae.Hindi matapos-tapos ang pagbalik ng mga alaala—ang boses ng mga tiyuhin ni Quen, ang malamig na tingin ng mga Wilton, at ang delikadong kirot sa dibdib niya tuwing naiisip na baka hindi niya talaga pagmamay-ari ang sarili niyang buhay sa ilalim ng pangalang Madamme Kamiyana.Kaya nang tuluyang sumikip ang dibdib niya, marahan siyang bumangon at naglakad palabas ng kwarto. Tahimik. Maingat.Ang mga pasilyo ng Casa Kamiyana ay kalahating dilim, at ang mga oil painting ay parang sumusulyap habang dumaraan siya. Ngunit may isa lang siyang direksyon sa isip:Ang library.Doon siya unang nakakita ng lumang larawan ng kanilang mga grandparents.Doon siya unang nakaramdam na may malalim na sikreto ang pamilya ni Quen.At doon niya nararamdaman ngayon… may hinihintay siyang matuklasan.---Pinihit ni Mirae ang mabigat na doorknob.Kumaskas ang lumang kahoy.Pagpasok niya, isang malamig na samyo ng lumang papel at polish ang sumalubong.Sinara niya ang pinto.At doon,
Lumipas ang ilang minuto matapos umalis ang mga tiyuhin ni Quen, ngunit parang hindi gumagalaw ang hangin. Nakatayo si Mirae sa gilid ng hall, mahigpit ang hawak sa sariling braso habang unti-unting sumisingit ang takot sa kanyang dibdib. Ang mga bisita ay nagsiuwi na, at ang mga ilaw sa bulwagan ay unti-unting pinapatay ng mga katulong.Tahimik — malagim na tahimik.At si Quen… kanina pang naka-tiim bagang, halos hindi tumitingin sa kanya.Paglapit niya, hindi niya alam kung bakit kailangan pa niyang huminga nang malalim — pero alam niya na may kailangan siyang marinig.“Quen,” malamig pero kumikibot ang boses niya, “we need to talk.”Tumingin si Quen, mabagal, parang pilit niyang pinipigilan ang isang bagyong gustong kumawala.“Not here,” aniya. “Follow me.”Tumalikod ito at mabilis na naglakad papasok sa loob ng mansyon. Walang sinabi si Mirae, ngunit sinundan niya ito hanggang marating nila ang private library — isang silid na nakukulob, tahimik, at halos puro anino ang bumabalot.
Habang nagpapatuloy ang gabi, lumalim ang mga usapan. May halakhakan, may kaunting alak, at may mga kantang marahan na pumupuno sa hangin.Sa pagitan ng mga mesa, naroon ang mga mumunting tinginan nina Quen at Mirae — mga lihim na usapan ng mga mata, mga alaala ng halik na minsan ay nagpatigil sa mundo.“Mirae,” tawag ni Leandro, nakangiti, “you should make a toast.”“Toast?” gulat niyang sabi. “Ako?”“Yes,” sabat ni Casimir, “You’re the Madamme of the House now. You should say something to the family.”Tumingin siya kay Quen.Tumango ito, banayad, may ngiti sa gilid ng labi. “Go ahead.”Huminga siya ng malalim, at tumayo.“Thank you… for welcoming me here,” panimula ni Mirae, may halong kaba ngunit buo ang tinig. “I may not fully understand yet the weight of being part of this family, but… I’ll do my best to honor it. To bring light, if I can.”Tahimik ang lahat sa loob ng ilang segundo — hanggang sa marinig ang malambot na palakpakan ng mga kamay.Ngumiti si Quen, at marahang tinaas
Dalawang araw ang lumipas mula nang gabing iyon sa opisina ni Quen — gabing puno ng mga tanong, at mga sagot na tila lalong nagdagdag ng bigat sa dibdib ni Mirae. Ngunit sa mga sumunod na araw, pinilit niyang ituon ang sarili sa kasalukuyan. Kung paano siya tatahi ng ngiti sa harap ng mga taong nagmamasid, at kung paano siya magiging karapat-dapat sa titulong “Madamme of House Kamiyana.”Ngayon, sa ilalim ng mala-kristal na kisame ng grand ballroom ng Casa Kamiyana, abala siya sa pakikipag-usap sa mga katulong at event organizers. Ang hapon ay maliwanag, ang mga sinag ng araw ay tumatama sa mga gintong chandelier na kumikislap na parang mga bituin sa ilalim ng bubong.Suot ni Mirae ang isang simpleng linen dress na kulay pearl white, nakatali ang kanyang buhok sa likod, at hawak ang clipboard na punô ng mga listahan. Sa paligid, naglalakad ang mga staff — may nag-aayos ng bulaklak, may nag-aayos ng ilaw, at ang iba nama’y abala sa paglalatag ng mesa.“Siguraduhin n’yong maayos ang pla







