Hindi na mabilang kung ilang ikot na ang ginawa ng kutsarita sa tasang pinagtitimplahan ni Alea ng kape subalit nagpatuloy pa din siya sa paghahalo, animo'y handa siyang gawin iyon sa buong magdamag huwag lamang makaharap si Pio sa hapag."Ate, hindi ka ba kakain?" tanong ni Mayumi na malapit nang maubos ang agahan.Napakamot ng batok si Alea at nakayukong lumapit sa hapag. Tahimik siyang nagsandok ng pagkain at kinokontrol ang mga mata na sa kan'yang plato lamang tumingin.Hindi pa man siya nakakasubo ay tumayo na si Mayumi. Animo'y naalarma si Alea at kaagad itong pinigilan."Pero ate, tapos na ako'ng kumain. Isa pa'y nasa labas na si Potpot. Sabay kaming papasok sa eskwela."Oo nga pala, pinakiusapan niya ang paaralan doon na tanggapin si Mayumi kahit malapit nang matapos ang school year. Maigi na iyon para hindi na maisip ng kapatid niya ang maglayas.Nakasimangot niyang sinundan ng tingin si Mayumi hanggang sa makalabas ito ng pinto. Nagsimula nang mahaluan ng pagkailang ang han
"Baka mayaman ka Kuya Pio? Balatuhan mo kami ni ate kapag bumalik na ang alaala mo," masayang saad ni Mayumi habang pinapakinggan niya ang pagkwekwento ni Pio tungkol sa alaalang sumagi sa isipan nito kung saan may malaking party itong dinaluhan at maraming pamilyar na taong nakasuot ng pormal na damit ang binabati ito ng congratulations."Mayumi! Ano'ng sabi ko? 'Di ba, hindi dapat nanghihingi? Mas mabuti nang bigyan tayo nang kusa kaysa humihingi tayo. Lahat ng bagay dapat pagtrabahuhan natin sa marangal na paraan," seryosong pagsita ni Alea sa kapatid habang hinihilot ang sintido.Umagang-umaga ay sumasakit ang kan'yang ulo at nahihilo pa. Gusto niyang isipin na nasobrahan siya sa tulog kahit tama naman iyon sa oras."At saka kung mayaman ka talaga Pio, sana'y marami nang binayarang tao ang pamilya mo para hanapin ka," dagdag niya pa sa naiiritang tono.Hindi niya alam kung bakit naiinis siya sa dalawang kasama sa bahay.Walang naging sagot si Pio ngunit nahalata niya ang pasimplen
Hawak-hawak ang isang bag na naglalaman ng mga damit nila ni Mayumi ay tinungo na ni Alea ang pampasaherong bangka. Maaabutan pa nila ang byahe ng bus patungo sa siyudad.Alam niyang lubhang delikado ang pagbabalik nila lalo pa't ayon sa kapatid ng kan'yang amain ay pinatay ito ng mga tauhan ni Mr. Lee. Kung totoo man iyon, maaaring isa lamang itong patibong upang magpakita siya at gawing pambayad sa utang. Pinagmasdan niya si Mayumi na tulalang nakasunod sa pila ng mga pasaherong sumasampa sa bangka. Namamaga ang mga mata nito buhat sa buong gabing pag-iyak. Hindi niya nanaisin na madagdagan pa ang pighati nito kung hindi masisilayan ang ama kahit sa huling pagkakataon.Magiging maingat na lamang siya at sisiguraduhing makakabalik sa isla matapos ang libing."Nakikiramay ako, Alea," ani Tonyo na siyang umaalalay sa mga sumasakay sa bangka.Pinasalamatan niya ito at akma nang hahawakan ang braso upang maayos na makasampa sa bangka nang isang mainit na palad ang bumalot sa kan'yang pa
Masuyong minamasahe ni Mayumi ang kamay ni Alea habang nakatago sila sa makipot na eskinita patungo sa kabilang barangay. Mula sa kinauupuang malamig na semento ay mga bulungan na lamang ng mga usisero ang naririnig ukol sa malungkot na tagpong nagaganap sa Barangay Oronuevo."Ate, ayos ka lang ba? Natatakot na ako."Napadako ang kan'yang tingin sa kapatid. Pinilit niyang ngumiti at tumango. Pinatigil niya ito sa pagmamasahe sa kamay niya at masuyo iyong hinaplos."Maayos lang ang ate. Huwag ka'ng matakot. Nagugutom ka na ba?"Kasinungalingan. Kagaya nang kapatid niya natatakot din siya. Takot siya sa masakit na alaalang hindi nilulubayan ang kan'yang isipan."Si Kuya Pio po?" tanong nito.Tumayo siya at inilibot ang paningin sa paligid.Nag-aagaw na ang dilim at liwanag. Hindi niya man lang namalayan ang mabilis na pagdaan ng oras. Paniguradong hindi na nag-abala ang kapatid ng kan'yang amain na hintayin sila. Pero iba si Pio dahil kahit dalawang buwan pa lang silang magkakilala alam
Masyado nang mahaba ang gabi para kay Alea at sa kan'yang kapatid ngunit hindi yata dadapuan ng antok ang una dahil panay pa din ang paglingon nito sa tabi ng daan. Kulang na nga lang ay utusan niya ang katabi na bagalan ang pagmamaneho upang masiyasat niya nang maigi ang bawat sulok at nang masiguro na hindi niya nalipasan si Pio."Huwag ka mag-alala, hindi tayo masusundan ng mga iyon," ani Attorney Arim Valle na siyang naglitas sa kanila.Si Attorney Arim ay matagal niya nang kakilala buhat nang manilbihan siya sa karinderia sa palengke. Pampublikong abogado si Arim at masasabi niyang napaka-simple nito. Mabait at walang arte sa katawan kahit pa buhat ito sa mayamang angkan."Hinahanap ko kasi si Pio," pag-amin niya. Baka sakaling matulungan siya nito."Pio? May nobyo ka na ba? Don't tell me, nagpakasal ka na kaya matagal ka nang wala sa karinderia?" sunod-sunod ang naging tanong ni Arim sa kan'ya na kaagad niya din naman pinabulaanan."Kaibigan ko siya. Nagkahiwalay kami kanina nan
Naniniwala ka ba sa hipnotismo?Pakiramdam ni Pio ay ito ang tawag sa nangyayari sa kan'ya ngayon.Hindi niya magawang ialis ang tingin sa mestisang babae na mayroong mahabang buhok. Nakadungaw ito sa bintana ng magarang sasakyan kasama ng demolition team.Pakiramdam niya'y nakita niya na ito kung saan ngunit nahihirapan siyang alalahanin iyon. Pumikit siya at hinilot ang sintido, pilit na inaalala ang pagkakakilanlan ng babae.Dumilat siya nang maramdaman ang mabagal na pag-usad ng sasakyan mula sa mabigat na daloy ng trapiko.Lumalayo man ay hindi niya mabawi ang pagtingin dito."Eunice..." kusang lumabas ang pangalan na iyon sa kan'yang bibig."Sandali po!" saad niya sa driver na hindi pa man naitatabi ang sasakyan ay bumaba na siya.Wala siyang ibang nakikita at naririnig dahil ang isipan niyang okupado ng mga pira-pirasong alaala na unti-unting nagdudugtong sa bawat isa.Kasabay nito ay ang tila pamamanhid ng kan'yang katawan at pagsakit ng ulo, subalit pilit niyang nilalabanan a
Bugso ng damdamin. Ito ang nais idahilan ni Alea sa walang pag-aalinlangan niyang pagsugod ng yakap kay Calvin.Lahat ng pangamba at takot niya sa buong magdamag ay tuluyan nang naglaho. Walang nangyaring masama sa lalaki. Nandito ngayon ang binata at damang-dama niya ang init ng katawan nito kahit pa mahinang tapik lamang sa balikat ang isinukli nito.Alam niyang kailangan niya nang bumitaw subalit nag-iinit na ang kan'yang pisngi. Kung hindi siya nagkakamali ay pulang-pula na ito. Mas lalo siyang lulubog sa kahihiyan kung masisilayan ng lalaki iyon.Bakit niya nga ba ito niyayakap? At higit sa lahat, bakit siya pinamumulahan ng pisngi sa simpleng kilos na iyon? Natural lang naman iyon sa magkaibigan 'di ba?Tumikhim si Calvin kaya mabilis siyang napabitaw."Sorry," mahina niyang saad.Nanatili siyang nakayuko, hindi dito makatingin nang diretso."Let's go," pag-aya nito.Napaangat siya ng tingin. Oo nga pala, kailangan na nilang bumalik ng isla.Mabilis siyang nagpaalam kay Arim. P
Namulat si Calvin na ang kan'yang lolo ang tumayong ama. Sa dami ng mga pangaral nito ay isa lamang ang tumatak sa isipan niya, iyon ay ang magkaroon ng konkretong plano sa buhay at kahit anumang tukso ang dumating ay huwag itong babaliin. Bigo ang kan'yang ina na sundin ang utos na iyon noon, kaya dumating siya sa mundo bilang anak sa labas.Nang mamatay ang kan'yang lolo ay nagkaroon muli ng kalayaan ang kan'yang ina na magdesisyon para sa kanila. Ipinakilala siya nito sa tunay na ama. Sa una ay nagalak siyang makapiling ito lalo pa't sabik siya sa kalinga ng totoong ama, subalit sa paglipas ng mga panahon, nang tumuntong na siya sa wastong gulang at nang lumisan na ang kan'yang ina ay naging mahirap ang lahat. Hindi siya tanggap ng pamilya ng kan'yang ama ngunit wala siyang ibang mauuwian kun'di doon na lamang.Gustuhin niya man na bumalik sa dating buhay na wala sa piling ng ama, ay napamahal na din siya dito at wala siyang lakas ng loob para mawalay muli. Sa mga panahong nagtiti