Chapter 5- Austin is Back

Chapter 5

Austin’s POV

“What the fuck! Ilang taon na kayong naghahanap pero ni anino niya, wala pa rin kayong maipakita sa’kin? Nagtatrabaho ba talaga kayo o sinasayang ko lang ang oras at pera ko sa serbisyo n’yong palpak?”

Napapikit ako sa tindi ng inis. Pinipilit kong kontrolin ang galit, pero kumukulo na ang dugo ko.

“Tatlong taon na! Tatlong taon na akong naghihintay, umaasa, pero wala pa rin. Ni balita, wala.”

I tightened my grip on the cellphone. Wala akong naririnig sa kabilang linya ni isang sagot, ni isang paliwanag, kahit hungkag na pangako… wala.

It drives me mad. Mura na lang ang lumalabas sa bibig ko. Ginamit ko na lahat ng koneksyon ko, nilustay ko na ang kayamanan ko, pero hanggang ngayon… Faith is like smoke flickering in the distance then suddenly, gone.

“Damn it!” Napasigaw ako at naisuntok ang kamao sa desk sa opisina ko na lumikha ng tunog.

This isn't just a business transaction. This isn’t about closure. This is my life. This is the woman I can’t forget. Seven long years. Seven years of unanswered questions. Three years of what ifs of where the hell could she be?

Pagbalik ko sa Pilipinas hinanap ko na sya. Pero parang sinadya niyang maglaho na parang may tinatakasan. Parang ako ang iniwan niyang nakabitin. Ako ang naiwan, naghihintay… naghahanap… umaasa.

Pero hanggang kailan? Gaano pa kalayo ang kailangan kong puntahan?

Nasaan ka na ba, Faith? Naihilamos ko na lang ang mga kamay ko sa mukha ko, pilit pinapawi ang pagod, ang sakit, ang bigat sa dibdib. Nasa gano’ng ayos ako nang bumukas ang pinto ng opisina ko.

Hindi ko na inalam kung sino. Malalim pa rin ang paghinga ko.

“How many fucking times do I have to tell you Eunice, to knock before entering?!” Eunice is my secretary na lantaran ang pang-aakit sa akin, palpak naman sa trabaho. Malakas ang loob dahil si Mommy ang naglagay sa kaniya sa posisyon dahil inaanak niya ito at kailangan ng trabaho.

Pero hindi si Eunice ang pumasok. Mga kaibigan ko pala.

“Bro, badtrip ka na naman. Wala pa rin bang good news?” tanong ni Glen.

“You’re asking Glen? Seriously? Palpak yung mga taong binigay mo sa ‘kin. Sabihin mo nga, sinong hindi magagalit kung paulit-ulit na lang ang sagot na ‘we’re still looking’, ‘we’re still trying’? Hindi man lang nila makita ni anino ni Faith. Putangina!”

“Bro, kalma. Wala tayong mapapala kung puro galit ka,” si Casniel naman, trying to pacify me.

“The hell, paano ako kakalma kung wala pa rin akong balita sa kanya? Ni isang senyales na buhay siya, wala. Pano? Pano ako kakalma?”

Ramdam kong nangingilid na ang luha ko. Tangina. Lalaki ako, pero pakiramdam ko, babagsak na ‘ko.

“Dalawa lang yan, Austin,” sabad ni Casniel. “Either ayaw niyang magpakita o may humaharang.”

“May point si Casniel,” dagdag pa ni Glen. “Pero sino? At bakit?”

Naputol ang bigat ng usapan nang biglang tumawa si Hero sa sulok, hawak ang cellphone niya.

“Ano bang pinagtatawanan mo d’yan, Hero?” puna ni Glen.

“May teacher na nagla-live ngayon. Ang kulit. Nagba-bag raid siya tapos binibenta niya ‘yung laman ng bag ng mga co-teachers niya. Mamaya daw pati kaibigan niya, ibebenta rin. Maganda raw kasi.”

“Yung ibebenta ba ang inaabangan mo o yung teacher na yan?” pang-aasar ni Glen.

“Kung single pa ‘yan, puntahan mo na!” panunukso pa.

“Here, let me show you. Cute siya, diba? funny pa.” proud na proud na ipinakita ni Hero ang video.

“Woo! She’s pretty bro. Chubby, pero ang sexy. What’s her name?” tanong ni Glen.

“Charie. And back off, she’s mine,” pabirong sagot ni Hero habang inilayo ang phone.

“Mukhang dalawang babae na ang ipapahanap natin,” sabat ni Casniel, sabay tawa.

“Hanapin niyo muna si Faith,” mariin kong sabi. “Bago pa ako tuluyang mabaliw.”

Tahimik ang lahat. Hanggang si Glen ay bumasag sa katahimikan.

“Austin, what if makita natin siya… pero may asawa’t anak na pala? Anong gagawin mo?”

Napatingin ako sa kanila. Walang alinlangang sinabi ko:

“Aagawin ko siya. Babawiin ko siya. Sa akin lang si Faith. Walang pwedeng magmay-ari sa kanya kundi ako.”

“Tangina bro, ang sakim mo! You’re crazy!” natatawang sabi ni Casniel.

Ngumiti lang ako. Oo, baka nga baliw na ako. Pero sa totoo lang… Kung makita ko siyang masaya,Kung makita ko sa mata niya na may tunay siyang ngiti

Kahit hindi ako ang dahilan ng ngiting ‘yon… Makakaya kong bitawan siya. Pero hanggang wala pa akong nakikitang gano’n… Hindi ako titigil. Hindi ako titigil… hahanapin  ko si Faith.

“O, ito na raw ‘yung for sale na kaibigan niyang maganda.”

Agad kaming napalingon sa cellphone ni Hero. Nakuha naman nito ang attention naming lahat.

“So ito na nga, mga sir. Paunahan na lang po sa kaibigan kong single at maganda. Comment lang po sa comment section. ‘Mine plus code’ tayo.”

Si Charie, naka-live, puno ng tawa at kakulitan. Sa gilid, kita rin ang mga kasama niyang halos mamatay na sa katatawa.

Ewan ko. Hindi ko maintindihan kung anong ginagawa ko ro’n. Bakit ako nakiupo, bakit ako naki-tawa, naki-titig. Bakit ako nakikiaksaya ng oras sa mga sira-ulo kong kaibigan.

Tatayo na sana ako. Aalis na sana ako hanggang sa may mahagip akong kilos sa video.

Isang babae. Umiinom ng tubig sa tumbler. Hindi malinaw ang mukha pa-side view lang ang kuha, parang sinadyang hindi ipakita. Pero sapat na iyon. Sapat na para maramdaman ko ang matagal ko nang kinikimkim na kabog sa dibdib.

Bigla kong inagaw ang cellphone ni Hero.

“Uy, anong problema—”

Tahimik lang ako. Nakatitig. Nakahawak sa cellphone na parang buhay ko ang hawak ko.

“Nainip ba kayo mga sir? Uminom pa kasi siya, napagod sa practice. Here she is pa-Mine Faith na lang po, mga sir! Sa halagang five million pesos!”

Tawa ng tawa si Charie habang si Faith, tinatakpan ang mukha niya. Tumatawa rin, nahihiya pero hindi niya alam…Hindi niya alam kung anong epekto ng bawat galaw niya sa’kin.

“Sira ka talaga Charie, end mo na ‘yan. Bumalik na tayo sa school,” sabi ni Faith habang nakalive pa rin.

At sa comment section, parang lumindol.

“Mine Faith double the price!”

“Mine Faith! Fifty million pesos gagawin ko siyang reyna ng buhay ko!”

“Mine Faith. Walang bawian.”

Masaya ang lahat. Nakakatawa, oo. Pero sa akin, hindi ito biro. Hindi ito palabas. At doon na ako pumutok.

“Fuck you all, bastards! Faith is mine… mine alone!” Napasigaw ako. Galit.

Halos itapon ko ang cellphone ni Hero.

“Hoy, bro! Relax, cellphone ko ‘yan!” sabay agaw niya sa kamay ko.

“Hero…” bulong ko, mas tahimik pero mas mabigat, “You’re really a hero, bro. I found her. I fucking found her.”

“Please. Stalk Charie’s account. Alamin niyo kung saang school sila nagtatrabaho.”

Agad namang nagsilabasan ang mga cellphone ng barkada. Parang operasyon ng mga baliw. Pero seryoso sila seryoso rin ako.

“Gotcha!” sigaw ni Glen. “One of the elementary schools sa Castillejos, Zambales bro! Di ba pinsan mo ang mayor doon? Ano, tara na ba?”

Mas sabik pa siya kaysa sa’kin. Mas gigil. Pero ako, hindi pa. Hindi ngayon.

Bumalik ako sa swivel chair ko. Dahan-dahang umikot. Nilaro ko ang ballpen sa mga daliri ko. Naka-ngiti. Hindi ng tagumpay, kundi ng katiyakang… Ito na. Ito na ang simula.

“No. Not yet. Not today,” bulong ko habang nakatingin sa kisame na parang nakikita ko na ang kinabukasan.

“I have a plan. Fiesta doon next week.” Aayusin ko na muna ang mga dapat kong ayusin sa kompanya.