Kabanata 05: Between Pain and Desire

Mula simula hanggang sa huli, ramdam ni Ayumi na wala na siyang kalaban laban. Parang unti-unti nang nauubos ang pag-ibig na matagal niyang pinaglaban.

Tumingin siya kay Levi. Puno ng galit ang mga mata niya, halatang may matinding sama ng loob sa loob ng apat na taon nilang relasyon.

Binitiwan siya ni Levi at ngumisi, may bahagyang pang-iinsulto.

“Gusto mo bang lapitan si Hunter? May kakayahan ka ba?” wika ni Levi nang malamig. “Lahat sa paligid natin alam na mataas ang standards niya at hindi basta-basta nakikihalubilo sa babae. Bukod pa rito, kaya mo bang tiisin kung aalisin ng lalaki ang damit mo?”

Ayaw nang tumingin si Ayumi sa mukha ng lalaki. Ang bawat titig niya ay punong-puno ng galit at sakit. Ibinaba niya ang kanyang mga mata at malamig na sagot, halos lumalaban sa luha:

“Ito ay aking problema. Wala kang kinalaman!”

Tiningnan siya ni Levi mula ulo hanggang paa, bawat galaw ay tila pagsusuri sa kanyang damdamin. Bumulong siya nang may pang-uusisa:

“O baka hindi mo talaga ako makalimutan, kaya sinasadya mong lapitan si Hunter at palaging magpakitang-gilas sa harap ko.” wika ni Levi

Nanginginig sa galit si Ayumi, hindi lang dahil sa sinabi ni Levi kundi sa katotohanan na sa loob ng apat na taon, ginawa niya ang lahat, ngunit sa huli, tila walang halaga ang lahat. Tahimik lang si Levi, nakatitig sa kanya nang walang ekspresyon.

Pinilit tumingin si Ayumi sa mga mata niya. Ayaw niyang magmukhang mahina. Matapos ang ilang sandali, ngumisi si Levi, halatang mapanukso at may halong panlilinlang:

“Ayumi, handa ka bang kalabanin ako? Tingnan natin!”

Pagkatapos niyang sabihin iyon, binuksan niya ang pinto at lumabas.

Ang pinto ay bumangga, nanginig ang mga binti ni Ayumi. Sumandal siya sa dingding at dahan-dahang dumaloy ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. Napakatindi ng kalupitan ni Levi.

Matapos ang apat na taong relasyon, ginawa niya ang lahat para sa lalaki, ngunit sa huli, nagkaroon siya ng katotohanan na hindi siya minahal ni Levi. Hindi kailanman inisip ang kanilang kasal, ngunit si Ayumi ay palaging nangangarap tungkol sa kinabukasan nila.

Napatawa si Ayumi sa sarili, habang patuloy na pumapatak ang luha. Isang halong pangungulila, galit, at sakit ang bumabalot sa kanyang dibdib.

“Ayumi.”

Narinig niya ang boses ni Samantha. Pinahid ni Ayumi ang kanyang mga luha, itinaas ang mga mata, at nang mapatingin, napahinto siya sa pagkabigla.

Sa labas ng pinto, bukod kay Samantha at Adan, naroroon din si Hunter.

Nagbihis si Hunter ng dark blue polo at iron-gray na pantalon, ang kanyang paboritong business-casual outfit na palaging maayos at elegant. Mataas at guwapo, ang presensya niya ay sapat na upang iparamdam ang kanyang kapangyarihan.

Nag-alala si Samantha para kay Ayumi, ngunit ipinaliwanag niya sa kanya:

“Biglang umulan, kaya hindi muna tayo makakapaglaro.”

Sumang-ayon ang asawa niya:

“Oo, tama! Mag-set na lang tayo ng ibang araw. Atty. Velasquez, puwede mo bang ihatid si Ayumi? May gagawin lang kami ni Samantha.”

Tiningnan ni Hunter si Ayumi, napansin ang pamumula sa gilid ng kanyang mga mata, at ang madilim at malabong tingin niya. Sa isang sandali, may halong pagkaalala at curiosity sa mga mata ni Hunter.

Mahiwaga, ngunit mahinahong sinabi niya:

“Okay lang ‘yan, madaling bagay lang ito.”

Nakahinga si Samantha ng maluwag, ngunit ramdam pa rin ang pag-aalala para kay Ayumi.

Wala nang magawa si Ayumi kundi sumunod kay Hunter at umalis. Malakas ang hangin at samahan pa ng kulog at kidlat sa labas. Ang parking lot ay open-air, kaya pumunta si Hunter sa kotse.

Pagkalipas ng ilang sandali, dahan-dahang huminto ang isang black BMW sa harap ni Ayumi. Wala siyang payong, at wala rin siyang lakas para hilingin kay Hunter na lumabas at sunduin siya. Pagkatapos ng ilang hakbang, basa na ang karamihan ng kanyang damit.

Medyo kinakabahan siya nang pumasok sa kotse. Iniisip niya kung magagalit kaya si Hunter. Ngunit tiningnan siya nito sa gilid, tahimik, at sinimulang patakbuhin ang kotse.

Nasa kalagitnaan ng bundok ang club, kaya umiikot ang kotse ng ilang beses bago makarating sa highway. Nakabukas ang air conditioner, at nang hindi nagtagal, nanginginig na si Ayumi sa lamig. Namutla ang kanyang mga labi.

Tumigil si Hunter sa isang tabi, kinuha ang coat mula sa back seat at iniabot ito sa kanya.

“Isuot mo ito,” wika ng lalaki, simple ngunit may halong proteksyon at pag-aalala sa tono ng boses.

Tahimik siyang nagpasalamat. Nabawasan ang kanyang panginginig nang isuot ang coat. Nakatingin pa rin siya sa kalsada sa harap, ramdam ang bigat ng bawat pag-ulan sa kanyang mga balikat.

Malakas ang ulan at mabigat ang trapiko. Kahit ilang green light na ang lumipas, hindi pa rin gumagalaw ang kotse.

Kinuha ni Hunter ang isang pack ng sigarilyo mula sa compartment. Sinindihan niya, humithit, at dahan-dahang ibinuga ang usok sa hangin.

“Gaano ka na katagal pinaglalaruan ni Levi?” biglang tanong niya sa babae.

Napatingin si Ayumi sa kanya ng sandali, at nagsabi ng totoo:

“Apat na taon.”

Medyo nagulat si Hunter. Tiningnan niya ang mahabang puting binti ni Ayumi, at may bahagyang pagnanasa sa kanyang mga mata.

Inilipat niya ang katawan at sinabi nang parang walang pakialam, ngunit may implicit tension:

“Ilang beses ka na bang natulog kasama siya?”

Tahimik na bumalot ang katahimikan sa loob ng kotse. Ang bawat salita ni Hunter ay may bigat, at ramdam ni Ayumi ang kakaibang halong kaba at pagkasabik sa paligid niya.

Habang patuloy na umaandar ang kotse sa madulas na kalsada, at ramdam ni Ayumi ang kakaibang init ng presensya ni Hunter sa tabi niya. Ngunit sa isang iglap, may anino sa dilim na sumusunod sa kanila at ramdam niya na hindi lang puso niya ang malalagay sa panganib.