KABANATA 4: Meet the Husband

GABBY POINT OF VIEW

Pag-uwi ko mula sa charity gala, hindi pa rin ako makapaniwala na nairaos ko 'yon nang hindi sinuntok si Bianca sa mukha o hinubad ang takong ko at itinapon sa chandelier. Achievement unlocked. Pero habang nakasandal ako sa leather seats ng mamahaling sasakyan, ramdam kong hindi pa tapos ang drama.

Tahimik ang driver. Hindi siya nagtanong. Hindi ako nagsalita. Pero sa likod ng utak ko, may nag-aabang. Parang bagyong paparating. At hindi ako nagkamali.

Pagkapasok ko sa mansion—hindi bahay, mansion—'yung tipong may apat na chandelier sa isang hallway pa lang, agad akong sinalubong ng malamig na katahimikan. Wala ni isang maid sa paligid. Walang staff na karaniwang nagtatago sa gilid para batiin si “Mrs. Velasco.” Medyo creepy, parang horror movie na posh ang budget.

Tuloy-tuloy lang ako paakyat sa kwarto. Bitbit ang heels ko sa isang kamay, at 'yung kontratang gusto kong gawing panggatong sa kabila. Pero pagdating ko sa landing ng grand staircase, andun siya.

Damian Rafael Velasco.

Yung mister kong hindi ko pa nakakausap ng maayos. Yung mukhang sinabihan sa pagkabata na ang emosyon ay kasalanan. Nakasuot pa rin siya ng tuxedo, pero nakabukas na ang top button. Tila galing din siya sa gala. O baka nga andun lang siya buong oras, nanonood habang binubulok ko ang reputasyon ni Bianca like a true savage queen.

"Seraphina," malamig niyang bati.

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Ang gwapo niya, in fairness. Kung hindi lang siya mukhang robot na may trust issues, baka napa-"hi crush" ako. Pero hindi ako impressed. Hindi ngayon.

"Tsk. Ang weird mo, Damian. Biglang dumaldal," sagot ko habang paakyat pa rin.

Pero hindi siya umalis sa daraanan ko. Tumayo siyang parang guwardiya ng Ayala mall, nakaharang sa hagdanan, seryoso ang mukha. Nagkatinginan kami.

“Ano bang nangyayari sa’yo?” tanong niya, matalim ang tono pero may halong inis. “You’re... different.”

Napahinto ako. Napailing. Putik, akala ko mahirap lang siyang kausap. Pero mukhang mahirap din siyang kausap at kaintindihan.

“Pasensya ka na, mahal,” sarkastiko kong sagot. “Hindi ko kasi sinadyang magkaroon ng sariling backbone. Medyo allergic ako sa pagiging doormat lately.”

Hindi siya gumalaw. Hindi rin siya kumibo agad. Kita ko sa mata niya 'yung pagkalito, ‘yung subtle panic ng taong sanay sa routine at biglang binago ang script.

"You humiliated Bianca. In public," sabi niya sa wakas. “You never do that.”

“Ah, so gusto mong tanggapin ko na lang 'yung insulto? Palakpakan pa siya? O baka gusto mong isulat ko sa diary at umiyak sa kwarto para consistent sa ‘old me’?”

Hindi siya sumagot. Pinanood lang niya ako. Tila binabasa ako. Parang naghahanap ng butas. Pero hindi niya alam—hindi na ako 'yung luma niyang asawa na takot sa anino niya.

Lumapit ako. One step, two steps. Hanggang magka-level na kami sa gitna ng hagdan.

“Teka nga, Damian,” seryoso ko nang tanong. “Ano ba talaga ako sa'yo? Trophy? Liability? PR problem? O isa lang akong furniture na napili mong iwanan sa corner dahil ‘di bagay sa aesthetic mo?”

Kita kong pumintig ang panga niya. Hindi siya sanay na may nagtatanong. Lalo na 'yung ganyan ka-diretsahan. Mas lalo sigurong hindi sanay na ang tanong ay galing sa sarili niyang asawa.

“Seraphina,” bulong niya, pero may banta ang tono. “This isn’t you.”

Umiling ako, ngumiti. “Exactly. Hindi nga ako ‘yung kilala mong Seraphina. Kasi kung siya ‘to, iiyak na siya ngayon. Maglalock sa kwarto. Magtatago. Pero sorry na lang, Damian. 'Yung version niya? Patay na.”

Katahimikan. Parang nabingi ang paligid.

Inikot ko ang mata ko sa paligid, sa mga pader na parang walang emosyon, tulad ng taong kaharap ko. “You know what’s funny? You act like I’m the crazy one when all this time, ikaw ‘yung parang machine. Alam mo bang for two years, wala kang ginawa kundi iwasan ako? Wala man lang good morning. Walang good night. Parang akong ghost sa bahay mong ‘to.”

Hindi siya kumibo. Pero halata sa mga mata niya na tinamaan siya. Ayaw lang niya aminin.

Nagpatuloy ako. Bitin ‘to eh.

“Tinanong ko minsan ang sarili ko, Damian. ‘Baka may mali sa’kin. Baka hindi ako lovable. Baka ang hirap kong mahalin.’ Pero alam mo? Ngayon lang ako natauhan. Hindi pala ako ang problema. Ikaw. Ikaw ang sira. Kasi kahit sinong babae ang mapunta sa ‘yo, mamamatay rin sa lamig mo.”

BAM. Shot fired. Pinaglalaruan ko lang naman siya damn I wanna laugh but I tried myself not too.

Umusad siya ng bahagya. Hindi ko alam kung susuntukin niya ang pader o tatakbo palabas. Pero halata sa kilos niya—gusto niyang umalis. Hindi dahil galit siya. Kundi dahil hindi niya na kaya ang sinabi ko.

“Kung baliw ako, Damian, at least may emosyon ako. Ikaw? Diyos ko, kahit ang multo may mas malalim na character kaysa sa’yo.”

Luminga siya, halos hindi makatingin diretso sa'kin. Then, for the first time, tumawa siya. Maliit. Walang saya.

“Hindi ko alam kung anong laro ‘to, Seraphina,” aniya. “Pero kung goal mo ay sirain ang natitirang dignidad ng pangalan mo, you’re doing a great job.”

Nginitian ko siya, matamis. “O baka ikaw lang ‘yung natataranta kasi for the first time, hindi mo ako kayang kontrolin. Hindi na ako ‘yung quiet wife na pwede mong iwanan sa tabi habang binubuo mo ‘yung perfect little empire mo.”

Tahimik siyang umikot. Tumalikod. Paalis.

“Walk away, Damian,” sigaw ko habang naglalakad siya papalayo. “Sige. Iyan ang specialty mo, ‘di ba? Iwanan. Manahimik. Gawing invisible lahat ng hindi convenient sa’yo.”

At umalis nga siya. Dire-diretso, walang lingon. Naiwan akong nakatayo sa hagdan, barefoot, hawak pa rin ang heels, pero ngayon—mataas ang noo.

Kasi sa unang pagkakataon mula nang mapunta ako sa katawan ng babaeng ‘to, ramdam kong buhay ako. Hindi na ako multo. Hindi na ako nakatali.

Ako si Gabriella "Gabby" Cruz. Nasa katawan man ako ng babaeng tinalikuran mo, Damian, pero hindi mo ako kaya. Hindi mo ako mapipigil. At lalong hindi mo ako matatakasan.

"Hmmmm," saad ko at nagmarsa papuntang kwarto ko upang matulog dahil pagod ako. Gusto ko ng humilata sa higaan at matulog ng buong gabi na walang iniisip na mga salot sa lipunan. Iwan ko ba sa buhay ni Seraphina bakit subrang Messirable.