KABANATA 5: Lady with a Gun

GABBY POINT OF VIEW

Hindi ko alam kung normal ba talaga para sa isang mayamang housewife na biglang maghanap ng private shooting range. Pero pakialam ko. Hindi rin naman ako normal.

Simula nung gabing hinarap ko si Damian at binuhos ko sa kanya lahat ng sama ng loob na hindi dapat akin, hindi na ako mapakali. Para akong sinindihang mitsa—any moment, ready sumabog. Hindi sapat ang paglalakad-lakad sa garden na parang eksena sa period drama. Hindi ako ‘yon. Gusto ko ng aksyon. Gusto kong maramdaman ulit na kontrolado ko ang katawan ko. Ang buhay ko.

Kaya eto ako ngayon, nakasuot ng oversized hoodie, shades, at cap, parang adik na may tinatago—pero sa totoo lang, ako lang ‘to, sinusubukang bumalik sa sarili kong mundo. Pumasok ako sa isang exclusive private shooting range sa outskirts ng Metro Manila, ‘yung tipong kailangan ng appointment at may NDA pa. Safe na safe. Discreet. Tahimik.

“Good afternoon, ma’am Seraphina,” bati ng receptionist, ngiting PR.

Ngumiti ako pabalik. Pero sa isip ko, “Hindi Seraphina ang pangalan ko, ate. Gabby ‘to. Gabriella Cruz. At kung alam mo lang…” pero joke lang sinigurado kong hindi niya maririnig ang huling sinabi ko.

Naglakad ako papasok sa private booth. Nakahanda na ang gear: earmuffs, goggles, handgun. Isang Glock 19. Pangarap ko noon ‘to, pero hindi ko afford dati. Ngayon? Literal na pwede ko nang gawing pamunas ng luha ang isang milyong piso.

Humawak ako sa baril. Mabigat. Pero pamilyar. Para bang bumalik sa akin ang dating ako. ‘Yung ako na hindi natatakot. ‘Yung ako na marunong lumaban.

Bumuntong-hininga ako. Nilagay ang earmuffs. Naka-stance. Hinugot ko sa muscle memory ang mga tinuro sa’kin noon ng mentor kong si Boss Andre. Bounty hunter days. Wild, brutal, pero malinaw sa akin kung sino ako noon.

Bang.

Isa.

Bang. Bang.

Dalawa. Tatlo.

Shit. Hindi center, pero close. Medyo nanginginig pa ang kamay ko. Ang katawan ni Seraphina mahina pa rin. Para siyang pinong babasaging mamahaling porcelain doll. Pero andun pa rin ang instincts. Nakatulog lang, pero hindi nawala.

Maya’t maya, naka-sampu na akong putok. Mabagal, pero steady. Pawis na pawis ako, pero hindi dahil sa init—dahil sa adrenaline. Ang sarap sa pakiramdam. Para akong nabuhay ulit. Para bang may bumubuo sa pagkatao ko na nagkadurug-durog nung namatay ako.

After one hour, pagod na pagod ako pero sobrang saya ko. Umupo ako sa isang bench, pinupunasan ang pawis ko gamit ang towel. Nakangiti ako mag-isa.

Tapos biglang nag-vibrate ang phone ko.

"ALERT: Attempted breach detected – Zone 3, Velasco Estate."

Napaatayo ako. Ano ‘to, joke time?

Tinawagan ko agad ‘yung security head ng mansion.

“Ma’am, may nakita kaming suspicious activity sa east perimeter fence. Pero mukhang nakalayo na. Hindi pa rin namin mahagilap sa CCTV kung paano siya nakalusot—”

“Teka lang. Bakit ngayon n’yo lang ako tinatawagan?”

“We wanted to confirm po muna kung totoong breach. Pero isolated naman po. All clear na raw, sabi ng roving guards—”

Putangina. All clear your face.

“Lock down the house. Ayokong may ibang makapasok kahit multo. I’m on my way.”

Pagdating ko sa mansion, wala na raw ‘yung intruder. Pero hindi ako kampante. Something felt off. Naramdaman ko na ‘to noon pa—‘yung mga tingin ng staff, ‘yung kaluskos sa likod ng curtain, ‘yung pintuang parang sumara mag-isa. Either paranoid na ako… o may nanonood nga sa akin.

Umakyat ako sa kwarto, kinuha ‘yung Glock na binili ko secretly. Hindi ako tanga. Alam kong hindi safe ang mundo kahit gaano karami ang bodyguards mo. Lalo na kung asawa mo, mukhang hindi magdadalawang-isip na ipa-cremate ka quietly kung magiging sagabal ka sa image niya.

That night, hindi ako makatulog. Nakaon lang ang dim lights sa tabi ko. Naka-ready ang baril sa ilalim ng unan ko, parang panaginip lang ng barumbadong Gabby Cruz na may trust issues. Pero sa gabing ‘yon, hindi ako si Seraphina na takot sa dilim.

Ako si Gabby. At wala akong balak mamatay ulit.

Alas-tres ng madaling araw. Biglang nag-click ang isang lock sa ibaba. Hindi kalabog. Hindi sigaw. Click lang. Enough to make my hair stand.

I got up. Dahan-dahan. Pumunta ako sa hallway na may hawak na Glock, naka-off ang safety. Wala akong pakialam kung sinong makasalubong ko—kasambahay, magnanakaw, multo ni Seraphina—lahat sila lalabas ng bahay na ‘to either lumpo o may sugat.

Pagbaba ko, wala sa sala. Wala sa kusina.

Then, narinig ko ang mahinang yabag. Sa likod ng hallway papuntang wine cellar. Seryoso? Sa dami ng pwede nilang pasukin, wine cellar pa?

Lumapit ako dahan-dahan, hawak ang baril. Pagdating sa may pintuan, agad kong tinutok ang Glock. “Lumabas ka kung ayaw mong mawalan ng bato sa katawan.”

Tahimik.

Walang sumagot.

Pero kita ko, bukas ang access panel ng cellar. Hindi ‘yan automatic. Isa lang ibig sabihin: may nakapasok talaga.

Lumakad ako papasok, mabilis pero tahimik. Parang lobo. Lumang style, bagong katawan. Pero game pa rin.

Sa sulok, may aninong gumalaw.

Tinutok ko agad ang baril. “One move and I shoot. Promise. Hindi ako nagbibiro.”

Nag-freeze ‘yung lalaki. May balaclava siya. Mukhang trained. Hindi ‘to ordinaryong magnanakaw.

“Drop the knife,” dagdag ko pa, napansin ko ‘yung maliit na kutsilyo sa kamay niya.

Hindi siya gumalaw.

Putik. Ayaw niya makinig.

Bam.

Putok ako sa sahig, warning shot.

Nagulat siya. Napa-atras. Tinapon ang kutsilyo. Tumingin sa’kin, parang nagulat din na marunong akong bumaril.

“Don’t ever try to walk into my house again,” sabi ko, kalmado pero galit. “Baka sa susunod, sa ulo ko na iputok.”

Umikot siya, tumakbo palayo. Hindi ko na siya hinabol. Hindi pa handa ang katawan ni Seraphina sa habulan, baka bigla akong mawalan ng hininga at ma-flatline ako sa hallway.

But I stood there for a long time. Habol ang hininga. Tumutulo ang pawis. Pero buo ang loob.

Napatitig ako sa hawak kong baril. Napangiti ako ng konti. Hindi ko inasahan na ganito kabilis magising ang muscle memory. Hindi pa ako 100%, pero unti-unti ko nang binabalik ‘yung sarili kong pagkatao.

Hindi na ako helpless.

At kung sinuman ang gustong bumalik para subukang saktan ako?

Good luck na lang sa kanila. Tsk nakakawalang gana.