Kabanata 5

Pagdating ko sa office ni Sandro, ibang-iba ang atmosphere kaysa noong una ko itong pinuntahan bilang aplikante. Mas maaliwalas. Mas tahimik. Pero marahil ako lang ang nagbago—dahil ngayon, hindi na ako si Lorraine Sarmiento. Ako na si Mrs. Lorraine Navarro.

Tinapik ko ang sarili sa salamin ng elevator habang paakyat. Nandito pa rin ang panlalamig at bahagyang panginginig ng buong katawan ko pero pilit ko iyong sinusubukang burahin sa sistema.

Pagbukas ng elevator, nandoon agad si Yvonne.

"Mrs. Navarro," bati niya, tila sanay na sanay na sa bagong apelyidong iyon.

Hindi ko maiwasang mahiya. Parang kahapon lang ay tanging newly-hired executive assistant ni Sandro lamang ako sa paningin niya, ngayon ay bagong asawa na ng boss namin. Kahit na alam niya namang isa lamang itong kasunduan ay nakakahiya pa rin.

"Hi, Yvonne. Nandiyan na ba si Sandro—I mean, Mr. Navarro?" nakangiti kong tanong dito.

"Tuloy po kayo. May inaayos lang po siya, pero sabi niya hintayin niyo raw siya sa loob."

Tahimik akong pumasok sa opisina. Ang liwanag mula sa floor-to-ceiling glass window ay direktang tumama sa wedding ring ko. Muntik ko pa iyong alisin—pero napatigil din ako.

Ilang saglit pa, bumukas ang pinto at bumungad ang isang lalaki. Matangkad. Maayos ang postura. Matalim ang mga mata na parang mabilis magbasa ng sitwasyon. At hindi maipagkakailang hindi rin ito nagpapatalo sa kag’wapuuhan at kakisigan gaya ni Sandro.

"C-Celeste?” Hindi maipinta ang mukha ng lalaki na para bang nakakita ng multo.

Kumunot naman ang noo ko at umiling. “Hindi po, sir. I’m Lorraine po,” paliwanag ko rito.

“O-Oh, is that so?”

Bago pa man ako makasagot, bumukas ang pinto ng inner office. Lumabas doon si Sandro, may hawak pang ilang papeles. Agad siyang huminto nang makita kami.

“Rafael,” bati niya sa lalaki, matipid.

“Pare,” sagot ng lalaki na Rafael pala ang pangalan. Kita ko sa tingin niya ang pag-aalalang pilit niyang ikinukubli. Pero malinaw na may tanong siya.

Lumapit si Sandro sa akin. “Lorraine, this is Rafael Ybañez. Isa sa mga partner ng kumpanya.” Pagkatapos ay tumingin din siya sa lalaki. “This is Lorraine. She’s my new executive assistant. She’ll be assisting me for a few projects.”

Tumango si Rafael, ngunit bago pa man makapagsalita ito ay muling nagsalita si Sandro na kinagulat ng kaibigan.

“And she’s my wife,” dagdag ni Sandro, malamig ang tono pero diretso. Walang pasakalye.

Nagkatinginan silang dalawa. Bakas sa mukha nito ang pagkalito. At habang ako’y nanatiling nakatayo sa gitna nila, para akong nasa isang eksena na hindi ko alam kung bahagi ba ako o saksi lang.

“Your wife?” ulit ni Rafael. “Since when?”

“Recently,” sagot ni Sandro, saka iniwas ang tingin. Hindi niya ako tinapunan ng sulyap. Hindi rin siya nag-abot ng kahit anong paliwanag.

“You’re… married?” ulit niya, halos malaglag ang panga. “You didn’t tell me.”

“I didn’t have to,” sagot ni Sandro, malamig ang boses. “And I don’t need to explain anything.”

Gusto kong magsalita. Gusto kong sabihin na hindi ko ito ginusto. Na hindi ko rin alam kung bakit ganito kabilis ang lahat. Pero nanatili akong tahimik. Ito ang usapan. Ito ang kasunduan.

Pero kahit pa ba peke ang lahat, hindi ko maikakaila ang bigat ng tingin ni Rafael sa akin. Parang may mga tanong siyang gustong ibato pero pinipigilan.

“You married her... and you didn’t even tell me?” halos pabulong na wika ng lalaki, mas mahina pero ramdam ang pagkabigla.

“I had my reasons,” sagot ni Sandro, matigas ang boses.

Tahimik akong nanatili sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong magsalita. Dapat ba akong ngumiti? Lumabas muna? Pero wala sa mga iyon ang nagawa ko.

Napansin kong mahigpit ang pagkakakuyom ng kamay ni Rafael. Tila may bumabagabag sa kan’ya.

“I see,” aniya sa huli. “Congratulations.”

Ngunit sa paraan ng pagkakasabi niya, halatang hindi siya naniniwala. O baka... hindi lang siya sanay.

“Alam ba ito nila tito’t tita? Ni Sabby?”

“No, I’ll let them know soon.”

Mas lalong nasira ang ekspresyon ni Rafael. “What? Are you crazy, man? Nagpakasal ka, and you didn’t tell anyone?”

Bumuntong hininga si Sandro. “Just like what I said, I have my reasons.”

Bahagya akong napapikit habang pinapakinggan silang nagsasagutan. K’unti na lang yata ay masasabi ko bigla kay Rafael na hindi totoo ang lahat ng ‘to, ngunit pilit kong pinipigilan ang sarili. 

Kalaunan ay biglang lumapit sa akin si Rafael na kinataranta ko. Mariin niya akong tinititigan bago muling nagsalita. “You look… exactly like her.”

Napasinghap ako. “Ha?” tanong ko, hindi kilala kung sino ang tinutukoy niya.

“Celeste,” bulong niya. “You look exactly like Celeste.”

“Rafael…” may diin sa tono ni Sandro na para bang nagbabanta sa kaibigan nito.

Tinapunan siya ng tingin ni Rafael at umiling. Pagkatapos ay lumayo rin sa akin.

Tahimik naman akong lumapit kay Sandro. Gusto kong hawakan ang braso niya para ipakitang totoo kami—kahit alam naming pareho na hindi. Pero hindi ko ginawa. Hindi pa ako handang yakapin ang buong ilusyon.

Lumapit si Sandro sa desk makaraan ang ilang sandali. “May kailangan ka ba, Raf?” bumalik na sa normal na boses ang tono nito.

“Just passing by. I happened to have a meeting on the floor above, so I thought I’d drop in and check on you.” Walang emosyon ang tono ng boses nito.

Tumango si Sandro. “I’m fine. Baka magkita rin tayo mamaya sa board lunch.”

“Alright,” sagot ni Rafael at nagpaalam nang aalis. Pero bago siya lumabas, muli itong tumingin sa akin. “Nice to meet you… Lorraine.”

Pilit akong ngumiti. “Nice to meet you too,” mahinang tugon ko.

Pagkaalis niya, saka lamang ako nakahinga nang maluwag. Tahimik si Sandro habang inaayos ang mga papeles sa mesa.

“Hindi mo sinabi sa kan’ya,” mahina kong bulong.

“Don’t mind him.”

“Pero halata sa kanya—halata sa tingin niya na—”

“I said, huwag mo siyang alalahanin.” Mariin ang boses ni Sandro. Hindi galit, pero may bigat.

Tumahimik ako.

Tumingin siya sa akin pagkatapos. Sa wakas, lumambot ng kaunti ang kan’yang ekspresyon. “Kung may magtanong pa, just tell them you’re my wife. That’s all they need to know.”

Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti, pilit na naman. “Yes,” sagot ko. “I’m your wife.”

Gustong-gusto kong itanong sino si Celeste, ngunit alam kong pati iyon ay ayaw pag-usapan ni Sandro, kaya pinili ko na lang manahimik at sinimulan ang mga trabahong binigay niya.