Kabanata 4

Pagdilat ng mga mata ko, puting kisame ang bumungad sa akin—hindi ang kisame ng apartment kong may bitak sa gilid, kundi kisame ng isang silid na amoy mamahaling linen at lavender. Kumirot ang leeg ko sa sobrang lambot ng unan, at pansamantala kong nalimutan kung nasaan ako.

Hanggang sa bumalik ang alaala.

Ang kontrata.

Ang kasal.

Ang pangalang "Mrs. Lorraine Navarro" na ilang oras pa lang ay ikinakabit na sa akin ng sekretarya niya.

Nabanggit din ni Sandro sa akin na ang sekretarya lang nito na si Yvonne ang nakakaalam sa kasal namin sa office, pati na rin ang agreement namin. Kinailangan daw ito upang may tumulong din sa akin sa mga bagay-bagay.

Umupo ako sa kama, pilit pinapakalma ang dibdib kong tila may sariling utak. Tumingin ako sa paligid—malinis, eleganteng silid, puti at beige ang kulay. Wala ni isang personal na gamit na nagsasabing ito’y pag-aari ni Sandro. Parang model unit lang. Walang damdamin. Katulad ng kasal namin.

Napapikit ako, hinilot ang sentido. "Kaya mo 'to, Lorraine," bulong ko sa sarili ko.

Naligo lang ako saglit at nag-ayos ng sarili. Isang itim na slacks at puting long sleeves lamang ang suot ko na pinaresan ko ng itim na sandal na may maliit na heels. 

Saglit kong tinitigan ang sarili bago napagdesisyunang bumaba na para mag-agahan.

Pagkababa ko ng hagdan, tahimik ang buong mansyon. Ang tanging naririnig ko ay ang mahihinang tunog mula sa kusina. 

Nang tuluyan akong nakababa sa dulo ng hagdan ay sumalubong sa akin si Manang Selya. Nakangiti itong nakatingin sa akin.

“Magandang araw, Ma’am Lorraine. Nasa hapagkainan na po si Sir Sandro,” magalang nitong wika.

Tumango naman ako sa kan’ya at ngumiti. “Magandang araw rin, Manang Selya. Salamat po.”

Dumiretso naman ako sa dining area, nandoon na nga si Sandro, naka-itim na polo at slacks, at abala sa pagtipa sa kaharap na laptop at may mug sa katabi nito.

Huminto siya sa paggalaw nang mapansin ako.

“Good morning,” mahinang bati niya at isinantabi ang laptop.

Tumango ako. “Good morning.”

Pinilit kong maging kalmado ang boses ko, pero sa loob-loob ko ay parang gusto kong umatras. Ito na 'yon. Wala nang urungan.

“Umupo ka,” aniya, itinuturo ang upuan sa harap ng long marble dining table. “I asked the staff to prepare something light. I wasn’t sure what you liked.”

Napakagat ako sa labi. “Anything’s fine. Hindi naman ako maarte.”

“Good.” Uminom siya ng kape, saka maayos naupo. “May dietary restrictions ka ba?”

“Wala naman. Basta walang ginataang langka, baka mahimatay ako.” Sinubukan kong magbiro, pero tila lumagpas lang ito sa kan’ya.

Nanatiling tikom ang bibig niya. Ako na ang unang yumuko at kumuha ng tinapay.

Tahimik ang unang limang minuto. Pareho lang kaming kumakain, pero ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Hindi siya nagsasalita, pero ramdam ko ang mga mata niyang panakaw na tumitingin sa akin.

Ako ang unang bumasag ng katahimikan. “So...ganito ba talaga ang umaga mo?”

Tiningnan niya ako. “What do you mean?”

“‘Yong...tahimik. Formal. Wala bang movie habang kumakain ng cereal?” Sinubukan ko ulit magbiro, this time with a chuckle. Hindi pa rin siya tumawa, pero ang sulok ng labi niya ay parang kumibot.

“I usually eat alone. I don’t watch anything in the morning. I prepare for meetings.”

Tumango ako. “Makes sense.”

Tumahimik ulit kami.

Maya-maya’y bigla siyang nagsalita, “You slept well?”

“Masarap ang kama.” Totoo naman. “Parang ayaw kong bumangon.”

“I had the guest room redone after I decided to—” naputol ang salita niya. “Anyway, I wanted you to be comfortable.”

“Thanks,” maikli kong sagot.

Sabay kaming uminom ng kape. Ilang segundo ulit ang lumipas bago siya nagsalita.

“Lorraine,” mahinang simula niya. “We’ll need to start preparing appearances. Dinners. Events. Photos. Our marriage has to look real.”

Tumango ako. “Okay. Sabihin mo lang kung kailan.”

Tumingin siya sa akin. Matagal. Parang may gustong sabihin pero pinipigilan ang sarili.

Napayuko ako, hindi matagal ang titig niya. Hindi ko alam kung iniisip pa ba niya ang rason ng lahat ng ito o nagsisisi na siya.

“Hindi mo na kailangang ulitin ang terms,” sabi ko, mahinahon. “Alam ko kung ano’ng pinasok ko.”

Hindi siya sumagot. Sa halip ay tumayo siya, bitbit ang mug ng kape. Lumapit siya sa malaking salamin sa gilid ng dining area, para bang tinatantsa ang sarili niya.

“Alam mo bang hindi kita inaasahang darating noon sa opisina?”

Napatingin ako. “Akala ko ba kailangan mo ng executive assistant?”

“I did. I do.” Tumango siya. “Pero no’ng ikaw ang pumasok sa pintuan, hindi ko alam kung coincidence lang ba o may ibang ibig sabihin.”

Napakunot ako ng noo. “What do you mean, sir?”

Pero ngumiti lang siya, malungkot. “Wala.”

May gusto akong itanong. Ilang ulit na sumasagi sa isip ko pero alam ko naman ang magiging sagot niya. Katulad lang din no’ng tinanong ko siya. Baka nga ay hindi pa siya handa na ipaliwanag sa akin kung ba’t ako. Baka nga balang-araw ay maiintindihan ko rin ang lahat.

Nagbago ang paksa niya. “May damit ka bang susuotin for work today?”

Napatawa ako, naiilang. “Um…mga damit ko lang sa dating trabaho no’ng internship ko.”

“Jacket and heels?” tanong niya.

Umiling ako. “Black dress at closed shoes. Gano’n lang.”

Tumango siya. “I’ll have someone from styling send a few options. You’ll need to look the part.”

“Okay,” tipid kong sagot. Tumayo na rin ako. “Salamat sa almusal.”

“Lorraine.”

Lumingon ako sa kan’ya.

“I know this isn’t easy. And I know…I’m not easy to live with...” Bahagyang yumuko ang ulo niya, para bang hindi sanay humingi ng pasensya. “But I’ll try to make it less unbearable.”

“Okay,” sagot ko, hindi alam kung matatawa ba ako o maaawa. “Salamat.”

At bago ko pa tuluyang tinalikuran ang lamesa, may naulinigan akong bulong mula sa kan’ya.

“...I didn’t expect you to look exactly like her.”

Napalingon ako agad. “Ha?”

Ngunit umiling lamang siya. “Nothing. Have a good morning ahead, Mrs. Navarro.”

Napalunok ako sa tinawag niya sa akin.

Kalaunan ay ngumiti ako sa kan’ya, kahit pilit. “You too...Mr. Navarro”