Maaga akong gumising kinaumagahan kahit kulang sa tulog. Mabigat pa rin ang dibdib ko sa mga narinig kaninang madaling-araw, pero sa halip na hayaang lamunin ng lungkot, pinili kong bumangon.Tahimik pa ang buong mansyon nang lumabas ako sa silid. Dahan-dahan akong bumaba sa hagdanan, suot ang simpleng puting damit-pangbahay na lampas tuhod at may manggas. Pagdating sa kusina, naabutan kong abala ang ilang kasambahay sa paghahanda. Amoy na agad ang ginisang niluluto at ang kape na kaka-brew pa lang. Naka-apron si Manang Selya sa tabi habang tahimik na binabantayan ang takbo ng kusina, ang dalawang kasambahay ay naghihiwa ng prutas at hinahanda ang itlog na sa tingin ko’y para sa sinangag.“Good morning po,” mahinahon kong bati sa mga taong naroon.Nagulat si Manang Selya at ang dalawang kasambahay, napaikot agad ang tingin papunta sa akin. “Ay, Ma’am Lorraine! Maaga po kayo nagising. Sana po’y nagpahinga pa kayo.”Ngumiti ako sa kan’ya. “Sinadya ko pong maagang magising, Manang. Gust
Nakakabingi ang katahimikan ng buong bahay nang sumapit ang hatinggabi. Para bang pati ang mga dingding ay takot gumawa ng ingay.Matagal na akong nakahiga pero hindi pa rin matahimik ang isipan ko. Paulit-ulit kong naririnig sa utak ang boses ni Isabelle—matinis, puno ng pang-uuyam, at parang kutsilyong kinakayod sa loob ng aking dibdib.“She doesn’t even look like she belongs here.”“Mukha siyang charity case na sinuotan mo ng singsing.”“You may have the ring now, but that doesn’t mean you have him.”Mariin akong napapikit nang muli na namang naglaro ang mga salitang iyon sa isipan ko.Alam ko namang wala akong karapatang masaktan. Pansamantala lamang ang lahat ng ‘to at hindi ko dapat dibdibin ang mga mararanasan ko sa loob ng isang taon. Gayunpaman, hindi ko mapigilang maapektuhan. Wala pa ngang isang linggo ay gano’n na ang mga salitang natanggap ko.Nagpakawala ako ng buntong-hininga at napagdesisyunang bumaba upang uminom ng tubig.Pagbaba ko ng hagdan, agad kong napansin ang
Lumipas ang mga oras matapos umalis si Rafael, saktong nasa loob ako ng office ni Sandro at ipinapasa sa kan'ya ang mga briefing notes na inihanda ko para sa investor call, nang biglang may malakas na kalabog ng pinto ang pumunit sa kapayapaan ng opisina.BLAG!Napapitlag ako sa biglaan at matinis na tunog na iyon.Pareho kaming napalingon ni Sandro sa pinto. At bago pa man ako makapagtanong, isang matangkad, elegante pero nanlilisik ang mga matang babae ang pumasok. Ang hakbang niya ay mabilis at matigas—walang alinlangan, walang preno.Suot ang designer blazer at may handbag na tila mas mahal pa sa buong laman ng bank account ko. Lumakad siya palapit kay Sandro na parang naglalakad sa courtroom—handang manlaban at walang intensyong umatras."Alessandro Navarro!" singhal niya, ang boses ay mataas, galit, at walang pakundangan. "Tell me this is a joke!"Napaatras ako sa gulat. Biglang nanlamig ang mga palad ko, para bang kahit ang hangin sa opisina ay natigil sa paggalaw. Si Sandro na
Pagdating ko sa office ni Sandro, ibang-iba ang atmosphere kaysa noong una ko itong pinuntahan bilang aplikante. Mas maaliwalas. Mas tahimik. Pero marahil ako lang ang nagbago—dahil ngayon, hindi na ako si Lorraine Sarmiento. Ako na si Mrs. Lorraine Navarro.Tinapik ko ang sarili sa salamin ng elevator habang paakyat. Nandito pa rin ang panlalamig at bahagyang panginginig ng buong katawan ko pero pilit ko iyong sinusubukang burahin sa sistema.Pagbukas ng elevator, nandoon agad si Yvonne."Mrs. Navarro," bati niya, tila sanay na sanay na sa bagong apelyidong iyon.Hindi ko maiwasang mahiya. Parang kahapon lang ay tanging newly-hired executive assistant ni Sandro lamang ako sa paningin niya, ngayon ay bagong asawa na ng boss namin. Kahit na alam niya namang isa lamang itong kasunduan ay nakakahiya pa rin."Hi, Yvonne. Nandiyan na ba si Sandro—I mean, Mr. Navarro?" nakangiti kong tanong dito."Tuloy po kayo. May inaayos lang po siya, pero sabi niya hintayin niyo raw siya sa loob."Tahim
Pagdilat ng mga mata ko, puting kisame ang bumungad sa akin—hindi ang kisame ng apartment kong may bitak sa gilid, kundi kisame ng isang silid na amoy mamahaling linen at lavender. Kumirot ang leeg ko sa sobrang lambot ng unan, at pansamantala kong nalimutan kung nasaan ako.Hanggang sa bumalik ang alaala.Ang kontrata.Ang kasal.Ang pangalang "Mrs. Lorraine Navarro" na ilang oras pa lang ay ikinakabit na sa akin ng sekretarya niya.Nabanggit din ni Sandro sa akin na ang sekretarya lang nito na si Yvonne ang nakakaalam sa kasal namin sa office, pati na rin ang agreement namin. Kinailangan daw ito upang may tumulong din sa akin sa mga bagay-bagay.Umupo ako sa kama, pilit pinapakalma ang dibdib kong tila may sariling utak. Tumingin ako sa paligid—malinis, eleganteng silid, puti at beige ang kulay. Wala ni isang personal na gamit na nagsasabing ito’y pag-aari ni Sandro. Parang model unit lang. Walang damdamin. Katulad ng kasal namin.Napapikit ako, hinilot ang sentido. "Kaya mo 'to, Lo
Dumating ang araw ng Sabado, ang araw kung kailan magaganap ang civil wedding namin ni Mr. Navarro, or Sandro.Ramdam ko ang panlalamig ng kamay ko at hindi ako mapakali.Tahimik lamang ang umagang iyon. Walang kampana. Walang bulaklak. Walang puting gown o madrama’t romantikong paglakad sa aisle. Wala rin akong pamilya sa paligid. Walang mga luha ng tuwa o yakap ng kasiyahan. Sa halip, tahimik lang ang paligid, gaya ng kasunduang pinasok ko.Ako lang, si Sandro, isang hukom, at isang babae sa sulok na may hawak ng kamera.Nakatayo ako sa loob ng isang maliit na conference room sa isang private law office. May mesa sa gitna, upuan sa magkabilang panig, at ilang papeles sa ibabaw. Nakaayos ako—hindi pang-bride, kundi pormal lang: isang puting dress at puting sandal na may maliit na takong, simple pero disente. Nagsuklay ako ng maayos at naglagay ng konting kolorete. Hindi para kay Sandro, kundi para sa sarili kong dignidad.Nang pumasok siya, hindi ko maiwasang mapatingin.Si Alessandr