KABANATA 7: Silent Lies and Stolen Promises

Sa buhay, may mga desisyong gagawin natin nang isang beses lang

isang hakbang na maaaring magdala ng pag-asa… o magwasak ng buong mundo natin.

At ngayong gabi, iyon ang sandaling nasa harap mismo ni Ysabel Gomez.

Dalawang lalaki. Isang kapalaran. Isang kasunduang maaaring magbago ng hinaharap niya… o magtulak sa kaniya sa mas malalim na kasinungalingan.

Pero minsan, ang pag-ibig ay hindi pumipili ng tama… pumipili ito ng masakit.

Hindi pa man siya gaanong nakakalayo, isang itim na kotse ang huminto sa harapan niya. Mabilis na bumaba ang isang lalaki at binuksan ang pinto para sa kanya.

Si Victor ang personal assistant ng lalaking nakatakda niyang pakasalan.

Ngayon, wala na ang suot nitong uniform. Instead, naka-black suit with sunglasses… and a very clean, professional aura na parang hindi dapat kinakausap nang basta-basta.

Napangiti si Ysabel, pilit nagpapa-relax sa sarili. Tahimik siyang sumakay sa loob ng sasakyan.

Silang dalawa lang.

“Pasensya na… sino ka nga ulit?” mahinahon niyang tanong.

“I’m Sir’s personal assistant. Pwede mo akong tawagin na Victor,” sagot nito nang diretso.

Saglit siyang tumango.

Pero ang isang tanong ay hindi napigilan ng puso niya.

“Victor… bakit ako? Bakit ako ang pinili ni… Mr. Jimenez sa kasunduang ‘to?

Ni hindi naman kami magkakilala.”

Sandali siyang tinitigan ng lalaki bago sumagot ng banayad:

“Hindi ko alam ang mga personal na dahilan ni Sir. Pero… malamang, hindi mo pa siya kilala.

He picks people wisely.”

Napakurap si Ysabel.

Parang lalo siyang curious.

“At ano’ng hitsura ng… future husband ko?”

Napahinto si Victor.

Bahagyang natawa.

Maraming taon na niyang kilala si Rafael Jimenez ngayon lang may babaeng nagtanong na parang pinag-uusapan ay isang blind date.

When he composed himself, sagot niya.

“Makikita n’yo rin siya. Hindi ko pwedeng i-describe si Sir.”

…

Mukhang pangit nga.

Or… baka masyado naman siyang idealistic.

Maya-maya, pumasok ang sasakyan sa isang exclusive private villa sa gitna ng siyudad isolated pero eleganteng tago…

Para lang sa mayayamang hindi kailanman pumipila.

“Sir rented the entire place for tonight.”

Ramdam ni Ysabel ang bigat ng dibdib niya.

Hindi niya alam kung kinakabahan… o may kakaibang anticipation sa puso.

At doon siya dinala sa isang private dining room maliwanag, mamahalin ang chandelier, ang lamig ng hangin ay parang dugo niya ang target.

“Mr. Jimenez…?” mahina niyang tawag.

Dahan-dahang nag-angat ng ulo ang lalaking nakaupo.

At muntik nang mauntog ang kaluluwa ni Ysabel sa langit.

Hindi siya prepared. Hindi lang gwapo He looked dangerous.

Sharp jawline. Deep-set eyes. Strong presence. A man that looks like he could ruin your life… and you’d thank him for it.

Tumigil ang ikot ng mundo niya. OMG. Ito ba ang asawa niya? Nang magsalita ito…

“Ako ‘yon. Miss Gomez, maupo ka.”

Malamig. Mababa. Mabangis.

Ang boses na iyon ay kayang magpa-kneel ng sinumang babae.

“O-opo…” halos hindi na siya makahinga.

So, sino ang pangit!? Siya!?!

Napailing si Rafael, halatang napansin ang pag-iwas niya ng tingin.

“Hindi ba ako kaaya-aya sa paningin?”

mayabang pero nakakabaliw na tanong nito.

Para siyang nabuhusan ng kuryente.

“H-Hindi! Ang gwapo mo sobra… nakaka-dislocate ng panga level.”

LEGIT.

Ang Diyos talaga may good mood nung nilikha siya.

Rafael chuckled softly pero isang segundo lang. Parang bawal masyadong maging warm.

“You look good too. That dress suits you.”

Napatingin si Ysabel sa suot niya. Regalo niya iyon.

“Salamat po.”

“It’s just a small gift. Kung nagustuhan mo… bibigyan pa kita.”

Gulat siya. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya… o matatakot.

Nag-umpisa silang kumain. Course by course. Tahimik. Pero ramdam niya ang kanyang pulso sa tenga.

Naalala niya ang advice ng Lolo Gomez:

“Ang lalaking kayang bumili ng mundo hindi basta nagpapakita ng tunay na damdamin.”

Naging careful si Ysabel. Marunong makibagay.

Matapos ang desserts…

“Nagustuhan mo ba ang pagkain?” tanong ni Rafael.

“Masarap… sobra. Medyo kinakabahan lang ako ngayong unang pagkikita natin.”

“Ako rin. Hindi ako palasalita,” sagot niyang diretso.

Nagkatinginan sila.

At doon nagsimula ang maliit na connection like a spark na bawal pero nanggigigil.

“Pwede ba akong magtanong?” mahina ngunit matapang na tanong ni Ysabel.

“Bakit ako?”

Hindi siya nagkunwari.

Mahirap ang sitwasyon niya may boyfriend… may lie… may takot.

Rafael leaned back. Nagtagal ang tingin.

“Ayaw ko ng babaeng kayang itapon ang sarili alang-alang sa pera.

Ayoko rin ng babaeng ipinagkanulo ang pamilya niya.”

Humigpit ang loob ni Ysabel. Tamâ siya pipiliin noong lalaki dahil hindi siya gano’n.

May isa lang akong hiling,” dagdag ni Rafael.

“Ano po ‘yon?”

“Gusto ko ng asawang marunong makipagtulungan. Masunurin.

At hindi hahadlang sa buhay ko.”

Parang nabura ang init sa pagitan nila.

Hindi puso. Hindi pag-ibig. Kasunduan.

Pagkatapos ng hapunan, umalis si Ysabel nang magaan ang katawan pero mabigat ang puso.

Pagbalik niya sa hotel… tumunog ang telepono niya.

“Baby… nami-miss kita.”

Marco’s voice. Concerned. Loving.

Pero nalaglag ang puso niya sa guilt.

Hindi siya agad nakasagot.

“Ysabel? Baby? Nandiyan ka pa ba?”

“I’m sleepy… goodnight…”

mabilis niyang putol.

Pagkababa ng tawag parang may humigop ng init sa dibdib niya.

Sa kabilang banda ng siyudad…

Isang babae ang yumakap sa baywang ni Marco mula sa likod.

Si Beatrice Quinto.

Ang babaeng may mas pangil pa sa pagnanasa.

“Marco… mahal mo pa rin ba ako?”

At walang pagdadalawang-isip.

Huminto ang hininga ng gabi sa sagot niya:

“Ikaw ang pinakamamahal kong babae sa buhay ko.

Para sa’yo, gagawin ko ang kahit ano.”

At doon, tahimik na kinagat ng dilim ang moralidad nilang dalawa.

Habang sa kabilang banda…

Si Ysabel nakapikit… hindi alam kung saan nagkamali ang puso niya.

At sa malayo…

Isang lalaking nakamasid sa bintana ng villa with cold eyes and clenched jaw.

Rafael Jimenez.

At sa unang pagkakataon May naramdaman siyang hindi dapat niya nararamdaman.

Paghahangad.

Para sa babaeng dapat ay wala siyang pakialam.