Kananata 06: Fate's First Encounter

Hindi pa man gaanong nakakalayo si Ysabel, isang lalaki ang bumaba mula sa kotse at mabilis na binuksan ang likurang pinto para sa kanya.

Siya ang parehong lalaki na nag-abot sa kanya ng business card noong isang araw pero ngayon, wala na siyang uniform. Naka-itim na suit lang siya, may suot na sunglasses, at mas maaliwalas ang dating ng kaniyang presensya.

Napangiti si Ysabel at tumungo sa loob ng sasakyan.

Mukhang talagang naparito ito para sunduin siya, dahil silang dalawa lamang ang sakay.

“Pasensya na… sino ka nga ulit?” maingat niyang tanong.

“I am Sir’s personal assistant. Pwede mo akong tawagin na Victor,” mabilis na sagot ng lalaki, alam agad ang ibig niyang itanong.

Saglit na napatango si Ysabel bago muling nagtanong, halos pabulong:

“Victor… Bakit ako? Bakit ako ang pinili ng asawa mo sa kasunduan na ‘to? Ni hindi naman kami magkakilala, ‘di ba?”

Ngumiti lang si Victor.

“Hindi ko alam ang mga pribadong dahilan ni Sir, pero… kakabalik mo lang sa bansa. Malamang hindi mo pa kilala si Mr. Jimenez.”

Napakurap si Ysabel, nagdalawang-isip… saka napatanong muli, hindi mapigilang maging curious:

“Anong hitsura ng asawa mo?”

Napako ang tingin ni Victor at hindi napigilang matawa nang mahina.

Maraming taon na siyang nasa tabi ni Rafael Jimenez… at ngayon lang may babaeng nag-alala kung pangit ba ito.

Agad niyang inayos ang mukha, naging pormal muli.

“Wala akong karapatan mag-komento tungkol sa itsura ni Sir. Makikita mo rin siya mamaya.”

Mukhang… pangit nga?

Napabuntong-hininga si Ysabel. Sige na nga.

Di nagtagal, pumasok ang sasakyan sa isang napakagarbong maliit na villa nasa gitna ng siyudad pero nakatagong mabuti, halatang para sa mga taong mahilig sa privacy.

Paliwanag ni Victor, Isa raw itong tanyag na private restaurant para sa mga miyembro lang.

Buong lugar, nirenta daw ni Rafael para sa kanila ngayong gabi.

Pagkapasok, umatras si Victor at ang mga bodyguard. Isang waiter ang naghatid sa kanya sa isang pribado’t tahimik na silid kainan.

“Mr. Jimenez…?” tawag niyang alanganin.

Sa ilalim ng nagliliwanag na crystal chandelier, isang lalaking matipuno ang nakaupo malakas ang dating at hindi maikakaila ang awtoridad sa tindig nito.

Umangat ang tingin ng lalaki at tumambad kay Ysabel ang isang mukha na halos makamandag ang kaguwapuhan.

Malalim na kilay at matang tila laging nakamasid.

Matangos na ilong.

Maninipis na labi na parang hinulma nang perpekto.

Nanigas si Ysabel sa kinatatayuan hanggang sa pumasok sa tainga niya ang malamig ngunit baritonong boses nito:

“Ako ‘yon. Miss Gomez, maupo ka.”

“O-opo…”

Mabilis niyang iniwas ang mga mata, halos makalimutan ang pagiging maayos ng kilos.

Hindi ba dapat pangit siya?

So… sino ang pangit!? Siya!?

Napailing si Rafael, napansin ang pag-iwas niya.

“Hindi ba ako… kaaya-aya sa paningin?” malamig ngunit puno ng yabang na tanong nito.

Agad umiling si Ysabel mabilis pa sa kisap.

“H-Hindi! Ang gwapo mo… sobra. Nakaka… disloka ng panga ang level.”

Pinakatotoong sinabi niya buong buhay niya.

Si Marco Santos crush ng buong campus, gwapo halos sing-artista.

Pero itong si Rafael Jimenez?

Para iyong obra ng Diyos sa araw na mataas ang motivation.

Nagtaas ng kilay si Rafael. “Salamat. Maganda ka rin. Bagay sa’yo ang damit.”

Napatingin si Ysabel sa suot niya.

Regalo iyon galing sa lalaki.

Napangiti siya nang mahinahon.

“Salamat sa regalo.”

“It’s just a small gift. Kung nagustuhan mo, bibigyan pa kita.”

Maganda ang tono nito magalang. Pero may agwat na parang hinahadlangan ang sinumang lumapit.

Magsimula na raw silang kumain.

Course by course. Tig-iisang kagat halos.

Masarap pero mabagal. At si Rafael…

Tahimik lang. Laging nakatingin sa kanya.

Para siyang idine-date ng isang greek god na may “quiet mode”.

Naalala niya ang sabi ni Lolo Gomez:

“Ang mga lalaking katulad niya, mataas ang pamantayan.”

Kaya nanahimik na lang siya.

Nang desserts na…

“Nagustuhan mo ba ang pagkain?” tanong ni Rafael.

“Masarap… sobra.”

Pero napalunok siyang muli at nagpasiguro:

“Ang ganda po ng taste ng pinili niyong dishes unique at ang daming flavor profile.”

Hindi mabasa ang ekspresyon ng lalaki.

“If you don’t like it, we can pick a new restaurant next time. Ikaw ang bahala.”

“Ay! Hindi! Gustong-gusto ko! Medyo kinakabahan lang ako ngayong unang pagkikita natin.”

Mas naluwag ang tingin ni Rafael.

“Ako rin. Hindi ako palasalita.”

“Alam ko,” mabilis na sagot ni Ysabel at saka sila parehong natawa nang bahagya.

Naging mas natural ang mood.

“Napag-usapan na raw ninyo ang tungkol sa kasunduan,” wika ni Rafael.

Tumango si Ysabel.

“Masyadong tradisyunal ang pamilya ko. Gusto kong maayos ang bawat hakbang. Kailangan lang ng konting oras bago ang engagement at kasal.”

“Okay lang po. Kayo na po ang bahala sa mga plano.”

Mukhang nagustuhan niya ang sagot ni Ysabel.

Napatango. “Mabuti.”

Pagkaraan ng ilang sandali…

“Bakit ako?” diretsong tanong ni Ysabel.

“Alam n’yo na ang sitwasyon ko. Bakit pa rin ako?”

Nag-angat ng tingin si Rafael. Diretso niyang sagot:

“Ayaw ko ng babaeng nakakabit ang pagtingin sa pera. Ayoko rin ng babaeng kayang ipagkanulo ang sarili niyang pamilya. Ikaw… hindi ka gano’n.”

Napakurap si Ysabel.

Hindi niya alam kung papaano niya tatanggapin ang papuri.

“May isa lang akong hiling,” dagdag ni Rafael.

“Ano po ‘yon?”

“Gusto ko ng asawang marunong makipagtulungan. Masunurin. At hindi hahadlang sa buhay ko.”

Do’n niya mas malinaw na naunawaan ang kasunduang ito:

Hindi puso ang pakay.

Kundi isang kasunduan na walang abala.

Matapos ang hapunan, nagpaalam siya kay Rafael.

Pagbalik niya sa hotel, nag-ring ang cellphone niya.

Si Marco.

“Okay ka lang ba? Gusto mo kitang sunduin,” may halong kaba ang boses nito.

“Pagod ako. Gusto ko nang magpahinga,” mabilis niyang palusot.

“See you tomorrow sa trabaho…?”

“Hmmm…”

Malapit na niya itong i-end call nang…

“Baby… nami-miss kita. Na-miss mo rin ba ako?”

Nanahimik si Ysabel.

Bumagsak ang bigat ng konsensya sa mga balikat niya.

Marco: “Ysabel? Nand’yan ka pa ba?”

“I’m sleepy… goodnight…”

Mabilis niyang ibinaba ang tawag.

Pagkatunog ng busy tone… ramdam niya ang malamig na guilt sa dibdib niya.

Samantala… sa kabilang dulo ng siyudad…

Habang nag-iisa sa pag-iisip si Marco,

dalawang payat na braso ang yumakap sa baywang niya.

Si Beatrice Quinto.

“Jiming… mahal mo pa rin ba ako?”

mahina at malambing nitong bulong.

Huminga nang malalim si Marco. Hawak ang kamay nito, malumanay na ngumiti.

“Ikaw ang pinakamamahal kong babae… sa buong buhay ko. Para sa ‘yo, kaya kong gawin ang kahit ano.”

At muling nagsinungaling ang gabi.