Chapter 4: P.1

Ibinitin ng lalaki ang tawag, wala nang boses na maririnig sa kabilang linya.

Tahimik na bumalik si Andrea sa loob ng sasakyan, maingat na isinara ang pinto, saka marahang inapakan ang silinyador.

Dahan-dahang umurong ang kotse mula sa kinatatayuang paradahan, at sa isang iglap, humarurot palabas, tila ba tinatalikuran ang lahat ng naiwan.

Hindi niya napansin na may isang itim na sportscar na tahimik na sumusunod sa kanya, hindi naglalayo.

Ang tanawin sa magkabilang panig ng kalsada ay mabilis na naglaho sa likuran, tila binubura ng bilis ang lahat ng iniwang alaala.

Ang pilak na Volvo ay naging tila kidlat na gumuhit sa madilim na aspaltadong daan mabilis, matalim, at walang lingon.

Ang maitim na mga mata ni Andrea ay nakatuon lamang sa kalsadang nasa harapan, matatag, walang alinlangan.

Matagal na rin mula nang huli siyang magmaneho nang ganoon kabilis. Kasabay ng pag-akyat ng karayom sa dashboard ay ang pagragasa ng adrenalina sa kanyang mga ugat.

Sunod-sunod niyang nilampasan ang tatlong magagarang sportscar, animo'y wala lamang isang aninong dumaan na hindi nila inaasahan.

Mula sa loob ng isa sa mga kotse, may nagsigawang tinig: “Diyos ko! Sino 'yon?!”

Mula sa isa pang sportscar, malamig ang tinig ng lalaking nag-utos sa pamamagitan ng Bluetooth headset,

“Tingnan n’yo nga ang plaka ng sasakyang 'yan.”

Isa-isang naiwan sa likuran ang mga binagong sportscar, tila wala ni isa mang nakaagpang sa bilis ni Andrea.

Pagsapit sa kurbada, hindi man lamang siya nag-atubiling bumagal, matatag ang kanyang kamay sa manibela, waring sanay makipagkarera sa hangin.

Bumungad sa mga earphone ng ilang anak-mayamang binata ang isang tinig na may bahid ng pagkabigla:

“Nasilip ko na! Sa pamilya Samonte ang sasakyang 'yan!”

Agad namang may nagtanong, may halong pagtataka sa tinig: “Pamilya Samonte? Si Clarisse kaya ang nagmamaneho niyan?”

“Ganiyan na ba kagaling si Clarisse? Tuwing nakakalaban natin siya noon, palaging may tinatagong alas 'yang babae, hindi ba?”

Samantala, ang pilak na Volvo ay patuloy na umiikot sa paliku-likong daan paakyat ng bundok, isang matalim na aninong nililipad sa pagitan ng katahimikan.

Sa likuran nito, tanging isang itim na Ferrari na lamang ang patuloy na nakakasunod.

Bahagyang kumislot ang labi ni Rey jhon waring may ngiting hindi lubos mabasa, habang isang hibla ng buhok niya’y nahulog sa tapat ng kanyang noo.

Minsan na niyang nasilayan si Andrea sa ganitong anyo, mapusok, buhay na buhay, at taglay ang alab na hindi matatawaran.

Isang tunay na henyo, labing-apat pa lamang ay nakapasok na si Andrea sa junior class ng  

Pamantasan ng Agham at Teknolohiya.

Tatlong sunod-sunod na taon siyang nag-uwi ng gintong medalya sa Pandaigdigang Paligsahan sa Matematika.

Sa edad na labing-siyam, nag-aplay siya sa Pederasyon ng Palakasan sa Sasakyang de- motor, nagtamo ng lisensya sa karera, at sa unang salang sa World Rally Championship, agad niyang nabasag ang pader ng mahuhusay, nakapasok siya sa nangungunang sampu sa buong mundo.

Ang kanyang buhay ay laging maningning, laging may kasamang mga bulaklak at palakpakan.

Ngunit sa ikatlong taon ng kanyang tuwirang pagkuha ng doktorado, bigla siyang huminto.

Ipinagpalit niya ang mga pangarap at karangalan upang ialay ang sarili sa kanyang asawa’t mga anak, naging isang maybahay sa piling ng isang marangyang angkan.

Mula noon, palagi siyang nakaupo nang mataas sa loob ng kanyang sasakyan, laging maingat, hindi na muling lumampas sa pitumpung kilometro bawat oras ang kanyang takbo.

Ngunit ngayon, ang mga gulong ay sumayad sa kalsada na may matinis na tunog, habang puting usok ang bumalot sa paligid, biglaang huminto ang sasakyan ni Andrea marahas at walang pasabi.

Lumagpas si Rey John sakay ng kanyang Ferrari, ngayo’y ang nakahimpil na Volvo ni Andrea na lamang ang nasisinag niya sa salamin sa likod.

Sa loob ng Volvo, marahang hinaplos ni Andrea ang screen ng kanyang telepono, at mula sa mga speaker ng sasakyan ay umalingawngaw ang tinig ng punong-guro ni Aliana.

“Ginang Tolentino, mangyaring dumalo po kayo agad sa paaralan! Nagdala po si Liam ng kendi sa bote ng waks para sa kanyang mga kamag-aral, at ngayon ay ilang bata ang sumasakit ang tiyan matapos itong kainin!” mariing sabi sa kabilang linya, kapansin-pansin ang taranta sa boses.

Hindi pa lubos nakakabawi si Andrea mula sa biglaan at matinding pagpreno sa kanyang mabilis na pagmamaneho.

"Teacher Almira," ani Andrea sa malamig ngunit mahinahong tinig, "hindi na ako ang ina ni Liam Tolentino. Kung may anumang nangyari sa kanya sa paaralan, mangyaring siyasatin n'yo na lamang po ang kanyang ama, hindi na ako ang dapat lapitan."

Itinaas ni Andrea ang kamay upang igilid ang mga hiblang buhok na tumabing sa kanyang mukha. Matatag at buo ang kanyang tinig nang muling magsalita:

"Wala na akong pakialam sa kanya."

“Ha?!” gulat na usal ng punong-guro, hindi makapaniwala sa narinig.

Ngunit wala siyang ibang mapaglapitan sa mga sandaling iyon, kailangan niyang maharap si Andrea upang maresolba ang kaguluhang kasalukuyang nangyayari sa eskwelahan.

“Ah, eh, sinabi kasi ni Liam na ikaw ang nagbigay sa kanya ng wax kendi na dinala niya. Ilang bata ang nakalunok ng beeswax. Kung hindi lang namin agad naagapan, baka kung anong kapahamakan na ang nangyari!” muling sambit ng guro.

“Ngayon, narito na ang mga ina ng ilang batang nasangkot. Ginang Tolentino mangyaring pumunta kayo agad sa eskwelahan at magbigay ng paliwanag sa kanila!” dagdag nito.

Sina Liam at Liana ay kasalukuyang pumapasok sa Northvale Bilingual na paaralan, isang paaralang para lamang sa mga anak ng mayayaman at may dugong marangal.

Habang kausap ng punong-guro si Andrea sa cellphone, malinaw niyang narinig sa kabilang linya ang galit na tinig ng isang babae, nag-uumapaw sa hinanakit at pagtatanong.