Chapter 3: P.2

“Liam, alam mo ikaw?! kapag ganyan ang asal mo, tunay kang iiwan ni Mommy!” matigas na usal ni Liana.

“Ako nga itong umiwan sa kanya diba?! Sino ba naman ang magpapahalaga sa isang Mommy na ang kaya lang lutuin ay pagkain ng baboy?!” mapang-uyam na sagot ni Liam.

At dali-daling tumakbo ang batang lalaki papasok sa paaralan, dala-dala ang papel na supot sa kanyang mga kamay.

Galit na galit si Liana, kaya't dinampot niya ang maliit na haliging bato sa tarangkahan ng paaralan, at mariing tinitigan ang papalayong likuran ni Liam habang pinipigilan ang galit sarili.

Sa huli, ibinaba rin niya ang maliit na hawak niyang haligi.

Pinat-pat ni Liana ang kanyang dibdib at mahigpit na nagpayo sa sarili, “Ang mga babae, hindi dapat ganito. Kailangan marunong silang magtimpi!” 

Gayunpaman, pagbalik ni Alejandro sa opisina, agad niyang napansin ang isang magarang tatlong-palapag na insulated na kahon ng pananghalian at nakapatong sa kanyang mesa.

Bahagya siyang napangiti.

Kita mo, kahit gaano pa kasama ang alitan nila, si Andrea ay palagi paring naghahanda ng baon at ipinadadala pa rin ito sa kanyang opisina.

Maya-maya'y tumunog ang cellphone ni Alejandro, at agad niya itong sinagot.

“Alejandro, nagtanghalian kana ba? Masarap ba ang baon na ako mismo ang naghanda?”

Mula sa kabilang linya, narinig niya ang tinig ni Clarisse.

“Ikaw ba ang nagluto nito?” tanong ng lalaki, at sa kanyang mga mata sumilip ang bahagyang pagkayamot na ni hindi niya namalayan.

“Oo! Nagulat ka, ‘di ba? Una kong beses magluto para sa’yo, at ilang beses pa akong nasugatan sa daliri! Ang pagluluto napakapagod! Hindi talaga ito para sa akin!” reklamo pa ng babae.

Nagreklamo siya sa telepono, saka mariing pinaalalahanan si Alejandro, “Kaya dapat pahalagahan mo ang tanghalian na niluto ko, hindi ko na uulitin ito kailanman!” dagdag nito.

Pauyos ang tinig ni Alejandro at saka sumagot. “Hmm? Ganun ba? Babalik na ako sa trabaho.” aniya.

“Hahaha! Kuya, paalala lang, 'wag mong kalimutang magbanyo kahit abala ka! Baka masira ang bato mo!” kasunod na pabirong usal ni Clarisse.

Agad nang ibinaba ni Alejandro ang tawag ni Clarisse. Tinitigan niya ang lunchbox sa kanyang harapan, ngunit ni ayaw niya itong buksan.

Maya-maya'y tinawag niya ang kanyang sekretarya. "Ang asawa ko ba ang nagdala ng pananghalian?" tanong niya rito.

Sumagot naman ang sekretarya, "Wala pa pong misis ninyo ang dumadating ngayon sa opisina sir." 

Pumatong ang manilaw-nilaw na lamig sa maamong mukha ni Alejandro, tila ba piniringan ng manipis na yelong bumabalot sa galit at pagtataka.

Iniutos niya sa sekretarya, "Kainin mo na lang 'yang pananghalian. Kapag dumating ang asawa ko para magdala ng pagkain, sabihin mong kumain na ako at ipabalik mo sa kanya ang baon."

Napabulong ng hikab ang sekretarya ngunit hindi na nangahas magtanong pa. Tahimik niyang kinuha ang lunchbox at agad lumabas ng opisina.

Magmula tanghali hanggang hapon, hinintay ni Alejandro si Andrea, ngunit hindi ito dumating upang dalhan siya ng tanghalian.

Sa loob ng silid-pulong, patuloy na nagvibrate ang kanyang cellphone, pangatlong beses na niyang ibinaba ang tawag mula kay Andrea.

Muling nilabag ni Andrea ang kanyang mahigpit na tuntunin, tumawag ito habang siya'y abala sa trabaho.

Ilang sandali pa, muling nag-ring ang telepono. Muli niyang tinawagan ang lalaki.

Sinagot ito ni Alejandro, malamig ang tinig na parang yelo, “Kumain na ako ng tanghalian. Hindi mo na kailangang magdala ng baon para sa akin.” anito.

“Nasaan ka na? nasa Tanggapan na ako ng mga Ugnayang Sibil.” ani Andrea.

Napahinto si Alejandro, bahagyang natigilan.

Saka lamang niya naalala ang sinabi ni Andrea kahapon, na magkikita sila sa Tanggapan ng mga Ugnayang Sibil sa ganap na ikatlo ng hapon.

Isang matinding inis ang biglang sumiklab sa dibdib ng lalaki habang napatanong sa sarili. Seryuso ba talaga siya?

“Andrea! Tama na! Tigilan mo na ang kakasambit ng salitang diborsyo araw-araw!” matigas na usal ng lalaki.

Ngunit sa kabilang linya, mariin ang tinig ng babae, matatag ang pasya: “Maghihintay ako hanggang sa magsara ang Tanggapan ng mga Ugnayang Sibil.” aniya.

Galit na galit ang lalaki sa kanya. "Kung wala ako, ano ka? Akala mo ba tatanggapin ka ng pamilyang Samonte? Anak kang nawalay sa kanila ng labing-walong taon, sa palagay mo ba aalalayan ka pa nila ngayon?" isang mapang-uyam na usal ng lalaki.

Tahimik ang buong silid-pulong. Ni isa sa mga ehekutibo ay hindi naglakas-loob na huminga nang malalim.

Sumagot si Andrea, ang tinig niya'y kalmado, malamig gaya ng isang lawa na hindi gumagalaw.

"Alejandro, kapag iniwan kita, hindi na ako si Mrs. Tolentino. Gusto ko lang muling maging si Andrea Samonte. Kung ayaw sa akin ng pamilyang Samonte, babalik ako sa dati kong pangalan. Nakakapagod ang makasama ka. Ako lang ang patuloy na nagsusumikap mahalin ka, mahalin ang mga anak natin..."

Sa puntong ito, napatawa na lamang si Andrea, isang mapait na tawa na puno ng pagod at pagtanggap.

"Naniniwala akong wala nang mas liko at mas baku-bakong landas sa mundong ito kundi ang ating pag-aasawa!" sumunod niyang tugon.