CHAPTER 5

CHAPTER 5

AS usual, back to regular programming si Bria matapos siyang maging center of attraction kanina nang mag-inarte ang katawan niya.

She knew the causes of that awkward nosebleed fiasco — stress and fatigue.

Pa’no ba naman kasi. Ilang bansa nga ba ang napuntahan niya sa kaka-shopping? Japan, China, Hongkong, Italy, France... name it! She couldn’t imagine her hardships and mental exhaustion in those consecutive hellish days.

Na-haggard nang bongga si watashi!

Hindi niya rin talaga alam kung bakit siya pumayag na maging personal shopper ni Madame, eh. Maybe it’s safe to say that she didn’t know that she’s a lavish spender?

Saka ‘wag na tayong lumayo pa. The salary is giving naman talaga! Her regular salary actually tripled when Mrs. Del Rio offered her to be her personal shopper. Sino pa nga ba ang aayaw kung ginto na ang lumalapit, ‘di ba?

“Hay, buhay...” She inhaled miserably while mixing the food that she was cooking in a pot.

Kahit gustuhin niyang mag-shut down muna at magpahinga, hindi naman puwede. Eh, kasi naman! Hindi siya pinayagan ni Miss Minchin at ni Mr. Benson. Right after her bleeding stopped, they already instructed her to go to the kitchen and cook for their bosses’ family dinner.

In all fairness naman sa beauty niya. Hindi lang siya basta isang cleaner at personal shopper. Isa rin siyang cook.

All-rounder, yarn?

“Ang bango naman po niyan, Ate,” pamumuri ni Yesha na hindi na niya namalayang nasa tabi na pala niya.

Huminga ulit siya nang malalim. Masiyado niya nang nai-internalize ang pagiging girl in distress pero... laban lang. As if she has a choice, 'no.

“Talaga, bebe? S’yempre, luto ‘to ng ate mong maganda, eh,” she tried to lighten up the mood by her joke.

Sinulyapan niya si Yesha at nakita niya itong nakangiti habang nakadungaw sa niluluto niyang sinigang. Napangiti rin siya nang maamoy ang mabangong aroma ng ulam.

Opkors naman, dzai. She learned it from the expert. Matagal na siyang marunong magluto. Simula pa noong mayaman pa siya at medyo hayahay pa sa life. But she ultimately had to learn it because of her mother and brother.

Marahang nawala ang kaniyang ngiti nang maalala ang dalawang importanteng tao sa buhay niya. If only... she did something to make it all right before. Siguro...

Siguro hindi sila nawala sa kaniya.

“Ate! Kumukulo na po yung sinigang,” Yesha alerted her.

“Ay!” she squealed and quickly turned off the stove.

Napabuga siya ng hininga. She wiped off the sweat on her forehead using the back of her wrist.

My gulay! Muntik pa niyang matuyuan ang sinigang, eh ang sabaw nga ang main event!

Awkward siyang tumawa. “Hehe. Sorry na, bebe...”

“Ate, okay ka lang po ba?” nag-aalalang tanong ng dalagita.

She only gave her a lopsided smile. At least, she tried. Kahit naman loka-loka siya at puro na lang pangma-marites ang alam, hindi rin naman niya kayang itago ang totoo niyang nararamdaman.

Pero s'yempre, wala rin namang magagawa kung magmumukmok siya at magse-senti.

“Oo naman, beh. Ako pa ba. Ako lang ‘to, oh, Ate Biyang mo lang ‘to,” she masked off her uneasiness with her humorous words again.

Napanguso si Yesha. “Pahinga ka na po kaya, Ate? Huli na po ‘yang sinigang sa mga niluto mo po, ‘di ba?”

“Ah, oo, beh. Kaso kailangan ko pa ‘to ilipat sa pinggan, eh. Saka magsi-set up kami ng Ate Doris mo ng dining table.”

“Pero... hindi po ba masakit ang ulo mo?”

At last, a genuine smile came across her lips because of the young girl’s worry. Hinaplos niya ang buhok nito at inilagay ang mga tikwas sa likod ng tenga nito.

“Okay na ‘ko, beh. Sing lakas pa naman ng kalabaw ’tong katawan ko. Keri pa ‘yan,” she assured her.

Pero parang hindi pa rin niya nakumbinsi si Yesha dahil naroon pa rin ang pangamba sa mga mata nito.

Masuyo siyang ngumiti ulit dito. Laking-pasasalamat niya dahil kahit mahirap mag-survive dito sa Earth at nakakagigil tiisin ang mga taong puno ng ka-toxic-an sa mga buhay nila — pakiramdam niya, nakahanap pa rin siya ng kakampi sa batang ito.

Ka-cute pa ng chubby cheeks nito! She had the urge to pinch them and when she did, she did it lightly.

“Sige na, beh. Puntahan mo muna sina Ate Lengleng mo sa kuwarto nila. Kumain na kayo sa dirty kitchen. Pakabusog ka, ha? ‘Wag kang mahihiya sa kanila, tutal ‘di rin naman sila nahihiyang busugin yung mga alaga nilang bulate sa tiyan. Wapakels ka lang dapat, ha? Sayang ang panglaman-tiyan.”

Medyo natawa si Yesha. “Si Ate talaga...”

She chuckled, too. “Sige na, beh. Ituloy ko na ’to. Tirhan n’yo ‘ko ng tonkatsu, ha? Para ma-flex ko kay Ate Madonna mo na nakatikim ako ng sosyal na pagkain.”

Sa bandang huli, napakiusapan naman niya si bagets na mag-fly away na para maituloy na niya ang trabaho niya.

Ewan niya ba sa pamamahay na ito at ang gulo-gulo ng assignments. This household had exclusive and high-class chefs but for some reason, napaluto pa siya ng Sinigang, Sinampalukang Manok, at Bicol Express.

Bria only transferred everything that she cooked in big different bowls. Siya lang mag-isa sa kusina kaya malaya siyang nakakagalaw. When Ate Doris and the other maids came in, they took the bowls maybe to finally serve it in the dining table.

Muli na naman siyang dinapuan ng kaba. Shemay! Ang mga niluto niya! Though, natikman naman niya ang mga iyon at masasabi niyang top-tier naman. Ang kaso...

Kasama si favorite son sa titikim at kakain niyon sa hapag! Her cheeks flushed as those intrusive thoughts assaulted her mind.

Baka laitin ito niyon at itapon ang mga pagkain dahil hindi na pasok sa taste nito. Maybe his palate changed when he spent years in the States and lived abroad for quite a long time.

O baka naman... baka magsuka ito dahil iba na nga ang panlasa at pagtanggap ng katawan nito sa mga kinakain!

OMG! She’s sweating cold bullets. Nangangatal na yata siya sa sobrang kaba!

“Biyang, paki tulungan ako sa pag-aayos ng cutlery set-up,” malamig na utos ni Miss Minchin.

Magana siyang tumango sa ginang. “S-Sige po, Ate Doris!”

Kahit kabado siya, pinilit niya pa ring umayos dahil bawal ang pabara-bara sa trabaho. She helped Ate Doris to set up the dining table. They covered the table made out of expensive wooden material with a gold-colored table cloth with gold metallic swirls and patterns as its details.

She also helped in arranging the spoons and forks in their order for the formal dining. Each unique spoon and fork for the soup, the tea, dessert, first course, and main course, as well as the knives and wine glasses that will also serve their purpose later at the dining proper.

She blew an exhale when she was done with the cutlery order. Sunod naman niyang inasikaso ang table napkin. But for some reason, her hands were trembling and the cloth slithered from her hands.

It suddenly fell on the floor.

Napamura siya sa kaniyang isip.

Marahan siyang nag-squat para pulutin iyon nang may iba pa siyang nakita. Her eyes widened when she saw a pair of black stilettos pointing at her.

“Simpleng bagay, hindi mo pa magawa nang tama?” the Madame’s cold voice filled her ears.

Her lips parted. A silent gasp came out of her mouth. Saglit siyang hindi nakagalaw. At nang makabawi, maahan siyang tumayo at binalingan ang kaniyang amo.

She bowed at her a bit.

“Good evening, Ma’am. My apologies for the inconvenience. I’ll just replace this napkin with a—”

“As you should. Napakasimple na ng ginagawa mo, nagkamali ka pa,” the Madame cut her off elegantly.

Nagsalita naman si Mr. Pierson Del Rio na nasa tabi ng asawa nito, “Marjorie, don’t.”

Bria swallowed hard. She’s... been doing her job well. In the past few weeks. ’Tapos... bumalik pa ang taong nagpapagulo sa sistema niya kaya...

Masama bang mapagod at manghina? That question was the only thing that lingered in her head.

“Sige na, hija. Go do your thing,” Mr. Del Rio encouraged then nodded his head at her.

She forced a fake smile. “Okay po, Sir. Excuse me po, Madame, Sir...”

Lumayo siya sa kaniyang mga amo at marahan ang mga yabag. She shut her eyes close tightly. What have she done? Dapat hindi siya nagkamali.

But still... the thought of him...

Napangiwi siya sa kaniyang iniisip. Why should she care? Dapat wala na siyang pakialam tutal, matagal naman na iyong sa kanila ni golden boy.

Humingi na lang siya ng extra na table napkin kay Ate Doris. As expected, w-in-arla siya nito dahil sa pagkakamali niya. Pero hindi na niya magawang i-absorb nang buo ang armalite nitong bibig na sunod-sunod ang pagsasalita.

“Ano ba naman ‘yan, Biyang? Umayos ka ngang bata ka. Dapat hindi mo pinakita kay Madame ‘yang katangahan mo. Ilugar mo naman ang sarili mo. Katulong ka lang. Hindi por que mabait sila ay hindi ka na magtatrabaho nang maayos. Nasaan ba ang utak mo, ha? Wala bang laman ‘yang kukote mo?” mahabang litanya sa kaniya ni Miss Minchin.

Napayuko lang siya. “Sorry po.” Wala naman po kasi sa job description ko ang mag-uphold ng table etiquette at maging isang professional concierge na expert sa pag-aayos ng dining tables. Hindi ko rin naman po nilagay sa resumé ko na bawal akong magkamali kahit na kailan.

Oh, well. Maid momints.

Naimbyerna siya nang slight sa mga sinabi nito sa kaniya pero dahil hindi siya bastos sa mga nakakatanda, hinayaan niya na lang ito. She followed her other instructions and this time, she did them with more mindfulness and skill.

When they’re done and the Del Rio couple have already settled themselves in their chairs, humilera lang sila ng mga kasamahan niya sa isang gilid, naghihintay ng iuutos ng mga ito. But of course, she chose to be farther away from the Madame because she needs to be on her blindspot. Baka pa mas sumama ang mood nito kapag nakita siya.

“Have you called our son? I told him to have dinner with us here,” the Madame’s voice was already laced with irritation.

“Yes, hon. He’ll be here in a while. Don’t worry,” pagpapakalma ni Mr. Del Rio sa kaniyang asawa.

“He must know better. The food shouldn’t wait. God, that kid of yours...”

Like a magic, mayamaya nga ay dumating na si Sir Lau — este si Sir Magnus.

Namilog ang mga mata niya at pilit siyang nagtago sa kaniyang puwesto kahit pa nakatalikod naman ito sa kanilang linya. She’s basically a few meters away from him on the left side and she could already feel her body shaking!

Shutakels! Ano ba ’to! She felt her heart hammering against her chest.

"What's the matter?"