CHAPTER 1: Contract Engagement

RAVEN ELISE POINT OF VIEW

Hindi ko alam kung anong klaseng kabaliwan na naman ‘to.

Pagpasok ko pa lang sa malawak na dining area ng ancestral house namin sa Forbes Park, ramdam ko na agad ang tensyon. Lahat ng ilaw bukas. Kumikinang ang chandelier. Kumpleto ang pamilya. At mukhang may masamang balak ang mga matatanda.

Si Mama, nakaupo sa pinakadulo ng mesa, naka-cross arms at ‘yung mukha niya ay parang nagsasabing “Don’t even try to run.”

“Raven,” she said, her voice commanding. “Umupo ka na. May kailangan tayong pag-usapan.”

Umupo ako nang may kaba sa dibdib. Pakiramdam ko may paparating na delubyo. Napatingin ako kay Uncle Edward, ‘yung malupit na ama ni Dean Kingsley. Oo, that Dean. Yung lalaking pinaka-ayaw ko sa buong mundo.

At paglingon ko sa kanan ko...

Putcha.

Nandito siya. Dean Kingsley.

Mas gwapo siya ngayon, mas brusko, mas mukhang problema. Pero ganun pa rin ang aura niya. Yung tipong bossy, entitled at parang alam niya lahat ng sagot sa mundo. Nakaupo siya na parang siya ang may-ari ng lugar, ‘yung mga mata niya diretso lang sa akin na parang sinasabi: “Of course you’d still look like trouble.”

“Seriously?” I laughed, hindi makapaniwala. “This is a joke, right?”

Hindi siya ngumiti. Walang bahid ng biro sa mukha.

“This isn’t a joke, Raven,” sabi ni Mama, seryoso. “You and Dean are getting engaged.”

Halos malaglag ang panga ko. “Engaged? As in, to him?”

“Yes,” sagot ni Uncle Edward. “It’s part of the agreement. Your father and I made this deal years ago. And now it’s time.”

“Ano ‘to, arranged marriage? This isn’t the 1800s!”

Napailing si Dean. “Trust me, I’m not thrilled either.”

“Then don’t agree to it!” sigaw ko. “You’re a billionaire, I’m doing fine on my own. Why the hell would we need this stupid engagement?”

Doon pumasok si Mr. Drake, ang legal executor ng pamilya. Suot niya ang itim na suit at hawak ang isang makapal na folder.

“There’s a clause,” he said flatly. “In the inheritance contract. Both parties must be engaged and show stability as a couple for at least one year before the assets are passed down.”

Umikot ang paningin ko. “You’ve got to be kidding me.”

Dean clenched his jaw. “How much are we talking about?”

“Billions,” sagot ni Mr. Drake. “Both families’ shares combined.”

Tahimik. Bigla. Parang lahat ng ingay sa mundo nawala.

Billions.

Napatingin ako kay Dean.

Napatingin din siya sa akin.

Pareho naming alam.

This isn’t about love. This is business.

“I’ll pretend if you will,” bulong niya sa akin, mababa ang boses.

I smirked. “I’ve faked worse.”

Tumayo si Mama. “So you both agree?”

I took a deep breath. Tumango si Dean. Napilitan din akong tumango.

“Fine. But this is just for the money. Don’t expect anything more.”

“You couldn’t afford me anyway,” sabi ko, nakataas ang kilay.

“Good,” he muttered. “Because I’m not interested.”

At doon nagsimula ang kapalpakan ng taon ko.

Fake engagement with my childhood enemy.

Mukhang malalaman ng buong mundo kung paano ako magpanggap.

Pero isang bagay lang ang sigurado...

Hindi ako basta-basta magpapatalo kay Dean Kingsley.

Kahit pa magkukunwari kaming lovers sa harap ng pamilya.

Kahit pa kailangan naming magpanggap para lang sa mana.

Pero akala ko hanggang fake engagement lang ang kabaliwang 'to. Akala ko scripted lang, pang-harapan, pang-papogi sa media at sa mga investor ng magkabilang pamilya. Pero hindi. Mali ako.

“Kailangan din namin ng apo,” biglang sabat ni Mama, kasabay ng pagtango ni Uncle Edward. “Hindi lang pera ang usapan dito. Legacy ito.”

Halos masamid ako sa tubig na iniinom ko. “What?”

Dean stiffened beside me. “Excuse me?”

“We want heirs. Bloodline continuation,” seryosong sabi ni Uncle Edward habang nililipat ang tingin mula kay Dean papunta sa akin. “The inheritance will not be fully released until we are assured na the next generation is secured.”

Napatigil ako. Napatingin ako kay Dean. Parang huminto ang mundo.

Apo? As in... bata? Baby?

Sinubukan kong magsalita pero parang may nakabara sa lalamunan ko. Si Dean naman, nag-angat lang ng kilay habang nakatitig sa akin, clearly just as horrified.

Hindi kami nagsalita. Nagkatinginan lang kami. Matagal. Para bang may silent war na nangyayari sa loob ng mga mata namin.

“Are they freaking serious?” ang tanong sa tingin ko.

“Apparently,” ang sagot sa mga mata ni Dean.

Sabay kaming napairap. Sabay din kaming napalingon sa parents namin, parehong expressionless, parehong determined.

Nag-iwas ako ng tingin. Kahit na hindi kami nagsasalita, ramdam ko ang pagka-disgusto ni Dean. Ramdam ko kasi pareho kami.

Yuck.

A baby? With him? Seriously?

Napailing ako. “This wasn’t part of the deal.”

“It is now,” sagot ni Mama, malamig. “You two need to prove that you’re committed. And eventually, build a family.”

Dean let out a low curse under his breath, barely audible. Ako naman, napapikit, pigil ang hinga.

“Ano ‘to, baby-making factory?” sarkastikong bulong ko.

“I’m not doing this,” sabi ni Dean, diretso sa mga magulang namin. “I agreed to pretend. That’s it. No kids. That was not discussed.”

“Dean,” mahinahon pero mariing sagot ni Uncle Edward, “do you want your full inheritance or not?”

He clenched his jaw. Ako din. Halos sabay kami ng reaksyon.

Tumingin siya sa akin. Tumingin din ako sa kanya.

Parehong galit. Parehong disgusted. Parehong trapped.

Pero alam naming pareho… we’re too deep in this.

Kailangan naming panindigan ang pinasok namin.

“Fine,” sabay naming sabi. At sabay rin kaming napahinto. Sabay din kaming napatingin ulit sa isa’t isa, halos sabay pa ang inis sa mukha.

“I mean... yeah. Whatever,” dagdag ni Dean habang pinisil ang sintido niya.

I rolled my eyes. “Don’t touch me.”

“Don’t flatter yourself,” he shot back.

Gusto kong sapakin siya. Pero kailangan kong ngumiti. For the deal. For the money. For the goddamn legacy.

Pekeng ngiti. Pekeng pagkakaintindihan. Pekeng future.

Pero isang totoo lang:

We’d both rather crawl through hell than make a baby together.

Pero kung kailangang magpanggap, sige. Game.

Kahit na sa loob-loob namin, gusto naming mag-umpugan ng ulo sa pader.

Welcome to hell. Population: me and Dean Kingsley.

“Hindi naman kailangang agad-agad,” mariing dagdag ni Mama habang nilalagyan ako ng ulam na nagpabalik sa'kin sa realidad. “Pero hindi rin puwedeng abutin ng sampung taon bago kayo magka-anak.”

Dean shifted uncomfortably beside me. Napahawak siya sa baso niya ng tubig, waring naghahanap ng lakas ng loob—or baka naghahanap ng lason para uminom na lang at matapos ang lahat.

“Do you understand how insane this is?” bulong ko sa kanya habang nakayuko, kunwaring abala sa pagkain.

“Trust me, I’m right there with you,” sagot niya, parehong tono ng frustration sa boses niya.

Pasimple kaming nagkatinginan, parehong para bang gusto nang sumabog.

Ang ironic lang talaga. Ten years kaming hindi nagkita. Ten years of peace. Tapos ngayong bumalik siya sa buhay ko, kasabay pa nito ang balitang kailangan kong magpanggap na mahal ko siya.

Worse, magpanggap na pwede ko siyang makasama forever.

Napatingin ako kay Dean. Nakasuot siya ng dark gray suit, kasing linis ng corporate resume niya. Masyadong perpekto. Masyadong mayabang. Masyadong... Kingsley.

Still the same smug jerk from when we were kids. Mas malaki lang katawan ngayon. Mas malalim lang ang boses. Mas... nakakainis.

Biglang ngumiti si Mama sa amin.

“You two are the perfect match,” aniya habang hawak ang wine glass niya. “Opposites attract.”

Oh, please.

Dean forced a smile. “Of course, tita,” sagot niya.

Pekeng ngiti. Parehong sa akin. Parehong scripted.

“You’ll learn to love each other,” dagdag ni Uncle Edward. “Marriages like this built our empire. Arranged, strategic, and successful.”

“Romantic,” I muttered under my breath.

Dean glanced at me with a mix of annoyance and amusement. “Can’t wait for our honeymoon.”

I kicked him under the table.

“Aray,” bulong niya habang napangiwi.

“What was that?” tanong ni Mama.

“Nothing po,” sabay naming sagot.

Wala na. Wala na akong kawala. If I walk away from this deal, mawawala ang kompanyang pinaghirapan ko. The trust fund. The legacy. Everything.

Same with Dean. Lahat ng pinundar niya sa Kingsley Enterprises, mawawala if he backs out.

It’s a trap. But a gold-plated one.

Pagkatapos ng hapunan, dinala kami ng parents namin sa study room. Doon ipapapirma ang engagement contract.

“I had the lawyers draft this yesterday,” sabi ni Mr. Drake habang inaabot ang mga papel. “Once you both sign, the engagement becomes official. The wedding is scheduled six months from now.”

Dean let out a low whistle. “Fast, aren’t we?”

“The board wants results,” sagot ni Uncle Edward. “We don’t have time for slow romances.”

Tumango si Mama. “And we want grandkids before we retire.”

Bigla akong natawa. As in tawang may halong pagkabaliw.

“Wait—so you’re serious?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.

“Yes,” sabay-sabay nilang sagot.

Dean just sighed and pinirmahan ang papel. I stared at him.

“What? You’re signing it that easily?”

“Don’t act like you’re not going to,” he said without looking at me. “We both know what’s at stake.”

Hindi ko agad kinuha ang pen. Tumingin muna ako sa kanila—kay Mama, kay Uncle Edward, kay Mr. Drake... then kay Dean.

Minsan gusto ko na lang tumakbo. Gusto kong ipagsigawan na hindi ako puppet na puwedeng itali sa kahit sinong lalaki para lang sa business at legacy.

Pero... hindi lang sarili ko ang pinoprotektahan ko. May kompanya akong binuo. May mga taong umaasa sa akin.

At tulad ni Dean, alam ko ang presyo ng no sa puntong ito.

Huminga ako nang malalim at pinirmahan ang kontrata. Sa bawat stroke ng ballpen, parang may parte ng sarili kong nawawala.

“Congratulations,” sabi ni Mr. Drake. “You’re officially engaged.”

“Engaged to my childhood nightmare,” bulong ko.

Dean raised an eyebrow. “Sabi mo yan as if you’re a dream to be with.”

Bumuntong-hininga ako. “We’re gonna hate every minute of this.”

“But we’ll look amazing doing it,” Dean said with a smirk.

Ugh. Kakainis talaga ‘tong lalaki na ‘to.

Paglabas namin ng study room, may press na agad sa labas ng mansion. Flashing lights. Cameras. Mics.

Dean wrapped his arm around my waist. “Smile. We’re in love, remember?”

I wanted to elbow him right there. Pero ngumiti ako.

For the cameras. For the money. For the lie.

“Yes,” sabi ko habang kinikindatan ng media. “We’re so happy.”

Dean leaned in, whispering through his teeth. “You owe me a real smile next time.”

“You owe me a new life,” I whispered back.

Nagkatawanan ang media habang pinipicture-an kami, pero sa likod ng lahat ng ngiti at ilaw, isang bagay lang ang totoo:

This isn’t love.

This is war.

And I intend to win.