Chapter 2

Jade POV

"Hey, Jade. What's wrong?" agarang tanong ni Sheena sa akin.

Sinundan pala ako ng dalawa sa labas.

"Jade, are you okay?"

"Nakita ko si Matias. . ."

"Nagdedeliryo ka na, Jade. Matagal ng patay si Matias. Impossible iyon, Jade."

Bigla akong natahimik. Siguro nga nagdedeliryo na ako. Baka dahil sobrang miss ko na si Matias. Kaya nakikita ko ito, kahit saan.

"Ang mabuti pa. Punta tayo next week sa isang Charity Gala. Wala kasi si Clyde nyan. Nakakabored na pumunta doon na mag-isa."

Isang oras pa ang inilagi namin nina Sheena at Ayeisha sa isang mall. Bago kami nagpaalam, sa isa't-isa.

Dahil hindi ako mapakali ay kahit malayo ang byahe ay pumunta talaga ako doon. Nang makarating na ako doon ay agad akong bumaba. Same spotted ay umupo ako doon. Kung saan ako naghihintay noon na dumaong ang mga rescue-wer.

"Ano ba talaga, Matias? Bakit nakikita kita? Hindi lang naman ito ngayon. Maraming beses na. Kung buhay ka. Please, magpakita ka naman sa akin!" sigaw ko. "Miss na miss na kita. Alam mo namang mahal na mahal kita."

Napaluhod ako, dahil hindi ko kinaya ang sitwasyon ko. Sobrang nahihirapan na ako. Sa loob ng sampung taon ay tinatagan ko ang sarili ko. Para sa anak ko. Si Michaella lamang ang nagbibigay sa akin ng lakas na lumaban pa. Na su-ungin ang bukas na wala na ang asawa ko.

Nang magsawa ako ay agad akong tumayo. Tinignan ko muna ang tulay na iyon bago ako sumakay sa kotse ko. Hapon na din at kailangan ko nang sunduin si Michaella.

Sebastian POV

Agad akong nagtago sa isang pader nang sinundan ko si Jade. Hindi ko naman alam na nandito pala si Jade. Akala ko ay wala ito dito. Napasilip ako. Luminga-linga ito na para bang may hinahanap. Umalis na din ako, di ako nagtagal sa mall na iyon. Masyadong delikado. Lalo pa at nandoon ang asawa ko.

Dumating ako sa opisina ko at agad akong sinalubong ng aking sekretarya.

"Sir, may meeting po kayo mamayang 2pm."

"Cancel mo ang afternoon meeting ko. May pupuntahan ako."

Kahit heavy tinted ang kotse ko ay alam ko na hindi ako makikitang muli ni Michaella. Hindi pa ngayon ang tamang panahon para makita akong muli ng anak ko.

Bumukas ang pinto ng kotse ko at pumasok ito.

"Ginawa ko na ang gusto n'yo, Tito."

"Good. Keep an eye on her. Ayaw kong may mangyaring masama sa kanya."

"Bakit inuutos mo pa ito, Tito? Pwede namang magpakita ka sa anak mo."

"Not yet, ayaw kong guluhin ang tahimik na buhay ng anak ko."

"Okay."

Lumabas na ito sa kotse ko. "Sa bahay tayo."

Umalis na kami at umuwi na lang. Kahit na sobrang tahimik ang bahay na tinitirhan ko ay tinitiis ko.

Jade POV

"Enough, Sheen. Ayaw ko nang makapal na make up."

"Hindi makapal ang make up mo. Sakto lang."

Hindi ko maintindihan ang babaeng nasa harapan ko ngayon. Ayaw ko naman talagang pumunta sa Charity Gala na iyon. Kaso, mapilit ang babaeng ito.

"Malapit na ito, Jade."

Hinayaan ko na lang. Dahil wala naman din akong magagawa. Ilang minuto pa ay natapos na din kami sa pag make up. Nakita ko ang sarili ko sa salamin.

"Maganda ka na. Tiyak maraming magsasayaw sa iyo, party na iyon," kinikilig nitong sabi.

Hindi ko na lang ito pinansin. Isinuot ko na din ang gown. Hanggang tuhod lamang ang Dress na ito. Ayaw ko din kasi ng mahabang Dress.

Umalis na kami sa hotel. Para pumunta sa Charity Gala ng kaibigan nitong si Sheena. Dumating kami sa isang hotel, kung saan ginaganap ang isang party. Agad kong iginala ang mga mata ko sa paligid. Dahil baka may kakilala ako. Pero wala ni isa.

Mas lalong lumalim ang gabi. Kaya nagsidatingan na ang mga ibang imbitado. Ako na nasa table lang at bored na bored. Kaya tumayo ako at pumunta sa Island Counter, para kumuha ng drink. Pagharap ko, to my surprise. I see Matias. Hindi agad ako nakagalaw sa aking kinatatayuan. Dahil ilang metro lang si Matias sa akin. Alam kong nakikita niya ako. May lumapit dito na lalaki. Kilala ko ang lalaking iyon—si Brandon. Ang asawa ng kaibigan kong si Kara.

Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko. Nasa harapan ko ang matagal ng patay na asawa ko. Nakatulala lang ako. Hindi ko namalayan na nakalapit na pala ito sa akin. Galit ko itong tinignan. Parang gumuho ang mundo ko sa nalaman ko. Akala ko ay patay na ang asawa ko. Hindi pala. Niloko lang pala niya ako.

Ikinuyom ko ang mga kamay ko. Dahil sa galit na nararamdaman ko. Galit na hindi ko alam kong ano ang uunahin.

"Jade," tawag nito sa pangalan ko.

Umigkis ang isang kamay ko at sinampal ko ito. Pilit nitong hinahawakan ang kamay ko. Pero iniiwas ko ito.

"Wag mo akong hawakan, Matias."

"Sumama ka sa akin."

Hinila niya ako sa nang mahawakan nito ang braso ko. Patuloy pa rin ako sa pagpupumiglas. Binitiwan niya ako ng makalayo na kami sa mga tao. Nasa isang garden kami. Sobrang tahimik dito.

"Paanong nangyari? Paano ka nabuhay? Niloko mo ako, Matias?!" galit na sigaw ko dito.

"Jade, I am sorry. Kailangan kong lumayo sa inyo ng anak natin. Dahil nasa panganib parati ang buhay nyo. Hindi ako basta-basta na tao, Jade."

Tinignan ko siya mula ulo, hanggang paa. Ngumiti ako, pero may luha sa aking mga mata. Gusto ko siyang yakapin. Pero galit ako sa kanya.

"Kita ko nga. Ibang-iba ka sa nakilala kong si Matias Elizalde. Hindi ikaw ang asawa ko. Matagal ng patay ang asawa ko," sabi ko dito.

Kita ko sa mga mata nito sakit, dahil sa sinabi ko. Taas noo ko siyang tinignan.

"Wag ka lang lumapit sa amin ni Ella, dahil hindi ko kayang makita ka. Manloloko ka."

Umalis ako sa harapan nito. Pero hinawakan nito ang braso ko. Pero hinawi ko ang kamay nito.

"Nag-uusap pa tayo, Jade."

"Wala tayong dapat pag-usapan!" sigaw ko. "Kakalimutan ko ang araw na ito, kakalimutan ko na nakita kitang buhay. Iisipin ko na lang ito na isang panaginip lang ito. Isang ilusyon."

Iniwan ko na ito ng tuluyan. Dahil hindi ko kayang makita ito. Niloko niya ako. Sampung taon akong nagdusa, nangulila, nagluksa, sa akala kong taong patay na. Pero buhay na buhay pala. Sumakay ako sa kotse ko. Galit na ikinuyom ko ang mga kamay ko.

Pinahupa ko muna ang galit ko, bago ako lumabas ng kotse ko. Papasok na sana ako sa hotel ng magkagulo. Pumasok ako, pero may humila agad sa kamay ko.

"Halika, hindi ligtas dito."

Hila ako ng isang lalaki. Hindi ko siya kilala. Pero iniligtas niya ako.