The Billionaire's Sweet Redemption

MY LIFE instantly change after signing that marriage contract. Nakatira ako sa isang magarbong bahay, may sariling loptop, mamahaling cellphone, hindi ko na pinoproblema ang pangkain ko sa araw araw. Sayang nga lang at hindi ito naabutan ni Mama. If she was able to survive that attack siguro hindi ako nag iisa ngayon. But she surrendered. But I can't blame her. She suffered too much and I guess giving up was the only choice she had. Ayaw na niyang magtiis pa sa nararamdamang sakit. Bumuntong hininga ako saka ipinagpatuloy ang pagtipa sa keyboard ng loptop. Inalis ko sa isipan ko ang panghihinayang na iyon. Siguro, hindi man naranasan ni Mama ang nangyari sa akin ngayon alam kong masaya siya para sa akin. Hindi man niya naabutan ang kinhihinatnan ko ngayon, alam ko na napanatag na siya sa kung nasaan man siya ngayon. -Supposedly sekretarya ako ni Mr. Salazar. But since I accepted the offer and signed that marriage contract. Hindi niya ako pinagtrabaho sa kompanya niya bilang sekreta

He did not mention anything about me. Kaya expected ko ng hindi niya talaga ako maalala. Ilang taon na rin naman ang lumipas simula ng umalis sila sa probinsyang iyon e. Sa dami ng taong makikilala at makakasalamuha niya. Hindi na nakapagtataka na hindi niya ako naalala. Hindi ko rin naisip na siya ang may ari ng corporation pinagtatrabahuan ko, hindj naman kasi agad na ipinakilala ang may ari ng kompanyang iyon. Ang layo na pala talaga ng narating niya. Sakay ng pribadong eroplano na pagmamay ari nina sir T. Tinungo namin ang Germany para puntahan siya. It tooks a few hours before we arrived at one of the Germany's international Airport. Hindi ko lubos maisip na dahil sa desisyon kong ito. Magtatagpo ulit ang landas naming dalawa ni Giovanni. Nang lumapag ang eroplano na sinasakyan namin sa airport. Isang itim na roll royce ang naghihintay sa amin sa ibaba. Kanina lang aya agad na inimporma ni Sir T ang butler ni Giovanni na kasama nito sa Germany. Lulan ng sasakyan muli akong na

HINDI KO maiwasan ang kabahan sa tuwing hinahatid ko ang pagkain niya. Sa pinto pa lang kasi ramdam ko na ang malamig niyang awra. Pero kailangan kong gawin ito. Kailangan kong panindigan ang naging desisyon ko. Kung hindi ko ito gagawin, baka magalit siya sa akin. Kumatok ako ng tatlong beses bago ko pinihit ang seradura upang mabuksan ko ang pinto ng kwarto niya. Agad na yumakap sa katawan ko ang lamig ng aircon. Isang mangkok ng adobong manok, kanin at isang baso ng tubig kasama ang kanyang gamot ang nakalagay sa tray na dala dala ko. Hapunan na sa mga oras na ito. Hindi pa ako nakakain dahil kailangan ko siyang unahin. Nakabukas ang tv, nakasara ang makapal na kurtina, habang prente siyang nakaupo sa gitna ng kanyang kama. Napalunok ako ng ilang beses ng dumako sa akin ang tingin niya. "G-good evening. Oras na ng hapunan." Deretso ang lakad ko palapit sa bed side table niya. Kinuha ko ang bed table bago inilipat ang mga pagkain sa bed table. Nang matapos ay agad kong inilagay

AKO PARIN ang naghahatid ng pagkain niya sa kanyang silid. Ilalapag ko lang ang pagkain sa bed table at ihaharap sa kanya tapos walang imik akong lalabas ng kwarto niya. Ganoon ang ginawa ko sa mga nakalipas na araw. Hindi na rin ako nagtangka pang magluto dahil baka masayang lang ang pagkain. Papasok ako ng kwarto niya pagkalipas ng trenta minuto para kunin ang mga pinagkainan niya. Madilim ang silid niya. Hindi pa gaanong naghilom ang sugat sa paa ko kaya paika ika akong maglakad. Nililinis ko ang buong bahay, naghuhugas ng plato, naglalaba ng mga bedsheet pero hindi ko na ginalaw pa ang mga labahin niyang damit. Hinahayaan ko na lang na si Ate Fe ang maglaba ng mga 'yun. Kapag hindi oras ng pagkain niya inaabala ko ang sarili sa ibang gawaing bahay. Nanatili lamang si Giovanni sa loob ng silid niya. Iyong pagpunta niya sa laundry area ang huli niyang paglabas. Hindi na iyon nasundan pa. "Eliz," tawag ni Ate Fe sa akin. Nasa salas ako't pinupunasan ang mga furniture. "Pwede mo b

Nagmimistula siyang magnanakaw dah sa ginagawa niya. Kung hindi ko siya naabutan baka kung ano pa ang maisipan niya. Bakit ba hindi niya ginagamit ang telepono niya sa kwarto niya na nakakonekta dito sa kwarto ko. Pwede niya naman akong gisingin. Hinintay ko siyang matapos sa pagkain, pero ng maihatid ko siya sa kwarto niya kagabi akala ko makakatulog na ulit ako pero hindi pala. Hinintay ko pa siyang maunang matulog pero ang ending ako ang nakatulog imbes na siya. Paggising ko may kumot ng nakatabing sa katawan ko. Medyo sumasakit na rin ang leeg ko dahil sa naging posisyon ko sa pang isahang sofa kung saan ako nakatulog. Mabuti nalang at maaga akong nagising. Mas nauna akong magising kesa sa kanya. Agad kong tiniklop ang kumot. Marahil sa ganitong oras ay naghahanda na ng agahan si Ate Fe para sa kanya. Kailangan ko itong dalhin agad rito sa kwarto niya para paggising niya kakain at iinom na lamang siya ng gamot. Tahimik akong lumabas ng silid niya. Sa kusina ako tumungo at hin