Kabanata 4

Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatiling nakaluhod sa malamig na sahig ng silid na iyon, habang ang puso ko'y dahan-dahang nababasag sa bawat segundo ng katahimikan.

My mind was a mess, swirling between anger, desperation, and fear. Parang pinipilipit ng isang malupit na kamay ang bawat hibla ng kaluluwa ko.

Hanggang sa bumalik ang pinto sa isang malamig na tunog ng pagbukas.

Muling pumasok si Drako — suot pa rin ang itim na coat na parang mas lalong nagpapatingkad sa kasamaan na dala niya. Sa kamay niya, isang maputing folder, manipis pero mabigat sa tingin.

Tumingala ako sa kanya, mga mata kong namamaga sa pag-iyak. Hindi ko na inalintana ang itsura ko. Wala nang saysay ang pride kung buhay ng ina ko ang nakataya.

Tahimik siyang lumapit sa akin at inilapag ang folder sa maliit na table sa tabi ko. "This is your way out," malamig niyang sabi, habang tinititigan ako na para bang isa akong kriminal na kailangang pagbayaran ang lahat.

Nanlambot ang katawan ko. Nanginginig ang mga kamay ko habang marahan kong binuksan ang folder.

Isang kontrata. Sa taas ng papel, malinaw na nakasulat ang mga salitang halos hindi ko magawang basahin: MARRIAGE AGREEMENT.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa gilid ng mesa. Tila lahat ng dignidad ko ay unti-unting nauupos sa harap ng dokumentong ito.

"Sign it, Caleigh," mahinahon ngunit puno ng awtoridad niyang sabi. "Once you sign, I’ll make sure you’ll see your mother. I’ll even grant her the best treatment money can buy."

"At ano naman ang kapalit ko?" garalgal ang boses ko, pilit na kinakalma ang sarili kahit nanginginig na sa galit at sakit ang buong katawan ko.

He smirked — a cruel, devastating smirk.

"You’ll be mine. Legally, irrevocably mine."

Napapikit ako, pilit na nilulunok ang hinanakit na gumagapang sa lalamunan ko. Hindi ko alam kung paano ako umabot sa puntong ito — mula sa pagiging isang inosenteng anak na nais lamang iligtas ang ama, ngayon ay alipin na ng isang lalaking puno ng galit.

Nanginginig ang kamay ko habang kinuha ko ang ballpen na kasama sa folder. Hindi ko halos makita ang mga linya dahil sa luha na namumuo sa aking mga mata.

Bago ko lagdaan, marahan akong nagsalita, halos isang bulong. "If I do this... will you swear, Drako? Will you swear on your father’s grave... that you will let me see my mom?"

Tumitig siya sa akin — mahaba, matalim — bago bahagyang yumuko. "I swear."

Walang ibang tunog kung 'di ang mahinang pagsalat ng ballpen sa papel habang nilagdaan ko ang kontrata. Sa bawat stroke ng aking sulat, pakiramdam ko ay isinusulat ko na rin ang sariling sentensya ng kalungkutan.

Pagkatapos kong pirmahan, marahan kong isinara ang folder.

Tumingin ako sa kanya, ang mga mata ko’y pagod, puno ng lungkot na hindi na kayang itago ng kahit anong tapang. "There. I'm yours now," mahina kong sambit. "But remember this, Drako... you may have caged my body, but you will never own my soul."

Hindi siya sumagot. Hindi siya ngumiti. Wala siyang ipinakitang emosyon.

Tumalikod siya na parang tapos na ang isang negosasyon sa isang maduming laro ng paghihiganti. Naiwan akong nakaupo sa sahig, mahigpit na yakap ang sarili, habang sa loob-loob ko ay unti-unting namamatay ang dating ako.

Today, I wasn't just sold.

I was broken.

***

Hindi ko namalayan kung gaano katagal akong nakatulala sa isang sulok matapos ang lahat ng nangyari. Ang tanging alam ko lang, mula sa sandaling nilagdaan ko ang kasunduan, hindi na ako kailanman magiging malaya.

That part of me — the free, hopeful, innocent part — was already dead.

Ilang oras lang ang lumipas, dumating ang mga tauhan ni Drako. Tahimik nilang inayos ang mga gamit ko — isang maliit na bag na puno ng hindi ko man lang napiling damit. Hinayaan ko lang sila. Para saan pa ang paglaban kung pati kaluluwa ko ay nakulong na?

Nang dinala nila ako palabas ng ospital, malamig ang simoy ng hangin sa labas, pero mas malamig ang titig ni Drako na naghihintay sa tabi ng isang itim na limousine.

Nakasuot siya ng dark suit, crisp and perfectly tailored, na para bang sinadya niyang ipamukha sa akin kung gaano siya ka-powerful. Ang bawat hakbang ko papalapit sa kaniya ay parang pagmamartsa patungo sa sarili kong hukay.

Paglapit ko, binuksan ng driver ang pinto.

Wala akong narinig na kahit anong salita mula kay Drako. Hindi niya ako tinulungan. Hindi niya ako pinansin. Para akong isang invisible presence sa tabi niya — isang burden na kailangan niyang itago.

Umupo ako sa dulo ng limousine, pilit na inilalayo ang sarili ko sa kaniya kahit na sa loob ng makitid na sasakyan. He didn't even glance at me.

Tahimik naming tinahak ang mahabang daan palabas ng ospital.

Hanggang sa makarating kami sa isang property na halos mawalan ako ng hininga sa laki.

Isang mansion — puting marmol, malalaking bintana, grandeng pintuan — pero sa kabila ng karangyaan nito, ramdam ko ang ginaw. Parang ang mismong hangin ay puno ng panlalamig at pananakot.

Tumigil ang sasakyan sa harap ng main entrance.

Pagkabukas ng pinto, agad akong bumaba. Tumikhim si Drako sa likuran ko, ang boses niya ay mababa, kontrolado, ngunit may bahid ng pag-aangkin.

"Welcome to your new home, Mrs. Valderama."

Isang ngiting mapait ang gumuhit sa labi niya, isang paalala na hindi ito tahanan kundi isang kulungan.

Napakuyom ako ng kamao. Hindi ako sumagot. Inilakad niya ako papasok, tahimik akong sumusunod habang ang bawat hakbang ko ay parang may mga tanikala sa aking mga paa.

Pagpasok ko sa loob, bumungad sa akin ang isang grand staircase, mamahaling chandeliers, at mga painting na milyon-milyon ang halaga. Lahat ng bagay ay kumikislap sa yaman — pero sa mga mata ko, ito ay puro anino lang.

"You’ll be staying in the east wing," malamig niyang anunsyo habang patuloy kaming naglalakad. "You’re free to roam the house... just not outside."

Napahinto ako. "You’re treating me like a prisoner," garalgal kong sabi.

Tumawa siya, mahina pero puno ng paghamak.

"A prisoner?" Lumapit siya sa akin, inilapit ang mukha sa mukha ko. "No, Caleigh. I’m treating you exactly as you deserve — a queen inside her golden cage."

Ramdam ko ang hapdi ng bawat salitang binitiwan niya.

"Just remember," bulong niya, ang init ng hininga niya ay parang nagmarka sa balat ko, "You chose this."

"Pinili ko ito para sa Mommy ko!" sagot ko, hindi na maitago ang panginginig ng boses ko sa galit at sakit. "If she dies... if anything happens to her... I swear, Drako, kahit nakatali ako sa ‘yo, I’ll find a way to destroy you!"

For the first time, ngumiti siya — isang nakakatakot, malamig na ngiti. "Let’s see how long your fire lasts, Mrs. Valderama."

Bago pa ako makasagot, tinalikuran niya ako. Iniwan niya akong mag-isa sa malawak ngunit malamig na bulwagan ng mansion.

Ang mga hakbang niya ay nag-echo sa marble floor — habang ako ay nanatiling nakatayo, mahigpit na yakap ang sarili, pilit pinipigilan ang pagpatak ng mga luha.