Kabanata 5

Tahimik ang buong mansion, pero ang tibok ng puso ko ay parang kulog na umaalingawngaw sa bawat sulok. Ilang oras na ang lumipas simula nang iwan ako ni Drako sa gitna ng mararangyang dingding, ngunit hanggang ngayon, hindi pa rin bumababa ang bigat na nakapatong sa dibdib ko.

Sa wakas, isang kasambahay ang lumapit.

Mahinahon ngunit walang emosyon ang mukha niya.

"Ma’am, your room is ready," magalang niyang sambit.

Tumango lang ako. Hindi ko na kayang magsalita pa. Tahimik ko siyang sinundan, pataas sa grand staircase, habang ang bawat hakbang ay parang nagpapalalim ng sugat sa puso ko.

Pagpasok ko sa kwarto, halos mapatigil ako sa paghinga.

The room was breathtaking — crystal chandeliers, a bed fit for royalty, walls covered with intricate gold designs. Lahat ng bagay sa paligid ko ay isang paalala na nabili na ang kalayaan ko.

Parang nilalason ang bawat detalye ng kwarto.

Parang sinasakal ako ng kagandahan.

Iniwan ako ng kasambahay, marahang isinara ang pinto.

Napaupo ako sa gilid ng kama, pilit na nilalabanan ang pagsabog ng luha sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakaupo roon, nakatulala, hanggang sa marinig ko ang mahihinang katok sa pinto.

Bago pa man ako makapagsalita, bumukas ito.

At bumungad si Drako.

Naka-roll up ang sleeves ng white dress shirt niya, exposing his strong arms. Ang buhok niya ay magulo, tila ba pagod na rin siya... o baka naman sinadya niyang magmukhang walang pakialam.

Naglakad siya papasok, walang pasabi, walang permiso.

"Get up," utos niya, malamig ang tono. "We need to talk."

Hindi ako gumalaw. Nagpako lang ako sa kinauupuan ko, matigas ang mukha.

"Didn’t you hear me?" Anino ng inis ang dumaan sa mga mata niya. "I said, get up."

Napasinghap ako sa galit. "What do you want, Drako?" bulalas ko, boses ko’y nanginginig. "Haven’t you humiliated me enough for one day?"

Tumawa siya — isang mapait na tawa na tila hinugot mula sa pinaka-madilim na sulok ng kaluluwa niya.

"You think this is humiliation?" Tumuwid siya ng tayo, nakatingin sa akin na parang sinisiyasat ang bawat parte ng pagkatao ko. "You haven’t even seen what true humiliation looks like."

Napatayo ako, nagngingitngit."Why are you doing this to me?" bulalas ko. "My father made a mistake, yes, but punishing me won't bring your father back!"

Lumapit siya, isang hakbang lang ang layo namin sa isa’t isa. "You’re wrong, Caleigh," bulong niya, low and dangerous. "Hurting you is the only thing that makes the pain bearable."

Napasandal ako sa poste ng kama, pilit lumalayo sa init ng presensya niya.

"You’re sick," mariin kong sabi. "You're a monster."

Tumaas ang isang kilay niya. "Then marry the monster," aniya, isang nakakalokong ngiti ang gumuhit sa labi. "And maybe... just maybe, I’ll spare you a little mercy."

Napapikit ako, pilit pinipigil ang pag-iyak. "Please, Drako..." halos pabulong na ang boses ko. "Let me go. Please."

Tumawa siya muli, ngunit sa halip na pangungutya, may bakas ng sakit ang mga mata niya.

"No," mariin niyang sagot. "You don't get to walk away that easily."

Tinalikuran niya ako at naglakad papunta sa pintuan, pero bago siya lumabas, huminto siya at muling tumingin sa akin.

"Tomorrow," malamig niyang anunsyo, "we start the preparations for our wedding."

Napabuntong-hininga ako nang isara niya ang pinto.

This wasn’t just a marriage.

It was a war.

And I had just surrendered.

***

Kinabukasan, maagang ginising ako ng isang personal stylist na ipinadala ni Drako. Wala akong nagawa kung 'di magpaubaya habang inayos nila ako na parang manika — sinuklay nang maayos ang buhok ko, pinasuot ng mamahaling designer dress, at isinabit sa daliri ko ang isang engagement ring na halos kasing laki ng kaba ko.

The diamond sparkled under the morning sun — a cruel reminder of my reality.

Habang inaayos nila ako, ramdam ko ang bigat ng mga tingin nila. Parang alam nilang wala akong saysay, na kahit anong ganda ang ipinta nila sa akin, alipin pa rin ako ng sitwasyong hindi ko pinili.

Ilang oras ang lumipas bago ako ibinaba sa isang garden na puno ng mga puting bulaklak at golden arches — isang eksenang perpekto para sa media coverage ng isang fairytale engagement.

But this wasn’t a fairytale. This was a nightmare dressed in gold.

Nakatayo roon si Drako, nakasuot ng dark gray suit na para bang siya ang hari ng mundong ito.

At ako?

Isa lang akong pawn na pinilit ngumiti habang sinasakal ng sariling kasinungalingan.

Lumapit ako sa kanya, pinipilit itago ang pag-aalinlangan sa mga mata ko.

"Smile, sweetheart," bulong niya habang hawak ang kamay ko. "This is the happiest day of your life, remember?"

Napakagat ako sa loob ng pisngi ko, pilit pinipigilan ang mga luha. Tumango ako at pinilit ngumiti.

Maya-maya pa, nagsimula nang kumutitap ang mga flash ng camera.

"How does it feel to be engaged to the most eligible bachelor in the country, Miss Caleigh?" sigaw ng isang reporter, habang nakatutok ang mikropono sa mukha ko.

Napapikit ako sandali bago humarap sa kanila. Sumagi sa isipan ko ang nangyari kay Daddy. Napapatanong din ako sa sarili ko kung kilala ba nila ako dahil masyadong pribado ang buhay namin ni Claudette. Pinatili namin ang pagkakaroon ng law profile sa publiko at hindi rin alam ng mga tao na anak kami nina Atty. Celeste Rockwell-Villamor at Dr. Chester Villamor.

"It’s... a dream come true," bulalas ko, pilit pinapaganda ang boses ko. "I’m... I’m the luckiest woman alive."

Naramdaman ko ang paghawak ni Drako sa baywang ko — mahigpit at possessive.

"You have no idea how much I love her," sabi niya sa media, ang boses niya ay puno ng husay sa pagsisinungaling. "I’ll do everything to make her happy."

Tumingin ako sa kanya. Sa harap ng lahat, para kaming perpektong magkasintahan. Pero sa likod ng bawat matamis na ngiti niya, alam ko — galit at paghihiganti pa rin ang tunay niyang laman.

"We're planning a wedding very soon," dagdag niya, sabay halik sa sentido ko.

I froze nang maramdaman ang pagdampi ng labi niya sa balat ko na parang paso, sinusunog ang natitirang dangal na pilit kong pinanghahawakan.

The crowd cheered.

More flashes, more fake smiles.

Naglakad kami papunta sa isang set-up na parang isang mini-presscon, habang panay ang sabat ng mga reporter.

"When did you realize you were in love with Caleigh?" tanong ng isa.

Drako chuckled — a deep, rich sound that made my skin crawl.

"The moment I saw her, I knew she was mine," sagot niya, confident at puno ng conviction. Parang hindi siya nagsisinungaling. Parang kami talaga ang lovers na sinusuwerte ng mundo.

Napakuyom ako ng kamay. Gusto kong isigaw ang katotohanan. Gusto kong sumigaw sa lahat na ito ay isang malaking kasinungalingan! Pero alam ko, hindi pa ito ang tamang oras.

Pilit kong inabot ang kamay niya at ngumiti nang matamis sa mga camera.

"He's my everything," sabi ko, ang boses ko ay malumanay pero basag ang puso.

Habang binabalot kami ng mga flash at palakpakan, isang pangako ang pinal na binuo ko sa sarili ko.

One day, I will make him pay.

For every tear, for every humiliation, for every lie.