KABANATA TWENTY-SEVEN

“Gising ka na,” mahinang sabi ko na tila hindi makapaniwala. Napatitig ako sa mukha niya. Walang nagbago, guwapo pa rin sa paningin ko iyon nga lang ay medyo pumayat siya ng kaunti. Siguro dahil na rin sa ilang buwan niyang pamamalagi sa hospital na tanging dextrose lang ang nagpapalakas sa kaniya at ibang mga gamot.

“Yeah, kanina pa.” He smiled weakly bago inalalayan si Lexi pababa ng kama.

Nanlaki ang mga mata ko, baka mabinat siya! Pero imbis na sawayin siya ay nanatili na lang akong tahimik. I don't know how to open a conversation between us.

“I want to cry, Celeste,” kagat-labing sabi niya kaya napaiwas ako ng tingin.

Bakit naman gusto niyang umiyak? Dramahan na naman ba kami rito?

Tumakbo papalapit sa akin ang anak ko at saka ako hinalikan sa labi. “Mommy, I’m so happy! Papa God heard my wishes! He granted it! I’m so happy! I want to cry!” masaya nitong sabi haban