CHAPTER 7 : No Longer the Quiet Daughter

Kumakabog ang puso ni Maxine habang nanginginig ang kaniyang mga kamay.

Sa sandaling iyon, para bang bumibigat ang bawat paghinga niya, hindi dahil nahihirapan siyang huminga, kundi dahil sa bigat ng mga alaala, problema, at takot na ayaw niyang harapin. Ang kwarto niya, na dati’y parang ligtas na espasyo, ngayon ay tila kulungan na.

Nang makapasok siya sa kanyang kwarto, agad agad niyang hinahanap ang mga papeles at mga dokumento.

Binuksan niya ang huling drawer… at napatingin siya sa isang kumpol ng sertipiko. CPA, CFA, at iba pang credentials na tinatawag na golden tickets in the field of finance.

Sa pagkakita nya ng mga papel na iyon ,bigla syang may naalala na sumasalamin sa kanya ang mga papel na tila ilang taon niyang sinakripisyo, pinag-puyatan, at iniyakan. Lahat ng hirap, lahat ng pangarap. Pero kahit gaano kahalaga ang mga iyon, sa bahay na ito, tila wala itong saysay. Para bang kahit maging pinakamagaling siya, may kulang pa rin sa paningin ng mga taong dapat unang magpapahalaga.

Ngunit mabilis niyang isinara ang drawer. Kinuha niya ang ilan sa mga damit at ipinasok sa maleta.

Sakto namang pumasok si Clifford. “Ate, aalis ka na naman ng bahay? Tigilan mo na nga yan!" Lumapit siya at hinila ang maleta.Parang paputok ang tono ng kapatid niya.

"Hindi man lang marunong umawa talaga ang mga to! ni hindi man lang talaga nila ako iniisip!" pabulong na sambit ni Maxine

“Kung hindi ka magso-sorry sa kanila, wala na talagang magtatangkang kumausap sayo. Ilang araw mo na naman balak bumalik ha? Kahapon lang tumakas ka rin! Tapos umaga ka na rin nakabalik. Nakakahiya ka! Ikaw ang dahilan kung bakit nagiging panget yung atmosphere sa pamilyang to!” bulalas niya, sabay ibagsak ang maleta.

Sa tunog ng pagbagsak ng maleta, parang may umalon na galit sa dibdib ni Maxine.

Nagkalat ang mga damit sa sahig at napatingin si Maxine at hindi niya natiis ang mga sinabi ni Clifford.

Mainit ang tenga niya, nanlalamig ang mga daliri. Pilit niyang kinukulong ang emosyon pero unti-unti nang humihigpit ang dibdib niya...hanggang sa sumabog.

Itinaas niya ang kamay niya at sinampal si Clifford.

Pak!

Napahawak si Clifford sa pisngi niya at sinabing “Sinampal mo ‘ko?” halos tili niya. Nanginginig ang boses nito, hindi lang sa sakit, kundi sa pagkabigla. Hindi nito inaasahang kaya siyang saktan ng ate niyang laging tahimik at palaging umaatras.

Si Maxine, na dati ay pinakamasunurin at palaging nagpaparaya, ngayon ay hindi na. Hindi na sya ang dating Maxine na nagmamakaawa ng pagmamahal ng pamilya.

Matagal na siyang nasasaktan, pero matagal din siyang nanahimik. Ngayon, ang katahimikan niya ay napalitan ng apoy. Hindi na siya ang babaeng tinatanggap ang lahat ng pasakit na walang reklamo.

Galit na galit si Clifford “Sinampal mo ‘ko?! Hindi ako makapaniwala! Ate! This time, I will never gonna talk to you anymore! Bahala ka na sa buhay mo! Kung gusto mong umalis, umalis ka! Wala pang ilang araw, babalik ka rin dito nang naka-yuko at makikiusap samin! Tandaan mo yan!” Galit na naglakad palabas si Clifford.

Sumara ang pinto sa direksyon niya, at sa bawat tunog ng yabag niya, ramdam ni Maxine na parang tinatanggalan siya ng bigat, unti-unting gumagaan ang loob niya, kahit masakit.

Habang pababa si Maxine ng hagdan dala ang maleta, narinig niya ang matinis na boses ng ina. “Maxine! Bakit mo sinaktan ang kapatid mo! Ano ka ba?! Wala ka talagang modo! Lumabas ka at lumuhod ka sa labas!! Kung hindi, wala ka nang lugar sa bahay na ‘to!” Para bang kulog ang tinig ni Mrs. Elvira,malakas, mabilis, at nakakatakot. Walang tanong, walang paliwanag, agad siyang hinusgahan.

Napatingin si Maxine sa sofa. Naroon si Amanda, hawak ang yelo habang marahang dinadampi sa namumulang pisngi ni Clifford. Nakatayo si Amanda na parang santang nag-aalaga, ngunit sa likod ng tingin niya, may kung anong kakaiba.

Napatingin si Clifford kay Maxine at sinadyang mag-“hmph” tulad ng batang nagtatampo pero mayabang.

Hinawakan niya ang kanyang maleta at naglakad papunta sa pintuan. Payapa ang boses niya, pero nagulat ang lahat sa sinabi niya.

“Sakto. Ayoko rin naman tumira dito! Kung ayaw niyo akong tanggapin, edi huwag. Kumpleto na naman kayo diba? Wag kayo mag-alala hinding hindi ko na kayo iistorbohin, wag na din kayong maghangad na babalik pa ko sa inyo!” Tahimik pero matalim ang tono niya. Walang pag-iyak, walang pakiusap, walang pakiusap na karaniwang inaasahan nila mula sa kanya.

Sa unang pagkakataon, nagsalita siya nang walang takot.

Akala ng ina niyang si Mrs. Elvira nagkamali lang siya ng narinig. Nanlaki ang mga mata niya at halos atakihin.

“Anong… ano! How did I raise a daughter like you! Sige! let’s see how long you last out there. Simula noong grumadweyt ka, ni isang trabaho hindi ka nagtagal! Gusto ko lang makita kung gaano ka tatagal sa labas! Mark my words Maxine, one day, you’ll return to this house umiiyak at nagmamakaawa sa amin!” Walang habag na salita. Para bang hindi anak ang kausap niya, kundi estrangherong walang puwang sa pamilya.

Ang tanging sagot ni Maxine ay malakas na pag-slam ng pinto na umalingawngaw sa buong bahay.

Napatigil si Mrs. Elvira. Napaupo siya bigla sa sofa, halos mabitawan ang baso dahil sa panginginig ng daliri niya.

“Kung alam ko lang… hindi ko na sana siya ipinanganak!”

Bawat salita’y parang sibat na tumatama sa alaala ni Maxine kahit wala na siya sa loob.

Si Amanda naman, nakatingin lang, puno ng ngiti ang mga mata kahit nagkukunwaring worried ang labi.

“Mom, don’t worry,” sabi niya. “Si Ate, ganyan talaga ‘yan. The harsher she speaks, the sooner she crawls back.” Sa likod ng banayad na tinig, may katahimikang sapat para makapagdulot ng kilabot.