The Unexpected Vows

Chapter 3 

Hindi alam ni Elena kung paano siya nakatulog kagabi. O kung nakatulog nga ba siya. Magdamag siyang gising, iniisip ang mga salita ni Adrian, na bukas, siya na ay magiging asawa nito. Ang bawat segundo ay parang nagkaroon ng pagsisikip sa kanyang dibdib, parang bawat hininga ay may pumipigil.

Ngunit ngayon, heto na siya ngayon. Nakaupo sa harap ng mesa ng huwes, hawak ang ballpen at nanginginig ang mga kamay. Pinipilit niyang kontrolin ang sarili habang nakatitig sa marriage contract. Sa tabi niya ay nakatayo si Adrian, kalmado ito at parang walang mabigat na nangyayari sa kanyang mundo. Naka-black suit ito, flawless, bawat detalye ng pananamit niya ay maayos na parang isang mannequin. Sa kanyang mga mukha ay walang bakas ng pagdududa, wala ring emosyon na ipinapakita.

“Elena, sign it,” mahina na sabi ng kanyang ama mula sa gilid. Ang nararamdaman niya lang ng mga oras na iyon ay kaba at hiya, at nakikita din niya ang pasakit sa mga mata ng kanyang ama, magkahalong pagsisisi at hiya.

Pumikit si Elena, iniisip ang lahat ng sakripisyo na ginawa ng kanyang pamilya. Naisip niya na para sa kanyang ama, kailangan niyang isakripisyo ang sarili, kahit gaano kasakit. Dahan-dahan, inilapat ni Elena ang ballpen sa papel at pinirmahan ang contract.

The moment her name touched the paper, everything inside her shifted.

Elena Cruz… no more.

Mrs. Elena Velasco… iyon na ang pangalan niya ngayon.

“Congratulations,” malamig na sinabi  ng huwes. “You may now exchange vows.”

Napalingon si Elena kay Adrian, umaasang baka umatras ito, baka sabihin na biro lang ang lahat. Ngunit ng makita niya na nakatitig si Adrian sa kanya, kanyang napagtanto na seryoso ang lalaking ito. Kita sa mukha ni Adrian na ito talaga ang plano mula pa sa simula.

“Elena.” sambit ni Adrian handang ipahayag ang kanyang wedding vows

Napatigil si Elena, ramdam niya ang kaba na parang dumaloy sa bawat ugat ng katawan ng banggitin ni Adrian ang kanyang pangalan. Humarap siya rito at walang nagawa kundi tumitig sa mga mata ng magiging asawa, at sa mga titig ni Adrian sa kanya dama niya ang bigat at kapangyarihan nito. 

“I vow to protect you. To give you everything you’ll ever need. And in return, I only ask for one thing—loyalty.”

Diretso ang titig ni Adrian, hindi kumukurap. Para bang ang lahat ng kanyang sinabi ay utos at hindi pangako.

Napatitig si Elena kay Adrian at huminga ng malalim. Tila ba humahanap siya ng hint sa mga sinabi nito. “Loyalty? Anong gusto mong ipahiwatig, Adrian?” bulong niya sa kanyang sarili. Dama niya na may kakaibang intensity ang boses ni Adrian ng bitawan niya ang wedding vows niya para kay Elena.

Si Elena naman ang naghayag ng kanyang weddings vows.

“I… I vow to be your wife. Even if this marriage was never my choice,” sagot ni Elena, halos pabulong, ngunit malinaw. Ramdam niya ang kaba na unti-unting bumabalot sa kanyang dibdib, ngunit kailangan niyang ipakita na hindi siya basta-basta sumusuko.

Nagngalit ang panga ni Adrian. Halata sa kanyang mga mata na hindi niya nagustuhan ang sinabi ni Elena, ngunit hindi rin siya kumibo. Tahimik lang siyang nakatingin kay Elena, at dahan-dahan siyang biglang lumalapit kay Elena.

Bago pa man makapag-react si Elena, hinalikan siya ni Adrian, sa harap ng lahat. Mabilis, mabigat, walang halong lambing. It wasn’t a kiss. It was a seal. It was a claim.

Napasinghap si Elena. Para siyang naglaho sa kanyang sarili, ang bawat ugat ng kanyang katawan ay nanlaban sa realidad na ito na ang bagong buhay niya. Habang nakatitig sa malamig na mga mata ni Adrian, alam niyang hindi ito isang kasal na puno ng pagmamahal. Isa itong kontrata, at siya ang subject ng kanyang kapangyarihan.

Ang mga bisita ay nagbulung-bulungan sa paligid, ngunit si Elena ay nakatuon lang kay Adrian na nasa kanyang harapan. Hindi niya alam kung dapat ba siyang magalit, matakot, o magwala. Ngunit ang tanging nagawa lang niya ay matulala. 

“From now on, Elena, you are mine,” malalim at malamig na bulong ni Adrian sa kanyang tenga. “And remember… I always get what I want.”

Nanigas ang katawan ni Elena. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig hindi lang sa kaba kundi sa intensyon na narinig niya mula kay Adrian. Hindi niya alam kung paano haharapin ang bagong katotohanan na siya ay pag-aari na ng isang Velasco.

“W…what does that mean?” tanong niya na halos hindi marinig dahil sa kanyang kaba, ngunit ramdam niya ang lakas ng bawat salitang sinabi niya na para bang may sumusuntok sa kanyang dibdib.

“That means,” sagot ni Adrian na nakatitig sa kanya, “that you will follow me, respect me, and obey me as your husband and you as my wife. Everything else… will be my decision.”

Binalot ng galit at pagkabigla si Elena sa mga sinabi ni Adrian. Pero sa ilalim nun, may kaba siyang naramdaman na gumugulo sa dibdib niya. Pakiramdam niya, hindi lang kalayaan ang unti-unting nawawala. Kundi parang may kasamang misteryo, isang pangako na hindi niya maintindihan. At mas lalo siyang natakot dahil alam niyang wala siyang kontrol dito.

Matapos ang seremonya, sabay silang naglakad palabas ng bulwagan. Ang bawat mata sa paligid ay nakatingin sa kanila, marami ang nagbubulong-bulongan. Sino ba siya para pakasalan ng isang Velasco? Ang naisip na lang ni Elena hindi siya handa, alam niya hindi siya sapat, ngunit wala na lang siyang magawa.

Sa sasakyan, binuksan ni Adrian ang pinto. At ng makapasok na sila sa loob ng sasakyan, hinawakan ni Adrian ang kanyang baba at ibinaling ang paningin niya diretso sa mga mata nito.

“From now on, Elena, you are mine,” inulit ni Adrian sa kanya, malalim, malinaw, at malamig na boses. “Do not forget this. And never think that you have a choice.”

Napatingin si Elena sa bintana ng kotse, huminga ng malalim, at ramdam niya ang bigat ng bawat titig ni Adrian. Alam niyang hindi pa nagsisimula ang totoong laban. Ang kasal ay tapos na, ngunit ang laro sa pagitan nila ay nagsisimula pa lamang.

Sa puso ni Elena, naramdaman niya ang magkahalong takot at kakaibang curiosity. Hindi niya alam kung paano haharapin ang bawat araw sa tabi ng lalaking ito. 

Ang lalaking bumili ng kanyang pagkatao. Ngunit isang bagay ang malinaw, na ang kanyang buhay ay hindi na sa kanya.

At habang nakaupo sa likod ng kotse, nakatingin sa malayo sa liwanag ng siyudad, paulit-ulit na umikot sa isip niya ang tanong. Paano niya tatanggapin ang bukas na magkasama sila sa ilalim ng iisang bubong, kung ang bawat galaw at salita ni Adrian ay nagtatakda ng bagong mundo para sa kanya?