The First Night

Chapter 4 

Tahimik ang buong mansion nang makarating sila. Ang bawat hakbang ni Elena ay nag-echo sa malawak na hallway, at halos maligaw siya sa sobrang lawak ng lugar. Ang malamig na hangin mula sa centralized air-con ay halos hindi nakatulong sa init ng kaba na nararamdaman niya. Pero mas malamig pa rin ang presensya ng lalaking pinakasalan niya ngayong hapon. Si Adrian Velasco.

“This will be your home now,” ani Adrian, matter-of-fact. Walang emosyon, walang pag-aalok ng comfort, para bang ordinaryong impormasyon lang ang sinasabi ni Adrian.

Napakapit si Elena sa maliit niyang maleta. “It’s… huge,” mahina niyang tugon, manghang-mangha at walang siyang masabi.

Tiningnan lang siya ni Adrian at sinabing. “Get used to it. You’re my wife. And the wife of a Velasco doesn’t live small.”

Huminga si Elena nang malalim, pero ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Hindi ito basta tahanan. Para sa kanya isa itong kaharian na pinalilibutan ng kanyang bagong katotohanan.

Ipinakita ni Adrian ang kanilang silid. Mas malaki pa ito kaysa buong bahay nila dati. May king-sized bed sa gitna, puting kurtina, mamahaling chandelier sa kisame. Ngunit ang unang pumukaw sa kanyang paningin ay ang nagiisang kama,

She froze. “Uhm… about the sleeping arrangement…”

Bahagyang nagtaas ng kilay si Adrian, para bang alam niya ang iniisip nito. “Don’t worry. I don’t touch what isn’t mine to keep. You can have your side.”

Naibsan ang kanyang pagaalala at least safe siya. Alam naman niya hindi asawa ang turing sa kanya ni Adrian at hindi kasal ang naganap sa pagitan nila kundi isang kasunduan at kabayaran. 

Habang abala si Elena sa pag-aayos ng gamit niya, hindi niya maiwasang mapatingin  kay Adrian. Nakatayo ito malayo sa kama, sa may balkonahe, hawak ang isang baso ng alak, nakatanaw sa malayo. The city lights reflected on his sharp features, so distant and so untouchable.

“Why me?” biglang tanong niya, na halos pabulong. Hindi niya alam kung bakit niya nasabi iyon, pero kailangan niyang malaman. Narinig pala iyon ni Adrian.

Dahan-dahan siyang nilingon ni Adrian. “Because you were convenient. And because your loyalty will not come cheap.”

Parang may sumaksak sa dibdib niya at sumampal sa mukha. Convenient. Iyon lang ba siya para sa isang  lalaki? Hindi niya alam kung dapat ba siyang umiyak o magalit.

“Convenient? Am I… just a deal for you?” nagulat siyang napabulong. Ramdam niya ang luha na anytime tutulo sa kanyang mga mata, ngunit pinipigilan niya ito.

Lumapit si Adrian, marahan, nakakapangilabot ang bawat hakbang. Hanggang sa ilang pulgada na lang ang layo nito sa kanya. Ang malamig niyang mata ay nakatuon sa kanya, tila ba sinusuri ang bawat reaksyon.

“Don’t overthink it, Elena. Just play your role. In time, you’ll realize it’s not such a bad deal,” sagot niya, malinaw pero may kakaibang intensity na hindi niya maintindihan.

Hindi makagalaw si Elena. Ramdam niya ang mabilis at malakas na tibok ng puso niya, parang nagsusumigaw. Hindi niya alam kung takot ba iyon o may ibang damdamin na pilit sumisingit. Isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag, pero gusto niyang intindihin.

“Role? Role? You don’t even know me!” mahina niyang sabi, hawak pa rin ang kanyang maleta, parang proteksyon sa sarili.

“I know enough,” sagot ni Adrian, walang kurap sa pagkatitig sa kanya. “And knowing is more than enough when it comes to a Velasco deal.”

Napasinghap si Elena, at may halong galit at kaba. “Deal? I am not your deal!”

“Hah,” mahinang tawa ni Adrian, parang amused, pero hindi kaaya-aya. “You think being my wife is negotiable? You signed. You agreed. That’s how it works.”

Hindi na alam ni Elena kung anong sasabihin. Tumigil siya sa pag-aayos ng maleta at pinikit ang mata, ramdam ang bigat ng bagong mundo sa paligid niya.

“You… don’t even smile,” mahinang sabi ni Elena, halos walang lakas sa boses niya. “Do you even… care?”

Huminto si Adrian, bahagyang lumapitkay Elena. “Care?” ulit ni Adrian, halos parang matawa sa sinabi ni Elena. “I don’t believe in love, Elena. Don’t expect it from me.”

Nanlaki ang mata ni Elena. Hindi siya makapaniwala sa sinabi ni Adrian. Ngunit ang bawat salita na sinabi ni Adrian ay tumimo sa isip niya, na parang babala sa lahat ng susunod na araw.

“Then… then why me?” huminga siya nang malalim. “Why would you… Choose me?”

Si Adrian, tahimik, saglit na tumingin kay Elena. At sa pag tingin na iyon, may nakita si Elena na kakaiba, hindi iyon lambing at hindi din galit. Para bang iyon ay isang bahid ng pangangailangan? Hindi niya maipaliwanag, ngunit ramdam niya ang intensity ng bawat titig.

“You… are mine now, Elena,” bumulong si Adrian, malapit na halos sa tenga niya. “And I don’t share what’s mine.”

Sumukip ang dibdib ni Elena, ramdam ang kaba at pagkabigla. Para siyang nahulog sa isang mundo na hindi niya alam. Isang mundong puno ng misteryo, kapangyarihan, at panganib.

“Good night,” malamig na sabi ni Adrian, tumalikod si Adrian at naglakad papunta sa kabilang sofa sa gilid ng silid. At doon siya humiga, na parang walang pakialam sa mga naramdaman ni Elena.

Si Elena naman, naiwan sa kama, hawak ang unan, nakatitig sa kisame. Hindi niya alam kung paano matutulog, o kung makakatulog ba siya ngayong gabi.

Habang siya ay nakapikit, naririnig pa rin niya sa kanyang isip ang boses ni Adrian ang mga huling sinabi nito.

“I don’t believe in love, Elena. Don’t expect it from me. 

Nanlalamig ang kanyang katawan kahit makapal naman ang comforter na nakakumot sa kanya. Sa ilalim ng kanyang kaba ay may kakaibang curiosity. Hindi niya alam kung paano haharapin ang bagong buhay niya bilang Mrs. Velasco, ngunit isang bagay ang malinaw sa kanya na kahit ano pa ang nararamdaman ng kanyang puso, hindi na siya makakaatras.

Habang humihimbing na siya sa kanyang pagtulog. Naramdaman niyang tumabi sa kanya si Adrian sa kama. May takot siyang naramdaman dahil sa kakaibang pang-aakit sa bawat pagkilos ni Adrian. Hindi niya pinansin ito pero alerto siya sa mga posibleng mangyari. 

Ang unang gabi sa mansion ay parang pagbukas ng pinto sa isang mundong puno ng lihim, panganib, at kapangyarihang gustong umangkin. At sa puso ni Elena, ramdam niya na hindi pa ito ang simula ng dulo. Ito ang simula ng laban na hindi niya matatakasan.