Chapter 4: Lost

Lilie

"Mamamatay tao ka! You killed her!" Nagulat na lamang ako ng duruin ako ng Ama ko sa noo. Paulit-ulit niyang sinisigaw sa akin na  ako ang dahilan ng pagkamatay ni Mama. Ako ang sinisisi niya. 

Hanggang ang sigaw niya ay mas lalo pang lumakas at paulit-ulit na pumapasok sa utak ko na kasalanan ko ang lahat.

"Mamamatay tao ka!"

Napabalikwas ako dahil sa masamang panaginip ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtibok ng puso ko na akala mo ay hinahabol ako ni Kamatayan. Miski ang pawis ko ay para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sobrang lamig nito.

Sa loob ng isang buwang pagkawala ni Mama ay araw-araw kong napapanaginipan si Papa at sinisisi ako sa lahat. Pakiramdam ko ay ayaw niya akong patahimikin at gusto niyang magdusa pa ako ng sobra-sobra.

Napahilamos na lang ako ng mukha dahil sa sobrang sama ng panaginip ko. Hindi ko namalayan tumutulo na pala ang luha ko kaya mabilisan ko itong pinunasan.

I deserve to suffer, I deserve this. 

Nakailang buntong hininga pa ako bago kumalma at makabalik ako sa huwisyo. Nang tingnan ko ang orasan ay alas-sais na pala ng umaga. Alas-otso ang pasok ko kaya bumangon na ako at nilinis muna ang kuwarto bago maligo at umalis na para pumasok sa University.

Pagkatapos ng gawain ay mabilis ko nang inihanda ang bag ko. Nang wala ng nakasaksak ay mabilisan ko ng nilock ang pinto at nagmamadaling sumakay dahil male-late na ako.

Pagdating ko sa classroom ay nakatingin sa akin ang lahat kaya pinabayaan ko na lamang sila. 

Siguro ay naninibago sila sa akin ngayon. Kada papasok kasi ako ay nakangiti agad ako. Pero iba ngayon, mugtong-mugto ang mata ko. Umupo na lamang ako sabay kuha ng earphone at biglang tumunog ang kantang pamilyar sa akin.

Would you know my name

If I saw you in heaven?

Would it be the same

If I saw you in heaven?

Mom, if we see each other in heaven, will you remember me or it's still the same?

Tinigil ko na ang pakikinig dahil dumating na ang professor namin sa filipino, bumati muna siya bago dumiretso sa lesson namin ngayong umaga. Sa loob ng isang buwan na wala si Mama ay sinisikap ko pa ring mag-focus sa pag-aaral ko. Gusto ko kasing tuparin 'ang sinabi ko sa kanya na gagraduate ako bilang isang Magna Cum Laude, basta may award ako kahit wala na siya.

Napatigil ako sa pagsulat ng notes dahil sa naging tanong ni Ma'am Sanchez, ang teacher namin sa Filipino.

 "Anong mas mahirap sa inyo, ang magpatawad o ang makalimot?" At nang tanungin ni Maam iyon ay nag-ingay ang ilan sa amin kaya pinatahimik niya ang mga ito. Habang ako naman ay napaisip.

Forgiving someone who doesn't even say sorry to you is a kind of strength to me. Pero siguro ang pinaka-mahirap ay ang makalimot. Yes, we forgave them but we will not forget how they hurt us.

Ma'am, kung ako ang tatanungin mo. Mahirap silang dalawa. Mahirap patawarin ang isang taong grabe ang kasalanang ginawa sa atin, pero mas mahirap kalimutan 'yung ginawa nila sa atin. Habang pinapakinggan ko ang mga sagot ng kaklase ko ay napangiti na lamang ako at itinuon ang sarili ko sa paggawa ng quotes para sa finals namin.

Day passes by. I thought I’m okay now, but everything turned upside down when sadness eats me again. It makes my whole system weak and I want to vanish for a while. Kung kailan malapit na akong maka-graduate ay nagkaganito pa ako. 

Ang totoo ay tatlong araw na akong hindi pumapasok ng ayos, minsan ay late akong dumadating sa room o kaya naman minsan ay dumating na sa point na nag-cucutting na ako sa isang subject dahil nasasakal ako. Pakiramdam ko, unti-unti ko ng nararamdaman ang pagod simula ng mawala si Mama.

“Lie!” Napalingon agad ako sa taong tumatakbo papunta sa direksyon ko. Si Dria na ngayon ay bakas na ang pag-aalala sa mukha niya dahil ngayon lang nagtagpo ang landas naming dalawa. Napapikit na lamang ako ng maramdaman ko ang mainit niyang yakap. 

“What happened to you? Hindi ka ba pumasok?” Naiiyak niyang saad ng makaupo kami sa isang bench sa park. “Miski sa trabaho ay hindi ka rin pumasok. Nag-aalala na kami sa’yo, buti nakita kita dito sa park.” Dugtong niya pa at muli akong niyakap.

“I’m sorry, I’m just a little bit lost lately. Kaya naapektuhan na ang lahat.” Pag-amin ko kaya kitang-kita ko ang awa ko sa mga mata niya dahilan para manubig ang mga mata ko mariin itong ipinikit.

“Don’t mind me, Dria. I deserve this kind of pain,” namamaos kong wika at tuluyan ng humagulgol sa harapan niya. Dahil sa ginawa kong ‘yon ay mabilis niya akong niyakap at umiyak na rin siya.

“Wae! Ano ang pinagsasabi mo? You don’t deserve this pain, Lie. Hindi mo deserve kaya huwag mong pahirapan ang sarili mo.” Saad niya kaya umiling ako dahil hindi niya ako naiintindihan. Humilaway ako sa yakap niya at nagsalita.

“Dria, hindi mo naiintindihan. Nang dahil sa akin ay nawala si Mama, naging selfish ako. Kaya  deserve ko ang masaktan at mahirapan ngayon.” Nahihirapang saad ko dahil sa mga hikbi na lumalabas sa bibig ko.

Marahan niyang hinawakan ang pisngi ko at hinaplos ito. Umiling siya na parang ipinapahiwatig niya na hindi totoo ang mga sinasabi ko. “Lie, makinig sa akin, tumingin ka sa mga mata ko,” nangungusap ang boses niya dahan-dahan akong tumitig sa mga mata niya.

“Wala kang kasalanan, Lie. ‘Wag mong isipin na kaya nawala sa iyo si Tita dahil naging selfish ka, nagawa mo lang ‘yon dahil ayaw mo siyang masaktan.Kaya niya nagawa ‘yon dahil hindi na niya nakayanan. Wala kang kasalanan, Lie. Patawarin mo na ang sarili mo.” Saad niya pero hindi ko na alam ang nangyari sa paligid ko dahil naramdaman ko na lamang ang pagbagsak ko sa mga bisig ni Dria.

“Lie!”

ANONG NANGYARI? Bakit nasa hospital na ako? Ang huling naalala ko ay kausap ko si Dria at nahimatay na lamang ako. Nang ilibot ko ang mga mata ko ay nakita ko si Tita na kakapasok lang at ang magaan niyang ngiti ang bumungad sa akin.

Kamukha niya tuloy si Mama.

“Lie, kumusta na ang pakiramdam mo? Maayos na ba?” Nag-aalala na tanong niya kaya sumandal ako sa kama at nagtatakang tumingin sa kaniya dahilan para magpaliwanag siya.

“Nahimatay ka. Mabuti na lamang at nandoon ang kaibigan mo. Sabi ng doctor ay over fatigue gawa ng stress at hindi tamang pagkain at pagtulog. Ano ba ang nangyayari sa iyo, Lie? Kapag nakikita man ‘yan ng Mama mo ay panigurado ng hindi niya magugustuhan ang mga ginagawa mo.” 

Mahabang litanya ni Tita kaya unti-unti kong niyuko ang ulo ko dahil nagbabadya na namang tumulo ang mga luha ko. Ano ang sasabihin ko kung bakit ako nagkaganito? Dahil sobrang sakit at hindi ko na kaya? Dahil malungkot ako? Dahil gusto ko ng mawala para hindi ko na maramdaman ang sakit?

Paano kapag sinabi ko ‘yon ay husgahan niya ako? Paano kung hindi siya makinig sa akin? Paano kung pagalitan niya lang ako? Paano ko maipapaliwanag ang nararamdaman ko kung huhusgahan  nila ako? Paano?

“Lie, anak. Anong nangyari sayo? Nandito si Tita para makinig sa’yo,” saad niya kaya umiling ako at pilit na ngumiti. Ayoko, ayokong malaman nila ang totoo kong nararamdaman. Natatakot akong husgahan niya, hindi pa ako handa.

“Ayos lang po ako, Tita. Marami lang pong ginagawa kaya… kaya hindi po nakayanan ng katawan ko po.” Pagsisinungaling ko kaya lumambot ang ekspresyon ng mukha niya at hinaplos ang pisngi ko dahilan para napapikit ako.

“Lie, minsan magpahinga ka rin. Huwag mong masyadong pagurin ang sarili mo. Magpahinga ka rin minsan.” Paalala niya tumango at hinawakan ang mainit niyang palad na nagpapakalma sa sistema ko. 

Tita, kahit isang daan pa ang pahinga ko. Sa bawat araw na dumadaan ay mas lalo lang lumalalim ang lungkot at sakit na nararamdaman ko. Pakiramdam ko, unti-unti na ako nitong pinapasuko.

Gusto kong sabihin sa kanya ‘yon pero pinatatag ko ang sarili ko at tumango ako kahit kabaliktaran ang gustong sabihin ko sa kanya. “Opo tita. Magpapahinga na po ako… habang buhay.” Kasabay ng pagsambit ko ng salitang 'yon ay sunod-sunod ang pagtulo ng luha ko. 

For the first time in my life… I felt lost.