Lilie
"Mamamatay tao ka! You killed her!" Nagulat na lamang ako ng duruin ako ng Ama ko sa noo. Paulit-ulit niyang sinisigaw sa akin na ako ang dahilan ng pagkamatay ni Mama. Ako ang sinisisi niya.
Hanggang ang sigaw niya ay mas lalo pang lumakas at paulit-ulit na pumapasok sa utak ko na kasalanan ko ang lahat.
"Mamamatay tao ka!"
Napabalikwas ako dahil sa masamang panaginip ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtibok ng puso ko na akala mo ay hinahabol ako ni Kamatayan. Miski ang pawis ko ay para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sobrang lamig nito.
Sa loob ng isang buwang pagkawala ni Mama ay araw-araw kong napapanaginipan si Papa at sinisisi ako sa lahat. Pakiramdam ko ay ayaw niya akong patahimikin at gusto niyang magdusa pa ako ng sobra-sobra.
Napahilamos na lang ako ng mukha dahil sa sobrang sama ng panaginip ko. Hindi ko namalayan tumutulo na pala ang luha ko kaya mabilisan ko itong pinunasan.
I deserve to suffer, I deserve this.
Nakailang buntong hininga pa ako bago kumalma at makabalik ako sa huwisyo. Nang tingnan ko ang orasan ay alas-sais na pala ng umaga. Alas-otso ang pasok ko kaya bumangon na ako at nilinis muna ang kuwarto bago maligo at umalis na para pumasok sa University.
Pagkatapos ng gawain ay mabilis ko nang inihanda ang bag ko. Nang wala ng nakasaksak ay mabilisan ko ng nilock ang pinto at nagmamadaling sumakay dahil male-late na ako.
Pagdating ko sa classroom ay nakatingin sa akin ang lahat kaya pinabayaan ko na lamang sila.
Siguro ay naninibago sila sa akin ngayon. Kada papasok kasi ako ay nakangiti agad ako. Pero iba ngayon, mugtong-mugto ang mata ko. Umupo na lamang ako sabay kuha ng earphone at biglang tumunog ang kantang pamilyar sa akin.
Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?
Mom, if we see each other in heaven, will you remember me or it's still the same?
Tinigil ko na ang pakikinig dahil dumating na ang professor namin sa filipino, bumati muna siya bago dumiretso sa lesson namin ngayong umaga. Sa loob ng isang buwan na wala si Mama ay sinisikap ko pa ring mag-focus sa pag-aaral ko. Gusto ko kasing tuparin 'ang sinabi ko sa kanya na gagraduate ako bilang isang Magna Cum Laude, basta may award ako kahit wala na siya.
Napatigil ako sa pagsulat ng notes dahil sa naging tanong ni Ma'am Sanchez, ang teacher namin sa Filipino.
"Anong mas mahirap sa inyo, ang magpatawad o ang makalimot?" At nang tanungin ni Maam iyon ay nag-ingay ang ilan sa amin kaya pinatahimik niya ang mga ito. Habang ako naman ay napaisip.
Forgiving someone who doesn't even say sorry to you is a kind of strength to me. Pero siguro ang pinaka-mahirap ay ang makalimot. Yes, we forgave them but we will not forget how they hurt us.
Ma'am, kung ako ang tatanungin mo. Mahirap silang dalawa. Mahirap patawarin ang isang taong grabe ang kasalanang ginawa sa atin, pero mas mahirap kalimutan 'yung ginawa nila sa atin. Habang pinapakinggan ko ang mga sagot ng kaklase ko ay napangiti na lamang ako at itinuon ang sarili ko sa paggawa ng quotes para sa finals namin.
Day passes by. I thought I’m okay now, but everything turned upside down when sadness eats me again. It makes my whole system weak and I want to vanish for a while. Kung kailan malapit na akong maka-graduate ay nagkaganito pa ako.
Ang totoo ay tatlong araw na akong hindi pumapasok ng ayos, minsan ay late akong dumadating sa room o kaya naman minsan ay dumating na sa point na nag-cucutting na ako sa isang subject dahil nasasakal ako. Pakiramdam ko, unti-unti ko ng nararamdaman ang pagod simula ng mawala si Mama.
“Lie!” Napalingon agad ako sa taong tumatakbo papunta sa direksyon ko. Si Dria na ngayon ay bakas na ang pag-aalala sa mukha niya dahil ngayon lang nagtagpo ang landas naming dalawa. Napapikit na lamang ako ng maramdaman ko ang mainit niyang yakap.
“What happened to you? Hindi ka ba pumasok?” Naiiyak niyang saad ng makaupo kami sa isang bench sa park. “Miski sa trabaho ay hindi ka rin pumasok. Nag-aalala na kami sa’yo, buti nakita kita dito sa park.” Dugtong niya pa at muli akong niyakap.
“I’m sorry, I’m just a little bit lost lately. Kaya naapektuhan na ang lahat.” Pag-amin ko kaya kitang-kita ko ang awa ko sa mga mata niya dahilan para manubig ang mga mata ko mariin itong ipinikit.
“Don’t mind me, Dria. I deserve this kind of pain,” namamaos kong wika at tuluyan ng humagulgol sa harapan niya. Dahil sa ginawa kong ‘yon ay mabilis niya akong niyakap at umiyak na rin siya.
“Wae! Ano ang pinagsasabi mo? You don’t deserve this pain, Lie. Hindi mo deserve kaya huwag mong pahirapan ang sarili mo.” Saad niya kaya umiling ako dahil hindi niya ako naiintindihan. Humilaway ako sa yakap niya at nagsalita.
“Dria, hindi mo naiintindihan. Nang dahil sa akin ay nawala si Mama, naging selfish ako. Kaya deserve ko ang masaktan at mahirapan ngayon.” Nahihirapang saad ko dahil sa mga hikbi na lumalabas sa bibig ko.
Marahan niyang hinawakan ang pisngi ko at hinaplos ito. Umiling siya na parang ipinapahiwatig niya na hindi totoo ang mga sinasabi ko. “Lie, makinig sa akin, tumingin ka sa mga mata ko,” nangungusap ang boses niya dahan-dahan akong tumitig sa mga mata niya.
“Wala kang kasalanan, Lie. ‘Wag mong isipin na kaya nawala sa iyo si Tita dahil naging selfish ka, nagawa mo lang ‘yon dahil ayaw mo siyang masaktan.Kaya niya nagawa ‘yon dahil hindi na niya nakayanan. Wala kang kasalanan, Lie. Patawarin mo na ang sarili mo.” Saad niya pero hindi ko na alam ang nangyari sa paligid ko dahil naramdaman ko na lamang ang pagbagsak ko sa mga bisig ni Dria.
“Lie!”
ANONG NANGYARI? Bakit nasa hospital na ako? Ang huling naalala ko ay kausap ko si Dria at nahimatay na lamang ako. Nang ilibot ko ang mga mata ko ay nakita ko si Tita na kakapasok lang at ang magaan niyang ngiti ang bumungad sa akin.
Kamukha niya tuloy si Mama.
“Lie, kumusta na ang pakiramdam mo? Maayos na ba?” Nag-aalala na tanong niya kaya sumandal ako sa kama at nagtatakang tumingin sa kaniya dahilan para magpaliwanag siya.
“Nahimatay ka. Mabuti na lamang at nandoon ang kaibigan mo. Sabi ng doctor ay over fatigue gawa ng stress at hindi tamang pagkain at pagtulog. Ano ba ang nangyayari sa iyo, Lie? Kapag nakikita man ‘yan ng Mama mo ay panigurado ng hindi niya magugustuhan ang mga ginagawa mo.”
Mahabang litanya ni Tita kaya unti-unti kong niyuko ang ulo ko dahil nagbabadya na namang tumulo ang mga luha ko. Ano ang sasabihin ko kung bakit ako nagkaganito? Dahil sobrang sakit at hindi ko na kaya? Dahil malungkot ako? Dahil gusto ko ng mawala para hindi ko na maramdaman ang sakit?
Paano kapag sinabi ko ‘yon ay husgahan niya ako? Paano kung hindi siya makinig sa akin? Paano kung pagalitan niya lang ako? Paano ko maipapaliwanag ang nararamdaman ko kung huhusgahan nila ako? Paano?
“Lie, anak. Anong nangyari sayo? Nandito si Tita para makinig sa’yo,” saad niya kaya umiling ako at pilit na ngumiti. Ayoko, ayokong malaman nila ang totoo kong nararamdaman. Natatakot akong husgahan niya, hindi pa ako handa.
“Ayos lang po ako, Tita. Marami lang pong ginagawa kaya… kaya hindi po nakayanan ng katawan ko po.” Pagsisinungaling ko kaya lumambot ang ekspresyon ng mukha niya at hinaplos ang pisngi ko dahilan para napapikit ako.
“Lie, minsan magpahinga ka rin. Huwag mong masyadong pagurin ang sarili mo. Magpahinga ka rin minsan.” Paalala niya tumango at hinawakan ang mainit niyang palad na nagpapakalma sa sistema ko.
Tita, kahit isang daan pa ang pahinga ko. Sa bawat araw na dumadaan ay mas lalo lang lumalalim ang lungkot at sakit na nararamdaman ko. Pakiramdam ko, unti-unti na ako nitong pinapasuko.
Gusto kong sabihin sa kanya ‘yon pero pinatatag ko ang sarili ko at tumango ako kahit kabaliktaran ang gustong sabihin ko sa kanya. “Opo tita. Magpapahinga na po ako… habang buhay.” Kasabay ng pagsambit ko ng salitang 'yon ay sunod-sunod ang pagtulo ng luha ko.
For the first time in my life… I felt lost.
Someone POVHabang nagmamaneho ako ay panaka-naka ang tingin ko sa babaeng nakahiga sa tabi ko, habang ang boses ko naman ay kinakabahan habang kausap si Elise na ngayon ay natataranta na sa kabilang linya."Elise... damn, I need your help. I found a girl," kinakabahan kong saad sa kabilang linya kaya nagsimula itong tumili."For you?" Napapikit ako sa sobrang inis nang marinig ko ang sagot ni Elise sa akin. Fuck! This is not the right time for a joke."Fuck, no! She's bleeding!""Omy! Anong ginawa mo sa kaniya. Nakipag-" Hindi ko na tinapos ang sasabihin niya nang sumigaw ulit ako sa kabilang linya dahil sa pagkataranta."Bullshit! Hindi ito ang tamang oras para magbiruan tayong dalawa! She's bleeding and I don't know why. Kung nasaksak ba siya or what. Just... please, go to my house and check her, dapat ikaw ang mauna sa akin dahil malala a
TRIGGER WARNING!Third PersonNagising si Lilie na puro kadiliman ang bumungad sa kaniya dahilan para lalo siyang maiyak at manginig sa takot.Hindi niya namalayang may tumutulong luha na pala sa mata niya, hinayaan niya lamang ito at hindi pinunasan. Mas lalo siyang natakot dahil hindi niya alam kung nasaang lugar siya ngayon. Kung safe ba siya dito o mapagkakatiwalaan ang kumuha sa kaniya.Gusto niyang tumakas, gusto niyang magtago at huwag na lamang mabuhay dito sa mundong ibabaw. Hindi niya alam kung ano ang ginawa niya para ganituhin siya ng mundo.Napanaginipan na naman niya ang nangyari sa kaniya ilang linggo na ang nakakalipas. Pakiramdam niy
TRIGGER WARNING!!!LilieI don't know why I'm still here in this world. I mean, after all the pain that they gave to me I will wake up everyday just to suffer and make myself miserable and worthless.Napatingin ako sa pala-pulsuhan ko nang makitang may benda na naman ito. Inalala ko ang nangyari kagabi at natawa na lamang. Bakit sa tuwing sinasaktan ko ang sarili ko ay nandiyan siya palagi sa akin.Unti-unti kong tinapak ang mga paa ko sa sahig at pumunta sa banyo para tingnan muli ang sarili ko. Dahan-dahan kong hinarap ang sarili ko sa salamin at natulala na lamang.Kitang-kita ko ang malaking pagbabago sa akin, mula sa mukha hanggang sa katawan ko
LilieNandidiri ako sa sarili ko. Pakiramdam ko kahit anong gawin kong paliligo o pagkuskos sa katawan ko ay naandito pa rin ang mga kamay niya.Mga kamay niyang hindi ko gustong maramdaman ang hawak niya. Ayoko na ng ganito. Sa bawat araw na dumadaan mas lalo ko lamang kinamumuhian ang sarili ko.Lagi na lamang ganito ang nararamdaman ko sa sarili ko. Pandidiri, galit, lahat na pwede kong gawin sa sarili ko."Nakakadiri ako, nakakadiri ako," paulit-ulit kong bulong habang sinusuntok ang sarili ko. Lahat ng parte ng katawan ko ay sinasaktan ko. Gusto ko na lang maging manhid."Walang tatanggap sa'yo, walang magmamahal sa'yo, Lilie. Walang tatanggap ng buong pagkatao
LilieI almost cursed when I saw the news at my cellphone. Nanlamig ako ng makita kong kalat na ang litrato namin ni Lucas sa internet. Alam kong kagabi 'to dahil ako lang naman ang kasama ni Lucas.Guilty is slowly eating me. What if Lucas reputation will be destroyed because of me? Paano kung siraan siya hanggang bumagsak siya?All of his hard work will turn into ashes because of me. Dapat naging maingat ako sa pagkilos at inisip bago sumama sa kaniya. Nanginginig kong ibinaba ang cellphone ko at tumayo.Pakiramdam ko ay kailangan kong mag-sorry dahil sa mga natatanggap niyang hates sa iba niyang taga-hanga. May nabasa pa akong hindi bagay sa kaniya na kasama ako at peperahan ko lang si Lucas.
Lilie"Ang lalim ng iniisip mo," sabi ko kay Julie at tumabi sa kaniya kaya napatingin ito sa akin at ngumiti."Sa sobrang lalim hindi ko na alam kung makaka-ahon ulit ako," sagot niya sa akin at nagpatuloy muli. "Lilie, paano kung nakita mo ulit 'yung taong minahal mo?""Ah, ngitian mo?" Napangiwi ako sa sarili kong sagot. Hindi ko naman alam ang gagawin kaya natawa siya."Ito na lang, mapapatawad mo ba ang taong nang-iwan sa'yo?" Napatigil ako sa naging tanong niya. May naalala ako na isang tao. Si Papa."Para sa akin... depende sa'yo kung mapapatawad mo ba siya o hindi. Pero siyempre, alamin mo muna kung bakit ka iniwan ng taong iyon. Baka kasi may malaki siyang d
Lilie"Julie," tawag ko sa katabi ko na ngayon ay nagde-design ng damit niya sa sketchbook. Tumigil siya saglit at tumingin sa akin."Bakit? May masakit ba sa'yo?" Natataranta niyang tanong kaya napairap na lamang ako. Masiyadong overreacting."Wala, may itatanong lang sana ako sa'yo.""Anong itatanong mo?" Nagtataka niyang tanong at pinagpatuloy ang pagda-drawing sa papel. Huminga muna ako nang malalim bago magsalita."Paano mo malalaman kapag inlove ka na?" Mahina kong tanong kaya kumunot ang noo niya at muling lumingon sa akin."Anong sinasabi mo, Lilie? Hindi kita marinig, puwede bang pakiulit."
Lilie"Lilie, ang gwapo niya talaga 'no?" Pagtatanong ng katabi ko kaya napatingin ako sa pinakitang niyang larawan. Halata mong isa 'tong koreano."Sino 'yan?""Ay, hindi mo kilala? Si Cha Eun Woo 'yan," sagot niya sa akin kaya tinitigan kong mabuti ang larawan. Ang mukha nito ay sobrang puti, miski ang mata niya ay maganda rin. Talagang makukuha niya ang atensiyon lahat ng babae."Oo, gwapo nga," sagot ko naman at tumango-tango kaya napatili si Julie. Tawang-tawa pa ako dahil halata sa kilos niya na kinikilig ito sa isang koreanong artista."Sinong gwapo?" Gulat kaming napatingin sa nagsalita. Si Lucas na nakakunot ang noo at medyo madilim ang mukha kaya nagkatingi